Αρχική MC3 (Δε) σε θέλω… ή αλλιώς ιστορίες που όλοι έχουμε ζήσει στο Badminton...

(Δε) σε θέλω… ή αλλιώς ιστορίες που όλοι έχουμε ζήσει στο Badminton Loft!

Δεκ 6, 2013

6/12/2013
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Σπύρος Σταυρόπουλος
www.musiccorner.gr

Η πρώτη φορά που άκουσα για την παράσταση «(Δε) σε θέλω», ήταν στην παρουσίαση του προγράμματος του θεάτρου Badminton, περίπου 1 ½ μήνα πριν. «Ρομαντική ποπ κομεντί», «φρέσκια πρόταση για το ελληνικό μουσικό θέατρο», «αγαπημένα τραγούδια αποτελούν οργανικό κομμάτι της ιστορίας», ήταν μερικά από τα σημεία της περιγραφής που συγκράτησα και μου κίνησαν το ενδιαφέρον και την περιέργεια για να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη παράσταση, στην επίσημη πρεμιέρα που έγινε τη Δευτέρα 2/12 στον ανακαινισμένο χώρο που πλέον στεγάζει το Badminton Loft.

Ο Άγγελος και η Εύα είναι ζευγάρι. Η Άννα και ο Κώστας το ίδιο. Τους συναντάμε στη σκηνή την ώρα που χωρίζουν. Δύο παράλληλες ιστορίες που τέμνονται σε μία κοινή (;) κατάληξη και με αφορμή αυτό ξεκινούν να μας αφηγούνται ο καθένας την ιστορία του. Μία τυχαία συνάντηση, ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, μία συνειδητοποίηση ή μπορεί και όχι, και όλα τα στάδια απ’ τα οποία περνούν δύο άνθρωποι όταν ερωτεύονται, όταν μπαίνουν σε μία σχέση και όταν εν τέλει αγαπιούνται… Μία σκηνή χωρισμένη στα δύο, δύο ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα και θα μπορούσαν να είναι μία, και τέσσερις χαρακτήρες που θα μπορούσαν να είναι και ο ίδιος, αναρωτιούνται αν θέλουν ή όχι τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους. Και αυτά που λένε σε αυτόν, πολλές φορές έρχονται σε αντίθεση με αυτά που νιώθουν και εκεί έρχεται το τραγούδι, να δώσει στα πράγματα τη σωστή τους διάσταση.

Ακόμα μια ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις; Ναι, ακόμα μια ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις με τη διαφορά ότι αυτές οι δύο ιστορίες είναι δοσμένες με τέτοιο τρόπο όπου δεν υπάρχει περίπτωση να μην ταυτιστεί ο θεατής με τον χαρακτήρα που βλέπει επί σκηνής, έστω και για λίγα λεπτά. Χαρακτήρες που μιλούν, σκέφτονται και νιώθουν όπως ακριβώς κάνουμε κι εμείς, θα μπορούσε να είναι ο φίλος σου, ο αδερφός σου, ακόμα και ο εαυτός σου. Σε αυτό βοηθάει και η δομή του κειμένου όπου ο διάλογος του εκάστοτε ζευγαριού, εναλάσσεται με ένα μικρό μονόλογο του κάθε πρωταγωνιστή, μέσα από τον οποίο αποκαλύπτεται και εκφράζει αυτό που νιώθει.

Το κείμενο και τη μουσική επιμέλεια υπογράφει ο Μίνως Θεοχάρης, ο οποίος κατάφερε να αποτυπώσει στα χαρτιά του σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα και να τα μεταφέρει ατόφια στη σκηνή. Με χιούμορ, ειλικρίνεια αλλά και συγκίνηση θεωρώ ότι κέρδισε το στοίχημα με το κοινό αλλά και με την ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου έργου, το να κάνει γνωστά μουσικά κομμάτια (και συγκεκριμένα το pop της δεκαετίας του ’90 που πλέον αποτελεί guilty pleasure για τα αυτιά μας), αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με θεατρικό κείμενο και αυτό είναι εμφανές μιας και στη συγκεκριμένη δουλειά παίζει στα δάχτυλα το γραπτό λόγο, δίνοντας ένα άμεσο, μοντέρνο και γρήγορο κείμενο, το οποίο βασίζεται κυρίως στην εσωτερική δράση των πρωταγωνιστών, χωρίς όμως να κουράζει το κοινό που παρακολουθεί.

