«Το έχω ξαναπεί ότι εδώ στην Ελλάδα θα μας σώσει μόνο ένας Superman. Τον έχω καλέσει αλλά δεν έχει έρθει ακόμα!»…

Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Μαρίνα Σκοπελίτου
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
Music Corner – 12/3/2013

Με τον  «άνθρωπο – ορχήστρα» ή «τρελλό» ή απλά Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο συναντηθήκαμε πριν από λίγες μέρες για να πραγματοποιήσουμε …κάτι που ξεκίνησε σαν μία τυπική συνέντευξη και κατέληξε σε …κάτι διαφορετικό! Όπως είναι η ζωή του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου γεμάτη πολλά και διαφορετικά πράγματα έτσι είναι και η σκέψη του, οπότε η συζήτηση μαζί του δεν ξέρεις ποτέ που θα σε οδηγήσει!

Με σύμμαχο τον τέλειο καιρό και την υπέροχη θέα του Cafe Restaurant Breeze στη Μαρίνα Φλοίσβου ξεκινήσαμε μία μεγάλη, φιλική και πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για πολλά και ποικίλα θέματα…

Music Corner: Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική και πότε κατάλαβες ότι θες να ασχοληθείς με αυτή επαγγελματικά;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Με τη μουσική ξεκίνησα να ασχολούμαι όταν ήμουν πεντέμισι χρονών. Με πήγε η γιαγιά μου σε ένα ωδείο και με ρώτησε: «Ποιο όργανό θες να μάθεις;». Εγώ είπα το βιολί. Δεν το είχα δει ποτέ από κοντά αλλά το είχα ακούσει και μου άρεσε έτσι όπως κουνούσαν το δοξάρι. Όλοι μου έλεγαν να μην πάρω βιολί γιατί είναι το πιο δύσκολο όργανο. Όσο μου έλεγαν όχι όμως, εγώ σαν αντιδραστικό παιδί που ήμουν επέμενα! Μετά βέβαια κατάλαβα …τι εστί βερίκοκο! Το βιολί, όπως λέω και στους μαθητές μου τώρα, θέλει πολύ υπομονή, μελέτη και απομόνωση. Αυτό βέβαια ισχύει για όλα τα όργανα, αλλά ειδικά το βιολί επειδή είναι άταστο, δηλαδή δεν ξέρεις που είναι η νότα, θέλει αυτί. Θέλει όπως έλεγαν οι παλιοί την πείρα. Δεν  είναι σαν το πιάνο που πατάς το πλήκτρο ή την κιθάρα που έχει χωρίσματα.

Θα μπορούσα να πω ότι η μουσική ήταν πάντοτε μέσα στη ζωή μου. Είχα μία έφεση στα μουσικά όργανα. Ποτέ όμως δεν είχα πει ότι θέλω να γίνω μουσικός. Δεν ήξερα τι θέλω να γίνω και περνούσαν διάφορα πράγματα από το μυαλό μου. Θυμάμαι μου έλεγε ο δάσκαλός μου: «Θα κάνεις το κέφι σου και θα πληρώνεσαι». Να σου πω την αλήθεια τότε δεν μου άρεσε έτσι όπως μου το έλεγε. Εγώ έκανα μουσική επειδή μου αρέσει. Τελικά όμως κατάλαβα ότι είχε πολύ δίκιο διότι αυτό που βλέπω στα άτομα της γενιάς μας είναι ότι οι περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι ασχολούνται με κάτι που δεν τους αρέσει. Εγώ αισθάνομαι πολύ τυχερός γιατί τουλάχιστον κάνω αυτό που γουστάρω και προσπαθώ να ζω με αξιοπρέπεια από αυτό. Βέβαια αυτό το τελευταίο είναι δύσκολο για τους Έλληνες καλλιτέχνες, ειδικά τους πιο νέους, οπότε κάνεις και διάφορα άλλα πράγματα που βοηθούν.

Εκεί που είπα ότι θα ακολουθήσω το δρόμο του τραγουδοποιού ήταν κατά τη διάρκεια μίας συναυλίας στο Μέγαρο Μουσικής. Έπαιζα με τη συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων και κάποια στιγμή εκεί που είχα παύσεις, δηλαδή περίμενα να μπω, έπιανα τον εαυτό μου να βαριέται λίγο. Θυμάμαι έλεγα: «Αχ να  ήμουν στη Σόλωνος στις μπουάτ!», γιατί έχω προλάβει τις μπουάτ και μου είχε λείψει πολύ το να κάνω παιχνίδι με δέκα άτομα από κάτω. Τότε λοιπόν κατέληξα ότι αυτό θέλω να κάνω…

