Ρεπορτάζ / Φωτογραφίες: Ζέτα Χιώτη
Μια κουραστική μέρα στη δουλειά, που τρέχεις αγχωμένος να προλάβεις τη συγκοινωνία για το Θέατρο Βράχων. Στη στάση κατεβαίνει όλο το λεωφορείο, ηλικίας δεκαπέντε – είκοσι χρονών. “Ναι, εννοείται πως πάμε για το Βασιλάρα μας!” Αρχίζεις και χαμογελάς…
Στην ουρά για τα εισιτήρια περιμένει ένας μπαμπάς μ’ ένα κοριτσάκι κάπου τριών -τεσσάρων χρονών στους ώμους. “Είναι η πρώτη σου συναυλία. Είναι πολύ σημαντικό αυτό!” Ασυναίσθητα, το χαμόγελο μεγαλώνει και δεν κρύβεται…
Σκέφτεσαι πως η σημερινή βραδιά είναι ένα πάρτυ γενεθλίων. Από ‘κεινα τα φαντασμαγορικά, με τους αμέτρητους καλεσμένους, τις φωνές, τις φωτοβολίδες, ένα καλειδοσκόπιο ηλικιών και χρωμάτων. Ο Βασίλης ανεβαίνει στη σκηνή και το fan club εκστασιάζεται. Ένα κατάμεστο αμφιθέατρο γίνεται κομμάτι του. Ξεκινάει με το “Μπλέξαμε”, τραγούδι απ’ το νέο του ομώνυμο δίσκο, με στίχους των Οδυσσέα Ιωάννου, Λίνας Δημοπούλου και Σάννυ Μπαλτζή, και συμμετοχές της Ρίτας Αντωνοπούλου και της Βιολέτας Ίκαρη. Όταν μάλιστα την μουσική συνυπογράφει ο Χριστόφορος Κροκίδης, ξέρεις ότι το αποτέλεσμα θα είναι εκρηκτικό (ένα προσωπικό του live, πριν χρόνια, με έπεισε απόλυτα…)
Η βραδιά συνεχίζεται κι “ανοίγει τα μεγάφωνα, να σπάσει τη σιωπή μας”. Με όλα εκείνα τα αγαπημένα τραγούδια που γραντζουνίσαμε στους δίσκους και λιώσαμε στις κασέτες μας. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι (προσωπικά, ίσως θα ‘θελα ν’ ακούσω περισσότερα τραγούδια απ’ το “Πες μου ένα ψέμα ν’ αποκοιμηθώ” μέχρι τις “Μικρές Νοθείες”, αλλά πώς να μπορέσεις να συμπτύξεις μουσικάρες πενήντα ετών σ’ ένα τρίωρο live;) Μ’ έναν Παπακωνσταντίνου χαμογελαστό, εξομολογητικό (όπως όταν μίλησε για την παιδική ανάμνησή του και το “ένα παιδί ζητάει ένα ποδήλατο”, σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου), αυτοσαρκαστικό… Ένα “παιδί” που διασκέδαζε περισσότερο από μας, που έβλεπε το κοινό να συμπαρασύρεται στη δική του διάθεση.
– Βασίλη, είσαι κα*λα, τελεία, και παύλα!!!
– Τάβλα να μην είμαι κι όλα καλά…!!!
Χωρίς να το καταλάβουμε, ήρθε η ώρα του “Χρόνια Πολλά”. Με μια τεράστια τούρτα στη σκηνή από ένα άλλο αγαπημένο πλάσμα -ναι, για την Ελένη Ράντου μιλάω, οι αδυναμίες δεν κρύβονται άλλωστε… Κι ο εορτάζων, αφού δοκίμασε την τούρτα του, την κέρασε …ιπτάμενη στο κοινό!
Όσο το live πλησίαζε στο τέλος του, το μόνο που κλωθογύριζε στο μυαλό μου ήταν μια παλιά εκπομπή της Σεμίνας Διγενή. Λεγόταν “Οι εντιμότατοι φίλοι μου”. Το επεισόδιο ήταν ένα εορταστικό πρωτοχρονιάτικο αφιέρωμα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, συνοδεία εκλεκτών καλεσμένων όπως ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Αντώνης Βαρδής, ο Σάκης Μπουλάς, η Ελένη Ράντου και άλλοι. Σ’ ένα ειλικρινές παρεΐστικο κλίμα που απείχε παρασάγγας απ’ τις στημένες αντίστοιχες σημερινές παραγωγές. Και το τιμώμενο πρόσωπο κοιτούσε μ’ ένα γλυκό, μάλλον συνεσταλμένο χαμόγελο τους φίλους του να τον εκθειάζουν, να τον σατιρίζουν, να αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές του. Με το ίδιο χαμόγελο ένιωθα πως κοιτούσε και το κοινό σήμερα.
Έχουν σπαταληθεί πολλοί τόνοι μελάνι και πίξελ για να περιγραφεί αυτό που ονομάζουμε “αυθεντικότητα” σ’ έναν καλλιτέχνη. Τελικά αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι η ταυτότητά του, η καλλιτεχνική του πορεία, στην οποία μπορεί να συμφωνείς ή ν’ απομακρύνεσαι σε κάθε βήμα, αλλά αυτό το “κάτι”, που γεμίζει στάδια και θέατρα από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Που τους ταξιδεύει, λίγο ή περισσότερο, σε αναδρομές παιδικότητας, επαναστατικότητας, συναισθηματικών κόμβων και κρίσιμων στιγμών.
Ο Βασίλης δεν είναι αιώνια έφηβος λοιπόν. Είναι η αιώνια εφηβεία μας…
Στη συναυλία συμμετείχαν οι μουσικοί:
Βιολί – τραγούδι: Μαίρη Μπρόζη
Πιάνο / keyboards – ενορχηστρώσεις: Αντρέας Αποστόλου
Ηλεκτρικό Μπάσο: Βαγγέλης Πατεράκης
Τύμπανα: Στέφανος Δημητρίου
Κιθάρες: Γιάννης Αυγέρης
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…