Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο εβραϊκής καταγωγής αρχιτέκτων, László Toth (Adrien Brody) φθάνει στη Νέα Υόρκη, έχοντας επιβιώσει από την αιχμαλωσία σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Προσπαθώντας να βρει τα πατήματα στην νέα του ζωή, αλλά και να επανενωθεί με την σύζυγό του Erzsébet (Felicity Jones), η οποία είναι αποκλεισμένη στη Σοβιετική Ένωση μαζί με την ανιψιά τους, γνωρίζει έναν εκκεντρικό μεγιστάνα, τον Harrison Lee Van Buren (Guy Pearce). Και η γνωριμία αυτή θα ανατρέψει την ζωή του για ακόμη μία φορά…
Ο Brady Corbet σκηνοθετεί και, μαζί με την σύντροφό του, Mona Fastvold, γράφει το σενάριο για το “The Brutalist”, μια αληθινή κινηματογραφική εμπειρία, κλασική άμα τη εμφανίσει, προορισμένη να γίνει θέμα συζήτησης και αφορμή να γραφτούν γι’ αυτήν διατριβές –ίσως και ολόκληρα βιβλία. Γυρισμένη σε φιλμ 70 χιλιοστών με σύστημα VistaVision (κάτι σαν το σινεμασκόπ των δεκαετιών του ’50-’60), η υποψήφια για δέκα Oscar ταινία είναι πραγματικά καθηλωτική οπτικά, ένα ανεκτίμητο κομμάτι ατόφιου, καθαρόαιμου σινεμά. Το τόλμημα του Corbet συνεχίζεται και στη δομή της, καθώς η ταινία διαθέτει πρόλογο, δύο μέρη, επίλογο και ένα δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα, αγγίζοντας την συνολική διάρκεια των 215 λεπτών. Και όμως, είναι τέτοια η δύναμη του επικού αυτού φιλμ που κυλά σαν νερό, σαν ένα ταξίδι ζωής που πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις, τελειώνει. Γι’ αυτό και δεν χάνει ποτέ την επαφή του με τον άνθρωπο.
Όσο για το θέμα του; Ίσως να είναι και το ίδιο το σύμπαν. Αυτό το άρτιο τεχνικά και καλλιτεχνικά έργο μιλά για τις κοινωνικές διακρίσεις, τη μισαλλοδοξία, την καχυποψία και το μίσος απέναντι στο(ν) ξένο, την αλαζονεία της εξουσίας, την οδύσσεια των μεταναστών, την αποδόμηση του Αμερικανικού Ονείρου μιας απατηλής (;) Γης της Επαγγελίας, την επικίνδυνη ισορροπία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μαικήνα και καλλιτέχνη, την αληθινή Αγάπη, αλλά και την δύναμη της Τέχνης να μετουσιώνει τον ανθρώπινο πόνο –ακόμη και όταν αποτυγχάνει να τον θεραπεύσει– σε κάτι αιώνιο και υψηλό, προορισμένο να ζήσει για πάντα.
Δεν νομίζω να έχω νοιώσει ξανά σε ταινία ότι όλα είναι τόσο ανεπιτήδευτα, ενώ είναι πασίδηλο ότι και το παραμικρό βρίσκεται εκεί επί τούτου και για συγκεκριμένο λόγο. Στο φινάλε δε, νόμιζα ότι γίνονται μικρές εκρήξεις μέσα στον εγκέφαλό μου, καθώς όλα αποκτούσαν νέο νόημα. Κυριολεκτικά καθηλωτική, η ταινία δεν θα ήταν η ίδια χωρίς τις εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών, ιδίως του ατρόμητου Adrien Brody, ο οποίος εκθέτει την ίδια του την ψυχή και με κάθε λέξη ή σιωπή του, κάθε κίνηση και βλέμμα εκπέμπει την αλήθεια για το φως και τα σκοτάδια του χαρακτήρα που υποδύεται. Ακόμη ένα καθοριστικό γεγονός είναι ότι το φιλμ μοιάζει με βιογραφία, αν και όλα τα πρόσωπα είναι φανταστικά, ενώ η επιλογή αυτός ο αρχιτέκτων να ανήκει στο κίνημα του μπρουταλισμού –το οποίο επιβάλλει λιτές, καθαρές φόρμες και ανεπεξέργαστη πρώτη ύλη– αποκτά και μεταφορική διάσταση, αφού ταιριάζει γάντι με την ωμότητα πολλών καταστάσεων και χαρακτήρων.
Θα μπορούσαν εκατοντάδες λέξεις ακόμη να συνεχίζουν αυτό το κείμενο, ωστόσο θα σταματήσω εδώ, προτείνοντάς σας να κάνετε δώρο στον εαυτό σας αυτήν την εμπειρία. Σίγουρα χρειάζονται πάνω από μία θεάσεις για να κατανοηθεί πλήρως το σύμπαν της αυτής της μοναδικής δημιουργίας. Ωστόσο, ακόμη και όσοι δεν ικανοποιηθούν ή δεν την βρουν της αρεσκείας τους, θα έχουν απολαύσει ωραίο, αυθεντικό Σινεμά.
*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από την Tanweer, από την Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…