Rock …στο κόκκινο με Αντώνη Μιτζέλο και φίλους!

Σάββατο βράδυ και, ενώ clubs και μαγαζιά στο Γκάζι διασκεδάζουν μέχρι το πρωί, εμείς αποφασίσαμε να βρεθούμε για άλλο ένα βράδυ στην Αρχιτεκτονική. Αυτή τη φορά, το ραντεβού δίνεται με τον Αντώνη Μιτζέλο και τους φίλους του. Μαζί του, επί σκηνής, επρόκειτο να έχει τη μπάντα Καθώς Δεν Πρέπει, τον Κώστα Γαλίτη, την Ειρήνη Ψυχράμη, αλλά και τους φίλους του Ελεωνόρα Ζουγανέλη και Μπάμπη Στόκα. Η βραδιά διαγραφόταν ήδη πολύ δυνατή και από τις καλύτερες στιγμές για τον αποχαιρετισμό του φετινού χειμώνα, καθώς μια σύμπραξη αυτών των μουσικών και ερμηνευτών με τον Αντώνη Μιτζέλο δε θα μπορούσε να εγγυηθεί τίποτα λιγότερο!

Ενώ η αφίσα υποσχόταν ώρα έναρξης 23:00, όλοι ξέραμε ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει! Ως εκείνη την ώρα μαζευόταν ακόμη κόσμος στην Αρχιτεκτονική. Παντού υπήρχαν ταμπέλες «réservé» και μπουκάλια whiskey για να υπενθυμίζουν τις κρατήσεις, όσων πρόλαβαν! Σύντομα το μαγαζί γέμισε σχεδόν ασφυκτικά, ενώ η σκηνή δεν έλεγε να ανάψει τα μεγάλα φώτα της για να υποδεχτεί τους οικοδεσπότες της βραδιάς.

Γύρω στις 00:00, οι “Καθώς Δεν Πρέπει” ανέβηκαν στη σκηνή και πήραν θέση στα όργανά τους. Η μπάντα απαρτίζεται από τους Δημήτρη Κωνσταντόπουλο (κιθάρα/φωνή), το Γιώργο Εμμανουήλ (τύμπανα), το Johnny Cefa (μπάσο) και τον Ηλία Καλούδη (πιάνο/πλήκτρα). Στη σκηνή ανέβηκαν επίσης ο Κώστας Γαλίτης και η Ειρήνη Ψυχράμη. Σε μια ηλεκτρική διασκευή, από αυτές που οι κιθάρες παίρνουν φωτιά και τα κρουστά δε σταματούν λεπτό, τραγούδησαν ένα μελωδικότατο και σχεδόν παραδοσιακό, σε πρώτη εκτέλεση, κομμάτι του Νίκου Ξυδάκη και του Κώστα Γουδή, με τίτλο «Στην αρχή των τραγουδιών». Οι φωνές και η ενορχήστρωση ταίριαξαν άριστα, ενώ η «ηλεκτρισμένη» ατμόσφαιρα μας μετέφερε χωρίς καν να το καταλάβουμε στο «My Sharona» των The Knack.

Από την αρχή καταλάβαμε τι μας επιφύλασσε η βραδιά. Ο ήχος αλλά και οι φωνές ήταν άριστες και το live φαινόταν πολύ καλά προετοιμασμένο, αλλά και άκρως επαγγελματικό, παρά τα σχόλια των συντελεστών επί σκηνής για «λιγοστές» πρόβες. Η εικόνα έδειχνε σίγουρα κάτι παραπάνω.

