Κέρδισε
η "Αγάπη" στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!
Ωστόσο κάποια καλά τραγούδια αδικήθηκαν και έμειναν χωρίς κανένα βραβείο...
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
Η ρήση «κάθε πέρσι και καλύτερα» νομίζω ότι ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Κι αυτό το λέω ως προς το καθαρά διαγωνιστικό κομμάτι, γιατί όλα τα υπόλοιπα το βράδυ του Σαββάτου στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΠΑΟΚ ήταν από πολύ καλά έως τέλεια. Εξαιρετικά σκηνικά, άψογη σκηνοθεσία, πολύ ωραία ατμόσφαιρα από τους φίλους του τραγουδιού που (ευτυχώς) γέμισαν τις κερκίδες - παρά τη βροχή που έπεφτε από αργά το απόγευμα στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας - και γενικότερα όλοι εμείς που βρεθήκαμε εκεί, ζήσαμε μια σε γενικές γραμμές όμορφη βραδιά. Δυστυχώς, δε θα μπορούσα να πω το ίδιο και για την «ταμπακιέρα», δηλαδή για το τραγούδι που πήρε την πρώτη θέση. Μπορεί το «Αγάπη είναι» με τον Κόμη Χ και την Βασιλική Αλεξίου να είχε πάρα πολύ καλά και «ψαγμένα» λόγια, αλλά η γνώμη μου είναι ότι το μοναδικό βραβείο που θα έπρεπε να πάρει ήταν εκείνο του καλύτερου στίχου. Σαφέστατα υπήρχαν πολύ καλύτερα κομμάτια, όπως για παράδειγμα τα «Δώδεκα μπαγλαμαδάκια», το «Πονώ που δεν πονώ για σένα» και «Η γάτα» που έχω την άποψη ότι αδικήθηκαν κατάφωρα που δεν πήραν έστω ένα βραβείο. Μπορεί το νικητήριο τραγούδι να είναι «ξεσηκωτικό» και ν' απευθύνεται σε ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας (από την αρχή φαινόταν ότι είχε «ρεύμα» αφού στην κερκίδα υπήρχαν δύο πανό και μπόλικοι «φαν» που το στήριζαν), αλλά πιστεύω ότι δεν είχε καμία θέση σ' αυτό το φεστιβάλ. Και ξέρετε τι φοβάμαι; Ότι του χρόνου θα έχουμε περισσότερα τέτοιου ύφους κομμάτια, όπως συνέβη φέτος με τα λαϊκά ή τα «λαϊκοέντεχνα». Με δεδομένο ότι στις προηγούμενες δύο διοργανώσεις το πρώτο βραβείο δόθηκε σε ανάλογου στυλ τραγούδια, στη φετινή είχαμε αρκετά τέτοια και μάλιστα πολύ ωραία. Άρα λοιπόν, του χρόνου μήπως θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε ένα Φεστιβάλ «ραπ»; Δεν το εύχομαι, αλλά το φοβάμαι. Και δεν το λέω επειδή δε μου αρέσει καθόλου το συγκεκριμένο στυλ. Θα έπρεπε να βλέπατε τις αντιδράσεις μιας μερίδας του κοινού μετά το τέλος της βραδιάς, όταν κατεβαίνοντας τα σκαλιά που οδηγούσαν στην έξοδο δεν ήταν λίγοι εκείνοι που χαρακτήριζαν «απαράδεκτη» την επιλογή του τραγουδιού που πήρε την πρώτη θέση. «Να τα χαίρεστε τα τραγούδια σας», ήταν ένα από τα πιο ήπια σχόλια που άκουσα. Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η δική μου άποψη και την καταγράφω. Από εκεί και πέρα, την παράσταση έκλεψε η «Αρετούσα» που κέρδισε συνολικά τρία βραβεία (ερμηνείας στην πολύ καλή Δήμητρα Λιγοψυχάκη, στίχου στην Βασιλική Κνήτου και το τρίτο βραβείο στο σύνολο), ενώ δύο πήρε η πανέμορφη «Ελεγεία» που ερμήνευσε η Ειρήνη Τουμπάκη (καλύτερης σύνθεσης στον Αντώνη Κυζούλη και δεύτερο στο σύνολο). Επιμένω πάντως ότι αδικήθηκαν δυο-τρία τραγούδια που δεν βραβεύτηκαν... Η βραδιά άνοιξε με τον Σταύρο Σιώλα να ερμηνεύει το νικητήριο τραγούδι της περσινής διοργάνωσης («Της άρνης το νερό») και συνεχίστηκε με τις αδελφές Μαγγίρα