Γενικά δεν μου άρεσαν ποτέ οι ορχήστρες στην Ελλάδα και ήθελα να φύγω στο εξωτερικό. Είχα δει ότι στις ορχήστρες δεν είσαι καλλιτέχνης. Είσαι δημόσιος υπάλληλος. Το δημοσιοϋπαλληλίκι εγώ το μισώ. Δηλαδή τι; Να μπεις σε μία ορχήστρα δίνοντας εξετάσεις, να περιμένεις πότε θα πεθάνει ο μπροστινός σου για να του πάρεις το αναλόγιο και να κοιτάς το ρολόι πότε θα κάνεις διάλειμμα; Αυτό δεν είναι τέχνη. Βέβαια, δεν φταίνε οι μουσικοί για αυτό. Υπάρχουν εξαιρετικοί παίκτες. Πάντα φταίει το σύστημα για έναν περίεργο λόγο. Ότι όνειρα και να έχεις, τα έχεις μόνος σου και σιγά – σιγά μπαίνεις μέσα στο σύστημα. Κάτι ανάλογο δεν γίνεται και στον χώρο της παιδείας; Βλέπεις τους αναπληρωτές ή τους αδιόριστους καθηγητές που έχουν όρεξη και κάνουν πράγματα αλλά κάποια στιγμή βαριούνται να κάνουν τους ήρωες.

Music Corner: Στα άλλα πράγματα που πρέπει να κάνεις για να ζεις είναι και το ωδείο που σκοπεύεις να δημιουργήσεις;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Όχι μόνο. Εδώ και τέσσερα χρόνια μαζί με τον αδελφό μου έχουμε δημιουργήσει ένα στούντιο για να κάνουμε τα δικά μας πράγματα. Στο στούντιο αφιερώνω πάρα πολύ χρόνο, ώρες ολόκληρες, γιατί  δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να κοιτούν το ρολόι. Οι δουλειές που κάνω κοστίζουν πάρα πολλές ώρες στο στούντιο γι’ αυτό έκανα αυτή την επένδυση και συνεχίζω να την κάνω. Αν δεν επενδύεις συνέχεια σε αυτό που κάνεις μένεις στάσιμος.

Έχουμε λοιπόν αυτό το στούντιο όπου θα κάνουμε φοβερές δουλειές, οι οποίες έχουν αρχίσει να γράφονται. Παράλληλα, έχουμε και το γραφείο που κλείνουμε τις συναυλίες γιατί γενικότερα μου αρέσει η ανεξαρτησία. Έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς ανθρώπους και προτιμώ να ξέρω τι μου γίνεται. Σκέψου ότι έχω πάρει ήχο και φώτα ώστε να μπορώ να κάνω δικές μου παραγωγές. Είχα μέχρι και μεγάλο αυτοκινούμενο, το οποίο το πουλάω τώρα λόγω της κρίσης γιατί πλέον δεν ταξιδεύουμε πολλά άτομα αλλά πηγαίνουμε με μικρότερα σχήματα.

Το ωδείο, στο οποίο αναφέρθηκες, θα λειτουργήσει επιλεκτικά και μαζεμένα από τον Σεπτέμβρη, ουσιαστικά σαν μουσική σχολή. Η διδασκαλία για μένα είναι χόμπι, με την έννοια ότι από τα μαθήματα δεν βγάζεις λεφτά. Μάλιστα, πολύ μουσικοί  σνομπάρουν το να κάνουν μαθήματα. Φυσικά το να είσαι καλός παίκτης δεν συνεπάγεται ότι είσαι και καλός δάσκαλος. Εγώ ίσως το πήρα από τους γονείς μου που ήταν εκπαιδευτικοί. Πάντως με ιντριγκάρει το να πάρω ένα παιδί από το τίποτα και να το κάνω μουσικό με την πλήρη έννοια της λέξης. Εγώ είμαι, όπως λένε όπως λένε και οι μαθητές μου, αυτός που κάνει τα δύσκολα και μου αρέσει αυτό γιατί έτσι ήταν και οι δάσκαλοί μου. Δεν είχα ακούσει ποτέ καλή κουβέντα, ενώ εγώ λέω και καμία (γέλια). Για να σου δώσω να καταλάβεις δεν μαθαίνω στα παιδιά τραγουδάκια για να χαρεί η μαμά. Απορρίπτω δηλαδή όλο αυτό το σύστημα της παπαγαλίας που σήμερα έχει επικρατήσει από το σχολείο. Προσπαθώ να τους αλλάξω τον τρόπο σκέψης και το πετυχαίνω.

