Με ένα τραγούδι συντροφιά...!

Πόσο συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες ή δυσάρεστες σκέψεις...
Στη στήλη αυτή, κάθε Πέμπτη, παρουσιάζουμε τραγούδια μιλώντας για το στίχο, τη μουσική και την ερμηνεία σε καθένα απο αυτά. Δεν είναι απαραίτητο να τα έχουμε λατρέψει, ίσως και να τα έχουμε μισήσει! Εξάλλου απ' το καλό κι απ' το κακό έρχεται η τέχνη...!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΤΟ ΦΑΝΤΑΡΟ
(CD : ΜΕ ΤΟ 'ΝΑ ΠΟΔΙ ΣΤ' ΑΣΤΡΑ : 2007)

Στο καλοπροαίρετο ...μικροσκόπιο της στήλης αυτήν την εβδομάδα βρίσκεται το τραγούδι "Μην ξεχνάς το φαντάρο" του Γιώργου Παυριανού και του Κυριάκου Παπαδόπουλου που ερμηνεύει ο Γιώργος Νταλάρας στο δίσκο "Με το 'να πόδι στ' άστρα":

Μην ξεχνάς το φανταράκι
που 'ναι στο στρατό
και δεν έχει τσιγαράκι
ούτε κινητό

Μην ξεχνάς και το στραβάδι
που 'χει πάθει στρες
τρέμει κάθε βράδυ
τις παλιοσειρές

Μην ξεχνάς να μιλάς
ν' αγαπάς το φαντάρο
το φαντάρο, το φαντάρο

Μην ξεχνάς τον αεροπόρο
που 'χει ακεφιά
και στον εναέριο χώρο
ψάχνει συντροφιά

Μην ξεχνάς και το ναυτάκι
που 'χει τρελαθεί
θέλει ένα βυσματάκι
να μετατεθεί

Τι να σχολιάσει κανείς γι' αυτούς τους στίχους... Είναι δυνατόν εν έτει 2007, που κουβαλάμε μια απίστευτη μουσική προίκα, να ακούμε τραγούδια σαν το "Μην ξεχνάς το φαντάρο, το φαντάρο, το φαντάρο" και μάλιστα από τον Γιώργο Νταλάρα; Σουρεαλιστικό μου φαίνεται...!

Και στην περίπτωση αυτή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια... Σέβομαι τη διάθεση του δημιουργού να γράψει για το συγκεκριμένο (τετριμμένο όμως) θέμα, όμως αδυνατώ να καταλάβω γιατί ένας τραγουδιστής σαν τον Νταλάρα φτάνει σε σημείο να το ερμηνεύσει! Να θέλει άραγε ο στιχουργός να προσδώσει στο λόγο του σύγχρονο χαρακτήρα μιλώντας για "κινητά", για "στρες" και για "βυσματάκια"; Όπως και να 'χει, ο Γιώργος Παυριανός έχει γράψει αρκετά γνωστά και καλά τραγούδια όπως τα: "Εγώ δεν πάω μέγαρο" (Ρ. Σακελλαρίου), "Καλησπέρα μοναξιά μου" (Γ. Πλούταρχος), "Χαρτοκιβώτια νουνού" (Άλ. Πρωτοψάλτη) κ.ά.

Η μελωδία και η ενορχήστρωση του τραγουδιού αποτελούν έναν λαϊκοπανηγυριώτικο αχταρμά, επιτρέψτε μου να πω, που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται για τον Νταλάρα! Τα φωνητικά δε, κάνουν το σύνολο να φαίνεται ακόμη χειρότερο... Ερμηνευτικά, ο εξαιρετικά σεβαστός κατά τα άλλα τραγουδιστής παρουσιάζει αστάθειες και αδυναμίες, γεγονός αναμενόμενο καθώς το κομμάτι αυτό δεν του ταιριάζει καθόλου.

Γενικά, με το συνονθύλευμα ήχων, λέξεων και διαθέσεων που ο Νταλάρας ονόμασε "Με το 'να πόδι στ' άστρα", δε δύναμαι να καταλάβω τι θέλει να (απο)δείξει στο μουσόφιλο κοινό! Από τη μία πλευρά εκφράζει κριτικό κοινωνικοπολιτικό λόγο ("Η Ελλάδα καίγεται", "Ομόνοια") ενώ από την άλλη προσφέρει τραγούδια σαν το "Μην ξεχνάς το φαντάρο" και κατατρέχει στο Μιχάλη Χατζηγιάννη να του γράψει σουξέ... Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως τραγουδιστές σαν τον Γιώργο Νταλάρα (και τη Γλυκερία, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και πολλούς άλλους), επειδή έχουν ανεβάσει - δικαιολογημένα - πολύ ψηλά τον πήχη των προσδοκιών μας, οφείλουν πλέον να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί στις επιλογές τους. Ειλικρινά θλίβομαι όταν βλέπω τις μεγάλες φωνές να συμβιβάζονται με φτηνές και πρόχειρες συνεργασίες... Για να μην είμαι όμως άδικος μαζί τους, αναγνωρίζω πως για αυτήν την αποτελμάτωση φταίει σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι δεν υπάρχουν καλά, αληθινά τραγούδια για να ερμηνεύσουν οι σπουδαίοι μας τραγουδιστές. Σε επόμενη δημοσίευση δεσμεύομαι να αναπτύξω το θέμα περί έλλειψης καλών δημιουργών...

---
Περιμένω με χαρά τα δικά σας σχόλια στο loumproukos@musiccorner.gr
---