Η σκηνοθεσία είναι του Φωκά Ευαγγελινού, ο οποίος κλήθηκε να κάνει κάτι πολύ διαφορετικό απ’ τις μεγάλες και λαμπερές χορογραφίες που τον έχουμε συνηθίσει. Ίσως σε αυτή του την ενασχόληση οφείλεται το πολύ όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα των τεσσάρων πρωταγωνιστών πάνω στη σκηνή οι οποίοι κινούνταν πολλές φορές σα να χορεύουν, με απόλυτη ακρίβεια, ενώ η κάθε μικρή κίνηση ή στάση του σώματος, υπονοούσε αυτά που το κείμενο ήθελε να πει.

Ερμηνευτικά, το κάθε ένα απ’ τα δύο ζευγάρια έχει βρει τη χημεία του και την ισορροπία του. Ο Άγγελος Μπούρας και η Ευαγγελία Μουμούρη σε πείθουν τόσο πολύ ότι είναι στην πραγματικότητα ο Άγγελος και η Εύα της ιστορίας, που στο τέλος απογοητεύεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι είναι απλά χαρακτήρες για όσο κρατάει το έργο και όχι αληθινό ζευγάρι! Η έκπληξη της βραδιάς όμως ήταν ο Κώστας Μαρτάκης, ο οποίος αν και προέρχεται από άλλο χώρο και με μικρή σκηνική θεατρική εμπειρία, είναι σωστός και αξιοπρεπής στο ρόλο του. Σε αυτό σίγουρα βοήθησε το ταλέντο και η φρεσκάδα της Μυριέλλας Κουρεντή, η οποία δίνει την πιο μελαγχολική αλλά και την πιο «κόντρα» νότα στην παράσταση με αφοπλιστική ειλικρίνεια…

Η παράσταση παίζεται στο Badminton Loft (στο ίδιο συγκρότημα Ολυμπιακών Ακινήτων με το θέατρο), τα βράδια της Δευτέρας και αν θέλετε να διασκεδάσετε, να γελάσετε, να τραγουδήσετε αλλά και κυρίως να συγκινηθείτε, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Λίγο μετά το τέλος της παράστασης, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τους συντελεστές της παράστασης, και μάθαμε ακόμα περισσότερα για το τι υπάρχει πίσω από το «(Δε) σε θέλω»…

Music Corner: Η παράσταση που παρακολουθήσαμε είναι κάτι αρκετά διαφορετικό και απ’ ότι σε έχουμε συνηθίσει, και από τις περισσότερες μουσικές παραστάσεις που έχουμε δει, ξεκινώντας απ’ την ίδια τη μουσική η οποία είναι pop της δεκαετίας του ’90…
Άγγελος Μπούρας: Χαίρομαι που το λέτε αυτό. Είναι τραγούδια που όλοι τα ξέρουμε, όλοι τα έχουμε αγαπήσει και λίγο πολύ τα έχουμε πετάξει τώρα τελευταία γιατί δε μας αρέσουν πια τόσο. Με τις καινούριες ενορχηστρώσεις, ξαναβρήκαν τη φρεσκάδα τους και δε θυμίζουν τίποτα το ξεπερασμένο. Και αυτό που ανέφερες πριν για το διαφορετικό του πράγματος, είναι ότι τα τραγούδια λειτουργούν σα να είναι γραμμένα για το κείμενο της παράστασης. Δε σταματάει η δράση, τραγουδάμε και συνεχίζουμε, είναι μέρος του έργου. Και αυτή είναι η διαφορετικότητα και η καινοτομία, αν μπορούμε να το πούμε, αυτής της παράστασης.

Music Corner: Πως θα περιέγραφες το έργο σε κάποιον πριν έρθει να το δει;
Άγγελος Μπούρας: Είναι μία ρομαντική κομεντί που αφορά στις σχέσεις δύο ζευγαριών. Οι τύποι αυτοί, τα ζευγάρια, είναι πολύ αναγνωρίσιμοι πια. Το έργο μιλάει για τις σχέσεις, ένα θέμα που μας απασχολεί όλους, γιατί λόγω δουλειάς, λόγω φόβου κλπ οι άνθρωποι δε μπορούν να κάνουν σχέσεις, και αυτό ακριβώς πραγματεύεται το κείμενο, τι φοβούνται, πως προσπαθούν να ξεπεράσουν τους φόβους τους και εν τέλει πως μπορούν διαφορετικοί άνθρωποι να είναι μαζί και ο ένας να αλλάξει τον άλλο, εάν υπάρχει αγάπη.

