Κάναμε αρμένικη βίζιτα στο Φοίβο Δεληβοριά!

4/2/2014
Γράφει η Πέννυ Ζαμπούκα
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

Την προηγούμενη εβδομάδα κατηφορίσαμε με την παρέα προς Πειραιά, για να συναντήσουμε ξανά έναν παλιό μας φίλο, το Φοίβο Δεληβοριά. Αφού μας ζέστανε την καρδιά πέρυσι με το καλοριφέρ του, επέστρεψε στο Passport φέτος, για να ξεχειμωνιάσει και πάλι. Και μας ετοίμασε ένα υπέροχο σκηνικό σε στιλ σαλονιού δεκαετίας ’80. Με τις ωραίες κουρελούδες και φλοκάτες, τα παλιά αμπαζούρ με το γλυκό υπόκωφο φωτισμό και τον βελούδινο καναπέ.

Ως σωστοί καλεσμένοι, ανεβήκαμε στην αρχή στο καμαρίνι του, να τον χαιρετίσουμε και να τα πούμε λίγο πιο πριβέ πριν πάρουμε τις θέσεις μας απέναντι, εκείνος επάνω στη σκηνή και εμείς αντικριστά, στις καρέκλες μας.

Τον συναντώ ευδιάθετο και με αυτό το γνωστό του γλυκό χαμόγελο. Μας υποδέχεται με ένα φιλί, όπως κάνουν οι παλιοί φίλοι, μας καλωσορίζει (εμένα και τη Θαλίνα, τη φωτογράφο) και καθόμαστε να τα πούμε λιγάκι. Έχουμε ουσιαστικά να τον δούμε  από πέρυσι (αν εξαιρέσεις την κιθαροβραδιά στο Δαναό) και θέλουμε να πούμε τα νέα μας. Και εκεί ξεκινάει μια κουβέντα η οποία θα τελειώσει πάνω στη σκηνή, εφόσον η επικοινωνία μας μαζί του περνάει μέσα από τα τραγούδια του και είναι αμφίδρομη.

Music Corner: Καλώς βρεθήκαμε ξανά Φοίβο. Ισχύει αυτό που μάθαμε περί αρμένικης βίζιτας; Βάλε σε παρακαλώ τα πράγματα στη θέση τους.
Φοίβος: Από μικρός ήμουν πάντοτε το καλό παιδί, ο ευγενής καλεσμένος, έπαιρνα πάντα τη χαρτοπετσέτα και πρόσεχα μη λερώσω, κρατούσα τους τύπους, έφερνα δικές μου πετσέτες όταν ήμουν φιλοξενούμενος και τα λοιπά. Οπότε φέτος, που ξανάρθα στο Passport, είπα να αφήσω στην άκρη τις ευγένειες, και απαιτώ Bed and breakfast το πρωί, κλινοσκεπάσματα κτλ..Όσον αφορά την παράσταση τώρα, είχα διάθεση να τραγουδήσω πολύ, να ανέβω και να ξεχάσω να κατέβω από τη σκηνή. Να κάνω αρμένικη βίζιτα!

Music Corner: Ευτυχώς για εμάς! Τι τραγουδάκια θα μας πεις;
Φοίβος: Ότι μπορείτε να φανταστείτε. Από τα δικά μου, ακόμα και αυτά που έχω χρόνια να πω και τεστάρω τον εαυτό μου να δω αν τα θυμάμαι, μέχρι χειμερινούς κολυμβητές και Άννα Βίσση.

Music Corner: Άννα Βίσση;;;
Φοίβος: Άννα Βίσση!
(Αλήθεια έλεγε… Ερμήνευσε με ένα μοναδικό τρόπο το «Δε θέλω να ξέρεις» του Καρβέλα)

Music Corner: Από πού προήλθε αυτή η διάθεση;
Φοίβος: Από μια ένοχη απόλαυση με το cult. Όσοι ζήσαμε τη δεκαετία του ‘80 ξέρουμε πως ήταν μια περίοδος περίεργη. Υπήρχαν ακραία μέτρα, με το Θατσερισμό, την εποχή Ρήγκαν, τα οποία όμως έφταναν  μέσα από αθώα μηνύματα σε εμάς. Βλέπαμε το Karate Kid και τον Rocky να τα βάζουν με όλους και να νικάνε πάντα, και γαλουχηθήκαμε με ένα δηλητήριο το οποίο φάνηκε αυτή τη δεκαετία ξεκάθαρα. Όντας παιδί τη δεκαετία του ’80 πάντοτε είχα στις παραστάσεις μου κάποια κομμάτια-παρωδίες /θύμησες που αφορούν εκείνη την περίοδο.

Συμφωνώ και του λέω για το πώς η δική μου γενιά είναι συνδεδεμένη μαζί του, πως μεγαλώνουμε μαζί και ουσιαστικά με αφορμή τα τραγούδια του που μας κάνουν παρέα όλα αυτά τα χρόνια ξανασυναντιόμαστε, σαν παλιοί φίλοι, να δώσουμε το παρόν  στο ετήσιο Reunion. Για να βεβαιωθούμε ότι είμαστε καλά και ότι είμαστε ακόμα εδώ. Εμείς και ο Φοίβος. Και προσπαθούμε να μεγαλώσουμε, να αποχαιρετίσουμε φίλους και να κάνουμε καινούριους, να διαβάσουμε e-mails και να πληρώσουμε λογαριασμούς.