Ο Αντώνης Μιτζέλος αποχώρησε από τη σκηνή και έδωσε τα μικρόφωνα σε όσους έμειναν. Για την επόμενη ώρα, απολαύσαμε τους “Καθώς Δεν Πρέπει” με τον Κώστα Γαλίτη και την Ειρήνη Ψυχράμη σε ξένες διασκευές, αλλά και σε δικά τους προσωπικά κομμάτια. Από την προσωπική δουλειά των “Καθώς Δεν Πρέπει” ακούσαμε το «Να γεννηθώ ξανά», το οποίο αφιερώνεται στην επιστροφή τους στα μουσικά πράγματα, ενώ από την προσωπική δουλειά του Κώστα Γαλίτη ακούσαμε «10 νύχτες», «Μη νοιάζεσα» και «Έλα μαζί μας και χόρεψε». Η Ειρήνη Ψυχράμη κινήθηκε σε επανεκτελέσεις και ερμηνείες κομματιών της ξένης μουσικής σκηνής, με μια φωνή που ταιριάζει τόσο στο jazz, όσο στο soul, το rock ή και το pop στοιχείο. «Don’t let me be misunderstood» και «Let me entertain you» τραγούδησε μαζί με τον Κώστα Γαλίτη, ενώ παρουσίασε μόνη της το δημοφιλές κομμάτι της Adele, με τίτλο «Set fire to the rain».

Όλα αυτά, φυσικά σε ένα κλίμα άκρως rock και ηλεκτρικό! Γι’ αυτό, ο Αντώνης Μιτζέλος ανέβηκε στη σκηνή και λέγοντας πως «Δεν τους μπορεί αυτούς τους ροκάδες», υποσχέθηκε πως θα έλεγε κάτι πιο χάλαρο. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έγινε, αφού ένας Αντώνης Μιτζέλος με μια ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια δε μπορεί να μείνει σε ησυχία! Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την άριστη ιδιότητά του ως κιθαρίστα, ξεκίνησε ερμηνεύοντας το «Φλασάκι» του Σάκη Μπουλά και τη «Ψυχή Βαθιά», σε μουσική δική του . Η ενσωμάτωση του κομματιού «Cocaine» του Eric Clapton εισέβαλλε για άλλη μια φορά αβίαστα στο μουσικό πρόγραμμα.

Επειδή, όμως, ο Αντώνης Μιτζέλος είναι, αυτό που θα λέγαμε, «εκρηκτικός» καλλιτέχνης, μας εξέπληξε με δυο διαφορετικούς αλλά ευχάριστους τρόπους. Ο ίδιος ερμήνευσε το κομμάτι «Με το ίδιο μακό», αν και δε συνηθίζει να ερμηνεύει κομμάτια δικά του. Η Ελεωνόρα, όμως, τον έπεισε ότι πρέπει να ξεκινήσει να το κάνει αυτό και σίγουρα δεν του βγήκε σε κακό! Στη συνέχεια, επιχείρησε μια αλλόκοτη διασκευή. Διασκεύασε το λαϊκό κομμάτι «Το πουλί» του Χρηστάκη, με εντελώς ηλεκτρική rock ενορχήστρωση! Σε μια από τις εμφανίσεις του το χειμώνα, στο τέλος του κομματιού, μια φωνή ακούστηκε να λέει «Αίσχος!». Παρόλα αυτά, το διαφορετικό δεν τρομάζει το συγκεκριμένο καλλιτέχνη και αυτοσαρκάστηκε παίζοντάς το ξανά στην Αρχιτεκτονική!

Για το κλείσιμο του πρώτου μέρους παρουσιάστηκε ένα κομμάτι αφιερωμένο στη μνήμη των Ποντίων, μιας και το live πραγματοποιήθηκε στην ημέρα μνήμης της γενοκτονίας τους. Έτσι, ξεκινά ένα ντελίριο ποντιακού ρυθμού με τη συμμετοχή όλων των οργάνων. Κιθάρες, βιολί, πιάνο, κρουστά και σαξόφωνο συνέπραξαν για ένα πρωτότυπο πάντρεμα της ποντιακής μουσικής με μια rock διάθεση, η οποία εμφανιζόταν διάσπαρτα και σταδιακά επικρατούσε.