Music Corner: Συμφωνώ ότι οι χαρακτήρες είναι πολύ αναγνωρίσιμοι. Εσύ βρήκες κάποιο σημείο ταύτισης με το χαρακτήρα που υποδυόσουν ή με κάποιον άλλο;
Άγγελος Μπούρας: Πάρα πολλά! Πρώτα απ’ όλα, ο Μίνως Θεοχάρης που έγραψε το έργο, νομίζω έγραψε, αν όχι πάνω σ’ εμάς, σίγουρα με βάση αυτά που ξέρει. Είμαστε φίλοι, γνωρίζει πολλά πράγματα για μένα και νομίζω ότι δανείστηκε απ’ την προσωπικότητά μου για να φτιάξει το χαρακτήρα που είδατε. Εάν λοιπόν αυτό που κάνουμε έχει επικοινωνήσει πραγματικά με τον κόσμο, είναι επειδή υπάρχει και κάτι από μένα σε όλο αυτό.

Music Corner: Έχετε επιλέξει να εμφανιστείτε σε μια καινούρια σκηνή, το Badminton Loft, το οποίο απέχει από την κλασσική θεατρική σκηνή, κερδίζει όμως σε αμεσότητα με τον κόσμο. Ποια είναι η δική σας αίσθηση;
Άγγελος Μπούρας: Νομίζω πως αυτό το έργο ταιριάζει πολύ σε μια τέτοια σκηνή γιατί επικοινωνεί με τον κόσμο άμεσα, δεν υπάρχει η απόσταση σκηνής και θεατή, και νιώθεις τον κόσμο να συμμετέχει. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε να είναι σε μια θεατρική σκηνή, πιθανόν το αποτέλεσμα να ήταν παρόμοιο, με μικρότερη όμως συμμετοχή του κόσμου. Ο συγκεκριμένος χώρος όμως, που έγινε απ’ τον Μιχάλη Αδάμ, έχει γίνει ακριβώς για να φιλοξενήσει τέτοιου είδους θεάματα.

Music Corner: Τα υπόλοιπα δικά σου σχέδια;
Άγγελος Μπούρας: 7 Δεκεμβρίου έχουμε πρεμιέρα στο Εθνικό με τον «Φιλάργυρο» όπου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Γιάννης Μπέζος και από βδομάδα ξεκινάω γυρίσματα για τα «Κλεμμένα Όνειρα» με το Δημήτρη Αρβανίτη. Ευτυχώς είμαι απ’ τους τυχερούς και εργατικούς που έχουν δουλειά και δουλεύουν συνέχεια. Ακούγεται ίσως λίγο αλαζονικό, αλλά νομίζω πως έχει να κάνει και με την εργατικότητα και με τη στάση που έχεις απέναντι στη δουλειά σου.

Music Corner: «(Δε) σε θέλω» λοιπόν, η παράσταση που είδαμε απόψε, και θα θέλαμε να μας καταθέσεις με τη σειρά του τα δικά σου λόγια για αυτό…
Ευαγγελία Μουμούρη: Είναι μία παράσταση η οποία έχει τριπλή «δυσκολία», δηλαδή ασχολείται με τρία πράγματα. Το ένα είναι το διαλογικό, ο ρόλος, το άλλο είναι η κατεύθυνση του ρόλου σαν standup comedy, και το τρίτο είναι τα τραγούδια. Αυτό που επιχειρήσαμε είναι να είναι και τα τρία αυτά αλληλένδετα και να μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο κατά τη διάρκεια του έργου. Το κείμενο είναι ένα πολύ γλυκό κείμενο του Μίνου του Θεοχάρη, ο οποίος είναι ένα εξαιρετικό νέο παιδί και ένας ηθοποιός του musical απ’ τους λίγους που έχουμε στην Ελλάδα, με πολλές καλλιτεχνικές ευαισθησίες και τώρα αποφάσισε να γράψει ένα δικό του ελληνικό musical. Με όλα αυτά που τα ζευγάρια λένε αλλά και με όλα αυτά που δε λένε γιατί το ζευγάρι είναι δύο άτομα, οπότε μιλάνε τέσσερις διαφορετικές προσωπικότητες με κατεύθυνση στον κόσμο.

