Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

Μετράμε μόλις λίγες μέρες από την έναρξη του φετινού καλοκαιριού. Ενός καλοκαιριού που συναυλιακά περιμέναμε πώς και πώς καθώς μας έχει υποσχεθεί να ζήσουμε… μεγάλες στιγμές.

Δεν ξέρω να σου πω αν χαρακτηρίζεται «η συναυλία του καλοκαιριού» αλλά αναμφισβήτητα κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις. Τις «υψηλές». Από την στιγμή που ανακοινώθηκε η περιοδεία Θανάση ΠαπακωνσταντίνουΣωκράτη Μάλαμα, κατατάχθηκε αυτόματα στα “must” για το καλοκαίρι ετούτο. Παρακολουθώντας την, λοιπόν, είναι μια εμπειρία από εκείνες που σου «μένουν». Είναι από τις συναυλίες που δεν πρέπει να χάσεις.

thanasis_papakonstantinou_malamas_live_2018_06_010

Πριν από λίγους μήνες, έγινε η κυκλοφορία του δίσκου του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαμα με τίτλο «Με στόμα που γελά». Το να τους παρακολουθείς όμως live επί σκηνής είναι διαφορετικό. Εξάλλου, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είχε να εμφανιστεί δύο χρόνια και η απουσία του ήταν αισθητή στο κοινό του που, ομολογουμένως, τον λατρεύει.

Αναμενόμενη λοιπόν η τεράστια προσέλευση του κοινού. Η Πλατεία Νερού γέμισε από νωρίς με κόσμο όλων των ηλικιών που ερχόταν γεμάτος προσμονή και ανυπομονησία να απολαύσουν τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες.

Το σκηνικό ιδανικό: με συντελεστές δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, τη μυρωδιά της θάλασσας δίπλα, τη θέα από τα ψηλά κατάρτια στον Φαληρικό όρμο, τον ήλιο που έδυε στο βάθος, το αλκοόλ που έφερνε γλυκιά ζάλη –όλα έτοιμα για να ξεκινήσει η απόλυτη μουσική βραδιά του καλοκαιριού.

Από νωρίς, έπαιζε ο Πέτρος Μάλαμας με την μπάντα του. Ο γιος του Σωκράτη, που έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο δίσκους («Καναδέζα» και «Κοιτάσματα») μας κρατούσε συντροφιά και ζέσταινε την ατμόσφαιρα, αποσπώντας στο τέλος ένα θερμό χειροκρότημα.

 

Στις 21:15 ακριβώς, Θανάσης και Σωκράτης, πιστοί στο ραντεβού τους, έκαναν την εμφάνισή τους. Η έναρξη έγινε με τον «Τειρεσία», τον οποίο τραγούδησαν ντουέτο, δίνοντας το έναυσμα για τη συγκλονιστική μουσική βραδιά που θα ακολουθούσε. Ακούσαμε από τον Θανάση το “San Michele”, το οποίο και αφιέρωσε σε «αυτούς που έφυγαν» όπως είπε χαρακτηριστικά, ενώ τη σκυτάλη πήρε ο Σωκράτης Μάλαμας και ανέβασε τους ρυθμούς με «το κρασί στο αίμα μας και με καλό καιρό, ήρθαμε να ξυπνήσουμε την πόλη που κοιμάται…» για να συνεχίσει ο Θανάσης με το «Κάτω απ’ το μαξιλάρι»…

Άλλο ένα ντουέτο από τους δυο τους με «Τα παιδιά μες στην πλατεία» να μας κάνουν να συλλογιστούμε πώς… «όσα κοστίζουν μια δραχμή, γι’ άλλους κοστίζουν μια ζωή… δεν είναι κρίμα;»

Ο Σωκράτης Μάλαμας ερμήνευσε «Είχα τον κήπο της Εδέμ», ένα κομμάτι από τον τελευταίο δίσκο, «Με στόμα που γελά». Τα «Τρία ρουμπαγιάτ», το «Ζητιανόξυλο» και η «Καλύβα», ήταν επίσης από το νέο δίσκο. Παρότι νέα κομμάτια, το κοινό τα έχει αφομοιώσει ήδη και τα τραγουδούσε μαζί του.

