21/12/2012
Γράφει ο Σοφιανός Καβακόπουλος
Φωτογράφηση: Θανάσης Μαϊκούσης
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Ξεκινώντας για να πάω σε αυτή την συναυλία στο Fuzz μπορώ να πω ότι είχα ένα αρκετά μεγάλο άγχος. Ξεκίνησα αρκετά νωρίτερα για να έχω χρόνο να ηρεμήσω λίγο πριν αρχίσει. Δεν είναι και λίγο πράγμα να βρίσκεσαι δίπλα σε ένα από τους κορυφαίους κιθαρίστες στον κόσμο. Από την άλλη κάθε συναυλία του Al Di Meola έχει την γοητεία του άγνωστου. Αυτό το feeling της πρώτης φοράς. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι θα ακούσεις και πως, γιατί κάθε φορά είναι ένας νέος εξελιγμένος Meola!
Είχα σαν αβαντάζ ηρεμίας την συνέντευξη που είχαμε πριν μερικές μέρες, και έτσι απλά αποφάσισα να κάτσω και να απολαύσω τις μουσικές αποστασιοποιημένος από την δουλειά και μετά να γράψω με φρέσκες αναμνήσεις αυτό ακριβώς που βίωσα.
Η όλη οργάνωση της παραγωγής ήταν εξυπηρετικότατη και ευγενική με τον κόσμο και βασικά με γνώση. Απαντούσαν με σαφήνεια και αποτελεσματικότητα στις ερωτήσεις του πάρα πολύ κόσμου στην αναμονή της εισόδου. Πραγματικά όμως πολύς κόσμος για μια συναυλία Κυριακής, άρα κόσμος που γνώριζε και είχε απαιτήσεις.
Την συναυλία άνοιξε ένα σύνολο εγχόρδων, αποτελούμενο από μπουζούκι, κιθάρα, δύο βιολιά και κοντραμπάσο, οι οποίοι έπαιξαν κάποιες πολύ όμορφες διασκευές γνωστών Ελληνικών παραδοσιακών τραγουδιών σε Jazz ρυθμούς. Έκαναν ένα καταπληκτικό παιχνίδι με τις αρμονικές, με αποτέλεσμα έναν ήχο μεστό, γεμάτο. Μοναδική ένσταση, και ίσως υπερβολική, ο ήχος της κιθάρας τους που έβγαινε πριμαριστός και σε μερικά σημεία χανόταν η ομορφιά της.
Βέβαια όλα αυτά ήταν η εισαγωγή για τον βιρτουόζο της βραδιάς. Ένας Meola που βγήκε στην σκηνή με ένα τεράστιο χαμόγελο, πράγμα που έδειχνε πως η βραδιά θα κυλούσε με κέφι. Δεν είπε πολλά, παρά μόνο όσα χρειαζόταν. Από την ώρα που κάθισε στην καρέκλα του (και παραπονέθηκε διακριτικά γι’ αυτήν στην παραγωγή, αλλά εμείς τον ακούσαμε!) πλέον η βραδιά ανήκε σε αυτόν.
Αριστοτεχνικά μπλεξίματα κλασσικών ρυθμών με ηλεκτρικά σόλα, ανάμεσα σε ένα latin πρίσμα. Συγχορδίες που είχα καιρό να δω και χρόνια να ακούσω, βγαλμένες από τον Meola απλά σαν να είναι μοναδικά δικές του. Όλα αυτά με μια κλασσική κιθάρα και ένα πετάλι. Τόσο απλά, τόσο Meola…! O κόσμος ήταν τόσο μαγεμένος που δεν τράβαγε ούτε φωτογραφίες. Μάλιστα κάποια στιγμή έπιασα ακόμα και τον φωτογράφο του Music Corner να έχει κατεβάσει την μηχανή και να κοιτάζει εκστασιασμένος!
Ο Κουβανός Rubacalba από δίπλα του ζούσε σε ένα κόσμο που ήταν μόνο αυτός και το πιάνο του. Καταπληκτικά παιξίματα πάνω στα πλήκτρα του, με εναλλαγές της ταχύτητας, που τελικά δεν ήξερες τι να πρωτοπροσέξεις πάνω στην σκηνή. Σαν σύνολο ήταν τόσο αρμονικά δεμένοι μεταξύ τους που φαινόταν σαν να έπαιζαν πρώτα για τους εαυτούς του. Φαινόταν ότι πάνω απ’ όλα διασκέδαζαν οι ίδιοι!
Στο μέσο της παράστασης και στο κομμάτι των solo των καλλιτεχνών, ο Meola έδειξε άλλο ένα πρόσωπο. Είδαμε ένα δάσκαλο, και ένα μαθητή ταυτόχρονα στο ίδιο σώμα! Έναν μουσικό που 25 χρόνια βελτιώνεται και εκεί που λες ότι δεν έχει κάτι άλλο να μάθει, σου παρουσιάζει κάτι καινούριο και για σένα είναι πάλι η πρώτη φορά. Δάσκαλος και μαθητής λοιπόν στην δική του αναζήτηση της μοναδικής του νότας. Με όχημα την μουσική, μια περιπέτεια που γι’ αυτόν συνεχίζεται εδώ και τρεις δεκαετίες…
 |
 |
Για τον Gonzalo Rubacalba ο Meola είπε ότι παίζει σαν Θεός. Ψάχνω να βρω μια λέξη για το παίξιμο του και το Θεϊκό είναι λίγο. Οι Αμερικάνοι λένε Divine ή Heavenly και παρόλο που σημαίνουν σχεδόν το ίδιο ηχούν καλύτερα για να προσπαθήσω να περιγράψω τον Rubacalba. Έπαιζε όλο το βράδυ μια μουσική από την ψυχή του κατευθείαν για την καρδιά μας, μέσω μοναδικών συναισθημάτων που δημιουργούσε αυτή η μουσική ευφυΐα.
Στο κλείσιμο της συναυλίας ο Ελληνας μουσικός Μιχάλης Παούρης ανέβηκε στην σκηνή με το μπουζούκι του. Ο άνθρωπος αυτός πρέπει να είναι ότι ποιο γρήγορο (αλλά ταυτόχρονα καθαρό) έχω δει ποτέ μου! Κατέληξε όλο αυτό σε έναν διαγωνισμό δεξιοτεχνίας και ταχύτητας μεταξύ των τριών σε μια κατάληξη χειροκροτούμενη από όλο το κοινό όρθιο. Fingers on Fire για το τελείωμα με Jazz Μπουζούκι!
Λίγο μετά την συναυλία ο Al Di Meola έδωσε στο MusicCorner.gr ένα σχόλιο.
«Κάθε βραδιά είναι ξεχωριστή αλλά με τον Gonzalo πάντα το διασκεδάζω. Είναι αυτή η ελευθερία που έχουμε σαν ντουέτο που μας αφήνει να κάνουμε πράγματα που δεν θα μπορούσαμε με μια μπάντα. Είναι πάντα διασκεδαστικό να παίζεις μαζί του και το ταξίδι είναι κάθε φορά διαφορετικό και απαιτητικό. Πραγματικά η μουσική σε πηγαίνει σε άλλους τόπους και προορισμούς…»
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…