Music Corner: Υπήρξε σημείο ταύτισης με το δικό σου ρόλο;
Ευαγγελία Μουμούρη: Εγώ κατά καιρούς είμαι …και οι τέσσερις! Όταν ας πούμε μελετώ ένα κείμενο είμαι ο Άγγελος. Όταν θέλω να ρωτήσω το φίλο μου αν θα μείνουμε μαζί και έχω αυτές τις αγωνίες, είμαι η Εύα. Έχει τύχει να είμαι και ο χαρακτήρας της Μυριέλλας και του Κώστα. Νομίζω όλοι μας είμαστε λίγο από τους τέσσερις χαρακτήρες γιατί μπορεί όλοι αυτοί να είναι ο ίδιος άνθρωπος.

Music Corner: Μιας και μίλησες για το musical και μιας και έχεις ασχοληθεί με αυτό το είδος στο παρελθόν, πια είναι η γνώμη σου για το musical στην Ελλάδα;
Ευαγγελία Μουμούρη: To musical ο Έλληνας δεν το αγαπούσε, μέχρι πριν κάποια χρόνια. Το musical ουσιαστικά είναι μία ιστορία, και το τραγούδι μπαίνει και μιλάει μες στην ιστορία. Σιγά σιγά και με δουλειές που γίνονται με τραγούδι και κείμενο, χωρίς να είναι musical όπως το «Αναζητώντας τον Αττίκ», συνηθίζει το αυτί του Έλληνα στη μουσική και την πρόζα μαζί. Διαφορετικές ατμόσφαιρες βγάζει ένα έργο χωρίς μουσική και διαφορετικές με μουσική και αρχίζουμε κάπως να το συνηθίζουμε αυτό.

Music Corner: Και τα υπόλοιπα δικά σας σχέδια;
Ευαγγελία Μουμούρη: Τετάρτη με Κυριακή είμαι στο «Άντρες έτοιμοι για όλα» στο θέατρο Λαμπέτη και μετά τις γιορτές ευελπιστούμε το «(Δε) σε θέλω» να πάει Δευτέρα και Τρίτη και τίποτα άλλο! Επόμενο σχέδιο δε θέλω να κάνω ακόμη και περιμένω την Κυριακή των Βαΐων να έρθουν …5 μέρες να κοιμηθώ!