Music Corner: Παίζεις 20 περίπου όργανα, όπως το τρομπόνι, το βιολί και το κλασικό μαντολίνο, μπορείς να μου εξηγήσεις πως το κάνεις αυτό; Άλλοι τρομάζουν να μάθουν ένα!
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Αυτό είναι μία έφεση που είχα από μικρός, ένα ταλέντο. Αλλά να ξέρεις ότι το ταλέντο δεν σε βοηθάει πάντα, αυτό λέω και στους μαθητές μου. Μπορεί να βοηθάει στην αρχή αλλά σε αφήνει γρήγορα. Δηλαδή αν ένα παιδί έχει ταλέντο αλλά δεν μελετά θα φτάσει σε ένα σημείο που δεν θα μπορεί να ανταπεξέλθει. Μετά το ταλέντο είναι η μελέτη και η απομόνωση.

Βέβαια, το σύστημα στην Ελλάδα είναι λίγο περίεργο. Είμαστε 400 χρόνια πίσω, γι’ αυτό δεν υπάρχει μία μουσική ακαδημία στη χώρα μας. Η Αλβανία έχει τρεις μουσικές ακαδημίες και αναφέρω την Αλβανία γιατί ακούμε διάφορα ρατσιστικά σχόλια. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει μία μουσική ακαδημία στην οποία να πηγαίνουν τα παιδιά από μικρά και να περνούν μία βόλτα από όλες τις αίθουσες, όπως στην ταινία «Ο σολίστας». Μπορεί κάποιος να έχει ταλέντο στην άρπα ή στο γαλλικό κόρδο. Εμείς αυτά τα όργανα ούτε που τα ξέρουμε. Αυτό δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε, το πόσο πίσω είμαστε σε επίπεδο πολιτισμού, οι νεοέλληνες.

Music Corner: Η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε το 2008, το «Γαμώ την Καταδίκη μου», τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο και τι άλλαξε από τότε στη ζωή σου;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Θυμάμαι πολύ κόπο, πολύ μόχθο και πολλά “όχι” από δισκογραφικές εταιρείες, ακόμη και από εκείνη που έβγαλε τελικά το δίσκο! Φαντάσου ότι έχω δει τη δουλειά μου στα σκουπίδια. Είχα πάει για το δεύτερο ραντεβού και έλεγα «Ok, το ‘χουμε!». Πριν μπω όμως μέσα βλέπω ένα σωρό με πολλές δουλειές και πάνω – πάνω τη δική μου. Τι να κάνεις μετά; Μπαίνεις να μιλήσεις κάνοντας τον χαμαιλέοντα, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως και στο στρατό. Ο  στρατός είναι πολύ καλό σχολείο για διάφορα πράγματα της κοινωνίας γιατί εκεί που αρχίζει ο στρατός σταματάει η λογική. Αλλά εντάξει έχει και την πλάκα και κυρίως συνειδητοποιείς σε τι κόσμο ζεις γιατί πρόκειται ουσιαστικά για μία μικρογραφία της κοινωνίας. Κάνεις παρέα με ανθρώπους που δεν έχεις φανταστεί ότι υπάρχουν.

Αλλά όσον αφορά εκείνη την περίοδο δεν μπορώ να πω ότι έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Γενικώς τρέχω. Τώρα βέβαια οι δυσκολίες είναι ακόμα πιο πολλές λόγω της κρίσης αν και ποτέ δεν είχα πολλά λεφτά και αν είχα θα έπαιρνα ένα όργανο. Είναι αυτό που λέω ότι επενδύεις συνέχεια στη δουλειά σου.

Music Corner: Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τον νέο δίσκο που ετοιμάζεις με τίτλο «Ένας  τρελλός»;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Ο δίσκος έχει τελειώσει τώρα, απλά είμαι στο στούντιο και κάνω το master, δηλαδή τον βελτιώνω. Αυτός ο δίσκος μου πήρε 2,5 χρόνια, πολύ δουλειά, πάρα πολλά λεφτά και πάρα πολλά δάνεια, αλλά συνεχίζουμε… Τι εννοώ; Σήμερα η δισκογραφία δεν πουλάει. Τα λεφτά αυτά δεν πρόκειται να τα βγάλω από τις πωλήσεις αλλά δεν μπορώ να κάνω έκπτωση σε αυτό που κάνω, δηλαδή όταν θα φτάσει στον ακροατή θέλω να είναι έτσι ακριβώς όπως το έχω στο κεφάλι μου.

Έχω χρησιμοποιήσει πολλά όργανα, γιατί δημιουργώ εικόνες με αυτά. Και οι μουσικοί είναι για μένα  συμμετοχές στο δίσκο. Έχουν παίξει εξαιρετικοί παίκτες που είναι φίλοι και τους αγαπώ. Τι να σου πω, για τον φίλο μου τον Σίμο που με παίρνει τηλέφωνο στο δίσκο; Έχει πολύ πλάκα! Ο Σίμος με παίρνει κατά καιρούς τηλέφωνα και με παίρνει και στο δίσκο. Είναι ένας θεατρικός δίσκος. Έχει πρόζα και διάφορα άλλα πράγματα.