Το δεύτερο μέρος της βραδιάς, γύρω στις 2.30, άνοιξαν πάλι οι “Κάθως Δεν Πρέπει” με τον Κώστα Γαλίτη και την Ειρήνη Ψυχράμη. Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε η αισθησιακή φωνή και παρουσία της Ειρήνης Ψυχράμη στο κομμάτι «Feeling Good», ενώ το κλίμα κυμαινόταν για άλλη μια φορά σε rock διαθέσεις.

Ο Αντώνης Μιτζέλος επέστρεψε στη σκηνή, ερμηνεύοντας την «Πρώτη μας φορά» του Γιάννη Κότσιρα και ένα δικό του, ακυκλοφόρητο κομμάτι, με τίτλο «Κοιμήσου αγάπη μου». Πρόκειται για ένα είδος μπαλάντας, με εκείνο το κλασσικό rock ύφος του Αντώνη που συχνά ηλεκτρίζεται.

Στη σκηνή κλήθηκε επιτέλους η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, η αγαπημένη ελληνίδα ερμηνεύτρια, και το μαγαζί της Αρχιτεκτονικής ξέσπασε σε χειροκροτήματα! Η Ελεωνόρα, με μια εμφάνιση πολύ απλή και rock αλλά συνάμα δυνατή μέσα από τη φωνή και την ερμηνεία της, μας χάρισε το κομμάτι «Δεν απαντά», σε μουσική του Αντώνη και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Στη συνέχεια, σε μια διασκευή του «Τίποτα» του Γιάννη Κότσιρα, έδωσε όλη της την ψυχή με μια δυνατή ερμηνεία που για άλλη μια φορά άγγιζε το στοιχείο του rock. Από τα κομμάτια της Ελεωνόρας δε θα μπορούσε να λείπει το «Κόψε και μοίρασε στα δύο», κομμάτι που έχει γράψει ο Αντώνης και έχει αγαπηθεί ευρέως από το κοινό και τους φανατικούς της.

Τη σκυτάλη ξαναπαίρνει ο Μιτζέλος με τα κομμάτια «Τι ζητάω», «Φτάνει που κλαίμε» και «Μένω εκτός», ένα παραδοσιακό αρμένικο κομμάτι, αφιερωμένο και πάλι στη μνήμη των Ποντίων, κάνοντας μια ευχή και ταυτόχρονα παράκληση να αλλάξουμε τα πράγματα.

Κάπως έτσι, κλήθηκε και ο Μπάμπης Στόκας στη σκηνή. Ένας αγαπημένος ερμηνευτής και μουσικός, με ιστορία στις «μουσικές» πλάτες του, ήταν εκείνο το βράδυ στο πλευρό του Αντώνη Μιτζέλου, για να ερμηνεύσει τη «Σκόνη», το «Σχήμα λόγου», αλλά και μερικά δικά του κομμάτια. Παίρνοντας μια κιθάρα και χωρίς καμία πρόβα με τη μπάντα, ερμήνευσε τη δική του «Συνήθεια», ενώ αργότερα γυρίσαμε σε εποχές Πυξ Λαξ, με το κομμάτι «Όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω». Για το Μπάμπη Στόκα οι συστάσεις είναι σχεδόν περιττές: μια φωνή που έχει σημαδέψει τα ακούσματα όλων μας τις τελευταίες δεκαετίες και συνεχίζει να είναι κοντά μας με έναν δικό του προσωπικό τρόπο.

Η βραδιά κυλούσε προς το τέλος της και ο Κώστας Γαλίτης επέστρεψε στα μικρόφωνα για να ερμηνεύσει το ατμοσφαιρικό «Again» των Archive, μια εκτέλεση πολύ επιτυχημένη σε συνδυασμό με μια ενορχήστρωση που ταξιδεύει.

