Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Ο διοικητής του Άουσβιτς, Rudolf Höss (Christian Friedel), μαζί με τη σύζυγό του, Hedwig (Sandra Hüller) και τα πέντε παιδιά τους ζουν σε ένα ιδανικό σπίτι με κήπο και πισίνα. Μόνο που η κατοικία τους είναι ακριβώς δίπλα στο ομώνυμο στρατόπεδο συγκέντρωσης…
Ο Jonathan Glazer σκηνοθετεί και υπογράφει το, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Martin Amis, σενάριο για τη «Ζώνη Ενδιαφέροντος» (“The Zone of Interest”). Με άψογα καδραρισμένα πλάνα και απαράμιλλη σκηνοθετική άποψη, ο Glazer δημιουργεί μια κινηματογραφική σπουδή επάνω στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, σε μια ταινία η οποία απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών. Επωφελούμενος τα μέγιστα από τις θαυμάσιες ερμηνείες, τη διεύθυνση φωτογραφίας του Łukasz Żal και τη μουσική του Mica Levi, ο δημιουργός βασίζεται σε μια απλή αλλά ιδιοφυή ιδέα: βλέπουμε μόνο αυτό που επιλέγουμε να δούμε. Στο μεγάλο σπίτι, με τον ακόμη μεγαλύτερο κήπο με τα λουλούδια και τα λαχανικά που καλλιεργεί η ίδια, ακόμη και σε θερμοκήπιο, η σύζυγος του διοικητή είναι ευτυχισμένη. Το ίδιο και εκείνος, που φροντίζει με αγάπη τα ζώα του και λατρεύει τα παιδιά του, που παίζουν χαρούμενα στην λίμνη στο δάσος και στην πισίνα της οικίας τους –όσο παράξενα κι αν είναι τα παιχνίδια τους. Ωστόσο, ακριβώς δίπλα τους υψώνεται ο πανύψηλος τοίχος του στρατοπέδου-κολαστηρίου, με τα συρματοπλέγματα, όπου εκατομμύρια Εβραίοι και λοιποί «ανεπιθύμητοι» βρήκαν τραγικό θάνατο από το ναζιστικό καθεστώς. Ευφυώς δε, η βία υπάρχει στο φιλμ μόνο υπαινικτικά, αλλά υποβλητικά, με τα κτήρια του στρατοπέδου να εκτείνονται μέχρι το πέρας του ορίζοντα, φωνές, γαυγίσματα και σποραδικούς πυροβολισμούς να ακούγονται κάπου κάπου στο βάθος και, κυρίως, τον καπνό από τις καμινάδες να υψώνεται αδιάκοπα στον ουρανό, ενώ η οικογένεια διανύει ακόμη μία συνηθισμένη μέρα.
Παρά το γεγονός ότι η ταινία δεν υπερβαίνει τις δύο ώρες, νομίζω πως είναι μάλλον αργή στην εξέλιξή της. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο αρνητικό της, καθώς διατυπώνει το νόημά της με τρόπο εύγλωττο, δυνατό και ουσιαστικό. Αν ζούμε –ή νομίζουμε ότι ζούμε– μια ζωή που μας ευχαριστεί ή μας βολεύει, κατά πόσο ασχολούμαστε με το τί συμβαίνει πέρα από τον μικρόκοσμό μας, πέρα από τη δική μας ζώνη ενδιαφέροντος; Γιατί να μας επηρεάζει ο πόνος και ο θάνατος άλλων ανθρώπων; Η αποστασιοποίηση μάς βοηθά να νοιώθουμε ακόμη καλύτερα, άλλωστε, να απαλλαχθούμε από τους κακούς λύκους και τις μάγισσες των παραμυθιών που διαφορετικά θα μας στοίχειωναν. Και, εν τέλει, ποιος ο λόγος να χαλάμε τη ζαχαρένια μας όταν το κακό χτυπά ξένους, ειδικά εάν τους θεωρούμε και κατώτερους; Όλες αυτές τις αναρωτήσεις γεννά η θέαση του συγκεκριμένου έργου, το οποίο όταν ενώνεται, λίγο πριν το φινάλε του, με το σήμερα, συνταράσσει με μία και μόνη απλή σκέψη: είναι δυνατόν να μας φαίνεται πλέον οικείο το αδιανόητο και φυσιολογικές οι εγκληματικές πράξεις;
*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από την Spentzos Film, από την Πέμπτη, 14 Δεκεμβρίου.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…