Συμμετέχει η Εβελίνα Παπούλια, ο Δημήτρης Σταρόβας, ο Σάκης Μπουλάς και η Κατερίνα Παπουτσάκη. Όσο για την Κατερίνα, όλοι μου λένε «Μα η Κατερίνα…». Εγώ όμως πάντα κρίνω το έργο. Την Κατερίνα την έχω δει στο θέατρο και με έχει συγκινήσει πραγματικά. Πιστεύω ότι έχει μεγάλο ταλέντο. Πολλές φορές μένουμε στην επιφάνεια, το θέμα είναι όμως να το ψάχνεις και να έχεις προσωπική άποψη για το τι κάνει ένας άνθρωπος. Αλλά ας συνεχίσω με τις συμμετοχές. Συμμετέχει ένα ιταλικό συγκρότημα, ο Τσούτσο ένας φίλος, Κουβανός μετανάστης που ακούγεται στον «Χαμαιλέοντα», ο Ρενάζ ένας Κούρδος μετανάστης και ο Θανάσης Παπαβασιλόπουλος που παίζει κλαρίνο και είναι μουσικάρα!

Γενικά εγώ δεν έχω ταυτότητα κάνω τα πράγματα όπως μου ‘ρθουν, γι’ αυτό είναι και τρελός ο δίσκος. Ούτως ή άλλως τρελό με έλεγαν και από τον πρώτο δίσκο γιατί τότε είχα σίγουρη δουλειά και τα άφησα όλα, πούλησα το αμάξι μου και έκανα δίσκο.

Music Corner: Άρα στον τίτλο «Ένας τρελλός» υπάρχει μία αυτοαναφορικότητα;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Πολύ με χαρακτηρίζουν έτσι και μου άρεσε αυτό. Μάλιστα είχα δει ένα ρεπορτάζ στο οποίο είχαν ρωτήσει τον  Κώστα Χατζή, που εκτιμώ πάρα πολύ, για τη συναυλία «Ο τρελλός» και είχε πει: «Μακάρι να υπήρχαν και άλλοι τέτοιοι τρελοί». Πολύ το χάρηκα, ιδιαίτερα γιατί το είπε ένας τέτοιος άνθρωπος. Θα σου πω και ένα άλλο περιστατικό, όταν βγήκε ο δίσκος «Γαμώ την καταδίκη μου» είχα βρεθεί στην ΕΡΤ. Ακούω ξαφνικά μία φωνή «Αλκιβιάδη…» και ήταν ο Μάνος Ελευθερίου! Ήρθε μου έδωσε το χέρι του και μου είπε συγχαρητήρια για το δίσκο μου και ότι του άρεσε το «Γαμώ την καταδίκη μου» και το «Νηπενθές». Βλέπεις λοιπόν ένας άνθρωπος ακομπλεξάριστος που ξεχώρισε δύο κομμάτια και ήρθε και μου το είπε. Ή ο Λευτέρης Παπαδόπουλος που δεν του αρέσει να γίνονται διασκευές αλλά μου έδωσε την άδεια για τη «Γοργόνα». Μου είπε μάλιστα ότι του άρεσε που φώναζα, ότι ήταν αληθινό δηλαδή. Όταν λοιπόν κάποιοι άνθρωποι που εκτιμάς σου λένε τέτοια πράγματα δεν πειράζει, όλα είναι μια χαρά…

Music Corner: Ήταν δική σου, συνειδητή επιλογή να κυκλοφορήσει ο νέος σου δίσκος μέσα από δική σου ανεξάρτητη εταιρεία ή ήταν μία αναγκαστική επιλογή;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Ήταν δική μου, συνειδητή απόφαση γιατί μπορούσα να το κάνω. Οι εταιρείες, όπως ξέρουμε όλοι μας, κατέστρεψαν τη μουσική. Γιατί να συνεχίσει να γίνεται αυτό; Η αλήθεια είναι ότι είχα προτάσεις από εταιρείες αλλά λέω γιατί να το κάνω; Αφού δεν αλλάζουν. Ο Καζαντζάκης έλεγε: «Εσύ έχεις τα χρώματα, τα καβαλέτα, τα πινέλα. Ζωγράφισε έναν κόσμο που σου αρέσει και μπες μέσα να γλιτώσεις». Το “γλιτώσεις” είναι δική μου προσθήκη. Πάντως εμείς έχουμε τα χρώματα… Παρά τις δυσκολίες και τον κόπο συνεχίζω γιατί πιστεύω ότι ο καθένας στον τομέα του μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Είναι θέμα συνείδησης να σταματήσουμε να δεχόμαστε κάποια πράγματα.

