M.C.: Είστε νεοεμφανιζόμενοι στην Ελληνική μουσική σκηνή και ο κόσμος δεν γνωρίζει ίσως πολλά πράγματα για το group. Πως ξεκίνησε γενικά Γιώργο η σχέση σου με τη μουσική;
Γ.Α.: Δεν ήταν μια σχέση που την ξεκίνησα εγώ συνειδητά, αλλά μια σχέση που προέκυψε στην πορεία.

M.C.: Είχες επαφή με τη μουσική από τα μαθητικά σου χρόνια;
Γ.Α.: Ναι βέβαια, από πολύ μικρός άκουγα πολύ μουσική, ένα ραδιόφωνο ήταν συνεχώς αναμμένο. Λίγο πριν πάω στο γυμνάσιο πήρα μια κιθάρα και άρχισα να μαθαίνω να παίζω. Στα εφηβικά χρόνια σχηματίσαμε τα πρώτα γκρουπάκια και παίζαμε στις εκδηλώσεις του σχολείου και μετά σε διάφορα συνοικιακά κλαμπάκια.

M.C.: Τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα και επιρροές; Τι μουσική άκουγες;
Γ.Α.: Όταν ήμουνα σε ηλικία που άρχισα να ακούω συνειδητά πολύ μουσική, ήταν η άνθιση της pop της δεκαετίας του '80. Αυτή ήταν η μουσική που με επηρρέασε αρχικά. Λίγο μετά άρχισα να ακούω και πολύ διαφορετικά πράγματα, όπως rock. Κατά καιρούς πάντως έχω ακούσει όλα τα είδη μουσικής.

M.C.: Πως αντέδρασαν οι γονείς σου όταν έβλεπαν ότι όλη αυτή η ενασχόλησή σου με τη μουσική, πιθανόν σε αποσπούσε από κάποια άλλα πράγματα, όπως τις σπουδές σου στο παιδαγωγικό;
Γ.Α.: Το είδαν θετικά. Δεν με αποσπούσε όμως η μουσική από όλα τα υπόλοιπα. Μπορούσα να βρίσκω χρόνο για όλες τις υποχρεώσεις μου.

M.C.: Κι εσύ Δημήτρη; Κάπως έτσι ξεκίνησες;
Δ.Κ.: Η σχέση μου με το group ξεκίνησε λίγο παράξενα. Πρώτα γίναμε φίλοι με τον Γιώργο, μέσα από το "Σταυρό του Νότου", πολύ πριν δημιουργηθεί το group. Μετά βάλαμε τα πράγματα κάτω και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε το group. Εντελώς παρεϊστικα όμως. Δεν υπολογίζαμε ποτέ ότι θα φθάναμε να κάνουμε δίσκο. Αυτό προέκυψε στην πορεία.

M.C.: Μου έκανε εντύπωση το όνομα "4 Εποχές". Κρύβει κάποιο συμβολισμό; Σαν να λέμε ..."καλλιτέχνες παντός καιρού";
Δ.Κ.: Το όνομα προϋπήρχε. Το είχε σκεφτεί ο Γιώργος

M.C.: Δηλαδή ήσουν μέλος σε κάποιο άλλο group;
Γ.Α.: Όπως σου είπα και πριν από τη σχολική κι όλας ηλικία είχαμε κάνει κάποια group. Το group που είχα κάνει εγώ λεγόταν "4 εποχές". Μετά το συνεχίσαμε. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια αποφασίσαμε να κρατήσουμε το όνομα συνειδητά, αλλά και λίγο πονηρά. Θέλαμε οπωσδήποτε να έχουμε ένα όνομα πολύ οικείο σαν άκουσμα και που δεν θα είναι πολύ βαρύγδουπο ή "κουλτουροειδές". Νομίζω ότι τελικά αποδείχθηκε μια έξυπνη κίνηση να κρατήσουμε αυτό το όνομα.

