19/3/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Πέννυ Ζαμπούκα
Είχα πρωτοσυναντήσει την Αρλέτα μετά από μια συναυλία στο Χαμάμ, πριν αρκετά χρόνια. Είχαμε πάει μια φασαριόζικη παρέα πέντε ατόμων και είχαμε κάτσει σε ένα από τα πίσω τραπεζάκια του μαγαζιού, για να την απολαύσουμε. Ουσιαστικά την έβλεπα πρώτη φορά ζωντανά, ως ενήλικη, εφόσον μέχρι τότε άκουγα τα τραγούδια της από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου των γονιών μου, στις οικογενειακές εκδρομές…
Eίχαν ήδη ξεκινήσει τα προβλήματα υγείας της από τότε, αλλά πάνω στη σκηνή μεταμορφωνόταν. Ξαναποκτούσε την κοφτερή ματιά της, τη στιβαρή αύρα της και φυσικά το χαρακτηριστικό της χιούμορ. Είχαμε κατενθουσιαστεί, εννοείται. Μάλιστα, στο δεύτερο μέρος της παράστασης, στα πιο «ζωντανά» κομμάτια της, είχαμε παρασυρθεί τόσο πολύ από το μπρίο με το οποίο τα ερμήνευε και αρχίσαμε να κάνουμε κι εμείς αισθητή την παρουσία μας, τραγουδώντας λίγο πιο δυνατά από το προβλεπόμενο σε ένα τέτοιο στυλ διασκέδασης και να χτυπάμε παλαμάκια με το ρυθμό! Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όχι μόνο δεν ενοχλήθηκε -Αρλέτα και σοβαροφάνεια δε συναντήθηκαν ποτέ, ευτυχώς- αλλά μας αφιέρωσε και το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς.
Στο τέλος, με τον αυθορμητισμό των 20 και κάτι χρόνων μας πήγαμε με την πιο «κοινωνική» φίλη της παρέας να την ευχαριστήσουμε από κοντά και να της πούμε πόσο την αγαπάμε. Θυμάμαι μάλιστα ότι της είπα πως έχω όλα τα cd της και τότε η ίδια γέλασε και μου είπε «έτσι λένε όλοι, και τελικά δεν έχουν ούτε τα μισά!». Γέλασα κι εγώ και της είπα ότι δεν ισχύει σε αυτή την περίπτωση!
Τα επόμενα χρόνια οι ζωντανές εμφανίσεις της αραίωσαν, τα προβλήματα υγείας επιδεινώθηκαν, αλλά εκείνη δεν το έβαλε κάτω. Έχω να θυμάμαι λίγες αλλά εκλεκτές εμφανίσεις, όπως οι 2 βραδιές με τον Φοίβο Δεληβοριά, αλλά και η συμμετοχή της στη μεγάλη συναυλία του Λάκη Παπαδόπουλου το περασμένο καλοκαίρι (όπου μετά άραξε στο πίσω μέρος της σκηνής και παρακολουθούσε πίνοντας μπυρίτσα).
Όταν διάβασα στο Music Corner ότι επιστρέφει με ανοιξιάτικη διάθεση στο Passport, η είδηση με χαροποίησε ιδιαίτερα και για προθέρμανση έβαλα να ξανακούσω τα αγαπημένα μου κομμάτια από τη δισκογραφία της. Τα μοιράζομαι εδώ μαζί σας και ραντεβού στις 22 του μήνα στον Πειραιά. (Α, και εννοείται είχε δίκιο. Με τα χρόνια διαπίστωσα πως μου έλειπαν 2-3 cds της…)
Καλή ακρόαση από μένα!
- Αρτεσιανό μου φρέαρ της καρδιάς μου το έαρ… Ειδική μνεία στους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή
- Πλατεία Αμερικής Εικόνες μιας ζωής που ξεφεύγει…
- Νησί μέσα στην πόλη Πόσο έχω αγαπήσει την ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη… Και ο συσχετισμός είναι προφανής…
- Ο Τάκης Γιατί οι μεγάλοι έρωτες έχουν την βεβαιότητα -και όλη την αιωνιότητα μπροστά τους-για να ξαναγεννηθούν
- Το τρυφερό σου ροζ “χωρίς εσένα πως θα ζήσω, τώρα που μου άνοιξες το γκρίζο, να δω τα χρώματα;”
- Ο λύκος “Λύκε -λύκε μου καλέ μου Λύκε- λύκε είσαι εκεί; Είν η άγρια πλευρά σου που με συγκινεί”
- Horoscope blues και τι τραγουδάρες γράφει το Φοιβάκι
- Μάγισσες μ’ ομπρέλες (τότε που τη Sunny Μπαλτζή την ξέραμε μόνο εμείς κι εκείνη ήξερε να γράφει στίχους)
- Ανατολικά της Εδέμ Αχ… Τίποτα πια δεν ζητώ, απόψε αυτό μου είναι αρκετό εσύ, στης καρδιάς τον ρυθμό να χτυπάς κι εγώ να μην ξέρω γιατί μ’ αγαπάς…
- Batida de coco Δεν είναι τραγούδι, αλλά μάθημα επιβίωσης…
- Αυλαία και πάμε κάτω απ’ τα φώτα οι συγγνώμες της ζωής μας κάνουν μπαμ, ότι αγαπήσαμε θα μείνει ένα ατέλειωτο σαρδάμ, αξεδιάλυτο…
- Έρχεται κρύο: Γιατί αν αγαπάς, νοιάζεσαι. Για πάντα.
- τίποτα δε σου ζητάω, και δε μου χρωστάς, μόνο να’μαι εγώ η λίμνη για να κολυμπάς Δυστυχώς δεν βρήκα ηχητικό ντοκουμέντο για αυτό το εξαίρετο και τελευταίο τραγουδάκι…
Καλή άνοιξη σε όλους!
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…