Music Corner: Ένα από τα τραγούδια του καινούργιου σου δίσκου είναι το «Αφεντικό», στο οποίο λες «…18ωρο με μαλάκα αφεντικό, στα 60 θα παίρνω μόνο βασικό». Πολλοί θα ταυτιστούν με αυτό το στίχο. Όμως πιστεύεις ότι φταίνε μόνο τα αφεντικά; Δεν φταίμε και εμείς που τους αφήνουμε να αλωνίζουν;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Αν ακούσεις όλο το στίχο προσεκτικά θα δεις ότι το λέει κατά κάποιο τρόπο. Μου αρέσει αυτό το κομμάτι πολύ γιατί στο live οι μισοί γελάνε και οι μισοί κλαίνε. Συνειδητοποιούν αυτό που λέει ο στίχος, ότι δηλαδή μεγάλωσαν, σπούδασαν και έφτασαν να δουλεύουν 18ωρο με μαλάκα αφεντικό για να παίρνουν στα 60 τους το βασικό. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι συνειδητοποιούν ότι γι’ αυτό δεν φταίει μόνο το αφεντικό, που ξέρουμε ότι είναι μαλάκας, όχι πάντα βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις. Δεν μένω στο αφεντικό, μένω στο ότι εσύ επέτρεψες στον εαυτό σου να γίνει αυτό. Ποιο ήταν το όνειρό σου; Για κοίταξε στον καθρέφτη! Μπορείς να κοιτάξεις στον καθρέπτη; Όταν τραγουδώ αυτό το κομμάτι και τον κοιτάω τον άλλο στα μάτια μερικοί κοιτούν κάτω γιατί το κομμάτι κρύβει πολλά…

Music Corner: Τι είναι αυτό που σε νευριάζει περισσότερο στην Ελλάδα σήμερα;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Η νοοτροπία που υπάρχει. Με νευριάζει όταν κάποιος δεν σέβεται τον διπλανό του.  Όταν βλέπεις να αφήνει κάποιος το αυτοκίνητο ή το φορτηγό του όπου τον βολεύει και να μη σκέφτεται ότι υπάρχει κίνδυνος να περάσει κάποιος και να σκοτωθεί, δεν σκέφτεται τον διπλανό του. Του το λες, σε κοιτάει και δεν το έχει σκεφτεί ποτέ του. Όταν πετάς τη γόπα έξω από το αυτοκίνητο δεν σκέφτεσαι τον διπλανό σου. Όταν οδηγούσα μηχανή ξέρεις πόσες φορές …είχα πετάξει τον καφέ μέσα σε αυτοκίνητα και τους έλεγα: «Μα δεν έχετε τασάκι;».

Ακόμη με νευριάζει το ότι είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει εργοστάσιο διαχείρισης απορριμμάτων και θέλουμε να κάνουμε ΧΥΤΑ. Και θα με βρεις εκεί γιατί πάω στο Βερολίνο και βλέπω πάρκο από πάνω και από κάτω εργοστάσιο σκουπιδιών ή πάω στην Ιταλία και μου δίνουν ένα στικάκι για να πάω να πετάξω τα σκουπίδια και εγώ νιώθω ότι είμαι από την Ουγκάντα. Λέω που να το βάλω αυτό και με έπιασαν τα δάκρυα, πραγματικά. Δεν διανοούμαι τα ΧΥΤΑ να είναι απαγορευμένα σε όλη την ΕΕ και εμείς να τρώμε ακόμα πρόστιμα για αυτά. Είναι αυτονόητο ότι παίρνουν μίζες, εμένα όμως δεν με ενδιαφέρει αυτό σαν πολίτη. Με ενδιαφέρει η εξέλιξη και το πως θα παραμείνει καθαρό το περιβάλλον. Έχεις δει τη γίνεται στη Φυλή; Εγώ έχω παίξει στη Φυλή με τόνους από σκουπίδια από πίσω και έχω μιλήσει με ανθρώπους που όταν ήταν παιδάκια έπαιζαν στα ρυάκια ή μάζευαν χόρτα. Τώρα δεν μπορείς καν να κάτσεις εκεί. Αυτό είναι έγκλημα. Άμα είναι τόσο καλά αυτά τα πράγματα που θέλουν να κάνουν που από τη μία μπαίνουν σκουπίδια και από την άλλη βγαίνουν μελομακάρονα ας τα κάνουν σε άλλες συνοικίες και όχι στην Κερατέα ή στην Φυλή. Γιατί δεν τα κάνουν εκεί; Αν και δεν είναι αυτό το βασικό πρόβλημα. Το θέμα όπως είπα είναι ότι είμαστε η μόνη χώρα που δεν έχει εργοστάσιο διαχείρισης. Κάνει κανείς ανακύκλωση; Όχι, γιατί δεν κάνει η χώρα ανακύκλωση. Έχουμε πάρει τα πακέτα για τους κάδους αλλά ανακύκλωση δεν έχουμε. Όλα αυτά που βλέπετε στην ανακύκλωση τα μαζεύουν και καταλήγουν στη Φυλή.