Για το τέλος, ο Αντώνης Μιτζέλος μας φύλαγε όλο του το συναίσθημα. Παρακάλεσε το κοινό να μη μιλάει στο επόμενο τραγούδι κι έτσι η κιθάρα του ξεκίνησε να παίζει τις πρώτες νότες του «Φύλακα άγγελου». Το τραγούδι αυτό, πρωτακουσμένο από τη φωνή του Γιάννη Κότσιρα, θυμίζει σίγουρα πολλά σε όλους και σκόρπισε τη σιγή σε όλη την Αρχιτεκτονική. Η «καληνύχτα» του σχήματος, που μας κράτησε παρέα όλο το βράδυ, ήρθε με το κομμάτι «Πόσο σε θέλω», άλλο ένα ερωτικό κομμάτι που έχουμε αγαπήσει από τους Τερμίτες και εξακολουθούμε να αγαπάμε μέσα στο χρόνο.

Με τέτοια κομμάτια, λοιπόν, δικά του αλλά και διασκευές, ο Αντώνης Μιτζέλος και οι φίλοι του μας χάρισαν μια πολύ δυνατή νύχτα, γεμάτη ρυθμό αλλά και συναίσθημα, τόσο του έρωτα, όσο και της ανθρωπιάς.

Πριν την έναρξη αυτής της βραδιάς, μιλήσαμε μαζί του για τα σχέδιά του στο χώρο, αλλά και την άποψή του πάνω στην εξέλιξη των μουσικών πραγμάτων, παρουσιάζοντας μια τοποθέτηση σχεδόν …επιστημονική!

Music Corner: Έχετε κόσμο σήμερα στη σκηνή! Είστε μαζί με τους “Καθώς Δεν Πρέπει” , τον Κώστα Γαλίτη, την Ειρήνη Ψυχράμη, το Μπάμπη Στόκα και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Ποια είναι η σχέση σας με τον καθένα και πώς προέκυψε το αποψινό live;
Αντώνης Μιτζέλος: Καταρχάς είναι φινάλε του χειμώνα για μένα. Παράλληλα, είναι και αρχή καλοκαιριού. Είναι μια κοινή φάση! Είναι φινάλε ενός πολύ καλού για μένα χειμώνα. Έκανα πάρα πολλές παραστάσεις και πάρα πολλές συνεργασίες με νέους κατά κανόνα ανθρώπους. Απέφυγα τις παλιές συνεργασίες. Είχα καιρό να το κάνω αυτό. Πήγε μια χαρά, έτσι όπως ήθελα, κι είπα να κάνω ένα φινάλε διαφορετικό. Οι “Καθώς Δεν Πρέπει” είναι μια νέα μπάντα, με δικό τους στίχο και καλούνται να διασκευάσουν όλο το δικό μου υλικό από την αρχή με φρέσκο, καινούργιο τρόπο. Το ίδιο ισχύει και για τον Κώστα Γαλίτη και την Ειρήνη Ψυχράμη, που είναι ομάδα. Είναι μια νέα ομάδα, με την οποία φιλοδοξώ να κάνουμε και το καλοκαίρι κάποιες συναυλίες. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα και κάνοντας και ένα restart φέτος, κοιτάζω και βλέπω τι έχω αφήσει πίσω. Βλέπω ένα τραγούδι, του οποίου τη μουσική έχω γράψει εγώ και μου αρέσει πάρα πολύ και αγαπήθηκε πολύ. Είναι το «Κόψε και μοίρασε στα δύο», σε στίχους της Λίνας Δημοπούλου. Αυτό, λοιπόν, δεν το έχω επαληθεύσει στις συναυλίες μου ακόμα, γιατί δε συνεργαστήκαμε ποτέ με την Ελεωνόρα. Πρώτη φορά συνεργαζόμαστε, μετά από πάρα πολλά χρόνια. Πριν κάνει τους δίσκους της είχαμε κάνει μια περιοδεία πολύ όμορφη, μαζί με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Οπότε, κάλεσα την Ελεωνόρα να πει το τραγούδι, να πει κι άλλα δυο ή τρία που είχαμε πει τότε στην περιοδεία, να θυμηθούμε τα παλιά! Το ήθελα πάρα πολύ. Με το Μπάμπη Στόκα είμαστε φίλοι. Δεν έχουμε βρεθεί ποτέ όμως στη σκηνή! Είναι απίστευτο αυτό! Επειδή όμως η Αρχιτεκτονική είναι ο χώρος του, εδώ ξεχειμώνιασε, του είπα «Μπάμπη, αφού θα κάνω μια επίσκεψη στο σπίτι σου, περίμενε στο σαλόνι και θα σε φωνάξουμε να πεις κι εσύ μερικά τραγούδια»! That’s it, that’s all! Είναι πολύ απλό το σκηνικό, αλλά έχει πολλή χαρά.

