Ο αγαπημένος Βασίλης Λέκκας και μία από τις πιο αξιόλογες ερμηνεύτριες της νέας γενιάς, η Έρρικα Πατρικίου, συμπράττουν ερμηνευτικά στο νέο τραγούδι που υπογράφουν η Μαρία Παπαδάκη και η Αρετή Κοκκίνου.
Οι δύο δημιουργοί συνεχίζουν την επιτυχημένη τους συνεργασία, μέσα από ένα ιδιαίτερο τραγούδι που περιγράφει την αιώνια μάχη αλλά και έλξη μεταξύ των αντιθέτων. Μέσα από τις αντιθέσεις τελικά γεννιέται «Ο δικός μας κόσμος».
Συντελεστές
Τραγούδι: Βασίλης Λέκκας, Έρρικα Πατρικίου
Στίχοι: Μαρία Παπαδάκη
Μουσική: Αρετή Κοκκίνου
Κρουστά, τύμπανα: Σωκράτης Γανιάρης
Κιθάρες: Αρετή Κοκκίνου
Πλήκτρα, programming: Ιωσήφ Χυδήρογλου
Καβάλ: Αλέξανδρος Καστανιώτης
Βιντεοσκόπηση: Ιωσήφ Χυδήρογλου
Είναι τα όνειρα τρελά, δεν παίρνουν από λόγια
και σταματάνε ξαφνικά, του κόσμου τα ρολόγια.
Κι εγώ μοιράστηκα ζωή μ’ έναν ονειροπόλο
που με τη σκέψη του τρυπά, του ουρανού το θόλο.
Ονειροπόλος ήμουνα, μα αν δεν κάνω λάθος
εσύ αυτό αγάπησες σε μένα κατά βάθος.
Είναι παιχνίδι η ζωή, μόνο με τα φτερά της κι αν της τα κόψεις
χάνεται τ’ αλαφροπάτημά της.
Ψηλά εγώ, κι εσύ στη γη, μα κράτα μου το χέρι
κι η φόρα της αγάπης μου, κοντά μου θα σε φέρει.
Στη γη εγώ, ψηλά εσύ, μα φύσα αεράκι
χαμήλωσε και δρόσισε τις ρίζες μου λιγάκι.
Ο ουρανός είν’ η φυγή, το χώμα το φορτίο
μα κόσμο εμείς θα χτίσουμε, ανάμεσα στα δύο.
Στους Γαλαξίες χάνεσαι, δεν ξέρω τι γυρεύεις
κι εγώ ζηλεύω μάτια μου, τ’ αστέρια που πλανεύεις.
Σαν το πουλί ψηλά πετάς, και όλο ξεμακραίνεις
και το δικό μου βάσανο, δεν το καταλαβαίνεις.
Θυμάμαι όταν σε γνώρισα, τι μού ‘χες πει καρδιά μου
πως λάτρεψες στο βλέμμα μου, τ’ ονειροπόλημά μου.
Εγώ πουλί γεννήθηκα, μα στα δικά σου πάθη
χαλάλισα τη μοίρα μου, παράφορή μου αγάπη.