M.C.: Οι υπόλοιποι συνεργάτες του group;
Δ.Κ.: Είναι ο Κώστας Μίχαλος στις κιθάρες, η Βασιλική Ευαγγελάτου στο τσέλο, ο Φίλιππος Γέμελας στα πλήκτρα, ο Γιάννης Χαραλαμπίδης στα τύμπανα και ο Αντώνης Λοϊζίδης στο μπάσο. Αυτοί ήταν οι συνεργάτες μας στο δίσκο. Όμως με τους τρεις τελευταίους δεν παίζουμε μαζί στα live. Αυτό το group έχει περάσει από μύρια κύματα. Είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσεις ένα group γιατί κάθε μέλος έχει τις φιλοδοξίες του και ίσως κάποια στιγμή ένα group δεν μπορεί να τους τις ικανοποιήσει. Το σημερινό σχήμα όμως πιστεύω ότι έχει πλέον ζυμωθεί, έχει ταιριάξει η ιδιοσυγκρασία μας.

M.C.: Έχω παρατηρήσει ότι πολλές επιτυχίες έχουν βγει μέσα από παρεϊστικες δουλειές. Όταν όμως φτάνουν στο μεγαλύτερο σημείο της επιτυχίας τους διαλύονται. Και αναρωτιέσαι γιατί. Αλλάζουν οι στόχοι, οι επιθυμίες, τα κίνητρα;
Δ.Κ.: Για την κάθε παρέα υπάρχουν διαφορετικοί λόγοι.

Γ.Α.: Μα αυτό συμβαίνει και στις φιλικές μας σχέσεις ακόμη. Πολλές φορές έχουμε βρεθεί να είμαστε κολλητοί με κάποιους ανθρώπους για μεγάλο χρονικό διάστημα και ξαφνικά να πάψουμε να κάνουμε παρέα. Όχι επειδή συμβαίνει κάτι, όχι γιατί υπάρχει κάποια παρεξήγηση, αλλά γιατί έτσι τα φέρνει η ζωή. Δεν υπάρχουν σαφή όρια, ούτε και ιδιαίτεροι λόγοι που μας οδηγούν σε κάποιες αποφάσεις.

Δ.Κ.: Μην το βλέπεις σαν σχήμα ένα group. Στην ουσία είναι μια παρέα. Όπως μπορεί να υπάρχουν διακυμάνσεις στις σχέσεις μιας παρέας, έτσι μπορεί να συμβαίνει και σε ένα group.

M.C.: Ναι αλλά εγώ απορώ γιατί ένα group συνήθως διαλύεται πάνω στις μεγάλες "δόξες" του...
Γ.Α.: Ένας άνθρωπος που παρακολουθεί ως ακροατής μια ομάδα ανθρώπων από μακριά, βλέπει πολύ διαφορετικά τα πράγματα από ότι είναι στην πραγματικότητα. Δηλαδή εγώ βλέπω ένα group στη σκηνή να παίζει, ακούω το δίσκο τους και μου δημιουργείται μια συγκεκριμένη εικόνα γι΄αυτό το group. Η εικόνα όμως αυτή μπορεί να είναι στην ουσία, εντελώς διαφορετική. Μπορεί ο ήχος πχ που βγάζουν να μην είναι αποτέλεσμα όλων αλλά ενός. Μπορεί να μη συμφωνούν όλοι με αυτό που γίνεται. Μπορεί οι σχέσεις τους μεταξύ τους να μην είναι καλές. Εν τω μεταξύ όσο πιο μεγάλη επιτυχία έχεις, τόσο πιο εύκολο είναι ο καθένας να θελήσει περισσότερα για τον εαυτό του. Και εκεί έρχονται οι κόντρες. Γι' αυτό πολλές φορές ένα group διαλύεται τη στιγμή της μεγάλης του επιτυχίας.

Δ.Κ.: Πολλές φορές για τους ανθρώπους που προβάλλονται από τα μέσα, πλάθουμε μέσα μας ένα μύθο. Αλλά είναι σαν να είσαι σε ένα μπαλκόνι το καλοκαίρι και να βλέπεις ένα ζευγάρι να περπατάει χέρι χέρι στην παραλία και να λες τι ωραίο ζευγάρι είναι! Μπορεί όμως αυτό το ζευγάρι να πλήττει! Αυτό που βλέπεις πολλές φορές δεν είναι η αλήθεια.