Music Corner: Μόνο για μια μέρα στην Αρχιτεκτονική λοιπόν… Για το καλοκαίρι τι σχέδια υπάρχουν;
Αντώνης Μιτζέλος: Το καλοκαίρι, με το ίδιο σχήμα, όπως είμαστε, φιλοδοξούμε να κάνουμε κάποιες λίγες συναυλίες. Σαφώς και θα θέλαμε πολλές, αλλά είναι και το κλίμα λίγο περίεργο με τα οικονομικά στη χώρα και δε θα είναι εύκολο για κανέναν από εμάς. Όσες συναυλίες προκύψουν, θέλουμε να τις κάνουμε και θα τις κάνουμε. Θα το παιδέψουμε κι εμείς λιγάκι.

Music Corner: Σήμερα θα έχουμε και ακυκλοφόρητα κομμάτια, από το νέο δίσκο. Θα μας πειτε κάποια στοιχεία, να μας προϊδεάσετε;
Αντώνης Μιτζέλος: Ο νέος δίσκος είναι ακόμα στη μορφή του «κάρβουνου», που λέω εγώ! Είναι ένα λευκό χαρτί με ένα μολύβι και σκιαγραφήματα. Δύο τραγούδια έχουν αρχίσει και παίρνουν μορφή. Τα έπαιξα και στο θέατρο Eliart, στο οποίο ήμουν όλο το χειμώνα. Σήμερα νομίζω ήρθε η ώρα να τα παρουσιάσω επίσημα. Είναι καινούργια, φρεσκότατα. Στην αρχή τα προετοίμαζα για να τα πουν άλλοι ερμηνευτές. Για παράδειγμα, το ένα από αυτά το διάβασε ο Στόκας και μου είπε «Ρε Αντώνη, δώσ’ το μου να το πω». Ίσως και να το πει ο άνθρωπος! Ίσως και ο Κότσιρας ή ο Μαχαιρίτσας, δεν ξέρω ακόμη. Υπάρχει και η περίπτωση να μην τα δώσω σε κανέναν, να τα μαζέψω σε ένα δίσκο, που για πρώτη φορά θα ερμηνεύω μόνο εγώ. Νομίζω είναι καιρός πια, μεγάλωσα αρκετά. Το κάνω γιατί το αγαπώ πολύ, ούτως ή άλλως οι δίσκοι δεν πουλάνε πια. Έχω, όμως, την ανάγκη να γίνω εγώ ο ίδιος κοινωνός της μουσικής μου.
Επίσης, να αναφέρω ότι σήμερα είναι μια πολύ ιδιαίτερη μέρα. Είναι η μέρα που μνημονεύουμε το θέμα τον Ποντίων. Είναι εξαιρετικά σημαντική μέρα για τον ελληνισμό. Σκοτώσανε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους και άλλους τόσους τους διώξανε από τα σπίτια τους. Δεν είναι πολύ της μόδας, γιατί οι μισοί είναι εθνικιστές, οι άλλοι μισοί δεν είναι, οι μισοί είναι κομμουνιστές, οι άλλοι μισοί δεν είναι, οι μισοί είναι πλούσιοι κι οι άλλοι μισοί είναι φτωχοί! Εγώ έχω να πω ότι είμαστε όλοι Έλληνες. Και Έλληνες, όμως, να ήμασταν, είναι κρίμα να σφαγιάζονται τόσες χιλιάδες άνθρωποι και κανείς να μη μιλάει για αυτό. Εγώ αφιερώνω κάποια από τα σημερινά τραγούδια στη μνήμη αυτών των ανθρώπων και θα δοκιμάσω να παίξω και ένα περίπου κρητικό-ποντιακό.

