1/10/2013
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Χαρά Γερασιμοπούλου
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Δεν ξέρω αν είναι από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που έγιναν γνωστοί στο ελληνικό κοινό από μία επιτυχία που έτυχε να παίξει σε κάποιο διαφημιστικό spot και μετά το «έλιωσαν» τα ραδιόφωνα στα airplay τους, βλέπε “Sympatique” ή όχι. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι πρόκειται για περίπτωση συγκροτήματος που έχει κλέψει τις καρδιές μας. Σχεδόν μια 20ετία από το ξεκίνημά τους, πιο φρέσκοι και δροσεροί από ποτέ, ανηφόρισαν τα σκαλάκια του Λυκαβηττού για το καθιερωμένη τους πλέον συναυλία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ούτε τους χορταίνεις, ούτε τους βαριέσαι ποτέ. Pink Martini, ladies and gentlemen!
Φτάνοντας στο Λυκαβηττό λίγο πριν από την προγραμματισμένη έναρξη, συνάντησα μία τεράστια ουρά για εισιτήρια και προσκλήσεις. Μπορώ να πω μάλιστα πως ήμουν απ’ τους τυχερούς που ανέβηκαν στο θέατρο με τα πόδια, γιατί το μποτιλιάρισμα στην περιφερειακή δεν είχε προηγούμενο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η συναυλία να ξεκινήσει με αρκετή μεν καθυστέρηση (21.45 αντί για 21.00), αλλά κανείς δεν παραπονέθηκε καθώς μέχρι τελευταία στιγμή έμπαινε κόσμος στο ήδη γεμάτο θέατρο. 21.45 λοιπόν τα φώτα χαμήλωσαν και η «μικρή ορχήστρα» όπως αρέσκονται να αποκαλούνται βρέθηκε στη σκηνή, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα με ένα αργό, μυστηριώδες και παθιασμένο “Malagueña”, με τον ήχο του πιάνου και τη φυσιογνωμία του Thomas Lauderdale να κερδίζει το χειροκρότημα.
Δυναμικό ξεκίνημα, για να υποδεχθούμε στη σκηνή τη Storm Large, η οποία απεδείχθη στην κυριολεξία αυτό που λέει το όνομά της: μία πληθωρική καταιγίδα που σάρωσε επί σκηνής. Δε συνηθίζω να κάνω στυλιστικά και εμφανισιακά σχόλια αλλά επιτρέψτε μου να πω πως αυτή η κοπέλα είναι χτυπημένη απ’ τη μοίρα: μία κούκλα εμφανισιακά, με υπέροχο στυλ και ταυτόχρονα φωνάρα, show woman εξαιρετική και εντελώς ακομπλεξάριστη. Για να μη σχολιάσω ότι μέσα στην πρώτη μισή ώρα είχε τραγουδήσει αγγλικά, τούρκικα, γερμανικά, ισπανικά, και είχε περάσει με χαρακτηριστική άνεση από swing και bossa nova στο πιο ανατολίτικο “Askin bahardi”. Και όπως φαντάζεστε οι μυημένοι, δεν ήταν δυνατό να λείπουν οι γιαπωνέζικες αναφορές. Μπορεί να μην είχαμε τη Saori Yuki, αλλά ο Timothy Nishimoto μας αποζημίωσε με την ευγενική του φυσιογνωμία, τις απρόσμενες χορευτικές κινήσεις στα πόδια και φυσικά τις απολαυστικές ερμηνείς σε κομμάτια όπως το “Mayonaka no bossa nova”. Και φυσικά να μην ξεχάσω να αναφερθώ στο δικό μας Αντώνη Ανδρέου στο τρομπόνι, ο οποίος απέσπασε φυσικά ένα θερμότατο χειροκρότημα.
Η συναυλία κράτησε μόνο 1 ½ ώρα, το οποίο το βάζω ως το μόνο κάπως στενόχωρο, αλλά αν κρίνω από την ποιότητα του θεάματος και το πολύ απαιτητικό πρόγραμμα της περιοδείας το βρίσκω κατανοητό. Ακούσαμε πολλά αγαπημένα τραγούδια όπως τα “Amado mio”, “Donde estas Yolanda”, “Let’s never stop falling in love” και ως είθισται το “Never on Sunday/Τα παιδιά του Πειραιά”, σε μία πραγματικά αξιοπρεπέστατη προσπάθεια για σωστή ελληνική προφορά. Αυτό που κρατάω ήταν πραγματικά μία άψογη συναυλία, μια υπέροχη ορχήστρα, μια εκρηκτική frontwoman που δεν παρέλειψε να αυτοσαρκαστεί, να συνομιλήσει με το κοινό, και να μας συστήσει τον 8χρονο ανηψιό της, ο οποίος τέλεσε χρέη μεταφραστή από τα ρουμανικα-αγγλικά στα ελληνικά. Και δεν πειράζει που δεν ακούσαμε το “Sympatique”, το “Brasil” με το οποίο έκλεισαν πάντα μου άρεσε περισσότερο. Γύρω στις 23.30, είχε έρθει η ώρα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, σιγοτραγουδώντας και νοερά χορεύοντας (δε χορεύεις στα σκαλάκια του Λυκαβηττού για κανένα λόγο), με μια ροζ ρομαντική διάθεση και λίγο ζαλισμένοι απ’ το γλυκό Martini!
Ps: Ίσως ακουστώ ωσάν τους παράξενους γέρους απ’ το Muppet Show, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μία σκέψη μου μαζί σας. Το κατά τ’ άλλα υπέροχο «Τα παιδιά του Πειραιά» είναι πια τόσο χιλιοπαιγμένο και συνυφασμένο με την άσχημη folklore εικόνα της χώρας μας ότι αξίζει μόνο για «ήλιο-θάλασσα-σουβλάκι-άφθονο αλκοόλ», οπότε θα ήθελα σιγά σιγά να αρχίσω να ακούω κάποια άλλη επιλογή από τα συγκροτήματα το οποία έρχονται εδώ για συναυλία. Το καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι το κάνουν με την καλή τους καρδιά για να μας τιμήσουν μεν, αλλά κάπου έχει γίνει ελαφρώς γραφικό. Ή μπορεί και όχι και να είμαι εγώ παράξενη.
————-
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…