Μέσα σε μικρές και μεγάλες κρίσεις που διαρκούν χωρίς ορατό διέξοδο. Ανάμεσα σε δύο μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις που συνεχίζονται. Το Έρεβος του Οδυσσέα Ρούσκα παραμένει επίκαιρο να αναζητά τις απαντήσεις, που είναι πολλές και εύκολες στα λόγια, μα στην πράξη οδηγούν σε μονοπάτια δυσάρεστα, εκεί που σπας τα μούτρα σου και άντε πάλι απ’ την αρχή.
Το Έρεβος του Οδυσσέα Ρούσκα αποτυπωμένο σε εικόνα που τρέχει μέσα από την ματιά του Έριν Μπουσούνη περπατάει αυτά τα μονοπάτια μέχρι εκεί που τελειώνει ο δρόμος.
Θα τα καταφέρουμε; Με ποιο τρόπο; Υπάρχει ελπίδα; Είναι η αποδοχή λύση; Μπορούμε να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε διαρκώς; Ποια είναι η αλήθεια; Γίναμε ένα με το σκοτάδι;
Και τώρα τι κάνουμε;
Σκηνοθεσία – Μοντάζ : Έριν Μπουσούνης
Κάμερα : Θάλεια Σταματέλου, Έριν Μπουσούνης
Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Μπουσούνης
Στίχοι: Βαγγέλης Χαντζής
Μουσική: Stýga
Μια σπείρα ανθρώπινης μορφής
με ψέμα με ποτίζει
δε θέλει να ‘χει επαφή
από κοντά της με απωθεί
και το μυαλό χειρουργική
λεπίδα το ξεσκίζει
Βουτιά με ανάσα μιας στιγμής
σε αβυσσαλαία βάθη
μόνο το σκότος του νερού
στο κατακάθι του βυθού
σαν δίνη στροβιλίζεται
να σβήσει όλα τα λάθη
Μετρήθηκα, ζυγίστηκα
λειψός η κρίση βγάζει
μονάχος πάλι θα σταθώ,
σε παρυφή ακροβατώ
συνήθισα στο έρεβος
και πια δε με τρομάζει
Σηκώνω τείχη εύπλαστα
μα τα περνάει και βέλος
βιτρίνα στήνω υψηλή
μα ραγισμένο το γυαλί
μια δόνηση το απειλεί
θρύψαλα πριν το τέλος
Δεν είχα το δικαίωμα, το φως να επιθυμήσω
Πέφτει αντάρα, μοναχός το μαύρο ανταμώνω
Και αφού άλλο δεν μου μείνε
στον κόσμο να αγαπήσω,
Θα ερωτευτώ το έρεβος το σκότος και τον πόνο
Μετρήθηκα, ζυγίστηκα
λειψός η κρίση βγάζει
μονάχος πάλι θα σταθώ,
σε παρυφή ακροβατώ
συνήθισα στο έρεβος
και πια δε με τρομάζει