Γράφει ο Ευάγγελος Σαμιώτης
Κοίτα να δεις τώρα αδελφάκι τι μου συνέβη, καθώς την είχα τουφιάσει στη θάλασσα και βλεφάριαζα τον λιακαδάτο, καθώς τα ασπρόρουχα την είχαν κάνει για βορρά μεριά, έρχεται ένα μελανούρι και μου λέει:
– Γράψε κάτι για την τέχνη.
– Μπαρδόν; απαντώ με ανοιχτό το στόμα, δεν τα χάνει και μου ρίχνει μισοφέγγαρο πετώντας το λουκούμι.
– Είμαι δημοσιογράφος, θέλω να δω το στυλ που γράφεις.
– Στο εντάξει, λέω.
– Έρθω αύριο μόρτη πάρω την αναφορά, όμορφα; με ρωτά.
– Μέγκλα, απαντώ, μην μας περάσει και για αγράμματους.
Μεταβολή και μαρς το μωρό. Αμέσως έσπαγα την γκλάβα μου ποιο είναι το στυλ μου; Ποτέ δεν το είχα ψάξει μέχρι τώρα. Θα έπρεπε όμως να το ξεθάψω. Να τώρα άμα λάχει και να πούμε μου την έδωσε και γράφω με το μάγκικο, το θαλασσινό, τον Τρούμπα κι έτσι τρόπο, μωρέ αδελφάκι. Κοίτα τώρα, παράδειγμα που θα σου ρίξω έτσι για να σε στείλω, το γυρίζω 180 μοίρες έτσι για να γουστάρουμε για να κάνουμε διαφορά. Εγώ γράφω, εγώ διαλέγω. Πάμε, κάτσε κάτω – όταν λέω πάμε εννοώ συνεχίζουμε – ο νους σου στη βόλτα όλη την ώρα. Ευγένεια και κάλλος, πάνω από όλα κάλλος.
Αδελφοποιημένε συνοδοιπόρε της ζωής θα σου μιλήσω για ένα προσωπικό συμβάν. Καθώς καθόμουν σε ένα παγκάκι στην παραλία και ρέμβαζα τον ορίζοντα κι ενώ ο ήλιος με αποχαιρετούσε κατακόκκινος, ξεκινώντας να ρίξει τις ακτίνες του σε άλλες πολιτείες μακρινές με πλησιάζει μια απαστράπτουσα καλλονή ανοιγοκλείνοντας τα ροδοκόκκινα χειλάκια της.
– Είμαι ρεπόρτερ και κάνω μια έρευνα, θα μπορούσατε να γράψετε κάτι για την τέχνη παρακαλώ;
– Πολύ ευχαρίστως, απαντώ ανοιγοκλείνοντας τις δαμασκηνί χειλάρες μου από το κρύο.
– Θα σας επισκεφτώ αύριο στο ίδιο σημείο την ιδία ώρα, καλήν εσπέρα να έχετε, καθώς γύριζε να φύγει με προορισμό άνευ σημασίας. Προβληματίστηκα αγαπημένε συμπρωταγωνιστή της τωρινής ζωής. Δεν είχα γράψει ποτέ στη ζωή μου κάτι σημαντικό. Μήπως κρινόταν κάτι μεγάλο; Μήπως θα κέρδιζα σε κάποιο διαγωνισμό; Άραγε ποιο ήταν το στυλ μου; Θα έπρεπε να το βρω.
Θα ήθελα να σου δείξω και κάποιον άλλο δρόμο, αν μου επιτρέπεις αγαπημένε συμπρωταγωνιστή της οικουμένης. Ποίηση το ζενίθ της λογοτεχνίας!
