11/9/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Ιφιγένεια Σταροπούλου
Κι όμως, η αντίσταση οφείλει να γίνει μουσική! Aλλά στην πραγματικότητα δεν έπρεπε να είναι απαραίτητη. Αν δεν είχαμε ξεφύγει από την πραγματική ουσία της μουσικής έκφρασης, αν δεν είχαμε πάψει να αγωγούμε την ψυχή μας με ποιητικό στίχο, αν τα πρότυπα, τα δεδομένα, οι προτιμήσεις και τα αυτιά μας παρέμεναν τόσο ανοιχτά και ευαίσθητα, ώστε οτιδήποτε μέτριο ή κακό να αποβαλλόταν αυτόματα από τον οργανισμό…
Δεν είναι όμως, “τα πάντα όλα” στην ελληνική έντεχνη σκηνή μονίμως έντεχνα και δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που προσπαθούν, στην ύστατη στιγμή της εξαθλίωσης μιας πρώην φωτεινής πατρίδας, να λάμψουν, να κλέψουν, να αποσπάσουν, να πάρουν και να κάνουν το δικό τους, μέσα από σωρείες “χαζεμένα” ηρωωφανών δηλώσεων.
Όχι, η μουσική οφείλει να ανασυντάσσει τη δύναμη του νου απέναντι στην αθλιότητα! Να παιδαγωγεί και να ευφραίνει φυσικά κάθε δυνατή αίσθηση -προς στιγμήν ή ακόμη και σε βάθος χρόνου.
Υπάρχουν -και πάντα θα υπάρχουν- τραγούδια που θυμόμαστε γιατί είναι πολύ πιασάρικα, μοδάτα, με χλιδάτα video clips. Αλλά και τραγούδια λιτά, δωρικά και αφάνταστα ταπεινά που τείνουν να ξεχαστούν απλά γιατί υποτίθεται πως δεν μπορούν πλέον να μιλήσουν στην συνείδηση ενός λαού.
Η μόνη σωτηρία για τους μέσους Έλληνες είναι η κατά καιρούς διδακτική ακρόαση του λόγου καλλιτεχνών που μπορούν ακόμη να σκεφτούν, όπως αντιλαμβανόμαστε προφανώς και συνήθως μέσα από συνεντεύξεις τους. Διαβάστε τις και θα ακούσετε λόγια και σκέψεις να αντηχούν ξανά μέσα σας, εκεί που η κοινωνία της αφθονίας έχει πλέον καταρριφθεί και πάψει να λειτουργεί.
Κι όταν λέμε “κοινωνία της αφθονίας”, αναφερόμαστε στην δανειοληπτική τακτική ενός πεινασμένου κατά βάσιν λαού, που άλλη δουλειά δεν έκανε απ’ το να τρώει βερεσέ.
Ευτυχώς τουλάχιστον που η μουσική δεν είναι και τόσο βερεσέ, αλλά χρωστάει σε ολόκληρο το σύμπαν στιγμές ευδαιμονίας!