Music Corner: Και περνάμε στον ηθικό αυτουργό και έναν εκ των πρωταγωνιστών και θα θέλαμε τα δικά σας λόγια για την παράσταση…
Κώστας Μαρτάκης: Εγώ κατ’ αρχάς θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ το Μίνω Θεοχάρη, τον ηθικό αυτουργό όπως είπες, ο οποίος έγραψε το κείμενο και έχει επιμεληθεί και τη μουσική και την παράσταση στο σύνολό της. Νομίζω ότι μαζί με το Φωκά Ευαγγελινό, έβγαλαν πράγματα από μέσα μου, τα οποία δεν ήξερα ότι τα έχω και τους ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί νιώθω ότι αυτό θα με συνοδέψει στη ζωή μου για πάρα πολλά χρόνια.
Μίνως Θεοχάρης: Είμαι πάρα πολύ περήφανος κατ’ αρχάς επειδή γίνεται αυτό το έργο πραγματικότητα. Θα τολμήσω να σας αναφέρω ότι το έργο αυτό γράφτηκε πάρα πολύ γρήγορα, μάλλον είχα μαζέψει διάφορες ιστορίες στο υποσυνείδητο μου που περίμεναν! Αλλά η αλήθεια είναι ότι έγραφα για τα παιδιά και απόψε ειδικά ήταν όλοι ένας κι ένας. Για τον Κώστα δεν έχω λόγια γιατί δεν έχει να ζηλέψει πραγματικά τίποτα. Τον θεωρώ συνάδελφο πλέον γιατί το να φέρεις έναν άνθρωπο που δεν είναι ηθοποιός και να τον βάλεις να δουλεύει με τον τρόπο που δουλεύουν οι ηθοποιοί, είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Το ότι ο Κώστας προσπάθησε και κατάφερε να συντονιστεί με αυτό τον τρόπο, με αυτό το μόχθο και με το ωράριο που απαιτεί το να υπηρετήσεις ένα κείμενο, όποιο κείμενο και να ‘ναι αυτό – δε χρειάζεται να είναι Τσέχωφ ή Ίψεν για να δουλεύεις, ακόμα και σε πολύ απλά πράγματα χρειάζεται να κοπιάσεις για να αποδώσεις. Ο Κώστας σας το απέδειξε περίτρανα απόψε ότι μπορεί να αποδώσει ένα ρόλο με απόλυτη ειλικρίνεια και απόλυτη αλήθεια. Για τον Άγγελο, την Εύα και τη Μυριέλλα τι να πω; Μπήκαν μέσα σ’ αυτό και το υπηρέτησαν μ’ έναν τρόπο που ούτε κι εγώ το φανταζόμουν ότι θα γίνει τόσο ωραίο. Πολλές φορές τους ακούω και δεν αναγνωρίζω κι εγώ τι λένε!
Κώστας Μαρτάκης: Αυτό μπορώ να στο επιβεβαιώσω γιατί πολλές φορές όταν είμαστε πάνω στη σκηνή πιάνω το Μίνω που κάθεται κάτω, να έχει συγκινηθεί. Το λογικό είναι να μην συμβαίνει αυτό στον άνθρωπο που το έχει γράψει και ξέρει τις ιστορίες, και όμως!
Μίνως Θεοχάρης: Συγκινούμαι με τον τρόπο που έχουν δουλέψει. Και με τη δουλειά που έχει κάνει ο Φωκάς. Δε θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι καλύτερο απ’ το να πέσει ένα κείμενο που έχω γράψει στα χέρια ενός ανθρώπου που είναι τόσο μεγάλος γνώστης και του θεάτρου και του θεάματος. Έχει δώσει μια πολύ ξεχωριστή, πολύ ιδιαίτερη και πολύ συναισθηματική πινελιά στην παράσταση, έχοντας αφήσει πίσω την πλευρά του θεάματος και έχει μιλήσει με την καρδιά του. Και αν θέλετε, αυτή είναι και μία πλευρά του που δεν την ξέραμε τόσο πολύ.
Κώστας Μαρτάκης: Εγώ θα ήθελα όμως να ευχαριστήσω απ’ την πλευρά μου τα υπόλοιπα παιδιά, τον Άγγελο, την Ευαγγελία, τη Μυριέλλα γιατί με βοήθησαν πολύ και με υπομονή, επιμονή και πείσμα, κατάφεραν να με σηκώσουν στο δικό τους επίπεδο. Δεν έχω γνώσεις πάνω στο θέατρο, έχω ξανακάνει το «Rent» παλιότερα, αλλά εκεί κυρίως τραγουδούσα και είχα πολύ λίγη πρόζα. Εδώ πρόζα και τραγούδι είναι μοιρασμένα 50-50 σε όλους μας!

