Ο Βασίλης Καζούλλης στο Μusic Corner

Music Corner: Θα ήθελα να μου πεις πως ξεκίνησε η αγάπη σου για τη μουσική. Πέρα από μια μουσική παράδοση που υπάρχει στην οικογένειά σου και μια κιθάρα δώρο από τον πατέρα σου! Εσύ με ποιους παράγοντες συνδέεις την αρχή της μουσικής σου διαδρομής και την απόφασή σου να ασχοληθείς τελικά με το τραγούδι;
Βασίλης Καζούλλης: Αυτή η αγάπη είναι πολλές φορές έμφυτη. Ούτε αποφασίζεις ούτε κάποιος σε κατευθύνει. Μπορεί βέβαια να υπάρξει βοήθεια και από το περιβάλλον, το ουσιαστικό όμως είναι να έχεις αυτή την εσωτερική διάθεση, την κλίση προς αυτό που λέγεται μουσική. Κι αυτό δεν ξέρεις πως προκύπτει. Είναι μια ευαισθησία προσωπική η οποία θέλει κάπου να διοχετευθεί. Γι' αυτό από πολύ μικρός ένιωθα μια ιδιαίτερη αγάπη και με άγγιζε ιδιαίτερα αυτό που λέμε μουσική. Έτσι άρχισαν όλα...

MC: Υπογράφεις πάντα και τη μουσική και τους στίχους των τραγουδιών σου...
Β.Κ.: Έτσι ξεκίνησα, λίγο μοναχικά... Ο τρόπος που έμαθα μουσική ήταν μοναχικός. Με την κιθάρα μου. Είμαι αυτοδίδακτος μουσικός. Και προσπαθούσα να ανακαλύψω και να μάθω να παίζω τραγούδια που εγώ αγαπούσα, είτε ήταν Beatles, είτε Σαββόπουλος, είτε οτιδήποτε άλλο. Ήμουν αποδέκτης της μουσικής και προσπαθούσα από μόνος μου να αναπαράγω τις μουσικές και τις μελωδίες που με συγκινούσαν. Αυτό σου ανοίγει ένα δρόμο για να μάθεις πράγματα, να ανακαλύψεις μουσικές τεχνοτροπίες, παραδοσιακά στιχάκια και πολλά άλλα. Τραγούδησα για πολλά χρόνια μπαλάντες των Beatles, του Dylan, του Σαββόπουλου και αργότερα Γερμανό, Τουρνά, Poll, μετά ρεμπέτικο. Σχεδόν τα πάντα... Ακόμα και τα παραδοσιακά τραγούδια της Δωδεκανήσου, που λόγω καταγωγής έμαθα να τα παίζω κι αυτά. Αυτό για μένα αποτελεί τον πιο ουσιαστικό τρόπο μάθησης μουσικής. Μάθαινα μόνος μου σε κάθε είδος μουσικής πως να ελίσσομαι και πως να μπορώ να το "αναπαράγω" σωστά. Όταν λοιπόν κάποια στιγμή φτάνεις να κορεστείς από αυτό, θες να πεις πλέον και κάτι δικό σου. Αυτό φαίνεται σαν να έρχεται από μόνο του, είναι όμως αποτέλεσμα της μάθησης που σου έλεγα νωρίτερα... Έχεις φιλτράρει πολλά πράγματα μέσα σου και τα χρησιμοποιείς για να βγάλεις ένα δικό σου τραγούδι. Όταν αυτό συνέβη πρώτη φορά ήταν ιδιαίτερα γοητευτικό και αυτό που ήθελα να κάνω. Πάντα με ενδιέφερε ποιος έχει γράψει το τραγούδι. Όχι μόνο ο τραγουδιστής αλλά και ο δημιουργός. Αυτό με οδήγησε πιθανόν στο να κάνω κι εγώ το ίδιο... Κατάφερα σιγά σιγά να εκφράζω με νότες αυτά που σκέφτομαι και νοιώθω. Και αυτό είναι η τραγουδοποιία... Αυτά "εν συντομία" ή μάλλον "εν φλυαρία"... (γέλια)!