«Άνθρωπέ μου, τι ξεφτίλα να σου χαλάνε το όνειρο και εσύ να τους αφήνεις…» Η μουσική σκυτάλη και πάλι στον Θανάση, ο οποίος μάς τραγούδησε «Το όνειρο», κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στον μεγάλο ρεμπέτη Ανέστη Δελιά και στην περίφημη «Τετράς του Πειραιά».

 

Ακολούθησαν αγαπημένα παλιά κομμάτια που έχουν καθιερώσει και τους δύο καλλιτέχνες και που όλοι έχουμε χιλιοτραγουδήσει. Κομμάτια που έχουμε δέσει άρρηκτα με καλές και άσχημες στιγμές μας, με έρωτες και χωρισμούς, με αγάπες και προδοσίες… γι’ αυτό και τα αγαπάμε λίγο παραπάνω: γιατί έχουν μέσα τους κάτι δικό μας, κάτι από την ψυχή του καθενός… Άλλα από αυτά τα σιγοτραγουδούσαμε και νιώθαμε νοσταλγία, άλλα τα φωνάζαμε τόσο δυνατά που η φωνή μας είχε ενωθεί με αυτή των ερμηνευτών «Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες» , «Σιμούν», «Παλιά πληγή», «Νεράιδα», «Ηλιόπετρα», «Το γράμμα»… Τα λόγια φτωχά και οι λέξεις ανίκανες να περιγράψουν το τι γινόταν στις ερμηνείες των παραπάνω κομματιών. Ένα κοινό εκστασιασμένο, με καπνογόνα στα χέρια να μην σταματά λεπτό να τραγουδά και να παραληρεί.

Και οι επιτυχίες των ανθρώπων αυτών δίχως τελειωμό, όπως και η συγκίνηση και οι μοναδικές στιγμές που μας χάριζαν. «Πριγκιπέσσα», «Τσιγάρο ατέλειωτο», «Η τράτα» και ο «Αποσπερίτης» ξεσήκωσαν ακόμη περισσότερο την Πλατεία Νερού.

 

Μας άρεσε ιδιαίτερα ο αυτοσαρκασμός, του Θανάση Παπακωνσταντίνου σε αρκετά σημεία. Αυτού του Λαρισαίου «ποιητή» που έχει κερδίσει, τόσο με το αδιαμφισβήτητα μεγάλο ταλέντο του, όσο και με τον χαρακτήρα του, την εκτίμηση και την προσήλωση του κοινού του. Δεν έλειψαν επίσης τα πειράγματα και τα αστεία των δύο τραγουδοποιών. Ιστοριούλες, αναμνήσεις και όμορφα περιστατικά μοιράστηκαν αμφότεροι μαζί μας, προκαλώντας πότε γέλια και πότε συγκίνηση.

Όμορφο και ακριβοθώρητο να βλέπεις δύο τόσο ξεχωριστούς και μεγάλους καλλιτέχνες να συμπράττουν και επί σκηνής, να ανταλλάσσουν τραγούδια, γέλια, πειράγματα, στιγμές. Η δεμένη ερμηνεία τους, η «χημεία» που έβγαζε η μουσική τους σύμπραξη και μια αυθεντικότητα που πλανιόταν διάχυτη, βασικοί συντελεστές τόσο για την επίτευξη αυτής της ολοκληρωμένης και απόλυτα προσεγμένης δουλειάς, όσο και της τεράστιας επιτυχίας που είχε η συναυλία.

