 |
|
|
|
|||
|
Πόσο
συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας
αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες
ή δυσάρεστες σκέψεις...
Μόνο
η δική σου η αγάπη Αχ
μοναξιά μου, αχ μοναξιά μου Πες
μου γιατί ρε μοναξιά Όμως
κι εγώ σε αγαπώ Αχ μοναξιά μου, αχ μοναξιά μου... Μες
στην αγκαλιά σου πάλι κλαίω Αυτή την εβδομάδα η στήλη δεν έχει πρόλογο, καθώς δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να προλογίσει... Παρουσιάζουμε το τραγούδι "Μοναξιά μου" του Πάνου Καλίδη από το δίσκο "Είσαι η αιτία", σε μουσική Σάββα Ηλιάδη και στίχους Νεκτάριου Μπήτρου. Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι το τραγούδι δεν έχει να πει τίποτα σπουδαίο. Θα έλεγα μάλιστα ότι το θέμα του είναι χιλιοειπωμένο και κουραστικό πλέον. Όλοι έχουν μιλήσει για τη μοναξιά. Βέβαια σέβομαι την ανάγκη ενός δημιουργού να εκφραστεί για κάτι που τον απασχολεί, αλλά η ταπεινή μου άποψη είναι πως αν δεν έχεις κάτι ουσιαστικό (και πρωτότυπο, γιατί όχι) να πεις, τότε μη λες τίποτα... Ο συνθέτης του κομματιού, Σάββας Ηλιάδης, έχει συνεργαστεί με το Γιώργο Γιαννιά, την Άντζελα Δημητρίου, το Χάρη Ακριτίδη, το Σταύρο Φωτιάδη, το Σπύρο Λεούση και άλλους. Η μελωδία του κομματιού στο οποίο αναφερόμαστε είναι κλασσική του είδους. Ο Νεκτάριος Μπήτρος, στιχουργός του "Μοναξιά μου", έχει κι αυτός αρκετές συνεργασίες στο ενεργητικό του, με την Άντζελα Δημητρίου, το Σταμάτη Γονίδη, τον Πάνο Κιάμο, το Θέμη Αδαμαντίδη, το Μάκη Χριστοδουλόπουλο... Βλέπουμε λοιπόν ότι ασχολείται κι αυτός με το "βαρύ" ρεπερτόριο! Του οποίου δυστυχώς οι περισσότεροι εκφραστές είναι ..."περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις"! Προχωράμε στον ερμηνευτή του τραγουδιού, τον Πάνο Καλίδη! Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει, ούτε ότι τον εκτιμώ ως καλλιτέχνη, αφού πλέον έχω βαρεθεί πραγματικά αυτό το δήθεν λαϊκό τραγούδι που μας κατακλύζει και μας κάνει πλύση εγκεφάλου!! Όλα τα τραγούδια του ύφους του "Μοναξιά μου" είναι ίδια, μα τόσο ίδια μεταξύ τους... Δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στη δισκογραφία, αλλά συνεισφέρουν μόνο στις εμφανίσεις των "καλλιτεχνών" στην πίστα, όπου το κοινό αποχαυνωμένο τους πετάει γαρύφαλλα με τη σέσουλα! Θα αναρωτηθείτε (και με το δίκιο σας, εδώ που τα λέμε) γιατί είμαι τόσο αυστηρός με μία κουλτούρα, που στο κάτω κάτω εκφράζει αρκετούς Νεοέλληνες (ελπίζω όχι την πλειονότητά τους!)... Τα πράγματα είναι απλά. Κι εγώ έχω διασκεδάσει σε πίστα πετώντας γαρύφαλλα και γαρδένιες. Η όλη κατάσταση είχε όμως μία ποιότητα. Έχω επισκεφθεί λοιπόν αρκετές φορές έναν γνωστό τραγουδιστή του οποίου το μαγαζί είναι κάθε βράδυ κατάμεστο και πραγματικά έχω διασκεδάσει με την ψυχή μου... Αυτός ο καλλιτέχνης (που οι πωλήσεις του έχουν αγγίξει διπλές και τριπλές πλατίνες) έχει ερμηνεύσει τραγούδια με ΠΟΙΟΤΗΤΑ, με νόημα, που δεν είναι μόνο "αχ, βαχ, πονάω κι αναστενάζω"... Και ξέρετε κάτι, δεν είναι δύσκολο να κάνεις κάτι που να έχει ποιότητα. Το δύσκολο είναι να κάνεις ποιότητα αλλά να έχει και ανταπόκριση, να πιάσεις δηλαδή τον παλμό του κόσμου (δε