Καθόλου αναγνώστη, δεν θα σε καθυστερήσω,
ένα παράδειγμα θα πω, ευθύς θα το γεννήσω,
απόγευμα σαν ήταν, τον ήλιο σαν κοιτούσα,
γαλήνη είχα στην καρδιά, σχεδόν χοροπηδούσα
ξάφνου από το πουθενά, ένιωσα παρουσία,
γύρισα τους οφθαλμούς, το όνομα της Σία,
η προσοχή μου έσπασε, από το πορτοκάλι
ευθύς επικεντρώθηκε, στα πλούσια τα κάλλη,
αμέσως μου εζήτησε, να γράψω για την τέχνη,
το στυλ μου ήθελε να δει, να’ ναι καλό μη ζέχνει,
προβληματίστηκα πολύ, για το σωστό στυλάκι
που έχω μέσα μου βαθιά, έπιασα καβγαδάκι,
μονομαχία εαυτών, έλεγαν το να τ΄ ‘αλλο,
και έτσι αποφάσισα, ώρα να μ΄ αποβάλλω.
Όπως μια ιστορία μπορεί να ειπωθεί με χιλιάδες τρόπους, έτσι και ο ορισμός της τέχνης είναι ανεξάντλητος, κανείς δεν μπορεί να τον ορίσει. Πολλοί λένε πως τέχνη είναι οτιδήποτε σε προβληματίζει ή σε γεμίζει συναισθήματα, χαράς, λύπης, απογοήτευσης και χίλια δυο και δώσε. Αφού όμως μου ζήτησαν να πω τη δική μου ταπεινή γνώμη για το τι είναι τέχνη θα πω αυτό. Τέχνη είναι να σηκώνεσαι κάθε πρωί να πηγαίνεις στη δουλειά και να λες γουστάρω, γουστάρω αυτό που κάνω. Τέχνη είναι να σηκωθείς ένα πρωί και να βγεις έξω να βοηθήσεις όποιον σε χρειάζεται, από το μυρμήγκι μέχρι τον ελέφαντα, από τον τυφλό μέχρι τον άστεγο, άνευ προσωπικής ανταμοιβής. Η ζωή είναι τέχνη από μόνη της, η τέχνη όμως, δεν είναι ζωή αν δεν έχει παρελθόν…
Για αυτό πριν σκεφτείς να κάνεις τέχνη, ένας μόνο δρόμος υπάρχει, γέμισε, πόνεσε, βούτα στα σκατά, κολύμπα, βγες και θα δεις πως θα είσαι πιο καθαρός και πιο έτοιμος. Τα μεγάλα λόγια τα είπαν πολλοί, τις μεγάλες πράξεις τις έκαναν λίγοι. Κάνε τη ζωή σου τέχνη και ύστερα κάνε την τέχνη, ζωή.
Για να φτάσεις να κάνεις τον κόσμο να γελά, πρέπει να έχεις κλάψει αμέτρητες φόρες.
Επειδή σε στεναχώρησα φίλε ή φίλη ή φιλόφιλε… ωραίο το τελευταίο ε; Λοιπόν επειδή σε στεναχώρησα θα σου κάνω ένα ευχάριστο δώρο. Μην πάει ο νους σου στο χρήμα, πού να το βρω; έχεις δει καλλιτέχνη με λεφτά; Εδώ σας δίνω τροφή πνευματική κι εσείς, αμέσως, ο νους σας στο δολοφόνο με το χάρτινο σώμα. Λοιπόν, μη δίνεις σημασία σε αυτά που διάβασες. Ιδέα δεν έχω από τέχνη. Απλώς γράφω που και που καμία βλακεία, έτσι για να σκοτώσω την ώρα μου. Σε έφτιαξα ε; Ωραία δικαιολογία σου έδωσα για να πας από τον εύκολο δρόμο.
Υ.Γ. Πάλι την έριξα τη σπόντα μου στο τέλος, ο αλήτης
|
Αντί βιογραφικού, ο ηθοποιός και συγγραφέας, Ευάγγελος Σαμιώτης συνηθίζει να λέει:
|
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…