2/7/2012
Γράφει η Πέννυ Ζαμπούκα
Φωτογράφηση: Ματίνα Φουντούλη
www.musiccorner.gr
Την Παρασκευή το βράδυ κατηφόρισα για την Τεχνόπολη. Είχα καιρό να πάω σε συναυλία του Μάλαμα και είχα ξεχάσει τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στα live του! Φτάνοντας, παρατήρησα ότι δεξιά και αριστερά στον πεζόδρομο είχαν συγκεντρωθεί παρέες από πιτσιρικάδες και είχαν αράξει περιμένοντας να αρχίσει η συναυλία και να την ακούνε απ’ έξω, με κουτάκια μπύρας από το διπλανό περίπτερο… Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μου θυμίζουν πόσο αγαπώ αυτή τη χώρα.
Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τις 21.30. Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί από νωρίς (κλασικό φαινόμενο για συναυλία του Μάλαμα) ώστε να πιάσει θέση μπροστά στη σκηνή. Φυσικά photopit και πάσο για backstage για τους φωτογράφους και ρεπόρτερς δεν είχε, γιατί ο Μάλαμας δεν τα γουστάρει αυτά. Τον ενδιαφέρει μόνο η επαφή με τον κόσμο, όπως έσπευσε να μου διευκρινίσει η φίλη που συνάντησα όταν της γκρίνιαξα ότι δεν έχω άμεση πρόσβαση ώστε να καταγράψω ευκολότερα τα τεκταινόμενα.
Φυσικά η γκρίνια μου δεν κράτησε για πολύ… Γιατί μετά το πρώτο μισάωρο ξέχασα τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα και απλά άρχισα να απολαμβάνω τη συναυλία. Στην παρέα ήμασταν αρκετά άτομα, και πολλοί κουτσοπίνανε τσιπουράκι και χορεύανε. Κοιτώντας γύρω μου διαπίστωσα ότι όλοι στο κοινό λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο, σιγοτραγουδώντας τα αγαπημένα κομμάτια του Σωκράτη, πίνοντας αγκαλιασμένοι και χορεύοντας ανά μικρές ομάδες διασκορπισμένοι… «Δε μένει εδώ κανείς» , ένα κομμάτι που μου θυμίζει τόσο πολύ την πόλη μας… Ο κήπος, η πριγκιπέσσα, η Νεράιδα, και φυσικά «Να βάλω τα μεταξωτά» από το Μάλαμα, με μια διαφορετική εκτέλεση που έδωσε νέα πνοή σε αυτό το τραγούδι.
Και το «γράμμα». Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια… Όσο για τις βαρετές Κυριακές, τον Ίκαρο και την προπαίδεια που μας ζόριζαν κάποτε και τώρα έχουν δώσει τη θέση τους σε νέα, μεγαλύτερα ζόρια, και όλα αυτά που μας πικραίνουν, μας τα είπε όλα τραγουδώντας, με ελάχιστες παύσεις. Μέσα από τον έμμετρο λόγο μας ένωσε, όπως κάνει πάντα. Έχουν κάτι το ιδιαίτερο οι συναυλίες του Σωκράτη, πάντα… Ένα μοναδικό τρόπο να ενώνει τον κόσμο, και να νιώθεις ότι πήγες να δεις ένα παλιόφιλο, να του πεις βουβά τον πόνο σου, και αυτός να σε νιώσει και να στον τραγουδήσει. Και μπορεί να μην έπαιξε ως τις 4 η ώρα, αλλά μας αποζημίωσε για ακόμα μια φορά…
Καθώς έφευγα από τη συναυλία, γύρω στη μία, σκεφτόμουν τι άρθρο να γράψω… Τελικά αποφάσισα ότι θα είναι ένα κείμενο μόνο για τους μυημένους στον κόσμο του Σωκράτη. Δε νομίζω ότι θα είχε κανένα ενδιαφέρον να διαβάσετε ποια τραγούδια είπε, ούτε τη σειρά με την οποία τα είπε. Αυτό που ένιωσα την ανάγκη να μεταφέρω ήταν το κλίμα που υπήρχε ΚΑΙ εκείνο το βράδυ στην συναυλία του. Ραντεβού στην επόμενη…!
υ.γ. Πως νιώθουμε παράφορα, πως ζούμε έτσι αδιάφορα; Άραγε βρήκε κανείς απάντηση;
——————-
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…
την έδωσε ο ίδιος Tτην απάντηση:να γίνουμε η αιτία των αποτελεσμάτων και όχι το αποτέλεσμα αυτών