22/11/2012
www.musiccorner.gr
Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
Ήταν Νοέμβρης του 2000 όταν την πρωτοείδα. Πραγματικά, 12 χρόνια μετά, δεν ξέρω αν την διάλεξα ή με διάλεξε. Ήρθε μπροστά μου και με κοιτάξε σαν να μου έλεγε, εγώ και εσύ είμαστε φτιαγμένοι να είμαστε μαζί…
Είχα αρκετή εμπειρία με τα θηλυκά μέχρι τότε, αλλά αυτή ήταν κάτι το διαφορετικό. Ήταν σαν να την ήξερα χρόνια και ήμουν σίγουρος πως τα μάτια της μου έλεγαν την αλήθεια. Ήμουν σίγουρος πως δεν θα με πουλήσει ποτέ.
Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που με το που ήρθε σπίτι έφερα 10 φίλους να την γνωρίσουν. Αυτή καθόταν ήσυχη και φοβισμένη θα έλεγα, σε μια γωνία και μας κοιτούσε όλους. Είχε μια σιγουριά στο βλέμμα της παρά το άγνωστο περιβάλλον. Όλη αυτή η στάση της, έκανε τους πάντες να την αγαπήσουν από την πρώτη γνωριμία.
Η φήμη της γενιάς της δεν ήταν και ότι καλύτερο. Οι φίλοι μου έλεγαν ότι θα μπλέξω, οι γνωστοί άρχισαν να με αποφεύγουν, οι ξένοι άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν μας έβλεπαν. Προκαταλήψεις… Από τον πρώτο καιρό μου έδειξε πόσο αγαπούσε την οικογενειακή ζωή. Αγαπούσε τα παιδιά και όποτε έβρισκε ευκαιρία έπαιζε για ώρες μαζί τους. Τα παιδιά με το αθώο βλέμμα τους ξέρουν να ξεχωρίζουν τους καλούς από τους κακούς. Έτσι τρελαίνονταν να κάνουν παρέα μαζί της.
Ο μεγάλος της έρωτας όμως ήμουν εγώ. Είχε ένα ένστικτο και ήξερε ακριβώς πως να μου φερθεί κάθε φορά. Πάντα όμως με αγάπη. Είχαμε μαλώσει αρκετές φορές, μου κράτησε μούτρα, ακόμη μου γύρισε και την πλάτη κάποια φορά. Ποτέ όμως δεν μου κρατούσε κακία. Στο τέλος θα ήμασταν αγκαλιά στο πάτωμα να παίζουμε.
Ακόμη και όταν άλλοι έρωτες ήρθαν στην ζωή μου, αυτή ήταν εκεί πάντα. Δεν με πρόδωσε στιγμή, παρόλο που εγώ αρκετές φορές την είχα προδώσει. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, θεώρησε πως αυτό το μωρό ήταν δικό της. Η φύση την έκανε να κατεβάσει γάλα για να ταΐσει το μωρό! Και ήταν εκεί δίπλα στο μωρό πάντα να το προσέχει και από τους άλλους, αλλά και από το ίδιο.
Τον γιό μου δεν τον πρόλαβε καλά. Έπαιξαν πολύ λίγο μαζί, αλλά και αυτόν τον είχε μη στάξει και μην βρέξει. Μπορώ να πω ότι τον ένιωθε ακόμη περισσότερο δικό της. Αναγνώριζε εμένα σε αυτόν. Αλλά και αυτός την πρόσεχε. Της έδινε τα καλύτερα παιχνίδια και τα καλύτερα γλυκά. Μια φορά δοκίμασε να φάει αυτός το γλυκό της, και αυτή τον άφησε. Ήξερε ότι δεν πρέπει να τρομάξει το μικρό.
Σήμερα, την φώναξα. Δεν ανταποκρίθηκε. Φοβήθηκα ότι έφυγε και άρχισα να φωνάζω με άγχος. Έτρεξα προς το μέρος της και την βρήκα ξαπλωμένη να κοιμάται. Δεν κοιμόταν όμως. Η Sheela έφυγε… Πήγε να βρει άλλα μέρη για τρέξιμο, άλλα κουτάβια για παιχνίδια, άλλες θάλασσες για κολύμπι…
Η Sheela έφυγε… Δεν είναι πλέον σπίτι μας. Δεν θα την ακούσω να κλαίει μόλις φτάνω σπίτι. Δεν θα κουνάει την ουρά από χαρά μόλις με βλέπει. Δεν πηδάει γύρω μου. Δεν θα περιμένει το χάδι μου, δεν θα χαίρεται όταν την κοροϊδεύω με το μπαλάκι της.
Η Sheela έφυγε και η οικογένεια μου είναι κατά ένα μέλος μικρότερη.
Η Sheela έφυγε… αλλά εγώ αντίο δεν της λέω…
Η Sheela έφυγε… όσες φορές και αν το πω, αρνούμαι να το πιστέψω
Η Sheela έφυγε…
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…