Να σου πω και για τον τομέα μου. Εδώ και δύο χρόνια η “Ορχήστρα των Χρωμάτων” που ίδρυσε ο Μάνος Χατζηδάκις δεν υπάρχει, το ξέρετε; Αλλά αυτό δεν έχει ακουστεί πουθενά. Αλλά και όλες οι άλλες ορχήστρες  έχουν αποδεκατιστεί. Κάτι ανάλογο συμβαίνει σε όλους τους τομείς. Που είναι η στήριξη; Και έρχομαι στην εκκλησία. Πού είναι η στήριξή η ουσιαστική από την εκκλησία; Εγώ μόνο έναν άνθρωπο έχω ακούσει -μιλάω από τα ανώτερα κλιμάκια- τον  Νικόλαο, τον Μητροπολίτη Μεσογαίας, ο οποίος είπε σε μία συνέντευξη του να φορολογηθεί η εκκλησία και έπεσαν να τον φάνε. Γιατί ρε παιδιά;

Music Corner: Πιστεύεις;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Πιστεύω σε άλλα πράγματα, αλλά αυτά μπορεί να τα ονομάσω τασάκι ή λουκουμά. Η πίστη νομίζω ότι είναι παντού και όχι σε τούβλα, ξύλα ή πέτρες. Έτσι αναφέρει και το Ευαγγέλιο που λένε ότι δεν έχει βγει προς τα έξω. Από την άλλη η πίστη μπορεί να είναι μία ηλεκτρική εκκένωση όπως έλεγε και ο Tesla. Δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως δεν είναι στα τάματα, αν και δεν κατηγορώ όποιον πιστεύει σε αυτά. Άμα το κάνεις αληθινά και αισθάνεσαι καλά με αυτό, είμαι μαζί σου. Είναι πάντοτε το γιατί κάνεις κάτι.

Music Corner: Πάντως σε προβληματίζουν τα θέματα της θρησκείας;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Όπως και όλους. Όπως με προβληματίζουν και τα θέματα της επιστήμης. Μου αρέσει να διαβάζω, να τα συγχέω και να προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Μελετάω και πολλές άλλες θρησκείες. Σίγουρα η θρησκεία είναι ένα κατασκεύασμα του ανθρώπου, όπως σίγουρα υπάρχουν εξωγήινοι και παράλληλα σύμπαντα.

Music Corner: Υπάρχει κάποια ιδεολογία με την οποία να ταυτίζεσαι;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Δεν πιστεύω σε καμία ιδεολογία γιατί δεν υπάρχουν ιδεολογίες σήμερα στην Ελλάδα. Σε  όλους τους τομείς δεν υπάρχουν χρώματα και γι’ αυτό δεν μπορώ να ταυτιστώ με κανέναν. Ή το άλλο… έβλεπες μία αντιπολεμική πορεία και στην πραγματικότητα ήταν δύο πορείες ή τρεις ταυτόχρονα! Ρε παιδιά όλοι εναντίον του πολέμου δεν είμαστε; Ναι αλλά το πλαίσιο…! Ούτε αυτό μου αρέσει. Πολύ μου λένε ότι είμαι κομμουνιστής, αλλά δεν είμαι τίποτα. Με νοιάζει γενικά το δίκαιο του ανθρώπου, όποιο και αν είναι αυτό. Και γενικά πιστεύω ότι όλα ξεκινούν από εμάς. Τι κάνεις εσύ; Πετάς τη γόπα; Πετάς τον καφέ; Σέβεσαι τον διπλανό σου; Όλοι κάνουμε λάθη, κανείς δεν είναι τέλειος αλλά τουλάχιστον να σκεφτόμαστε λιγάκι.