Και ύστερα, μέσα σε όλα αυτά, πιο χαμηλά η μουσική…

Συζητάμε λίγο παραπάνω, του λέω πως όταν έγραψε την Τριτοδεσμίτισα έδινα Πανελλήνιες, και πως μετά τον είδα φοιτήτρια στη Φιλοσοφική, όταν έκανε την καταπληκτική τουρ «Μικρόφωνο στα Πανεπιστήμια» , ήμασταν εκεί στο βιντεοκλίπ της Φιλοσοφικής το ’98, και μου λέει πόσο δεμένος νιώθει με όσους γεννηθήκαμε από το 1973 μέχρι το 1982, είναι σα να μεγαλώνουμε μαζί.
Φοίβος: Εξάλλου, όλον τον 20^ο αιώνα, η τέχνη είναι ένα reality show. Η τέχνη είναι αμφίδρομη, και εμείς επιλέγουμε με ποιο μάτι την κοιτάμε. Από τους αγαπημένους δημιουργούς, όπως ο Φελίνι και ο Γούντυ Άλεν, μέχρι τον γλοιώδη φακό διαστρέβλωσης των καναλιών, από εμάς εξαρτάται να επιλέξουμε τι θα δούμε και πως.

Music Corner: Πλέον κάνεις πιο συχνά Live.
Φοίβος: Παλαιότερα δε μπορούσα να συνδυάσω από τη μία το γράψιμο και από την άλλη τα Live. Τώρα πια, ίσως λόγω ωριμότητας αλλά και επειδή έγινα πατέρας, έμαθα να διαχωρίζω το χρόνο μου. Τώρα μπορώ να απολαμβάνω τα Live και να δίνω συνεντεύξεις και παράλληλα να μοιράζω το χρόνο μου μεταξύ της οικογένειας και της μουσικής μου.

Κι ύστερα πιο δυνατά η μουσική…

Music Corner: Μας υπόσχεσαι ότι θα μας τραγουδάς για πάντα;
Φοίβος: Τα τραγούδια είναι η μόνη μου σταθερά, από τότε που ήμουν 12 χρονών. Είναι μια δική μου ανάγκη πρωτίστως, και δε ξέρω πως θα είμαι χωρίς αυτά. Έχω καθρεπτίσει την ψυχή μου μέσα τους σχεδόν όλη μου τη ζωή.

Music Corner: Πιστεύεις ότι ένα τραγούδι σου μπορεί να αλλάξει τη ζωή κάποιου;
Φοίβος: Δε ξέρω, δε θα μπορούσα ποτέ να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Τη δική μου ζωή πάντως την έχουν αλλάξει τραγούδια μεγάλων δημιουργών. Γενικά πιστεύω πως τα τραγούδια μας διαμορφώνουν, ακόμα και ένα σαχλό τραγούδι μπορεί σε διαμορφώσει. Και είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε τον προορισμό μας.

Music Corner: Είσαι από τους δημιουργούς που είχε πάντοτε ξεκάθαρη πολιτική άποψη, πολύ πριν γίνει μόδα η πολιτικοποίηση.
Φοίβος: Ναι, σκέφτομαι, προβληματίζομαι και εκφράζομαι ανοικτά, όχι όμως με το ύφος του παρατηρητή ή του εστέτ διανοούμενου που έχει τη λύση έτοιμη. Αισθάνομαι ότι είμαι και εγώ ένας από το πλήθος, και ψάχνω μαζί με τους υπόλοιπους να βρω τι συμβαίνει γύρω μου. Θεωρώ ότι ο τρόπος που αλληλοεπηρεαζόμαστε αποτελεί πολιτική πράξη, όλοι δηλητηριαζόμαστε σα ντόμινο, και όλοι μαζί κάποια στιγμή, ο ένας μετά τον άλλο αποφασίζουμε να αντισταθούμε. Η δύναμη μας είναι τεράστια, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε. Όλοι ήμασταν παρατηρητές της πολιτικής ζωής αυτής της χώρας, και το βλέπαμε σαν κάτι το φυσιολογικό. Βλέπαμε λαμογιοειδείς τύπους σαν τον Τσοχατζόπουλο, και μας φαινόταν φυσιολογική συμπεριφορά πολιτικού.

Μου μιλάει για την κίνηση καλλιτεχνών «Αγάπη Ρε Ματζόρε», και την ανάγκη να συνδεθούμε με ένα κοινό τρόπο όλοι μαζί παραμερίζοντας τις διαφορές και ψάχνοντας εκείνα τα κομμάτια που ενώνουν το παζλ.