Πολύ καλή τόσο μουσικά όσο και ως σκηνική παρουσία η μοναδική γυναίκα της παρέας Ιουλία Καραπατάκη, η οποία ερμήνευσε αρκετά κομμάτια μόνη της αλλά και ντουέτο με τον Σωκράτη Μάλαμα. Ξεχωρίσαμε την ερμηνεία της στη «Φεϊρούζ», και στο «Θα βάλω τα μεταξωτά», ενώ μας άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που ξεσήκωνε το κοινό και χόρευε μαζί της. Ιδιαίτερη μνεία και στον Φώτη Σιώτα, ο οποίος με το βιολί και τη φωνή του έκανε πιο όμορφο το μουσικό μας ταξίδι.

 

Τα τσίπουρα ρέουν καθώς, εκεί μακριά στην «Ανδρομέδα», υπάρχουν κάτι όντα παράξενα κι ωραία που ψάχνουν για παρέα. Μια παρέα όλοι, ενωμένοι και συνεπαρμένοι τραγουδούσαμε τους στίχους του κομματιού αυτού που, μιλώντας για μυθικά πλάσματα, μας μεταφέρει σε άλλη διάσταση. Ψυχική ανάταση. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω!

Οι ψυχές των χιλιάδων θεατών ενώθηκαν όταν φύσηξε αέρας πεχλιβάνης και όλοι μαζί τον αφήσαμε να μας παρασύρει, να μας μεταφέρει τόσο μακριά όσο μόνο εκείνος μπορεί να καταφέρει. Με τη ριπή του ανέμου αυτού και τους στίχους του Θανάση η βραδιά γινόταν όλο και πιο μαγευτική. Ναι, είναι από τα τραγούδια που περιμένεις εναγωνίως να ακούσεις και γνωρίζεις καλά ότι θα νιώσεις «κάπως». Αυτό όμως που συνέβη ετούτη τη βραδιά ήταν μοναδικό. Πέρα από κάθε φαντασία και προσμονή.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να μιλήσω για τις «καλύτερες» στιγμές της βραδιάς. Ήταν όλες οι στιγμές η μια καλύτερη από την άλλη. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να πλήξεις και να νιώσεις ότι βαριέσαι. Ένα γεμάτο πρόγραμμα που όμως δεν μπορείς ποτέ να χορτάσεις. Πάντα θα θέλεις να ακούσεις κάτι παραπάνω.

 

Καθώς η ώρα περνά, ο Θανάσης προλογίζει το επόμενο κομμάτι: «Εύχομαι σε εσάς και σε εμένα, ο φόβος να μην μας συρρικνώσει ποτέ τόσο, όσο να μας πατάν τα πόδια μας τα ίδια». Πρόκειται φυσικά για τον «Διάφανο». Μας ξεσηκώνουν πάλι και πάλι σε ένα γλέντι που δείχνει ότι δεν μπορεί να σταματήσει και κανένας μας δεν μπορεί να το χορτάσει. Για να κλείσει όμορφα η βραδιά, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, προτρέπει τους Σωκράτη Μάλαμα, Ιουλία Καραπατάκη και Φώτη Σιώτα, να πάρουν το ποτό τους και, κρατώντας το, να μας πουν το τελευταίο τραγούδι. Όλοι πίνουμε στην υγειά τους σαν «Πότες στρογγυλής τραπέζης», προκαλώντας αρμονία και χάος όπως αξίζει σε αυτή τη βραδιά, όπως αξίζει σε αυτούς τους σπουδαίους δημιουργούς.

Όσοι βρεθήκαμε στην Πλατεία Νερού και απολαύσαμε τη συναυλία αυτή, είμαστε σίγουρα τυχεροί και θα μείνει έντονα χαραγμένη στη μνήμη μας. Όσοι δεν προλάβατε, έχετε υπ’ όψιν σας ότι θα πραγματοποιηθεί και δεύτερη συναυλία στις 15 Ιουνίου, στον ίδιο χώρο. Και πιστέψτε μας, θα είναι το ιδανικό ξεκίνημα για ένα όμορφο μουσικό καλοκαίρι!

 

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here