M.C.: Εμφανίζεσαι πάλι στο "Σταυρό του Νότου" σε ένα μαγαζί που έχει αλλάξει πολύ σήμερα. Αν και είναι νωρίς για επιστροφές στο παρελθόν, αναπολείς καθόλου τον παλιό "Σταυρό του Νότου";
Γ.Α.: Εγώ στο "Σταυρό του Νότου" ξεκίνησα να τραγουδάω αφού είχε ήδη γίνει η μεγάλη ανακαίνιση. Μπήκα απ' ευθείας στη μεγάλη σκηνή. Παρ' όλα αυτά, όταν ήταν μικρός ο χώρος, ήμουνα fan και πήγαινα πολύ συχνά. Και μάλιστα για ένα διάστημα δούλευα και barman. Οφείλω να ομολογήσω ότι αναπολώ με μεγάλη νοσταλγία τον παλιό "Σταυρό του Νότου".
Δ.Κ.: Για μένα επιστροφή του Γιώργου στις ρίζες του, είναι να βγει στο δρόμο... Δηλαδή να πάρει τη μπάντα και να αρχίσει να γυρνάει.

M.C.: Εννοείς να κάνει συναυλίες;
Δ.Κ.: Ναι να έρθει κοντά σε πολύ κόσμο.

Γ.Α.: Ο "Σταυρός του Νότου" ξέρεις είναι ένας πολύ συγκεκριμένος χώρος με πολύ συγκεκριμένο κοινό. Μπορεί να έχει απήχηση, μπορεί να είναι πολύ της μόδας και να σε βλέπει πολύς κόσμος, όμως είναι αλλιώς όταν τραγουδάς σε πιο ευρύ κοινό.

Δ.Κ.: Η χαρά της μπάντας, είναι το ταξίδι, ο δρόμος... Να μπει σε ένα φορτηγάκι και να γυρίζει την επαρχία. Οι στιγμές που έχουμε περάσει τραγουδώντας στην επαρχία είναι ότι καλύτερο έχουμε ζήσει.

M.C.: Και ησυμμετοχή σου στις 19/1 με τον Δημήτρη Κοργιαλά σε Live εμφάνιση;
Γ.Α.: Με τον Δημήτρη Κοργιαλά είμαστε δυο πολύ καλοί φίλοι. Δεν μπορούσα να αρνηθώ την πρότασή του. Με πολύ χαρά θα βρεθώ στη σκηνή μαζί του.

M.C.: Συμμετείχες επίσης στο soundtrack του Τσεμπερόπουλου "πίσω πόρτα". Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Γ.Α.: Όλα έγιναν μέσω της Lyra που ανέλαβε την παραγωγή του soundtrack της ταινίας. Η παραγωγός μας η Ντόρα Ρίζου μας πρότεινε και αναλάβαμε τη δουλειά αυτή.

Δ.Κ.: Μιας και μιλάμε για παραγωγούς να αναφέρουμε ότι η Ντόρα Ρίζου είναι παραγωγός μας στη Lyra. Παραγωγός όμως για τις "4 εποχές" είναι ο Κώστας Παρίσης από τα "Υπόγεια Ρεύματα".

Γ.Α.: Ο οποίος είναι και υπεύθυνος για μεγάλο ποσοστό από αυτά που ακούγονται στον τελευταίο μας δίσκο.

M.C.: Στίχοι και μουσική του δίσκου σας;
Δ.Κ.: Η μουσική είναι του Γιώργου ενώ τους στίχους τους έχουμε κάνει μαζί.

M.C.: Πως είναι να δίνεις μορφή σ' αυτά που νιώθεις είτε γράφοντάς τα είτε μελοποιώντας;
Δ.Κ.: Εκεί είναι όλη η μαγεία. Πριν μάλιστα μου έλεγε ο ΓΙώργος "και τι δεν θά δινα να είχαμε έτοιμα τα τραγούδια του επόμενου δίσκου και να μπαίναμε στο studio".

Γ.Α.: Είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα να γράφεις δικά σου πράγματα. Οι εικόνες που έχεις μέσα στο μυαλό σου, παίρνουν ξαφνικά μορφή.

M.C.: Αγχώνεσαι στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας;
Γ.Α.: Αν δεν αγχωθείς δεν κάνεις τίποτα.

