Γράφει η Χρύσα Λύκου
Στον Πολυχώρο Vault, κάθε Δευτέρα και Τρίτη ξαποσταίνουμε στο «Παγκάκι» του Αλεξάντερ Γκέλμαν, στεκόμαστε και αναρωτιόμαστε πότε η ανασφάλεια προσποιείται τον έρωτα, πότε τα ψέματα δηλητηριάζουν την πιο πικρή αλήθεια.
Σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Γρηγόρη Καραντινάκη, ο Αλέξανδρος Καλπακίδης και η Έλενα Μαρσίδου δίνουν τυχαίο ραντεβού με τη μοίρα, πλέκουν τους πόνους και τα τσακισμένα τους όνειρα σ’ ένα πάρκο, δίνουν φιλιά μιας μάταιης ελπίδας, σ’ ένα παγκάκι.
Ένας άντρα και μια γυναίκα, μια φωτογραφία ενός μικρού αγοριού. Ένα μεγάλο κουτί μπύρας και μια ομπρέλα που δεν μπορεί να προστατέψει απ’ όσα οι άνθρωποι επιλέχθηκαν να νιώσουν. Τα ψέματα είναι σκληρά γιατί λένε την αλήθεια που δε ζούμε, λένε όσα μας δίδαξαν για ιδανικά, μιας καθημερινότητας που μείναμε μετεξεταστέοι.
Ψεύτικα ονόματα, ψεύτικες οικογένειες, ψεύτικοι εραστές είναι η μόνη μας άμυνα και συνάμα η μόνη μας επίθεση για όσα δεν κατορθώσαμε να κατακτήσουμε σ’ έναν κόσμο που μας ζητά πιο πολλά απ’ όσα έχουμε να του δώσουμε. Ο κόσμος πάντα μας κάνει να δείχνουμε λίγοι, εμείς πάντα τον βλέπουμε σαν το μεγάλο «πολύ» και εκεί ξεκινά το άδικο της ζωής μας.
Η ανάγκη για προσοχή και αποδοχή πλημμυρίζει το πάρκο της σκηνής, φέρνει κοντά δυο ανθρώπους που ψάχνουν να αγαπήσουν στους άλλους τον εαυτό τους. Ένας άντρας «φαφλατάς» και μια γυναίκα έτοιμη να παραδοθεί σε κάθε βλέμμα κατανόησης, σε κάθε χάδι ανάστασης μιας σεξουαλικότητας που η εποχή έχει τόσο κακομεταχειριστεί. Λευκές κάλτσες για εκείνον μπεζ φόρεμα για εκείνη, δίνουν την πιο άχρωμη πλευρά μιας ζωής που αναζητά το κόκκινο του πάθους, το πράσινο της ελπίδας.
Οι δυο ηθοποιοί, τα δύο αυτά άτομα που υπάρχουν δίπλα μας, που είμαστε εμείς, γνωρίζουν ο ένας τον άλλον μέσα από γέλια που έγιναν λυγμοί, μέσα από φιλιά που έγιναν δυνατά στο μάγουλο χαστούκια. Πετάνε κατάφορα ψέματα ο ένας στο πρόσωπο του άλλου, απαρνιούνται τη ζωή τους, κλείνουν τα μάτια στο παρελθόν τους, ξορκίζουν το μέλλον τους. Ψάχνουν το επόμενο βήμα, στέκονται με το ένα πόδι στον αέρα και με το άλλο βυθισμένο στο τσιμέντο, και ενώ θέλουν δεν μπορούν και ενώ μπορούν δε θέλουν.
Η συμπόνια είναι το μεγαλύτερο όπλο των ανθρώπων στη διεκδίκηση μιας πιο ελεύθερης ζωής και στο παγκάκι αυτό όταν τα μάτια κλαίνε δυο χέρια τα σκουπίζουν, δυο χέρια τρεμάμενα δίνουν την πιο επικίνδυνα αγνή αγκαλιά. Στο παγκάκι αυτό δεν υπάρχει θύτης και θύμα μόνο εσύ και εγώ. Εσύ που φεύγεις γιατί δεν μπορείς να μείνεις και εγώ μου μένω και ας μην αντέχω άλλο εδώ. Αυτός μοιάζει να είναι ο κύκλος της απελπισίας μας.
Να πάτε να δείτε «Το Παγκάκι», να πάτε να πάρετε τα κλειδιά από εκείνη τη γυναίκα με το μπεζ φόρεμα. Τα κλειδιά της σιγουριάς ότι ένα σπίτι σας περιμένει πάντα, ότι μια πόρτα θα ξεκλειδώνει πάντα για εσάς. Και όταν τα πράγματα πάνε καλύτερα και όταν η αλήθεια πονάει λιγότερο τη ζωή σας, πετάξτε τα μακριά ή αλλάξτε κλειδαριά να μην την ανοίγουν πια ψεύτικα κλειδιά.
Περισσότερο φωτογραφικό υλικό από την παράσταση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…