25/2/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Πέννυ Γέρου
Πέμπτη απόγευμα. Μόλις γύρισα στην Αθήνα από ένα μάλλον λυτρωτικό τριήμερο με αγαπημένα πρόσωπα, καθαρό αέρα και πολύ χιόνι. Τα ακαδημαϊκά μου καθήκοντα με καλούν να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας κι έτσι φτάνω ως την οδό Ιπποκράτους.
Φτάνοντας στα Εξάρχεια, δε βρίσκω κανένα λόγο να βρίσκομαι εκεί. Φωνές, τσακωμοί, μποτιλιάρισμα, πρόσωπα κατσουφιασμένα. Σκέφτομαι «Ο καθένας κουβαλά το δικό του σταυρό…» και συνεχίζω το δρόμο μου. Στο τέλος της ημέρα βρίσκομαι χωρίς μπαταρία στο κινητό, χωρίς ένα βιβλίο στην τσάντα και με την ανάγκη να μείνω δύο ώρες μόνη στο κέντρο περιμένοντας έναν φίλο.
Αποφασίζω να ανέβω την Ερμού, να στρίψω στη Μητροπόλεως, να περάσω από το Cervantes και να χαμογελάσω κρυφά στον εαυτό μου για το άγχος που είχα το Μάιο, στο πρώτο μου πτυχίο Ισπανικών. Φτάνω στη Μνησικλέους και προχωράω στην Αδριανού. Ησυχία. Όχι απόλυτη, τριγύρω φωνές και καληνυχτίσματα των εμπόρων της οδού που κλείνανε τα μαγαζιά τους. Κάτι μου έλειπε όμως. Ίσως φταίει που δεν είχα μουσική στα ακουστικά μου.
Κατηφόρισα ως την πλατεία Μοναστηρακίου και η μουσική έφτασε τελικά από μια παρέα μουσικών στο κέντρο της. Εφτά κύριοι, φορτωμένοι με όργανα γέμιζαν την πλατεία με balkan μελωδίες. Δύο σαξόφωνα, μια τρομπέτα, ένα ζευγάρι τύμπανα ήταν αρκετά για να τα καταφέρουν. Κάθισα σε μια γωνία και μου κράτησαν παρέα.
Δε χρειάστηκα το κινητό μου, δε χρειάστηκα τίποτα περισσότερο. Έφτανε μια μικρή ορχήστρα για να μου φτιάξει τη διάθεση, να χαμογελάσω και να κουνήσω ρυθμικά το σώμα μου, ακόμα και καθιστή. Πόσο διαφορετικό το κέντρο της πόλης με λίγη μουσική…
Θυμήθηκα τις προάλλες που ήμουν στον ηλεκτρικό: τρεις κύριοι μπήκαν μαζί με ένα ακορντεόν, μια κιθάρα και ένα άλλο όργανο που δε συγκράτησα. Το βαγόνι γέμισε μελωδία που θύμιζε κάτι από Ιταλία. Ο κόσμο παρέμενε ανέκφραστος. Μα γιατί; Δεν ακούν τη μουσική; Μόνο σε μένα αρκεί μια όμορφη μελώδία για να «σκάσει το χειλάκι μου»; Τους έδωσα τα τελευταία ψιλά που είχα στην τσέπη μου. Άγγιξα τα όρια της αφέλειας, της επιπολαιότητας και του ψευτορομαντισμού; Μπορεί. Ήταν ό,τι πιο τυπικό μπορούσα να κάνω όμως για να τους ευχαριστήσω. Η πόρτα άνοιξε και βγήκαν. Σχεδόν στεναχωρήθηκα και το σταμάτημα της μουσικής σα να έκανε πάλι το βαγόνι σιωπηλό, σαν άδειο.
Κάθομαι στην Καπνικαρέα και οι εφτά κύριοι παίζουν ακόμα, αφού μεταφερθήκαμε τυχαία μαζί. Μερικοί περαστικοί στέκονται και τους κοιτούν. Έχουν το ίδιο χαμόγελο με το δικό μου. Το κομμάτι τελειώνει και όλοι μαζί χειροκροτάμε.
Αυτό είναι τελικά. Ο δρόμος θέλει λίγη μουσική για να ζωντανέψει, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον και να χαμογελάσουμε. Έξω από μουσικές σκηνές και bars, χωρίς αλκοόλ και καπνούς. Λίγος Goran Bregovic στην πλακόστρωτη Ερμού είναι αρκετός!
————
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...