Music Corner: Και μια τελευταία ερώτηση για να ετοιμαστείτε για το live… Ως παλιότερος στο χώρο, έχετε παρατηρήσει αλλαγές στον τρόπο που παράγονται σήμερα τα τραγούδια;
Αντώνης Μιτζέλος: Πολλές… Η παραγωγή των τραγουδιών έχει υποβαθμιστεί σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Με μια πρώτη ματιά, τα studio και οι ηχογραφήσεις είναι πλέον ψηφιακά, δεν είναι αναλογικά. Αυτό σημαίνει ότι, μια οποιαδήποτε νότα, η ταινία την καταγράφει ολόκληρη. Η ψηφιακή τεχνολογία τη μετατρέπει σε αριθμούς, 0 και 1, την κατακερματίζει σε εκατομμύρια μικρά κομματάκια και αυτό συνεπάγεται μια ασυνέχεια. Είναι σα να αφαιρείται η «ψυχή». Τα τραγούδια είναι πλέον άψυχα, σα να μην έχουν παλμό. Επίσης, σαφώς, όταν αυτό το τραγούδι μιξάρεται σε mp3, στερείται αρμονικών. Η έννοια αυτή κάνει πάρα πολύ κακό στον εγκέφαλο. Είναι σαν να μιλάς Αγγλικά ή Γερμανικά. Είναι ακριβώς το αντίθετο από το να μιλάς αρχαία Ελληνικά, με τα οποία αισθάνεσαι υγιής, αισθάνεσαι ότι τα όργανά σου δουλεύουν καλύτερα. Είναι μια παγκόσμια συνωμοσία. Η συνωμοσία του mp3 είναι από τις σοβαρές σήμερα. Τα τραγούδια, λοιπόν, είναι ψηφιακά, γράφονται με αστείους τρόπους, πάρα πολύ πρόχειρα, χωρίς ανθρώπους που κατέχουν την ενορχήστρωση. Ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει. Αυτός ίσως να είναι καλό εν μέρει, γιατί μπορεί να προκύψουν καινούργια πράγματα, αλλά τα 9 στα 10 είναι λάθος. Ελπίζω μέσα από τα λάθη, να βγουν και καλά. Είμαι τρελά απογοητευμένος με αυτή την εξέλιξη. Καλό θα ήταν να σταματήσει η μουσική να ηχογραφείται, να σταματήσει όλο αυτό το αλισβερίσι και να σταματήσει αυτό το θείο δώρο, που ενώνει τις ψυχές μας με ανθρώπους και θεούς, να είναι αγαθό προς πώληση για να κερδίζουν μερικοί έμποροι. Αφού φτάσαμε που φτάσαμε ως εδώ, καλό είναι να καταργηθεί η ηχογράφηση, η δισκογραφία και, γενικά, η πώληση της τέχνης. Η τέχνη είναι αγαθό που πρέπει να παρέχεται δωρεάν. Όχι, όμως, ο δημιουργός να το παρέχει δωρεάν και να πλουτίζει το youtube. Αυτό είναι ακραία παράνομο και ακραία ανήθικο. Σήμερα, όμως, κανείς δε μιλάει για ηθική… Πόσο μάλιστα ένας ξεμαλλιάρης αξύριστος σαν εμένα! (γέλια) Αλλά, ναι, εμμένω στην ηθική των ανθρώπων…