MC: Εκτός από τον Σαββόπουλο που ήδη ανέφερες, θα σου θυμίσω και τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Και τους δύο τους συναντάς κάποια στιγμή στην καλλιτεχνική σου πορεία...
Β.Κ.: Ναι βέβαια. Τον Σταμάτη Σπανουδάκη τον συναντάω κάποια στιγμή μέσω ενός φίλου για να ακούσει τα τραγούδια μου και να μου πει μια γνώμη. Η γνώμη ήταν θετική και τον ευχαριστώ γι' αυτό. Μάλιστα με βοήθησε πολύ και στην πράξη γνωρίζοντάς μου τον τότε παραγωγό του Άγγελο Σφακιανάκη και έτσι στη συνέχεια ήρθε και η επαφή με τη Lyra. Τα τραγούδια μου δεν άρεσαν μόνο στον Σταμάτη αλλά και στη Lyra. Μάλιστα το τραγούδι μου η "Φανή" έβλεπα ότι ενδιέφερε πολύ τους ανθρώπους της δισκογραφικής. Δεν είναι τυχαίο ότι το συγκεκριμένο τραγούδι το επέλεξε τότε και ο Διονύσης Σαββόπουλος στην εκπομπή του "ζήτω το ελληνικό τραγούδι" της κρατικής τότε τηλεόρασης. Ουσιαστικά ήμουν τυχερός, τα πράγματα ήρθαν καλά και τελικά το '87 κυκλοφόρησε ο πρώτος μου δίσκος...

MC: Το "Φανή" έχει μείνει στην ιστορία!
Β.Κ.: Ήταν καλό με την έννοια ότι μου έδωσε ώθηση να συνεχίσω. Με έκανε γνωστό στον κόσμο.

MC: Είναι "διαχρονικό" τραγούδι...
Β.Κ.: Ναι αυτό είναι ευχάριστο. Είναι κάτι που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να γράφω τραγούδια. Κακά τα ψέματα, όταν βλέπεις ένα τραγούδι και αντέχει τόσο πολύ μέσα στα χρόνια, σημαίνει ότι κάτι γίνεται. Νιώθω ότι και οι νέες γενιές το ανακαλύπτουν, άρα έχει μια συνέχεια το πράγμα. Ήταν η πρώτη μου επιτυχία.

MC: Και η "Φανή" και το "αν ήσουν άγγελος" και το "κάτι να γυαλίζει" και πολλά ακόμη τραγούδια σου πιστεύω πως αποτελούν εμπειρία που γίνεται εικόνα και μετά γίνεται στίχος και ταξιδεύει... Γιατί όποιος σε ακούει "ταξιδεύει". Το "ταξίδι" είναι για σένα κυρίαρχη πηγή έμπνευσης;
Β.Κ.: Πιστεύω ότι έχω εικόνες στα τραγούδια μου. Και πέρα από αυτό και η ίδια η μουσική είναι ένα ταξίδι. Όπως ταξίδι είναι και η ζωή. Το πως γράφεται ένα τραγούδι είναι επίσης ένα ταξίδι. Αρχίζεις με ένα στιχάκι που σου έρχεται στο μυαλό. Αυτό το συμπληρώνεις σιγά σιγά... Τελικά ταξιδεύεις πάνω σε αυτό το στίχο... Είναι μια ολόκληρη διαδρομή μέχρι το στιχάκι να γίνει τελικά ολόκληρο τραγούδι. Έχεις εικόνες στο νου, συναισθήματα. Έχεις μια διάθεση να κοιτάξεις μέσα σου και να μπεις βαθύτερα στην ψυχή σου και να ανακαλύψεις πράγματα. Ε, όλα αυτά δεν είναι ένα ταξίδι;

