Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
Ήταν βαριά και κάπως παράξενη η Δευτέρα, 11η Σεπτεμβρίου. Βαδίζοντας προς την Τεχνόπολη για τη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη, περνούσε αναπόφευκτα από το μυαλό μου η σκέψη «Πού πάμε τώρα να τραγουδήσουμε μετά από τόση καταστροφή και μία εν ψυχρώ δολοφονία;» Και είμαι σίγουρη ότι αντίστοιχες σκέψεις πέρασαν και από τον νου των χιλιάδων θεατών που βρέθηκαν όλοι μαζί στον φιλόξενο περίβολό της. Προφανώς παρόμοιες σκέψεις έκανε και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. «Έρχομαι από τη λάσπη», επανέλαβε αρκετές φορές στην αρχή της συναυλίας, καθώς τα τελευταία χρόνια ζούσε στο Πήλιο, και μας μετέφερε από πρώτο χέρι εικόνες από την κατάσταση εκεί. Όμως ο Αλκίνοος και οι φίλοι του, οι μουσικοί του θρυλικού δίσκου «Εκτός Τόπου και Χρόνου», που συναντήθηκαν ξανά όλοι μαζί επί σκηνής μετά από 20 χρόνια, ήταν αποφασισμένοι να μοιραστούν την ηλεκτρική τους γιορτή, μαζί με όλους εμάς.
Έτσι, μετά από χρόνια «ακουστικής περισυλλογής», όπως την αποκαλεί ο ίδιος, ο Αλκίνοος πήρε την ηλεκτρική κιθάρα του και παρέα με το βάθος από το ηλεκτρικό μπάσο του Γιώτη Κιουρτσόγλου, τη μελωδικότητα των πλήκτρων του Σταύρου Λάντσια, το συριστικό κελάηδημα από το δοξάρι του ηλεκτρικού βιολιού του Μιλτιάδη Παπαστάμου και τον παλμό από τα τύμπανα του Μιχάλη Καπηλίδη, ξεκίνησε ένα μουσικό ταξίδι, πιο εντός τόπου και χρόνου από ποτέ.
Πολλά αγαπημένα τραγούδια, κάποια και παραγγελιές του κόσμου, ακούστηκαν με εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις και άψογο ήχο. Ενδεικτικά αναφέρω: «Σταγόνες στο Γιαλό», την ονειρική πολυφωνία του «Απόγευμα στο Δέντρο», την διασκευή του «Ταξιδιάρα Ψυχή», την ερμηνεία του «Προσκυνητή» μόνο με ακουστική κιθάρα, όπως και αυτήν στον «Βυθό», με τη λιτή συνοδεία του πιάνου.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι σπουδαίος καλλιτέχνη. Με την φωνή του, πάντα καθάρια, δυνατή και μελωδική, εκφράζει συναισθήματα, εκφράζει και τον Λόγο. Έναν λόγο ευθύ και απλό, μα συνάμα ποιητικό, εύληπτο και κυρίως ουσιαστικό –τόσο μέσα από τις δημιουργίες του, όσο και στις, σπάνιες αλλά καίριες, δημόσιες τοποθετήσεις του. Ίσως η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς να ήταν η ερμηνεία για «Το Νερό των Σταγιατών» και η αφιέρωση του συγκεκριμένου τραγουδιού σε όσους βοηθούν τον συνάνθρωπό τους.
Κοιτάζοντας τα πρόσωπα και τα βλέμματα του κόσμου που τραγουδούσε με ενωμένες φωνές, «Όνειρο Ήτανε», «Πάντα θα Ξημερώνει», «Τίποτα δεν Πάει Χαμένο», «Ζήνωνος», «Δεν Μπορώ», «Ήταν Ανάγκη;», «Θα ‘μαι Κοντά σου», αλλά και τον «Αύγουστο» και τον «Κεμάλ» συνειδητοποίησα κάτι που δεν συμβαίνει πια συχνά στις συναυλίες: τα κινητά σηκώνονταν για λίγο, για να καταγράψουν στιγμιότυπα, αλλά σχεδόν αμέσως κατέβαιναν και στην θέση τους υψώνονταν τα χέρια. Χέρια που λικνίζονταν στον ρυθμό, πάλλονταν με τους στίχους των τραγουδιών και ανέβαιναν ψηλά στον ουρανό μαζί με τις φωνές που τραγουδούσαν κάθε στίχο και αγκάλιαζαν όλους μας. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που συνειδητοποιείς πόσα είναι αυτά που μας ενώνουν και πώς, μέσα από την Τέχνη, η Ανθρωπιά γίνεται και πάλι αξία αυτονόητη. Γιατί μπορεί όντως οι λέξεις να ντύνονται «Με Τόσα Ψέματα», τόσο ανυπόφορα πολύ και για αβάσταχτα πολύν καιρό, ωστόσο, εκείνο το βράδυ της Δευτέρας ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και οι φίλοι του, με την Μουσική και την Αγάπη τους, μας έκαναν να πιστέψουμε σε κάθε ένα από τα «σ’ αγαπώ» που τραγουδήσαμε παρέα δυνατά…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…