M.C.: Και όταν βγει ο δίσκος;
Γ.Α.: Τότε αγχώνεσαι πιο πολύ. Πριν βρίσκεσαι στη διαδικασία ότι είσαι μόνος στο δωμάτιό σου και γράφεις τι μουσική. Αυτό που ετοιμάζεις σίγουρα θα είναι κάτι που θα αρέσει στον εαυτό σου. Μετά περνάς στο επόμενο στάδιο, όπου αυτά που ετοίμασες τα μοιράζεσαι με τους υπόλοιπους του group και το δουλεύεις ακόμη περισσότερο. Όταν όμως όλη η δουλειά σου βγαίνει στην αγορά, τότε η αγωνία φτάνει στο αποκορύφωμα.

Δ.Κ.: Είμαστε τυχεροί όμως που είμαστε και στη Lyra η οποία κάνει φοβερή δουλειά και προωθεί με σωστό τρόπο τις διάφορες παραγωγές.

Γ.Α.: Το ευτύχημα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που πραγματικά πιστεύουν σε μας και προωθούν τη δουλειά μας. Η συνεργασία μας είναι εκπληκτική. Δεν μας πίεσαν ποτέ, ακόμη και στον πρώτο μας δίσκο. Είναι φοβερά συνεργάσιμοι.

M.C.: Μήπως επειδή η Lyra δεν είναι πολυεθνική;
Γ.Α.: Επειδή είναι μια εταιρία που εξακολουθεί να δίνει μεγάλη σημασία στον άνθρωπο.

Δ.Κ.: Υπάρχουν και παραδείγματα. Όταν η Lyra υποστήριξε τον Μάλαμα, το έκανε για δέκα ολόκληρα χρόνια. Μέχρι και το '98, οι δίσκοι του Μάλαμα δεν έκαναν τις φοβερές πωλήσεις, όμως ή εταιρία συνέχισε να τον πιστεύει και να τον στηρίζει και έτσι φτάσαμε στο μεγάλο μπάμ που έχει γίνει σήμερα με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη και τους χρυσούς δίσκους.

M.C.: Μπορεί η εταιρεία να επηρρεάσει τις επιλογές του καλλιτέχνη;
Γ.Α.: Προσπαθεί. Η εταιρεία είναι επιχείρηση ενώ ο καλλιτέχνης είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τα πράγματα λίγο πιο ρομαντικά. Εδώ έρχεται αυτό που λέγαμε πριν. Πόσο συζητήσιμη είναι η εταιρεία και πόσο καλές σχέσεις μπορείς να έχεις μαζί της. Φυσικά στην όλη συνεργασία υπάρχει και το κοινό σημείο ότι σκοπός και των δύο πλευρών είναι να πάει καλά η παραγωγή και να πουλήσει. Η πώληση για μένα και τον Δημήτρη μπορεί να είναι μια πολύ μεγάλη ηθική ικανοποίηση, γιατί κακά τα ψέματα λεφτά από τους δίσκους δεν βγάζουμε, ενώ για την εταιρεία μπορεί να είναι ένα πολύ καλό κέρδος.

Δ.Κ.: Από τη στιγμή που μια εταιρεία δαπανά αρκετά εκατομμύρια είναι λογικό να έχει και τις απαιτήσεις της, είναι λογικό να επιδιώκει να κερδίζει με το παραπάνω αυτά τα λεφτά.

M.C.: Κι όταν βλέπεις το cd σου να πουλιέται "πειρατικό";
Γ.Α.: Ένας φίλος μου λέει το εξής. Αν δεις το cd σου να πουλιέται "πειρατικό", σημαίνει ότι είσαι ... "μεγάλος"! (γέλια...)

Δ.Κ.: Για μένα η κύρια απειλή αυτή τη στιγμή για τις εταιρείες είναι το Internet και τα mp3. Πρέπει η εταιρείες να ψάξουν γρήγορα να βρουν πως θα αντιμετωπίσουν αυτή την απειλή.

M.C.: Θα βάζατε εσείς 1-2 τραγούδια σας να ακούγονται στο internet;
Γ.Α.: 1-2 τραγούδια, ναι.