MC: Λένε για τους ποιητές, για τους θεατρικούς συγγραφείς και για τους στιχουργούς γενικότερα ότι έχουν ένα πάθος και το κάνουν ποίημα, έργο, τραγούδι... Το εξαντικειμενίζουν και τελικά είναι σαν να "θεραπεύονται" από αυτό... Το έχεις ζήσει ποτέ αυτό το συναίσθημα;
Β.Κ.: Συμφωνώ πως είναι θεραπεία, όμως η δημιουργία είναι και κάτι επώδυνο. Δηλαδή όταν λες πράγματα τόσο βαθιά δικά σου και "ξεγυμνώνεσαι" μπροστά στον κόσμο, δεν είναι και εύκολο πράγμα. Έτσι τουλάχιστον νιώθω εγώ. Σίγουρα υπάρχει και αυτό που λες, ότι διοχετεύεις κάπου την αγωνία σου, τους πόθους σου και τις σκέψεις σου, όμως εξομολογείσαι και πράγματα στον κόσμο. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Αυτό το άνοιγμα βέβαια καταλήγει τελικά να είναι μεγάλη χαρά. Γιατί νοιώθεις ότι είσαι πολύ κοντά στον κόσμο. Και προσεγγίζεις τον κόσμο, δημιουργείται μια σχέση αγάπης με το κοινό μέσα από το τραγούδι.

MC: Διηγείσαι πάντως εσωτερικές εμπειρίες με τα τραγούδια σου.
Β.Κ.: Σίγουρα... Υπάρχουν δύο καταστάσεις. Ή περιγράφεις κάτι πολύ βαθιά δικό σου ή δημιουργείς μια ιστορία με τη φαντασία σου. Πολλά τραγούδια βγαίνουν με φαντασία. Και εκεί όμως ακόμα, υπάρχει συναίσθημα.

MC: Ο τίτλος της νέας σου δουλειάς είναι "ραντεβού στην εθνική". Να σου πω τι μου λέει εμένα αυτός ο τίτλος... Ένα καινούριο ταξίδι, προσμονή για κάτι νέο. Ένα ταξίδι που όμως δεν θέλεις να είσαι μόνος σου, θέλεις παρέα...
Β.Κ.: Μπορεί να είναι πράγματι και έτσι όπως το λες. ότι δηλαδή προσμένω κάτι να αλλάξει. Μπορεί στην προσωπική μου ζωή, στον τρόπο που γράφω τα τραγούδια μου, δεν ξέρω τι... Κοίταξε, γενικά ο τίτλος και το ομώνυμο τραγούδι περιγράφουν μια ονειρική κατάσταση. Το ραντεβού μάλιστα γίνεται στην "παλιά την εθνική", δίπλα στη θάλασσα, πιο ρομαντικά. Πέρα από αυτό, εμείς οι μουσικοί στα ταξίδια μας σταματάμε πολύ συχνά στην εθνική για να ξεκουραστούμε. Είναι τρόπος ζωής για εμάς η εθνική οδός. Είναι κάτι οικείο...

MC: Έχω διαλέξει ένα τραγούδι από το cd. Το "για να πετάξεις". Η διαδρομή μέσα στη ζωή είναι πιο δύσκολη όταν είσαι μόνος σου;
Β.Κ.: Η μοναξιά δεν είναι καλό πράγμα. Κανείς δεν μπορεί να είναι μόνος του. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μάθει και ζουν έτσι. Ουσιαστικά όμως κανείς δεν είναι μόνος του. Ακόμη και στη μεγαλύτερη μοναξιά ο καθένας νοιώθει ότι δεν είναι μόνος. Εγώ το καταλαβαίνω αυτό πολλές φορές. Μπορείς να νιώσεις συντροφιά ακόμη και μέσα από ένα τραγούδι. Πολλοί γνωστοί μου έχουν πει ότι σε μια δύσκολη στιγμή τους, τους συντρόφευε κάποιο τραγούδι. Αυτό για έναν μουσικό είναι η μεγαλύτερη χαρά. Η μοναξιά είναι πάντως τόσο δύσκολη, όσο δύσκολη είναι και η συμβίωση. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος... Εγώ γενικά είμαι αισιόδοξο άτομο. Πιστεύω πως όλα στη ζωή παλεύονται. Κάθε δοκιμασία οδηγεί κάπου καλύτερα.