Music Corner: Πως πήρες την απόφαση να αναμετρηθείς με ένα θεατρικό ρόλο αυτή τη φορά;
Κώστας Μαρτάκης: Η αρχή είχε γίνει με το «Rent». Εκεί μάλλον κάτι είδε ο Μίνως και μου το πρότεινε ξανά.
Μίνως Θεοχάρης: Ο Κώστας αν συνειδητοποιήσει πόσο ταλέντο έχει, νομίζω θα τρομάξει και ο ίδιος! Έχει στο μυαλό του κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που όντως υπάρχει μέσα του. Αυτό είναι πολύ σπάνιο, να βλέπεις έναν άνθρωπο με την όψη του Κώστα, μετά να μπορείς να τον ακούς να τραγουδάει ώρες και μαζί μ’ αυτό να έχει μια ψυχή και ένα συναίσθημα, το οποίο όταν τιθασσεύεται και μπαίνει σε μία κατεύθυνση, λειτουργεί μ’ έναν τρόπο θεατρικό, είναι ένα αριστούργημα! Πιστεύω μέσα απ’ αυτή τη δουλειά τουλάχιστον να υποψιαστεί τις δυνατότητές του. Τώρα η κυρία Μουμούρη από ‘δω (δείχνοντας την ηθοποιό), δε νομίζω ότι είχε ανάγκη ούτε εμένα, ούτε κανέναν!
Ευαγγελία Μουμούρη: Είχα ανάγκη το κείμενο και εσένα. Αυτό που ανέφερα πριν με τα τρία κομμάτια με τα οποία ασχολείται το έργο είναι χαρά για έναν ηθοποιό ο οποίος έχει παίξει και το ένα είδος και το άλλο. Αυτό είναι κάτι καινούριο και για μένα είναι πολύ μεγάλη χαρά που το κάνω. Άρα ναι, είχα ανάγκη αυτή την καινούρια ματιά.
Μίνως Θεοχάρης: Η Εύα πήρε πράγματα απ’ το κείμενο και τους έδωσε μία διάσταση και ένα επίπεδο που δεν το είχα φανταστεί και δεν ντρέπομαι να το πω. Αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού. Το θαυμάζω και υποκλίνομαι σε αυτό. Το να δίνει ο ηθοποιός μία μεγαλύτερη διάσταση στο κείμενο απ’ αυτή που έχει, αυτό πρέπει να το χρεωθεί. Και η Εύα είναι μία ολοκληρωμένη ηθοποιός, τεράστιων δυνατοτήτων υποκριτικών και μουσικών. Αυτό που κάνει το κάνει με απίστευτη ακρίβεια, τεχνική και ευαισθησία. Είναι τόσο ετερόκλητο αυτό το πράγμα που έχουμε φτιάξει εδώ πέρα: η Μυριέλλα είναι ηθοποιός αλλά πολύ μικρή ηλικιακά, ο Κώστας έχει σκηνική εμπειρία αλλά από άλλο περιβάλλον και ο Άγγελος με την Εύα είναι δύο έμπειροι ηθοποιοί. Όλο αυτό για να το δέσουμε και να λειτουργήσει, απαιτεί μία διάθεση απ’ τους ανθρώπους και η Εύα το έχει δώσει αυτό με το παραπάνω.
Ευαγγελία Μουμούρη: Και βεβαίως θέλω να σας πω, ότι όταν μιλήσαμε γι’ αυτή την παράσταση, δέχτηκα πριν διαβάσω το κείμενο και όχι επειδή θαυμάζω ή αγαπώ το Μίνω, αλλά επειδή το ένστικτό μου με οδήγησε στο να αγγίξω μέσα από την ευαισθησία του, τη δική μου ευαισθησία.
Μίνως Θεοχάρης: Και οι έξι είμαστε ευαίσθητοι άνθρωποι και πάνω σε αυτό το κομμάτι μας, δουλέψαμε αυτή την παράσταση. Εγώ εξ’ ενστίκτου έγραφα πάνω στα παιδιά, έχοντας στο μυαλό μου από πια φωνή ακούγεται ο λόγος και ο Φωκάς με τον ίδιο τρόπο ήξερε ποιους έχει να σκηνοθετήσει. Κάποια πράγματα βγήκαν πολύ εύκολα, και κάποια πράγματα δυσκολευτήκαμε να τα βρούμε. Αλλά αυτό που είδαμε νομίζω μας υπερβαίνει όλους. Δεν κάναμε κάτι για να πούμε εξυπνάδες, ούτε για να έχει τερτίπια, ούτε για να πάρουμε Oscar. Να το βλέπει ο άλλος κάτω και να πει «αυτό είμαι» και να αναγνωρίσει το κομμάτι της ευαισθησίας του καθενός μας. Και αυτό νομίζω ότι συνέβη.

Music Corner: Μυριέλλα, έμεινες η τελευταία της παρέας να μας πεις δυο λόγια γι’ αυτή την παράσταση…
Μυριέλλα Κουρεντή: Τι να πρωτοπώ γι’ αυτή την παράσταση… Είμαι υπερβολικά ενθουσιασμένη και νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτή τη δουλειά. Σα να μου φέρθηκε πολύ γενναιόδωρα το σύμπαν, αυτή την εποχή που όλοι ψάχνουν για δουλειά, να μου δίνεται η ευκαιρία να συμμετάσχω εδώ με αυτούς τους εξαιρετικούς ανθρώπους. Έχω πάρει απ’ όλους πάρα πολλά, ακόμα και ο Κώστας που δεν είναι ηθοποιός, μου έχει δώσει πράγματα που θα τα κουβαλάω στη μετέπειτα πορεία μου ως ηθοποιός. Νιώθω ότι αυτό το έργο είναι κάτι που αν ήμουν θεατής θα έλεγα ότι επιτέλους βρίσκω πάρα πολλές αλήθειες και μπορώ να ταυτιστώ και με τους τέσσερις χαρακτήρες. Θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος σε διαφορετική ηλικία ή σε διαφορετική φάση.