Φοίβος: Δε πιστεύω ότι χρειαζόμαστε ένα τραμπούκο να διώξει τα λαμόγια. Ο κόσμος μπορεί να το κάνει αυτό, συλλογικά. Αρκεί να σηκωθεί από τον καναπέ και να πει «Αρκετά». Και φυσικά να δει τι μπορεί να κάνει ο ίδιος για να αλλάξει η κατάσταση.

Music Corner: Φοίβο, είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
Φοίβος: Αν δεις την κοινωνία τα ίδια κολλήματα έχει μια ζωή. Οι ίδιοι έφτιαξαν τις σπουδαιότερες τραγωδίες, οι ίδιοι εξοστράκισαν τον Αριστείδη. Αν δεις όμως πιο προσεκτικά, από Βαμβακάρη μέχρι Θεοδωράκη έφτιαξαν ένα μικρό πολιτισμό. Εγώ σε αυτό ελπίζω. Μικρά πετραδάκια που μπορούν να χτίσουν έναν  «Παρθενώνα» ξανά.

Και κάπως έτσι κλείσαμε, για να λάβουμε θέσεις, για το Live. Μπροστά, φωτισμένοι, καθόμαστε. Χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια περιμένουμε τα νέα ποιηματάκια που θα μάθουμε. Γύρω στις 23:30 περνάει την κιθάρα στο βύσμα και τραγουδάει με ένα μικρό διάλειμμα μέχρι τις 3:30.

«Αφού δεν μ’ αγαπάς», «καθρέπτης», «Bolero», «η μπόσα νόβα του Ησαΐα», για ζέσταμα και συνεχίζουμε. Ο Φοίβος είναι σε μεγάλα κέφια, μας μιλάει για την Καλλιθέα του, για την αγωνία που ζει κι αυτός όπως κι εμείς κάθε φορά που γυρίζει στη γειτονιά που μεγάλωσε, την οποία σχεδόν πια δεν αναγνωρίζει. Δεν αναγνωρίζει όχι την Καλλιθέα, αλλά την «Καλλιθέα του». Όπως κι εμείς. Τα στέκια που παίξαμε, εκεί που πρωτοπερπατήσαμε, τα ζωάκια με τα κέρματα δίπλα στα περίπτερα που μας ανέβαζε ο μπαμπάς όταν ήμασταν μικρά, δεν υπάρχουν πια. Καθημερινά αλλάζει το τοπίο. «Και ο Γαρδέλης που μέσα μου κλαίει, φεύγω λέει»… και όλοι εμείς της Generation X, αυτής της χαμένης γενιάς που δεν έχει που να ακουμπήσει πια, μένουμε μετέωροι στο πουθενά και κοιτάμε μουδιασμένοι χωρίς να ξέρουμε προς τα πού να πιαστούμε. «Ερημιά στην Καλλιθέα», «Η Κική κάθε βράδυ», «Ο μπάσταρδος γιος», και συνεχίζουμε με tribute στα 80’s. Και τραγουδάμε μαζί του «τα παπάκια». Σε μια απολαυστική δική του παραλλαγή φυσικά.

«είμαστε βλαμμένοι, εμείς του ’80 η κιτς γενιά»

Η Βίνα Ασίκη περνάει από την «όμορφη πόρτα» και μας διηγείται τις ιστορίες της. Και μετά περνάμε στην ενηλικίωση και στο Στρατό. «Η Υβρεοπομπή», «Θέλω να σε ξεπεράσω», «Η γυναίκα του Πατώκου», «Το βαλσάκι της Δάφνης», «αυτή που περνάει»… Πόσα αγαπημένα τραγούδια να χωρέσουν σε μια αρμένικη βίζιτα; Πολλά. Αλλά δεν είναι ποτέ αρκετά.

Έτσι μετά από ένα μικρό διάλειμμα, ξαναβγαίνει στη σκηνή ο Φοίβος. Μόνος, με την κιθάρα του. Και ξεκινάμε τις παραγγελιές. «Χάλια», «Ο γλάρος», «το καλοκαίρι θα ‘ρθει», «και του χρόνου» είναι μερικά μόνο από όσα είπε εκείνο το βράδυ. Τελευταίο κομμάτι; «Το τραγούδι της ερήμου». Και μας αφήνει να πούμε εμείς το τελευταίο ρεφρέν. Και ενόσω τραγουδάμε εκστασιασμένοι, εκείνος φεύγει διακριτικά από τη σκηνή. Χωρίς να περιμένει το χειροκρότημα, εξαφανίζεται πίσω στο καμαρίνι. Το ντροπαλό και ευγενικό Φοιβάκι μας μεγάλωσε, και ξέρει πάντα πότε να φύγει από μια επίσκεψη. Δε προλάβαμε –πάλι- να του δείξουμε πόσο τον αγαπάμε και να δρέψει τις δάφνες του. Ίσα ίσα προλάβαμε να ψιθυρίσουμε ένα βιαστικό «θα τα ξαναπούμε» πριν χαθούμε στις αναμνήσεις που μας έφεραν ξανά τα τραγούδια του.

Μέχρι το επόμενο Live…

Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…