MC: Μιλάς για αισιοδοξία και στους στίχους σου λες να "βλέπεις χάμω χώμα και γη, στα πόδια να 'ναι η ψυχή, μα να 'χεις πόθο για να πετάξεις". Θεωρείς ότι ο "πάτος" είναι ο καταλληλότερος βατήρας για να αναδυθείς στα ύψη;
Β.Κ.: Σίγουρα δεν είναι ωραίο πράγμα να πέφτεις στα χαμηλά αλλά εκεί καλείσαι να πάρεις δύναμη για να συνεχίσεις. Ο άνθρωπος σίγουρα αντιμετωπίζει δυσκολίες στη ζωή. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Είναι όμως και η γοητεία της ζωής αυτή. Στη μουσική βγαίνει συνήθως κάτι ωραίο, παραδεισένιες εικόνες. Αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά αυτό ψάχνει ο άνθρωπος να βρει. Μια ζωή σαν κινούμενα σχέδια! Επειδή όμως αυτό είναι δύσκολο να το ζήσει κανείς, τελικά προσπαθεί να το περιγράψει. Έτσι κάνει ένας μουσικός. Το νόημα της ζωής είναι να προσπαθούμε να πηγαίνουμε παραπέρα, να προχωράμε.

MC: Και η καριέρα ενός καλλιτέχνη πάντως περνάει από τέτοια στάδια που άλλοτε αισθάνεται ψηλά και άλλοτε όχι...
Β.Κ.: Το έχω σκεφτεί πολύ αυτό. Πάντως εμένα μου έχει βγει ένας τρόπος επικοινωνίας που δεν είναι επιτηδευμένος. Τη φήμη και την επιτυχία την πήρα λίγο αψήφιστα. Μπορώ να σου πω πως γέλαγα μαζί της! Κορόιδεψα τον εαυτό μου λίγο για να έχω μια ισορροπία. Η φήμη και τα χρήματα μπορεί να σε οδηγήσουν σε λάθος δρόμους, μπορεί να σε "τρελάνουν". Επειδή λοιπόν υπάρχει αυτός ο κίνδυνος, προσπαθώ να παίρνω τα πράγματα λίγο στην πλάκα. Γράφω τραγούδια, με ξέρει ο κόσμος, εντάξει. Και τι μ' αυτό; Πρέπει να κλειστώ σ' ένα χρυσό κλουβί και να μη μπορώ να πάω για ένα καφέ ή να μιλήσω σε έναν άνθρωπο; Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Και να σου πω και το άλλο. Εγώ καλοδέχομαι και την αποτυχία. Η αποτυχία είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο για να ξανακάνεις κάτι καλύτερο. Αλίμονο αν πρέπει συνέχεια να κερδίζουμε πλατινένιους δίσκους ή να γεμίζουμε στάδια. Είναι γενικά σημαντικό μέσα από αυτή τη δουλειά να καταφέρνει ένας καλλιτέχνης να έχει και προσωπική ζωή.

MC: Είναι αισιόδοξο αυτό που λες. Κάποιες φορές σου δημιουργεί προβλήματα; Έχεις φτάσει να εκνευριστείς;
Β.Κ.: Συμβαίνει καμιά φορά κάποιος να προσπαθήσει να σου χαλάσει τη διάθεση. Συμβαίνουν αυτά. Όμως τις περισσότερες φορές είμαι πολύ χαλαρός και μάλιστα ότι και να μου πουν το παίρνω στα αστεία.