χρησιμοποιώ την υποτιμητική λέξη "κοινό", την οποία χρησιμοποιούν κάποιοι για να στιγματίσουν ως μαζοποιημένο το σύνολο των ακροατών). Ευτυχώς, υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα που ερμηνεύουν καλό λαϊκό τραγούδι, γυρίζοντας την πλάτη στο φτηνό ρεπερτόριο των "μπουζουκιών" δεύτερης και τρίτης κατηγορίας... Ενδεικτικά αναφέρω τον τεράστιο Πασχάλη Τερζή, την απίστευτη Γλυκερία, την ακούραστη Ελένη Βιτάλη, τον άπιαστο Δημήτρη Μητροπάνο, τον πολυτάλαντο Γιώργο Νταλάρα, τη μεγάλη Χαρούλα Αλεξίου, το μοναδικό Γιάννη Πάριο, τον αυθεντικό Γιάννη Πλούταρχο και τον ιδιαίτερο Νότη Σφακιανάκη από τη νέα γενιά... Όταν όλοι αυτοί βγαίνουν στην πίστα σείεται ο κόσμος ολόκληρος! Ανοίγει το στόμα της η Βιτάλη και δακρύζουν οι πέτρες. Κλαίει έναν αμανέ η Γλυκερία και κόβονται τα σώματα... Τι να μας πουν λοιπόν ανώριμα σουξεδάκια με διάρκεια ζωής όχι μεγαλύτερη από λίγους μήνες (και πολύ βάζω); Συμβουλεύω λοιπόν τα νέα παιδιά (κι εγώ νέος είμαι, αλλά πιστέψτε με, προσπαθώ να ξεχωρίζω την ποιότητα από την ελαφρότητα) να έχουν αυτούς τους Τραγουδιστές ως πρότυπα και ως Δασκάλους, γιατί μόνο έτσι θα σωθεί η ελληνική μουσική, αυτός ο πολύπαθος ζωντανός (κάποτε κι ελαστικός) οργανισμός που λίγο ακόμα και θα νεκρωθούν και τα τελευταία ακμαία κύτταρά του... Ίσως ήμουν λίγο κουραστικός αυτή τη φορά και μακριά από τους σκοπούς αυτής της στήλης. Βρήκα όμως μια ευκαιρία να πω την άποψή μου για την κατάσταση στο σύγχρονο λαϊκό τραγούδι, από τη σκοπιά που εγώ το βλέπω πάντα. Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε να αλλάξει η κατάσταση. Πώς; Αναδεικνύοντας την ποιότητα φυσικά. Λέγοντας ηχηρά "όχι" στην αθλιότητα που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Λέγοντας τολμηρά "ναι" στο δύσκολο, σ' αυτό που θέλει κόπο για να το ακούσεις και να το βάλεις σιγά σιγά στην ψυχή σου. Η λύση βρίσκεται σε όλα τα είδη του τραγουδιού και σίγουρα όχι στο κουραστικό "έντεχνο" (η λέξη μέσα σε πολλαπλά εισαγωγικά) που προκαλεί χασμουρητά και βαρεμάρα. Υπάρχει και λαϊκό ποιοτικό (αυτό κι αν υπάρχει!) και ποπ ποιοτικό και έντεχνο ποιοτικό (πραγματικό έντεχνο, όχι κατ' όνομα) και γενικά ποιότητα υπάρχει παντού. Και θα υπάρχει! Αρκεί εμείς, ως ακροατές και φυσικά ως αγοραστές, να στηρίζουμε αυτούς που επιχειρούν δειλά δειλά να ρίξουν απειροελάχιστες ακτίνες φωτός στο τεράστιο και θεοσκότεινο δωμάτιο της Τέχνης, μπας και βρούμε ποτέ τον εαυτό μας εκεί μέσα... Η στήλη της επόμενης εβδομάδας θα είναι αφιερωμένη στο καλύτερο τραγούδι της προηγούμενης δεκαετίας, σύμφωνα την προσωπική μου γνώμη βέβαια... Έτσι, για να συγκρίνουμε και να δούμε τελικά τι σημαίνει αυτή η ξεχασμένη λέξη, η ποιότητα. Στείλτε μου μηνύματά σας γιατί ανυπομονώ να μάθω ποια είναι η άποψη του καθενός από εσάς ξεχωριστά για την κατάσταση στο ελληνικό τραγούδι. Πείτε μου ποιος σας αρέσει, ποιος δε σας αρέσει, ποιον λατρεύετε, ποιον απεχθάνεστε, ποιος σας είναι αδιάφορος, ποιος δε θα σας έλειπε καθόλου αν εξαφανιζόταν από το προσκήνιο... Επίσης πείτε μου ποιο τραγούδι θα θέλατε να σχολιάσω στη στήλη αυτή...! --- |
|||
 |
|