M.C.: Δεν είναι ωραίο να μπαίνεις στο napster και να κατεβάζεις ότι τραγούδι θέλεις;
Γ.Α.: Σ' όλους αρέσει, όμως έτσι δεν υποστηρίζεις τον καλλιτέχνη που αγαπάς.

Δ.Κ.: Η λύση είναι νομίζω να μειώσουν οι εταιρείες τις τιμές των cd, ώστε να είναι πιο εύκολο να τα αγοράσει κάποιος. Και μια λύση είναι να αρχίσουν σιγά σιγά και στην Ελλάδα να βγαίνουν παραγωγές με λίγα τραγούδια, μέχρι 5 ας πούμε, οι οποίες θα πωλούνται αρκετά πιο φθηνά.

M.C.: Η γνώμη σας για τα Video clip;
Δ.Κ.: Κάναμε "τα πιο μεγάλα πράγματα". Δεν ξέρω όμως κατά πόσο το video clip βοηθάει. Βοηθάει μόνο στο να γνωρίσεις τον καλλιτέχνη σαν φυσιογνωμία.

Γ.Α.: Εντάξει βοηθάει, όσο βοηθάει όμως και ένας ραδιοφωνικός σταθμός που παίζει συχνά τα τραγούδια σου.

M.C.: Η μουσική την οποία εκπροσωπείτε  είναι η rock;
Δ.Κ.: Όχι. Τα είδη μουσικής είναι πολύ παρεξηγημένα σήμερα. Για παράδειγμα οι U2. Είναι pop συγκρότημα, όμως πολλοί τους χαρακτηρίζουν rock. Εμείς αυτό που εκπροσωπούμε είναι η μουσική γενικά.

M.C.: Σας ενοχλεί δηλαδή να σας χαρακτηρίσουν "ροκάδες";
Δ.Κ.: Όχι, δεν είμαστε ροκάδες. Το rock για μένα σημαίνει να είσαι αληθινός. Αυτό που έχεις μέσα σου να το εκφράζεις είτε με τραγούδι, είτε με τον τρόπο της ζωής σου. Είναι τρόπος ζωής. Δεν είναι απλά οι ηλεκτρικές κιθάρες. Κι ο Γονίδης έχει ηλεκτρικές κιθάρες στα τραγούδια του. Μπορούμε να τον πούμε rock;

Γ.Α.: Είναι και λίγο ανόητο στη μουσική να βάζεις ταμπελίτσες και να λες αυτό είναι rock κι αυτό δεν είναι. Δεν έχει νόημα.

M.C.: Ως προς τον ήχο δεν έχει νόημα;
Γ.Α.: Ως προς τον ήχο έχει ίσως κάποιο νόημα. Έχουμε επιρροές από την rock σκηνή και από την pop σκηνή, έχουμε ακόμη και από τη λαϊκή σκηνή επιρροές ή και από την παραδοσιακή. Όλες αυτές οι επιρροές μπαίνουν μέσα μας και βγαίνουν από το δικό μας "φίλτρο".

M.C.: Γενικά τι μουσική ακούτε;
Γ.Α.: Ότι μας αρέσει από οποιοδήποτε είδος μουσικής. Ότι μπορεί ν’ αντέξει το αυτί μας, το ακούμε!

Δ.Κ.: Αν με ρωτούσες ποιοι ήταν οι δίσκοι που χαρακτήρισαν τη δεκαετία που πέρασε στην Ελλάδα, θα σου έλεγα ότι ήταν το "μάνα η γη" των Apurimac, ο προηγούμενος δίσκος του Μανώλη Φάμελλου "καθώς μικραίνει η μέρα", ο πρώτος δίσκος από τους "Συνήθεις ύποπτους" και ο καλύτερος όλων, ο δίσκος του Αλκίνοου Ιωαννίδη "ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος". Αυτοί οι 4 δίσκοι πιστεύω ότι χαρακτήρισαν τη δεκαετία.

M.C.: Τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Γ.Α.: Στα υπ' όψιν είναι μια ακόμη κοινή εμφάνιση με τον Δημήτρη Κοργιαλά, το Φλεβάρη σ' ένα μαγαζί στο Περιστέρι. Σίγουρα θα ακολουθήσουν και κάποια άλλα πράγματα αλλά επειδή ακόμη τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί 100% ίσως καλύτερα να μην πούμε περισσότερα!
Πάντως το Music Corner θα ενημερωθεί από τους πρώτους!