MC: Στο cd έχεις δύο σημαντικές συνεργασίες. Η μία είναι του Κώστα Τουρνά και η άλλη του Δημήτρη Μετζέλου. Η δεύτερη μάλιστα μας εξέπληξε!
Β.Κ.: Τα παιδιά αυτά κάνουν κάτι διαφορετικό. Έχουν χιούμορ και αυτό μου αρέσει. Βέβαια το δικό μου τραγούδι δεν είναι έτσι ακριβώς, περιγράφει τον σύγχρονο άνθρωπο και είναι ας πούμε λίγο πιο σοβαρό παρ' όλο που έχει κάποιες πικάντικες εκφράσεις. Εγώ δεν θα μπορούσα να το πω τόσο καλά. Είναι πολλές λέξεις που πρέπει να ειπωθούν γρήγορα, είναι το συγκεκριμένο στυλ... Έπρεπε λοιπόν να καλέσω κάποιον του είδους. Ο Δημήτρης Μετζέλος το είπε πολύ εύκολα και γρήγορα. Όσον αφορά τώρα τη συνεργασία με τον Κώστα Τουρνά, αυτός είναι ένας παλιός και ιδιαίτερα αγαπητός τραγουδοποιός που έχει δώσει σημαντικά πράγματα στο ελληνικό τραγούδι. Μου άρεσε πάντα η φωνή του και έτσι του ζήτησα να πει κι αυτός ένα τραγούδι.

MC: Είσαι ανοικτός και προς τα παραδοσιακά στοιχεία. Όπως στο τραγούδι "τα τσακίσματα".
Β.Κ.: Αυτό το τραγούδι υπάρχει λόγω καταγωγής. Μου βγαίνουν μελωδίες προς τα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες. Τις ξέρω από μικρό παιδί, από τα παραδοσιακά γλέντια, τους γάμους... Θυμάμαι μουσικούς να παίζουν ανάλογους σκοπούς. Με συγκινούσαν αυτά τα τραγούδια. Βέβαια εγώ ακολούθησα τελικά άλλο δρόμο, δηλαδή πήρα μια κιθάρα και έπαιζα Beatles. Μέσα μου όμως τα έχω φιλτράρει όλα αυτά, σχεδόν δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Αν με ρωτήσεις τι αγαπώ πιο βαθιά μέσα μου, θα σου πω τα παραδοσιακά τραγούδια!

MC: Έχεις όμως περάσει μια εικόνα καθαρά pop - rock...
Β.Κ.: Ναι και δεν με πειράζει αυτό. Κάνω ότι νιώθω... Θα μπορούσα να κάνω ένα δίσκο που να έχει τα πάντα μέσα, από rock μέχρι παραδοσιακά.

MC: Η πρωτοτυπία και η αυθεντικότητα δεν επιτυγχάνεται όταν το "διαφορετικό" φιλτράρεται από τον ίδιο τον καλλιτέχνη; Όταν βιώνεται από τον ίδιο άνθρωπο;
Β.Κ.: Βέβαια. Για παράδειγμα το "τζιβαέρι". Πρόκειται για ένα καταπληκτικό τραγούδι, ένα αριστούργημα. Καταπληκτικό τραγούδι είναι όμως και το "yesterday" του McCartney. Επίσης το "in my life" του Lenon. Όλα αυτά είναι καταπληκτικά τραγούδια. Η έμπνευση είναι γενικά πολύ κοντινή. Απλά οι μεν ήταν στο Liverpool και οι δε στα Δωδεκάνησα! Η ποιότητα όμως είναι παρόμοια. Απλώς τα παραδοσιακά τραγούδια έχουν το χαρακτηριστικό ότι πέρασαν εκατοντάδες χρόνια μέχρι να πάρουν τελικά τη σημερινή τους μορφή. Δηλαδή νοιώθεις πως τα τραγούδια αυτά τελειοποιήθηκαν μέσα στο χρόνο.

