Φωτορεπορτάζ: Ματίνα Φουντούλη

Μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και μπορεί να μην πίνουμε σαμπάνια κάτω από τον Πύργο του Άιφελ περιμένοντας το 2016 / να μην κάνουμε να ψώνια μας στη λεωφόρο Champs-Elysee και στην Quartier Latin / να μην τρώμε κρουασάν στο Cafe de Flore / να μην ψάχνουμε να βρούμε στα σοκάκια της Μονμάρτης εκείνο το μαγικό ταξί που σε μεταφέρει στο Παρίσι του ’60, είμαστε όμως στην Αθήνα -η οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκτήσει ένα χριστουγεννιάτικο πνεύμα- συγκεκριμένα στα σοκάκια του Βοτανικού και περιμένουμε όλα τα παραπάνω να γίνουν νοητά μέσα από τις επιλογές και τις φωνές του Bertrand Moreau και του Χρήστου Κωνσταντόπουλου και το πιάνο του Χρίστου Θεοδώρου στη σκηνή της Αθηναΐδας.

Μια παράσταση με τον τίτλο “Jeudi Tricolore” και ένα δελτίο τύπου να περιγράφει μια μουσική γέφυρα Ελλάδας-Γαλλίας μέσα από τραγούδια αγαπημένα σε όλους. Δε θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη επιλογή -το να πάρω το πρώτο αεροπλάνο είναι εκτός προϋπολογισμού τη συγκεκριμένη στιγμή- για το βράδυ της Πέμπτης και έτσι πιάσαμε θέση, παραγγείλαμε και ένα ποτήρι κρασί και αφεθήκαμε να κάνουμε το ταξίδι που είχαν ετοιμάσει ο Χρήστος και ο Bertrand.

konstantopoulos_moreau_live_2015_12_019

Και όπως ήταν φυσικό, ένα τέτοιο ταξίδι δε θα μπορούσε να ξεκινήσει αλλιώς. “Καραβάνι” λοιπόν και φύγαμε, με τον Bertrand να παίρνει το πρώτο χειροκρότημα της βραδιάς. Σε ένα πρώτο μέρος, κυρίως γαλλικό με ελληνικές εκλάμψεις και μια φωνή, αλλά και μια σκηνική παρουσία που εμένα, προσωπικά, με εντυπωσίασε. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα live και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Zazie, Pink Martini, Edith Piaf, Noir Desir είναι κάποιοι από αυτούς που έκαναν ένα νοητό guest στη σκηνή. Δεν έχει τόσο σημασία αυτό, όμως, όσο το ότι κατάφερε τελικά, κλείνοντας για λίγο τα μάτια, να σε πάρει από το χέρι και να σε πάει έναν περίπατο στις Βερσαλλίες, στα κάστρα του Λίγηρα, στο Παρίσι, ακόμα και στο λιμάνι του Άμστερνταμ, και να σε αφήσει στη Μασσαλία και τη Μεσόγειο γιατί σιγά-σιγά ήταν η σειρά του Χρήστου Κωνσταντόπουλου να μας φέρει πίσω στην Αθήνα.

Αφού λοιπόν, επιστρέψαμε και περπατήσαμε στην “Οδό Ονείρων” και “ερωτευτήκαμε” με τραγούδια από τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, τον “Προορισμό”, γνωρίζοντας, όμως, την αγάπη και του ίδιου για τη Γαλλία, δε θα μπορούσαμε να μην κάνουμε και μαζί του μια σύντομη πτήση, με τραγούδια που ο ίδιος αγαπάει. Τον Χρήστο τον έχω ακούσει ξανά στο παρελθόν, αλλά κάθε φορά που τον βλέπω έχω την αίσθηση ότι πάντα γίνεται καλύτερος. Δεν επαναπαύεται στιγμή, ψάχνεται συνεχώς για την επόμενη κίνηση, η οποία και πρέπει να είναι διαφορετική, να δείχνει ότι εξελίσσεται Ό,τι δηλαδή πρέπει να κάνει κάθε νέος καλλιτέχνης που θέλει να αφήσει κάτι δικό του πίσω.


Για το τέλος, μας είχαν αφήσει το καλύτερο. Bertrand & Χρήστος μαζί επί σκηνής. Εκεί όπου όντως μπλέχτηκαν τα ελληνικά με τα γαλλικά και πηγαινοερχόμασταν πια Αθήνα-Παρίσι με ταχύτητα αστραπής. “Le vent nous portera” ή “O άνεμος φυσά”, “La foule” ή “To πλήθος”, “L’accordeoniste” ή “Ο ακορντεονίστας” και φινάλε με τα “Παιδιά του Πειραιά”/”Les enfants du Piree”.

Ήταν ένα ταξίδι γεμάτο, λοιπόν. Από αυτά που δε θέλεις να γυρίσεις πίσω. Και όταν γυρίζεις, θέλεις να ξαναφύγεις. Αλλά τώρα που τους γνώρισες καλύτερα, σίγουρα θα έχεις την ευκαιρία. Και είσαι σίγουρος ότι την επόμενη φορά, δε θα σε πάνε στα ίδια μέρη, αλλά θα σου δείξουν άλλα, καινούρια. Έτσι είναι αυτοί οι τύποι. Έχουν πολλή όρεξη να περιπλανηθούν στη μουσική. Και εμείς ακολουθούμε πάντα κάτι τέτοιες μουσικές περιπλανήσεις και βόλτες.

konstantopoulos_moreau_live_2015_12_020

ΥΓ: Και την επόμενη φορά, μπορεί να έχουν συμπεριλάβει και τη Lara Fabian που την αφήσανε έξω από το παιχνίδι, κι ας είναι Σολ Δίεση. Έτσι δεν είναι;

Αποκλειστικές φωτογραφίες του Music Corner από το live…

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here