Γράφει η Ματίνα Φουντούλη
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
Θεωρητικά η Δευτέρα είναι η πιο δύσκολη μέρα για live στην πόλη. Θεωρητικά… Γιατί πρακτικά, όταν ξεκινάς μια Δευτέρα του Απριλίου, καταμεσής της Άνοιξης, να πας να ακούσεις τη Μαρία Παπαγεωργίου δε σε νοιάζει τι μέρα είναι. Περιμένεις μόνο πως και πως να την ακούσεις. Να σου γεμίσει τη βδομάδα με τον ανεκπλήρωτο έρωτα της Μαρκίζας, τον αληθινό έρωτα του Άβουλου Θεριού, τα τιτιβίσματα από το Πουλάκι και Να Ξημερώσει ο Κόσμος. Κι ας έφτασες πάλι στο παρά πέντε -τελευταίο της live- χωρίς την παράταση που τελικά πήρε- να την προλάβεις. Είχες άλλωστε να τη δεις από εκείνο το ακουστικό Homebound Project του Οκτώβρη και ήθελες να ακούσεις και μια πιο full band εκδοχή των αγαπημένων σου τραγουδιών, να πάρεις ξανά τη δόση σου.
Κι ας έμοιαζε ο καιρός με Οκτώβρη, κι ας μην την είχε αφήσει να μαζέψει θυμάρι ή μαργαρίτες να σου προσφέρει. Είχε όμως μαζέψει όλα εκείνα τα αγαπημένα της, καταθλιπτικά -όπως είπε η ίδια, φέρνοντάς σου στο μυαλό εκείνο το χιούμορ του Αλκίνοου- τραγούδια να σου προσφέρει από την ψυχή της. Που τελικά ίσως να μην ήταν και τόσο καταθλιπτικά. Γιατί όταν είχε τελειώσει το live και βγήκες από τον Σταυρό, χαμογελούσες -σίγουρα όχι σημάδι κατάθλιψης.
Σε αυτό το πρόγραμμα λοιπόν είχε μαζέψει τραγούδια αγαπημένα και σταθερές αξίες πια που ξέρεις έτσι κι αλλιώς ποια είναι και θέλεις να ακούς κάθε φορά, είχε ακυκλοφόρητα τραγούδια που σε κάνουν να εύχεσαι να κυκλοφορήσουν σύντομα γιατί σου δίνουν μια ελπίδα για τη μουσική του σήμερα, είχε ακυκλοφόρητα λίγο πιο γνωστά αν είσαι τακτικός θαμώνας, είχε τις εξαιρετικές διασκευές της Αλληλογραφίας που τολμάς, ίσως, να πεις ότι δεν είναι Μίκης Θεοδωράκης, είναι Μαρία Παπαγεωργίου, είχε τραγούδια άλλων αγαπημένων σου καλλιτεχνών, που και σε αυτά η Μαρία τους έδωσε τη δική της ματιά και σε έκανε ίσως και να τα αγαπάς λίγο παραπάνω -όχι εντάξει, την Γιαννούλα την Κουλουρού της Ματούλας την αγαπούσες έτσι κι αλλιώς και χωρίς την ίδια τη Ματούλα, γι’ αυτό και χάρηκες διπλά και για την κατάργηση του εθίμου φέτος στο καρναβάλι της Πάτρας και για το ότι ακούγεται και μαθαίνεται η ιστορία αυτής της γυναίκας όλο και περισσότερο.
Είχε την γνωριμία σου με τον Δημήτρη Μπάκουλη, έναν νέο καλλιτέχνη που αγαπά και στηρίζει η Μαρία -και φαινόταν και από τον τρόπο που τον κοίταζε όσο εκείνος ερμήνευε μια μελοποίησή του σε ποίημα του Αργύρη Χιόνη- χωρίς πολλές πολλές πρόβες. Είχε τον Κηπουρό του Παυλίδη που αν και δεν είναι δικό της, ανήκει και αυτό στις παραπάνω σταθερές αξίες που περιμένεις κάθε, μα κάθε φορά να το ακούσεις από εκείνη με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Και είχε και τη Νεράιδα, που όσο την αγάπαγες πριν, άλλο τόσο την αγαπάς τώρα που την άκουσες να δένει τόσο όμορφα με την γυναικεία εκδοχή που έδωσε στο Καταφύγιο του Δεληβοριά.
Ένα πράγμα μόνο σε χάλασε λίγο -και σε αυτό σίγουρα δε φταίει η ίδια. Ότι δεν υπήρχε εκείνη η μυσταγωγική ατμόσφαιρα του ακουστικού της Homebound, που σε είχε μεταφέρει (σχεδόν) στο σαλόνι του σπιτιού της, σε είχε υποδεχθεί ξυπόλητη, πότε έπιανε την κόκκινη κιθάρα της, πότε σου γυρνούσε για λίγο την πλάτη για να κάτσει στο πιάνο, και εσύ είχες σεβαστεί τον χώρο της και εκείνη την ατμόσφαιρα που δημιουργούσε, ώστε να την ακούς σχεδόν χωρίς ανάσα. Και όχι να ανταλλάσσεις τα νέα όλης της προηγούμενης εβδομάδας, τη στιγμή που εκείνη τραγουδούσε για τις φράσεις που κανείς δεν τόλμησε να πει και για τη ζωή που δεν καθορίζεται. Αλλά όταν στο τέλος τέλος πια, μετά και το χειροκρότημα και το ανκόρ, τότε που την βλέπεις γεμάτη συγκίνηση όπως κάθε φορά στο τέλος μιας παράστασής της, κάθε γκρίνια την αφήνεις πίσω. Και όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο να γυρίσεις σπίτι με τις μουσικές της ακόμα στα αυτιά σου, ανοίγεις το ραδιόφωνο, και -ω τι σύμπτωση- ακούς και εκεί το “Δεν σε είδα”. Και συνεχίζεις να χαμογελάς και να την απολαμβάνεις και ραδιοφωνικά πια…
- Η Μαρία Παπαγεωργίου θα παίξει και αυτή τη Δευτέρα 15 Απριλίου, στο Club του Σταυρού του Νότου. Λεπτομέρειες στο σχετικό δελτίο τύπου…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…