Music Corner: Το κομμάτι του τραγουδιού δε σε φόβισε ή σε δυσκόλεψε;
Μυριέλλα Κουρεντή: Όχι ιδιαίτερα, γιατί από μικρή μου άρεσε πάρα πολύ το τραγούδι και αν και δεν έχω κάνει μαθήματα μου έχουν πει κατά καιρούς ότι έχω και σωστή φωνή και τραγουδάω καλά. Ίσα ίσα νιώθω ότι το τραγούδι βοηθάει πολύ, σε κάποια έργα είναι απαραίτητο για να βιώσεις μία κατάσταση. Κι εδώ αν το πρόσεξες άλλα πράγματα λέγαμε στη σκηνή και στο τραγούδι αμέσως μετά έμπαινε το συναίσθημα και αυτό που ένιωθε ο χαρακτήρας εκείνη τη στιγμή. Αυτό για μένα σαν αντίθεση και σαν δύο στοιχεία που τα ένωσε πολύ όμορφα ο Μίνως μαζί με τον Παύλο Καλτρουμίδη το μαέστρο μας και τη Χριστίνα Αργύρη που έκανε εκπληκτική δουλειά με τις φωνές μας, θεωρώ ότι βγήκε ένα αποτέλεσμα πολύ όμορφο και σωστό.

Music Corner: Αναφέρθηκες πριν στη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί και στο δικό σας επάγγελμα. Εσύ σε τι βαθμό το έχεις βιώσει αυτό;
Μυριέλλα Κουρεντή: Δεν πρόλαβα τη “highlight” περίοδο, όταν παίζανε όλοι, είχαν λεφτά κλπ… αλλά την εποχή αυτή που είναι όλα τόσο δύσκολα η αλήθεια είναι πως μου άνοιξαν πολλές πόρτες και δεν ξέρω πως συνέβη αυτό. Απ’ την άλλη έχω πολλούς φίλους συναδέλφους, με απίστευτες δυνατότητες και μεγάλο ρεπερτόριο στην πλάτη τους, οι οποίοι αυτή τη στιγμή δεν έχουν δουλειά. Στενοχωριέμαι πάρα πολύ που είναι έτσι η κατάσταση. Πιστεύω ωστόσο πολύ στη θετική σκέψη.

Music Corner: Και τα επόμενά σου σχέδια;
Μυριέλλα Κουρεντή: Είμαι σε μία σειρά στο Mega, τα «Κλεμμένα Όνειρα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αρβανίτη, η οποία πηγαίνει πολύ καλά και πάλι έχω την τύχη να είμαι με εκλεκτούς συνεργάτες και ηθοποιούς και στο συνεργείο. Ενδεχομένως να υπάρξει και κάτι άλλο! Θεατρικά δεν έχω κάτι άλλο στο νου μου, ούτως ή άλλως αυτό το έργο γεμίζει πολύ το μέσα μου, και αν συνεχιστεί και του χρόνου, σίγουρα θα είμαι μέρος του, σίγουρα θα θέλω να το ξανακάνω. Μία φορά την εβδομάδα που είμαστε τώρα, δεν είναι αρκετό, θέλουμε κι άλλο!

Σκηνοθεσία: Φωκάς Ευαγγελινός
Κείμενο, Μουσική Επιμέλεια: Μίνως Θεοχάρης
Εικαστική Επιμέλεια: Εύα Νάθενα
Μουσική Διεύθυνση, Ενορχήστρωση: Παύλος Καλτρουμίδης
Ορχήστρα: Mad for Art
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Σκεπετάρη
Ρούχα: Δήμος Κλιμενωφ
Μουσική Διδασκαλία: Χριστίνα Αργύρη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χρήστος Καρνάκης