Γράφει η Χρύσα Λύκου
Αν η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται, η καλή θεατρική σεζόν φαίνεται απ’ την Πλατεία Κολιάτσου, ξημερώνει τα βράδια στη «Θεατρική Σκηνή», στη σκηνή που ο Αντώνης Αντωνίου και η Νατάσα Ασίκη, τσουγκρίζουν και σπάνε «Αυγά Μαύρα».
Όταν η Μαλβίνα Κάραλη, προέτρεπε τον Διονύση Χαριτόπουλο να ασχοληθεί με τη συγγραφή θεατρικών έργων, μάλλον είχε προβλέψει την ουσία του πνεύματος του, την αισθαντικότητα της γραφής του. Στη μνήμη της είναι αφιερωμένη αυτή η παράσταση, την οποία φιλοξενεί για τρίτη χρονιά, το επί είκοσι χρόνια θεατρικό σπίτι του Αντώνη Αντωνίου.
Ένα σκηνικό απλό, χωρίς υπερβολές, σα να μη θέλει να κλέψει τίποτα απ’ τον πόνο και την εγκατάλειψη των ηρώων, σα να μη θέλει να υπερβεί των αναμνήσεων την ανύπαρκτη λήθη. Ο Αντώνης Αντωνίου και η σύζυγος του Νατάσα Ασίκη, είναι στη σκηνή ο Σπύρος και η Μαρία, τα αδέρφια που δε γλίτωσαν απ’ τον εφιάλτη του πολέμου, απ’ την αρρώστια του εμφυλίου, εκεί που αδερφός σκότωνε τον αδερφό σαν τον χειρότερο εχθρό. Για την Ελλάδα του 1946-1949 μιλάει αυτό το βράδυ Κυριακής, για την Ελλάδα που λίγα χρόνια μετά, εξακολουθεί να κολυμπάει στο ίδιο αίμα παραλογισμού και αμάθειας.
Λουστραρισμένα έπιπλα φοβούνται τη σκόνη, όπως η ηρωίδα φοβάται την ανάπηρη από συναισθήματα και συγκινήσεις ζωή της. Μια νιφάδα σκόνης μπορεί να εξαγριώσει το μυαλό της, όπως το ξεκλείδωμα μιας ανάμνησης για έναν πατέρα που μεγάλωσε μισώντας τον, μιας και δεν πρόλαβε να χαράξει ούτε μια ανάμνηση στο παιδικό μυαλό της, μιας και ο στρατός του πήρε το κεφάλι, όπως άλλωστε έκανε και με τόσους άλλους αντάρτες, που κρύβονταν στα βουνά. Ήταν όμως μόνη και μικρή και ο πόλεμος τότε δε μοιάζει ποτέ με δικαιολογία.
Ο Σπύρος, μεγαλύτερος μα το ίδιο ταλαιπωρημένος, ψάχνει τρόπους να ξετυλίξει το κουβάρι της μοναξιάς της, να το πλέξει, να τη σκεπάσει, να μαλακώσει τη ψυχή της που σαν αγρίμι τρικλίζει σε σπηλιά. Ο πόλεμος εξαντλεί τα ανθρώπινα όρια, χαρίζει στους ανθρώπους μάτια κενά. Η Νατάσα Ασίκη, σε μια συγκλονιστική ερμηνεία, λυγίζει το κοινό που την παρακολουθεί να ψάχνει τις φωτογραφίες ζωής της μέσα στη μνήμη του αδερφού της, που ψάχνει να κλείσει τις πληγές της με λίγο μέλι και γάλα, με όσα δε θυμάται και που κάποτε την έκαναν να χαμογελά. Ο καθηλωτικός Αντώνης Αντωνίου, «εξαντλεί» το ταλέντο του σε μια δραματική ερμηνεία που τον καλεί να εξιστορήσει με πρωτοφανή ακρίβεια, λεπτομέρειες που σαν παιδί στιγμάτισαν τη ζωή τους.
Τα «Αυγά Μαύρα», είναι μια παράσταση που μιλάει για ένα παρελθόν που «βρίσκει» το παρόν και το μέλλον, χτυπώντας τους το κουδούνι κινδύνου. Ένα κοινωνικοπολιτικό δράμα, χωρίς υπερβολές και αυθεντίες, χωρίς πορίσματα. Αντάρτες στη ζωή που επιλέξαμε γιατί πιστέψαμε πως δεν έχει άλλη και που όμως συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε μαζί με τη Μαρία που φωνάζει στον αδερφό της που φεύγει: «Σπύρο, μην τους φοβηθείς». Μην τους φοβηθείτε!
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…