Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογράφηση: Αφροδίτη Ζαγγανά
Αν η εφηβεία είχε γεύση, θα ήταν σοκολάτα-φράουλα. Αν είχε μυρωδιά, θα ήταν γρήγορα σβησμένο τσιγάρο σε γλάστρα της μαμάς. Αν είχε όνομα, θα ήταν οποιοδήποτε. Αν η εφηβεία είχε ήχο, θα ήταν ο Παύλος Παυλίδης.
Τις Παρασκευές τα βράδια, στον Σταυρό του Νότου, ενώνονται οι καρδιές όλων όσων όταν ήταν μικροί μες στα κύματα δεν τους ένοιαζε αν ο κόσμος είναι απλός ή αν απλώς σε εκείνους έμοιαζε έτσι. Χαζεύω τον κόσμο και είναι σαν να τους ξέρω, σαν να μεγαλώσαμε παρέα. Σαν να αράξαμε όλοι μαζί κάποιο καλοκαίρι στη Σύρο, κατηφορίζοντας τις θάλασσες παρέα και τα νησιά μάς χαιρετούσαν μεθυσμένα. Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια, ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία…
Είναι όλοι εκεί, αναζητώντας μια σπασμένη πολυθρόνα, να κάτσουν και να ταξιδέψουν μακριά στην Ισπανία, ένα απόγευμα με λιακάδα, να δουν τη Μεσόγειο σαν παραλία και μια κυρία που περπατάει στη Γρανάδα.
Ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies, ανεβαίνουν στη σκηνή για να μας διηγηθούν ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί, να μας μιλήσουν για μια Ελλάδα που κατά τη δόξα όταν τραβά, παραπατάει πληγωμένη, δεν ανασταίνεται ποτέ, γιατί ποτέ της δεν πεθαίνει.
Το πρώτο μέρος της βραδιάς, ακολουθεί έναν ρυθμό αργό, μυσταγωγικό. Ο Παυλιδης κάθεται στην καρέκλα στη μέση της σκηνής, και μοιάζει με τον ποιητή που όλοι λένε ότι είναι. Απαγγέλει μ’ έναν τρόπο χαοτικό, ψευδίζοντας, για τον Δουλιέν που είναι δειλόθ και τραγουδάει επειδή είναι τραυλόθ γιατί μόνο τότε δεν τραυλίζει. Ανάβει τσιγάρο χαμογελώντας στον κόσμο που τον φωνάζει «Παυλάρα» και ίσως νοιώθει ότι αυτό από μόνο του αρκεί, για να συνεχιστούν όλα.
Παραμονές Χριστουγέννων και οι νότες φέρνουν την πιο «Λευκή Καταιγίδα», να σφίξει κόμπους σε καρδιά και στομάχι, για τις νύχτες που φύγαμε κρυφά και βιαστικά χωρίς να ζητήσουμε συγγνώμη. Να προσευχηθούμε για τη μέρα που θα περνά τυχαία με το ποδήλατο του, κοιτάζοντας τον κόσμο λες και φτιάχτηκε για να ειν’ δικός του και που μαζεύοντας το κουράγιο μας, θα φωνάξουμε: «άσε με, κράτα με, ξέχνα με, αγάπα με, κοίτα που χάλασα, φούσκωσε η θάλασσα».
Καθώς το βράδυ κυλάει, το εγκεφαλικό μασάζ της μουσικής του, σταματάει στα θρανία της τρίτης Λυκείου, τότε που πιστεύαμε ότι αυτόν τον κόσμο θα τον αλλάξουμε, έστω και με το ζόρι. Ζωντανεύει γραμμένους με μολύβι στίχους, που γράφτηκαν σε κενές ώρες Λατινικών και που μιλάνε για ένα πλοίο που πλησιάζει σαν θηρίο και μου λες λοιπόν θυμήσου, μην πετάξεις τη ζωή σου, στα σκυλιά.
Τα τραγούδια του Παύλου Παυλίδη έχουν πάντα κάτι να σου πουν, ακόμα και αν δεν θες να το ακούσεις. Σου μιλάνε για κήρυκες που από ουρανούς κι από άμβωνες ωραίους λένε πως σ’ έφερε ως εδώ, μαύρο καράβι, μέγα πάθος, όμως το ξέρουν κατά βάθος… Αερικό είσαι! Και αναρωτιέται απ’ το πρωί, μα τι ζωή είναι αυτή; Όσο της δίνω άλλο τόσο μου ζητάει…
Οι θεατές ζητούν να μείνει στη σκηνή, όσο κι αν εκείνος προσπαθεί να τους πείσει ότι δεν είναι από εδώ. Ζητούν τον Ατλαντή, θέλουν να πάει για λίγο στο νησί με τις γαλάζιες νύχτες. Τραγουδάει για γλάρους που όλη τη μέρα πετάνε και για το Grand Hotel που οι λιμουζίνες σταματάνε.
Ο κόσμος φωνάζει τραγούδια, ζητάει πίσω στιγμές που θα έρθουν! Πάλι δεν θα πει την Αδρεναλίνη! Ώσπου να φέξει, να δούμε ποιος θα αντέξει. Όταν τελειώνει η συναυλία, κάτι παιδιά έρχονται κοντά μου, στα σκονισμένα τα αρχεία λένε πως είδαν το όνομα μου, λέει, και πρέπει να φύγει.
Οι δρόμοι της Αθήνας, ετοιμάζονται να αλλάξουν τον χρόνο όπως-όπως και, καθώς το τζάμι του αυτοκινήτου ξεθολώνει, σκέφτομαι αυτό που πριν λίγο μας εκμυστηρεύτηκε για καληνύχτα: « Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά, γίνεται ο κόσμος γυάλινα κομμάτια, μα έτσι όπως με κοιτάς στα μάτια, ο πόνος έστω και για λίγο σταματά»…
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…