The Boy – “Ηλιοθεραπεία”

Αλλά εδώ δε μιλάμε για γυναίκες, έχουμε ένα (The) Boy! Έτσι όταν έπεσε στα χέρια μου αυτός ο δίσκος, o συνειρμός ήρθε αυτόματα στο μυαλό μου. Αυτό που περιείχε η αποστειρωμένη πλαστική σακούλα θα ήταν ή κάποιο φαντεζί στοιχείο μιας σκοτεινής υπόθεσης, που το περιμάζεψε ένα κοφτερό μάτι και θα αποκάλυπτε την αλήθεια ή δείγμα μιας φρικτής μόλυνσης που θα έπρεπε να περιοριστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, πριν ξεκληρίσει ολόκληρο τον πλανήτη.

Τον θυμάμαι το Βούλγαρη, από την εποχή των “Mary and the boy”, που ενώ χτύπαγε με μανία ένα φτηνό keyboard συνοδεύοντας το ουρλιαχτό «I wonna fuck you like a bunny” τον πήρε και τον σήκωσε το hype και τον έκανε τον επόμενο post avant garde προφήτη! Βέβαια σε αντίθεση με ένα μάτσο κωλόπαιδα, που περιδιαβαίνουν σαν άδικες κατάρες στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις μας με κάτι “πιο mainstream” μετά το «ψαγμένο» παρελθόν τους, ο Boy, μας χαιρέτισε ειρωνικά, κατέβηκε από το πλοίο και πήγε κολυμπώντας …στον βυθό.

Εκεί που βρίσκεται δηλαδή η πραγματική τέχνη …ή απλά ο πάτος!

Έβαλα το δίσκο να παίζει και μια αποστροφή άρχισε να δημιουργείται στο πρόσωπο μου. Η μίξη ήταν μέτρια έως απαράδεκτη, τόσο που νόμιζα ότι το ξαδερφάκι μου είχε κάνει το equalizer γιο-γιο. Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν έφταιγε αυτό, απλά η μεσαία περιοχή ήταν πιο busy και από CEO πολυεθνικής και πιο μπουκωμένη και από χοντρό παιδί τα Χριστούγεννα.

Οι ενορχηστρώσεις ήταν μονότονες σε σημείο ψυχαναγκασμού, με τα ντραμς, το πιάνο και την παραμορφωμένη κιθάρα να μην αφήνουν χώρο για κανέναν άλλο, σαν τραμπούκοι σε γαλαρία σχολικού λεωφορείου.

Αποφάσισα να του παραχωρήσω όμως και μια δεύτερη, πιο προσεκτική, ακρόαση με το booklet στο χέρι, κάτι που για ελληνόφωνο άλμπουμ είναι λίγο περίεργο. Πάτησα το play και άφησα κατά μέρους τις περφεξιονιστικές μου μονομανίες.

Έτσι όσο πέρναγε η ώρα βυθιζόμουν όλο και πιο πολύ στον κόσμο του The boy. Σε έναν κόσμο που δεν είναι πολύ μακριά, κάνα τεταρτάκι με το λεωφορείο το πολύ και μυρίζει ούρα, φτηνό σεξ, καταπατημένες αξιοπρέπειες, και γκρίζα όνειρα.

Τι να πεις για ένα άλμπουμ τόσο προσωπικό; Που μοιάζει να γράφτηκε λες και δεν είχε σκοπό να ακουστεί από κανέναν άλλο; Λες και ο Άσιμος δεν κρεμάστηκε εκείνο το απόγευμα στο σπίτι του, μα διδάχτηκε τις τεχνικές του sequencer στα ‘80s, επαναστάτησε (ξανά) αποτυχημένα στα ‘90s, βίωσε την αυτοκαταστροφή στα ‘00s και επηρεασμένος από όλα αυτά έγινε μηδενιστής, έχασε το χιούμορ του, μα ακόνισε την ειρωνεία του.

Η παραληρηματική εισαγωγή «Κόψε το χέρι» σε προϊδεάζει για αυτό που έρχεται και σου δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν θα είναι easy listening αυτό που ακολουθεί.

Η απαγγελία είναι ειρωνική, σκληρή, φτύνει τις λέξεις σαν πικρό φάρμακο ετοιμοθάνατου ασθενή. Με μια μυρωδιά από ζεϊμπέκικο και από noise, είναι σαν να ακούς τη θλίψη της απώλειας και την κραυγή του ακρωτηριασμού. Στην πορεία τα συναισθήματα κορυφώνονται για να σκάσουν λυτρωτικά στο «Διάλλειμα για ανάκριση». ‘Ίσως η μοναδική χαραμάδα του δίσκου με ένα Vox Continental σαν αυτό που χρησιμοποιούσε ο Manzarek στους Doors, να ζωγραφίζει το πρώτο και τελευταίο μειδίαμα πριν το χτύπημα στον τοίχο του «Σιωπηλή». Ανατριχιαστικό, λες και ο Πόε άφησε το όπιο και άρχισε την ηρωίνη στο ίδιο κελί με τον Μαρκίσιο ντε Σαντ. Αυτή ίσως είναι η μόνη λέξη που μπορεί να το περιγράψει, σαν βιασμός σε κρατικό ψυχιατρείο. Στη γωνία σε περιμένει το σκωπτικά εκδικητικό «Μακρηγορούμε», σπασμένα γυαλιά πάνω στα οποία βάζει να χορέψουν όσοι πληγώνουν και μετά το ξεχνάνε ή το θεωρούν ασήμαντο και ύστερα όλα καλά. «Φασιστάκια θα σας κόψω με ξυράφι το χαμόγελο». Κάπως έτσι πλησιάζει το τέλος με τον «Εθνικό ύμνο», ώρα για αποχώρηση χωρίς αναμονή για χειροκροτήματα, μα με μια σιγουριά ότι ως τώρα έκανε το σωστό.

Για αυτό το άλμπουμ θα μπορούσε κάποιος να πει τα χειρότερα και να έχει δίκιο. Για την μέτρια παραγωγή, για τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα και τις λεκτικές ακροβασίες. Για την «μόδα» να εξυμνούμε ό,τι μοιάζει ακαταλαβίστικο και κουλτουριάρικο, για να το παίξουμε έξυπνοι.

Αλλά αν τα βάλουμε όλα στην άκρη, όπως ο Βούλγαρης, και το ακούσουμε μόνο για μας, χωρίς κριτική διάθεση, λες και είναι το ντέμο του ντροπαλού κολλητού που μας εμπιστεύθηκε, μια εξομολόγηση αυστηρή και προσωπική, μπορεί να το γουστάρουμε ή και να το σιχαθούμε, μα σε κάθε περίπτωση θα παραδεχτούμε πως είναι αληθινό.

Δεν είναι ένας δίσκος που μπορείς να τον πάρεις για δώρο και να τον βάλεις κάτω από το δέντρο. Είναι μια σκληρή και βίαιη αποτύπωση της πραγματικότητας την οποία προτιμάμε να κρύβουμε κάτω από το χαλάκι ή στον σκοτεινό ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας.

«Κανείς δε διασκέδασε με τη μουσική μου» όπως λέει και ο ίδιος…