MC: Να περάσουμε στις live εμφανίσεις σου... Η αντιμετώπισή σου είναι φυσικά διαφορετική όταν λες ένα τραγούδι live από ότι το λες στο studio.
Β.Κ.: Κάθε πόλη είναι διαφορετική. Ακόμη και κάθε εμφάνιση στην ίδια πόλη είναι επίσης διαφορετική. Αν για παράδειγμα παίξω φέτος στη Θεσσαλονίκη και πάω και του χρόνου, δεν θα είναι το ίδιο. Είναι η διάθεση της στιγμής, είναι ο κόσμος που έχει μαζευτεί. Είναι σε τι διάθεση βρίσκεται ο ίδιος ο τραγουδιστής ή οι μουσικοί του. Αυτό είναι και η ομορφιά του live, ότι διαφέρει κάθε φορά.

MC: Και επίσης ότι γίνεσαι "ένα" με τον κόσμο...
Β.Κ.: Βέβαια και αυτό είναι αν θέλεις το ζητούμενο. Να γίνεις ένα με τον κόσμο. Το τραγούδι ενώνει. Αν το καταφέρνεις αυτό, είναι καλό...

MC: Το τελευταίο σου cd θέλει να εκφράσει κάτι καινούριο;
Β.Κ.: Θέλει να εκφράσει τον καινούριο μου εαυτό, όπως και κάθε νέα δουλειά. Ο άνθρωπος αλλάζει με το χρόνο. Αυτό που ζητάει κανείς δεν είναι κάθε φορά να κάνει κάτι καινούριο με την έννοια κάθε δίσκος να είναι διαφορετικός. Αυτό δεν γίνεται αφού ο καθένας έχει το χαρακτήρα του και τα τραγούδια του. Ο τρόπος έκφρασης δεν αλλάζει έτσι εύκολα. Όμως εμείς οι καλλιτέχνες προσωπικά αλλάζουμε. Όπως και οι συγκυρίες και τα όσα ζούμε και περιγράφουμε με τη μουσική μας. Βέβαια η τελευταία μου δουλειά ειδικά έχει αρκετά νέα πράγματα να δείξει. Όπως το ότι για πρώτη φορά έκανα ένα hip hop τραγούδι. Και ο ήχος έχει αλλάξει. Είναι πιο ηλεκτρικός. Μου βγήκαν περισσότερα ρυθμικά τραγούδια. Αλλά κι αυτές οι αλλαγές δεν έγιναν συνειδητά, ήταν θέμα διάθεσης.

MC: Αρπάζω μια λέξη που είχες πει νωρίτερα, ότι έμαθες να δουλεύεις "μοναχικά". Δεν έχεις κάνει πολλές συνεργασίες στους δίσκους σου μέχρι σήμερα. Θεωρείς τον εαυτό σου δύσκολο συνεργάτη; Όταν θα πρέπει δηλαδή να φτιάξεις ένα τραγούδι σε συνεργασία με κάποιον άλλο μουσικό...
Β.Κ.: Ναι αυτό δεν το έχω συνηθίσει. Είμαι μοναχικός στον τρόπο που γράφω τα τραγούδια μου. Έτσι έμαθα. Στην αρχή έπαιζα τραγούδια άλλων και μετά άρχισα να γράφω δικά μου κομμάτια. Ήμουν μόνος μου όμως. Με την κιθάρα μου, τις εικόνες μου και τις παρτιτούρες μου. Όταν έχεις μάθει για χρόνια να δουλεύεις έτσι, μετά σου είναι δύσκολο να προσαρμοστείς σε κάποια άλλη κατάσταση. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείω μια μελλοντική συνεργασία μου με κάποιον άλλο μουσικό, όμως αυτό πρέπει να τύχει. Να βρεθεί ένας άνθρωπος που να συνεννοηθούμε εύκολα και να καθίσουμε να κάνουμε κάτι.

