Η οικονομική κρίση και η μουσική…

Έψαξα πολύ να βρω κάποιον που να θυμάται πότε αγόρασε τελευταία φορά κάποιον δίσκο. Όσα τηλέφωνα και αν έκανα, οι απαντήσεις ήταν σχεδόν ίδιες «ρε δέσποινα τι με ρωτάς είσαι τρελή πάνε πολλά χρόνια, έχω εγώ τώρα λεφτά να αγοράσω δίσκους;». Την κορυφαία απάντηση όμως μου την έδωσε ο φίλος μου ο Πέτρος, τελευταία φορά που αγόρασε δίσκο ήταν το …1999, ναι πριν 12 χρόνια! Άρα μήπως ο κύριος φταίχτης δεν είναι η κρίση; Μήπως αυτή απλά συμβάλει; Αναρωτιέμαι εγώ τώρα. Γιατί σου λέει ο άλλος, αφού μπορώ να το κάνω τζάμπα γιατί να το πληρώσω; Και εδώ που τα λέμε νόμιμο μπορεί να μην είναι, αλλά ηθικό από μια άλλη πλευρά ίσως και να είναι.

Και κάπου εδώ έχω να θέσω ένα ερώτημα και σε σένα αγαπητή μου δισκογραφική εταιρία, με τα 700 ευρώ που παίρνω πόσα πιστεύεις πως μου περισσεύουν για να έχω τη πολυτέλεια να αγοράσω ένα δίσκο; Ναι, ναι στην εποχή που ζούμε για τον μισό και παραπάνω ελληνικό λαό η αγορά ενός δίσκου είναι πολυτέλεια, γιατί από τα 700 ευρώ το μόνο που περισσεύει, είναι χρέη…

Άρα η μόνη λύση είναι να το κάνω παράνομα είτε το θέλω είτε όχι.

Γιατί κακά τα ψέματα υπάρχουν και πολλοί “ζωντανοί” πειρασμοί εκτός από το διαδίκτυο.

Όπως για παράδειγμα χθες που βγήκα για ένα καφέ, δέκα διαφορετικοί αλλοδαποί πέρασαν και μου πουλούσαν τους δίσκους κοψοχρονιά, 10 δίσκους 10 ευρώ και άκουγες να ολοκληρώνουν τη πρόταση με το εκνευριστικό «πάρε πάρε κύρια». Και για λίγα δευτερόλεπτα ομολογώ πως το σκέφτηκα και αν δεν άκουγα τη φωνή της συνείδησης μου που μου λέγε «κόψε τις μπίπ, και συγκεντρώσου» ομολογώ πως θα το έκανα.

Εκείνη τη στιγμή νομίζω πως μου ήρθε η φαϊνή ιδέα να γράψω και αυτό το άρθρο.

Δεν ξέρω ποια είναι η λύση. Φαντάζομαι πως εσείς σαν μεγάλες εταιρίες που είστε, ήδη θα έχετε αρχίσει να ψάχνεστε και καλό θα ήταν να το συντομεύσετε γιατί μας βλέπω σε λίγα χρόνια, να παίρνουμε τη πρωτιά από τη Κίνα στις παράνομες αγορές δίσκων και δεν νομίζω πως θα ήταν θετικό για εσάς.

Γιατί από ότι αντιλαμβάνομαι, οι μόνοι χαμένοι τελικά, θα είστε εσείς…