M.C.: Με τον Βαγγέλη Γερμανό ξέρω πως έχετε κάποιες επαφές...
Γ.Α.: Ο Βαγγέλης Γερμανός είναι εκπληκτικός άνθρωπος. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που συνεργαστήκαμε. Τον αγαπάμε πολύ.

M.C.: Ποιους άλλους αγαπάτε πολύ;
Δ.Κ.: Θεωρώ πολύ μεγάλο κεφάλαιο στην ελληνική δισκογραφία, τον Πάνο Κατσιμίχα. Είναι η σημαντικότερη μουσική προσωπικότητα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.

Γ.Α.: Συμφωνώ κι εγώ. Τον Χάρη και τον Πάνο τους παρακολουθώ από πολύ μικρός. Και όταν για πρώτη φορά τους συνάντησα και μίλησα με τον Πάνο, ένιωθα το γόνατά μου να λυγίζουν.

Δ.Κ.: Αν κάτσεις να μιλήσεις μια ώρα με τον Πάνο, μετά θέλεις τουλάχιστον ένα 24ωρο για να "συνέλθεις".

Γ.Α.: Έχει φοβερή ενέργεια αυτός ο άνθρωπος.

M.C.: Θετική ενέργεια...
Δ.Κ.: θετική αρνητική, δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας δεν είναι μόνο τα θετικά. Δεν είναι μόνο να γελάμε και να χαιρόμαστε. Είναι πολύ σημαντικό να κλαίμε. Θέλει περισσότερη δύναμη το να κλάψεις. Δείχνει συναίσθημα... Είναι πολύ πιο αληθινό από το γέλιο... Ευχαριστώ το Θεό, που μπορώ ακόμη και κλαίω...

M.C.: "Τα πιο μεγάλα πράγματα τα έζησα μικρός"... όντως συμβαίνει αυτό;
Γ.Α.: Πόσες φορές έχεις πει όταν είσαι πολύ χαρούμενος ή όταν είσαι πολύ συγκινημένος ότι νιώθεις σαν μικρό παιδί; Δεν είναι τυχαίο αυτό. Όταν είμαστε μικροί βλέπουμε γυμνή την αλήθεια. Βλέπουμε τα πράγματα πολύ πιο απλά και με πολύ αγνές προθέσεις. Μεγαλώνοντας όλα έχουν ένα περιτύλιγμα γύρω τους...

Δ.Κ.: Μετά από ένα χωρισμό λέμε συνήθως και τι δεν θά δινα να ξαναερωτευτώ. Να νιώσω ξανά ίσως αυτό το συναίσθημα που ένιωθα στο γυμνάσιο, με όλη τη μαγεία...

Γ.Α.: Ήταν πολύ πιο απλά, πιο γνήσια και πιο έντονα τα συναισθήματά μας όταν ήμασταν μικροί. Πολύ πιο αληθινά. Όταν δηλαδή ένα πιτσιρίκι ερωτεύεται τον καθηγητή ή την καθηγήτριά του, το κάνει μέχρι θανάτου... Βιώνει ένα πραγματικό συναίσθημα.

Δ.Κ.: Μεγαλώνοντας δυσκολεύουμε πολύ τα πράγματα. Να σου πω ένα απλό παράδειγμα. Μεγαλώνοντας, αν δεις μια γυναίκα στο δρόμο που σου αρέσει, δεν θα πας ποτέ να της το πεις, το οποίο είναι ότι πιο απλό. Αντίθετα ένα παιδί έχει όλο το θάρρος και την ειλικρίνεια να εκφράσει ανοιχτά τα συναισθήματά του. Όταν είμαστε μεγάλοι φοβόμαστε να δείξουμε αυτό που είμαστε, να εκφραστούμε. Κρυβόμαστε πίσω από ένα "δήθεν".

Γ.Α.: Γι' αυτό ακριβώς τα πιο μεγάλα πράγματα τα ζήσαμε μικροί. Τότε ζήσαμε και την μεγάλη αγάπη και την μεγάλη απογοήτευση..............