MC: Η συνεργασία δηλαδή υπάρχει στις σκέψεις σου...
Β.Κ.: Δεν αποκλείω τίποτα. Όπως και να δώσω τραγούδια μου σε άλλους να τα τραγουδήσουν. Τίποτα δεν αποκλείεται.

MC: Κάποτε ο Σαββόπουλος είχε πει ότι λέει πάντα ο ίδιος τα τραγούδια του γιατί δεν υπάρχει κάποιος να τα τραγουδήσει όπως αυτός.
Β.Κ.: Αυτό είναι αλήθεια. Ο δημιουργός ενός τραγουδιού ξέρει καλύτερα να το ερμηνεύσει, το νιώθει περισσότερο. Και ο Σαββόπουλος μάλιστα έχει μια ιδιαίτερη φωνή, δεν είναι εύκολο κάποιος να ερμηνεύσει με τρόπο παρόμοιο με τον Διονύση. Όπως κι εγώ, όταν ακούω τραγούδια μου να τα λένε άλλοι μου φαίνονται κάπως παράξενα. Δεν είναι ποτέ το ίδιο πράγμα...

MC: Μελλοντικές εμφανίσεις; Έχεις κάποια σχέδια;
Β.Κ.: Σταθερά παίζω σε μουσικές σκηνές, στην Αθήνα ή την επαρχία. Περισσότερο μάλιστα στην επαρχία. Αυτά είναι τελικά και τα δύο πράγματα που αγαπώ ιδιαίτερα. Οι ζωντανές εμφανίσεις και όταν γράφω ένα τραγούδι. Όταν ολοκληρώνεται ένα τραγούδι, πριν μπω ακόμη στο studio...

MC: Αλήθεια όταν ολοκληρώνεις ένα τραγούδι, είσαι ο μοναδικός κριτής του ή πριν αποφασίσεις να το συμπεριλάβεις σε ένα δίσκο ρωτάς και τη γνώμη τρίτων;
Β.Κ.: Σίγουρα το ακούνε και οι άνθρωποι που είναι γύρω μου. Μου λένε τη γνώμη τους. Όμως όταν ολοκληρώσω ένα τραγούδι δύσκολα θα το αλλάξω μετά. Ή θα μου αρέσει και θα το κρατήσω ή δεν θα μου κάνει και θα το παρατήσω. Πάντως και αρνητικές αν είναι οι γνώμες των τρίτων για κάποιο τραγούδι, αν αρέσει σε μένα δεν το αλλάζω... Εφόσον το τραγούδι εκφράζει αυτό που ήθελα να πω, κατά τη γνώμη μου είναι θεμιτό να προχωρήσει. Εγώ είμαι ο δημιουργός και δεν μπορώ να αρνηθώ αυτό που πιστεύω.

MC: Εκείνο που σε χαρακτηρίζει λοιπόν είναι η αυθεντικότητα. Δεν έχεις πέσει στην παγίδα της εμπορικότητας...
Β.Κ.: ...την θέλω την εμπορικότητα όμως. Δεν γράφω ένα τραγούδι για να το ακούσω εγώ και πέντε φίλοι μου. Γράφω τραγούδια για να τα ακούσει όλος ο κόσμος. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως είναι και ο βασικός στόχος μου κάτι τέτοιο. Απλώς μου αρέσει να γίνεται. Ποτέ όμως δεν έχω κάτσει να κάνω ένα τραγούδι με εύκολο στίχο ή ρεφρέν προκειμένου να κάνει επιτυχία. Όσες επιτυχίες έκανα αφορούν τραγούδια που μου βγήκαν αυθόρμητα και χωρίς να τα σκεφτώ πολύ.

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο club "Στοά" (Πατησίων 101 - 8253932).
*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-3000 zoom

BAR RESTAURANT CAFE
Πατησίων 101 - τηλ. 010-8253932