17/9/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Σαν σήμερα πριν από 31 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος μας συνθέτης Μάνος Λοΐζος. Δεν έχει νόημα να αναφερθώ στη ζωή -βιογραφικές πληροφορίες βρίσκει οποιοσδήποτε εύκολα στην εποχή του διαδικτύου- και το σπουδαίο έργο του, για το οποίο, άλλωστε, έχει μιλήσει πολλές φορές μέσα από τις στήλες του στο Music Corner ο Τάσος Κριτσιώλης.
Αντίθετα, επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας μια παιδική ανάμνηση: Στο σπίτι δεν είχαμε ποτέ πικ απ –περάσαμε απευθείας από το κασετόφωνο στο CD. Σε μία από τις πολλές κασέτες που είχαμε, άκουσα για πρώτη φορά το «Έχω Έναν Καφενέ». Δεν θα ήμουν πάνω από 7-8 ετών και σίγουρα δεν καταλάβαινα όλες τις παράξενες λέξεις που με εντυπωσίαζαν τόσο. «Καφενές», «ρημάδι», «μπάρκα»… Αυτό το τραγούδι όμως με συγκίνησε βαθιά και με συνάρπασε τόσο που ήθελα να το ακούω συνεχώς. Κι επειδή τα κασετόφωνα δεν είχαν… tracks, είχα μάθει ακριβώς σε ποιο σημείο πρέπει να γυρίζω πίσω την ταινία για να το ακούω απ’ την αρχή! Ακούραστα, ξανά και ξανά…
Ακόμη και σήμερα, το άκουσμά του με κάνει να βουρκώνω –ειδικά αυτό το «γι’ αυτούς που μένουνε /και περιμένουνε» του φινάλε…
Το ίδιο μου συνέβη χρόνια μετά με το «Η Μέρα Εκείνη δεν θ’ Αργήσει». Αυτά είναι τα δύο πιο αγαπημένα μου τραγούδια του Λοΐζου, πολύτιμα καταφύγια για δύσκολες αλλά και για όμορφες στιγμές…
Μάλλον έγραψα πολλά πάλι και πρέπει να σταματήσω… Θυμηθείτε τον σήμερα και κάθε μέρα ακούγοντας το δικό σας αγαπημένο τραγούδι του…
«Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας / όλα θα λάμψουνε αλλιώς /
και θα χαθεί μες τις σκιές μας /όλος ο κόσμος ο παλιός»