να λένε τα δικά τους, αν και ο ρόλος τους ήταν σαφώς μικρότερος απ' ότι την Πέμπτη. Για να πω την αλήθεια, τις συμπαθώ πολύ, έχουν εξαιρετικό ταλέντο και κατέβαλλαν μεγάλη προσπάθεια για να προσαρμοστούν στα δεδομένα του γεγονότος, αλλά πιστεύω ότι δεν ήταν το κατάλληλο δίδυμο για την παρουσίαση ενός τέτοιου Φεστιβάλ. Κάτι μου έλειπε... Μου άρεσε το ότι τα δέκα τραγούδια παρουσιάστηκαν σε δύο «πεντάδες» και το ένα πίσω από το άλλο, χωρίς να χρειαστεί κάθε φορά να βγαίνουν οι παρουσιάστριες και να τα προαναγγέλλουν. Αντιθέτως, τις «γέφυρες» έδιναν οι ίδιοι οι συντελεστές (συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές) μέσω βίντεο, κάτι που δεν κούρασε τους θεατές στις κερκίδες αλλά φαντάζομαι και όλους εκείνους που προτίμησαν να παρακολουθήσουν τη διοργάνωση από την τηλεόραση. Επίσης, μου άρεσε το γεγονός ότι είδα πολλά νέα παιδιά, κάτι που σημαίνει ότι και η καινούργια γενιά αγαπά και στηρίζει το ελληνικό τραγούδι στην οποιαδήποτε μορφή του. Και πάμε στο κομμάτι της βραδιάς που πραγματικά απογείωσε το κοινό. Μιλώ για τη συναυλία του Φίλιππου Πλιάτσικα, ο οποίος μέχρι το Σάββατο το βράδυ με άφηνε αδιάφορο και μάλιστα έλεγα για πλάκα στους φίλους μου ότι δε θα μπορέσω ν' αντέξω να τον ακούω τόση ώρα, αφού γενικότερα δεν είμαι «του χώρου». Κι όμως, διαψεύστηκα πλήρως. Όχι ότι έγινα «φαν» του, αλλά παραδέχομαι ότι με ξεσήκωσε με τα τραγούδια του και πλέον τον βλέπω με άλλο μάτι. Όσοι ήσασταν στο χώρο της εκδήλωσης, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αισθανθήκατε όμορφα ακούγοντας το κοινό να συμμετέχει ενεργά στο κάλεσμα του τραγουδοποιού, να χτυπά παλαμάκια και να τραγουδά μαζί του τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Μέχρι και οι άμεσοι συντελεστές του Φεστιβάλ (Τζώνυ Καλημέρης, Μαργαρίτα Μυτιληναίου, Αλέξης Κωστάλας κ.ά.) άφησαν για λίγο στην άκρη το «σοβαρό» τους ύφος κι έγιναν ένα με το κοινό, χορεύοντας σαν μικρά παιδιά! Εκτός των άλλων, μου άρεσε το ότι πριν από κάθε τραγούδι ο Πλιάτσικας έλεγε και μιαν ιστορία σχετικά με το κάτω από ποιες συνθήκες το έγραψε... Πριν ολοκληρώσω την αναφορά μου στη βραδιά του τελικού, θα ήθελα να πω δυο πράγματα σχετικά με το χώρο των εκπροσώπων του Τύπου. Μπήκα με δύο συναδέλφους μου είκοσι λεπτά πριν την έναρξη και βρήκαμε όλες τις θέσεις πιασμένες, οπότε αναγκαστήκαμε να καθίσουμε στις σκάλες και να παρακολουθήσουμε όλη την εκδήλωση από εκεί, κάνοντας κάθε τρεις και λίγο χώρο για να περνά ο κόσμος που ανέβαινε ή κατέβαινε. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να υπάρχουν τόσες θέσεις για τους δημοσιογράφους όσες και οι διαπιστεύσεις που εκδόθηκαν; Κι επίσης, τι δουλειά είχανε στις συγκεκριμένες θέσεις δυο μικρά κοριτσάκια (προφανώς παιδιά συναδέλφων) που είχαν στρογγυλοκαθίσει και τρώγανε πατατάκια, ενώ εμείς καθόμασταν στις σκάλες φορώντας «τα καλά μας» με κίνδυνο να γίνουμε χάλια; Άντε και του χρόνου...
* Ευχαριστούμε τη κ. Δέσποινα Ντάρτζαλη (υπεύθυνη τύπου του Φεστιβάλ) για τη βοήθεια που παρείχε στο περιοδικό μας... Φωτογραφίες από τον τελικό
** Ευχαριστούμε τον Νώντα Στυλιανίδη για τη παραχώρηση των φωτογραφιών... |
||||||||||||||||||||||||||||||||
|