Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
«Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια πανέμορφη πόλη, που οι φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι κάτοικοί της λάτρευαν τη μουσική. Έτσι λοιπόν, για πολλά – πολλά χρόνια κάθε Σεπτέμβριο, πλημμύριζε από μελωδίες που έγραψαν μεγάλη ιστορία»…
Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίζει ένα «παραμύθι», αναφερόμενο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Μα, μήπως κάτι τέτοιο δεν ήταν; Από το 1962 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας μόλις ξεκινούσε ο Σεπτέμβριος έβαζε τα καλά της, για να υποδεχτεί τους εκλεκτούς καλεσμένους της από το χώρο της μουσικής. Τα βλέμματα όλης της φιλόμουσης Ελλάδας, στρέφονταν στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», για πολλά χρόνια τόπο διεξαγωγής του Φεστιβάλ.
Κάθε 15 ημέρες λοιπόν, θα γυρίζουμε το ρολόι του χρόνου σ’ εκείνες τις αξέχαστες εποχές, παρουσιάζοντας χρόνο με το χρόνο τα τραγούδια, τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές που γράψανε τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο θεσμό. Όλα αυτά, μαζί με διάφορα παραλειπόμενα, εντός κι εκτός σκηνής…
———————————————————–
1966: «Πανηγύρι» πριν το… «γύψο»
Η αντίστροφη μέτρηση για το «θάνατο» της δημοκρατίας που άρχισε μετά τα γεγονότα του 1965, συνεχίστηκε με γοργό ρυθμό και το 1966. Είχε γίνει φανερό πλέον ότι η επιβολή δικτατορίας ήταν θέμα χρόνου, απλώς παρέμενε άγνωστο το ποιος ή ποιοι θα την κήρυτταν…
Μέσα σε αυτό το κλίμα αμφιβολιών κι ερωτηματικών, έλαβε χώρα το πέμπτο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη. Για ακόμη μια φορά είχε τριήμερη διάρκεια (7, 8 και 9 Σεπτεμβρίου) και ήτανε το τελευταίο «δημοκρατικό», καθώς λίγους μήνες αργότερα η Ελλάδα θα έμπαινε στο «γύψο» του Παπαδόπουλου, του Παττακού και του υπόλοιπου συρφετού τους…
Διαγωνίστηκαν συνολικά 20 τραγούδια (από τα 80 που αρχικώς είχαν υποβληθεί), με το ύφος του «Νέου κύματος» να κάνει αισθητή την παρουσία του και τούτη τη χρονιά, καθώς δεν ήταν λίγοι οι εκπρόσωποί του στη διοργάνωση (Καίτη Χωματά, Πόπη Αστεριάδη κ.α.).
Γενικότερα πάντως, αυτό το πέμπτο Φεστιβάλ δεν άφησε πίσω του κάποια μεγάλη ή διαχρονική επιτυχία. Μπορεί να ήτανε το μουσικό γεγονός του έτους για τη συμπρωτεύουσα, όπως συνέβαινε κάθε φορά, ωστόσο δεν υπήρξε κάποιο τραγούδι που να έμεινε στη μνήμη και στα χείλη του κοινού…
Την πρώτη θέση κατέλαβε «Το πανηγύρι» του Γιώργου Μαυρομουστάκη, ερμηνευμένο από την Κλειώ Δενάρδου και τη Μαίρη Αλεξοπούλου, η οποία εδώ και πολλά χρόνια έχει αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό, καθώς επέλεξε το μοναχισμό έπειτα από ένα πολύ σοβαρό οικογενειακό συμβάν…
Το δεύτερο βραβείο δόθηκε στο «Δώσε μου» των Ζακ Ιακωβίδη και Ηλία Ηλιόπουλου, που τραγούδησαν οι Ζωή Κουρούκλη και Σάντρα Μπίλικα, ενώ το τρίτο στο «Ποτάμι ο πόνος μακρινό» του Παναγιώτη Καψοκαβάδη, με τις Κλειώ Δενάρδου και Λίτσα Σακελλαρίου, που τότε έκανε τα πρώτα βήματά της στο χώρο του τραγουδιού, σε πολύ νεαρή ηλικία…
Ειδική διάκριση πρωτοεμφανιζόμενου συνθέτη, δόθηκε στο Δημήτρη Λυμπερόπουλο για τη «Διπλή ζωή», που ερμήνευσαν οι Καίτη Χωματά και Αλέκα Μαβίλη…
Πέραν της Λίτσας Σακελλαρίου που ήδη αναφέραμε, στο πέμπτο Φεστιβάλ έχουμε ουσιαστικά την πρώτη εμφάνιση μιας ερμηνεύτριας με ιδιαίτερη χροιά φωνής, η οποία οκτώ χρόνια αργότερα θα έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της τόσο στο θεσμό, όσο και κατόπιν στο ελληνικό τραγούδι. Ο λόγος για την Αλέκα Κανελλίδου, που εμφανίστηκε στο «Αλεξάνδρειο» με τη «Λίμνη» του Βασίλη Δόϊκου και της Μαρίας Γκόπη, το οποίο «μοιράστηκε» ερμηνευτικά με τη Λόλα Τσακίρη…
Από εκεί κι έπειτα, θα σταθούμε στη συμμετοχή του Σταύρου Κουγιουμτζή με το «Πώς να σε πάρω», σε ποίηση Γιώργου Θέμελη. Το ερμήνευσαν η Ζωή Κουρούκλη και η Μίρκα, αλλά πέρασε στη δισκογραφία κι έγινε γνωστό το 1973, όταν ηχογραφήθηκε από την Αιμιλία Κουγιουμτζή (σύζυγο του συνθέτη) στο «Ηλιοσκόπιο», από το ομώνυμο ποιητικό έργο του Θέμελη…
———–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…