Music Corner: Πριν λίγο καιρό πραγματοποιήθηκε ο ελληνικός τελικός για το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στη Eurovision. Πολλοί υποστήριξαν ότι φέτος η Ελλάδα ίσως δεν θα έπρεπε να συμμετάσχει σε αυτό το διαγωνισμό. Ποια είναι η δική σου άποψη;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Δεν ξέρω, δεν με έχει απασχολήσει. Ξέρεις τι με έχει απασχολήσει; Πόσοι ξέρουν ας πούμε τον Γιάννη τον Σγούρο, που έχει διακριθεί σε παγκόσμιο επίπεδο; Τον Λεωνίδα τον Καβάκο που είναι ένας βιολονίστας απίστευτος; Αυτοί είναι άνθρωποι που προσπαθούν, που έχουν διακριθεί και δεν τους βοηθάει κανείς. Ή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες πήραμε τόσα μετάλλια και όταν γύρισαν τα παιδιά στο αεροδρόμιο δεν υπήρχε ούτε μία κάμερα, ήταν μόνο οι γονείς τους. Αυτό δεν σε εξοργίζει; Εμένα μου το είπαν και με έπιασαν δάκρυα. Και μας ενδιαφέρει τώρα η Eurovision; Μακάρι να γίνει και να διακριθούμε αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που με απασχολεί.

Άλλοι με ρωτάνε αν θα πήγαινα. Δεν ξέρω. Αν μου έκαναν πρόταση και είχα όντως κάτι, θα το σκεφτόμουν. Όλα τα άλλα δεν με πολυαπασχολούν. Δεν θα κάτσω να το δω. Θα το δω μόνο αν τύχει για να δω τι έχουν οι άλλοι και επειδή είναι μία φοβερή παραγωγή. Τα προσέχω αυτά, μου αρέσει να βλέπω την εξέλιξη. Και φυσικά θα μου άρεσε να παίξω σε μία τέτοια σκηνή. Αλλά όλο το άλλο background, που βγαίνουν τα μεσημέρια και τα βράδια κάτι τύποι και λένε, γιατί ο ένας έχει περάσει ή ο άλλος είναι ειδήμονας, αυτά δεν μου αρέσουν.

Music Corner: Το βασικό επιχείρημα των περισσότερων είναι ότι δεν χρειάζεται να ξοδεύουμε λεφτά για τη Eurovision τη στιγμή που βρισκόμαστε σε μία τόσο δυσχερή οικονομική κατάσταση…
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Ας φέρουν τις καταθέσεις από την Ελβετία και την Κύπρο για να δούμε ποιοι πήραν τις μίζες και πως έγιναν όλα. Αυτό είναι το πρόβλημα και όχι η Eurovision. Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Να μπουν στη φυλακή και οι υπόλοιποι και όχι αυτοί που έχει συμφωνηθεί να μπουν. Βέβαια θα μου πεις σε ποια φυλακή; Εγώ το έχω ξαναπεί ότι εδώ στην Ελλάδα θα μας σώσει μόνο ένας Superman! Εγώ τον έχω καλέσει αλλά δεν έχει έρθει ακόμα! Δεν ξέρω αν υπάρχει. Αλλά γιατί χρειαζόμαστε τον Superman; Θα τον χτυπούν με όπλα αλλά αυτός δεν θα φοβάται και θα λέει: «Έλα εδώ κύριε! Ποιος είσαι εσύ; Τι είχες πριν; Τα δούλεψες; Ωραία, μια χαρά. Αν όχι, στα παίρνουμε και ζήσε με 400 ευρώ!». Αυτή είναι η τιμωρία τους. Αυτό όμως μπορεί να το κάνει μόνο ένας Superman, γιατί οποιονδήποτε άλλον θα τον φάνε. Αυτή είναι η αλήθεια!

Music Corner: Μιλάμε όλοι για αυτή την κατάσταση που είναι πολύ δύσκολη και για τους πολιτικούς που δεν έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Όμως στις διάφορες περιόδους κρίσεων καλούνται και οι άνθρωποι του πολιτισμού και της τέχνης να παίξουν ένα ρόλο. Πιστεύεις ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία οι άνθρωποι της τέχνης έχουν αναλάβει την ευθύνη που τους αναλογεί;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Κάποιοι ναι και κάποιοι άλλοι όχι. Οι επώνυμοι άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη δεν έχουν κάνει κάτι. Βέβαια δεν μπορείς να ξέρεις πάντα γιατί υπάρχουν διάφορες δράσεις που μπορεί να μην γίνονται τόσο ευρέως γνωστές. Εγώ ξέρω ανθρώπους που κάνουν θέατρο και πηγαίνουν και παίζουν μέσα σε σπίτια. Ας πούμε εγώ προσωπικά κάνω πράγματα τα οποία δεν τα διατυμπανίζω. Τι να σου πω; Έχω παίξει σε όλες τις φυλακές και όποτε με καλούν πηγαίνω οπουδήποτε. Τώρα στα λέω γιατί με ρώτησες. Ξέρω και άλλους ανθρώπους που έχουν κάνει τέτοια πράγματα αλλά και εγώ θα ήθελα να γίνουν ακόμα περισσότερα. Και το θέμα είναι τι θα βγει από όλο αυτό. Στις δύσκολες εποχές, τις πιο σκληρές βγήκαν τα αριστουργήματα και βγήκαν με πολύ κόπο και μόχθο. Η ιστορία θα δείξει. Θα μπορέσει ο καλλιτέχνης να εμπνεύσει τους ανθρώπους γύρω του; Γιατί αυτό είναι το νόημα της δημιουργίας και η πρόκληση. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Θα έρθει κάποιος στο καμαρίνι μου και θα μου πει: «Ε, ρε που είσαι; Γαμώ την καταδίκη μου!». Ωραία! Θα έρθει όμως και μία κοπέλα θα με κοιτάξει στα μάτια και θα μου πει: «Πόσα πτυχία να αποκτήσω για να μην υπάρχω;». Βλέπεις ότι κάπου την άγγιξες, την έβαλες να σκεφτεί. Αυτή είναι η χαρά του καλλιτέχνη, το να σε βάλει να σκεφτείς. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι αλλά αν κουνήσεις λίγο τα νερά έχεις πετύχει! Αυτό έκανε ο Μάνος Χατζιδάκις ή ο Μάνος Λοΐζος.

Music Corner: Όταν ξεκίνησες σε αυτό το χώρο δυσκολεύτηκες να τρυπώσεις. Μετά από αρκετές απόπειρες όμως κατάφερες να πετύχεις το στόχο σου. Στις μέρες μας πολλοί, κυρίως νέοι άνθρωποι, αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις, τι θα ήθελες να τους συμβουλεύσεις;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Αυτό που έλεγαν και σε εμένα και τους κοιτούσα λίγο εκνευρισμένος. Άμα αξίζεις θα προχωρήσεις! Εγώ τι έκανα; Πάντα κοιτούσα να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, είτε είχα να παίξω μπροστά σε πολύ κόσμο, είτε έπαιζα μπροστά σε τρία άτομα. Η απογοήτευση να μην έρχεται ποτέ.

Music Corner: Φαίνεται ότι έχεις μια ιδιαίτερη ευαισθησία όσον αφορά τα παιδιά. Τα  νέα παιδιά πλήττονται σε μεγάλο βαθμό από την τωρινή κατάσταση. Βλέπουμε λοιπόν να γεμίζουν αρνητικά συναισθήματα και να ξεσπούν πολύ βίαια. Σε ανησυχεί αυτό το φαινόμενο;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος:Έχεις πολύ δίκιο και δεν είναι μόνο η βία, είναι και τα ναρκωτικά από πολύ νωρίς ή οι σχέσεις χωρίς σκέψη. Είμαι μέσα στα παιδιά και τα βλέπω. Περνάω τις φάσεις που είναι μικρά, που είναι στην εφηβεία και μου αρέσει να τα τσιγκλάω, παρότι ξέρω ότι με μισούν εκείνη την ώρα αλλά πρέπει να ξεσπάσουν. Στεναχωριέμαι για τα παιδιά γιατί είναι σε χειρότερη φάση από εμάς. Εμείς τουλάχιστον λέγαμε ότι θα κάνω αυτό ή εκείνο. Αυτά λένε: «Τι θα κάνω ρε παιδιά; Με δουλεύετε;». Τώρα πλέον το πρώτο πράγμα που τα ρωτάω είναι σε ποια χώρα θα πάνε. Και το φοβερό είναι ότι οι περισσότεροι ξέρουν. Εγώ αγαπώ τη χώρα μου και πιστεύω ότι πρέπει να μένεις, να παλεύεις και να βοηθάς με τον τρόπο σου σαν μονάδα.

Αυτό που θα τους συμβούλευα είναι να κοιτούν τον καθρέφτη κάθε μέρα, να βάζουν ωτοασπίδες σε οτιδήποτε άλλο και να ψάχνουν να βρουν τι θέλουν να κάνουν. Οι πιο πολλοί μου λένε ότι θέλουν να δηλώσουν τις στρατιωτικές σχολές αλλά εγώ πάντα επιμένω ότι δεν πρέπει να κοιτούν τι είναι σίγουρο. Άμα το γουστάρεις και είναι αυτό που θέλεις να κάνεις, μαζί σου, γιατί θα γίνεις καλός πυροσβέστης ή καλός αστυνομικός. Λέω αστυνομικός γιατί παντού υπάρχουν και καλοί και κακοί επαγγελματίες και καλύτερα να μην ομαδοποιούμε καταστάσεις. Έχω φίλο αστυνομικό που πραγματικά τον χαίρομαι. Έχω και φίλο παπά που τον χαίρομαι που λέει στην λειτουργία «Δικό σας!» (γέλια) και …τραγουδούν όλοι με πάθος!

Το θέμα είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις και όταν κοιτάς στον καθρέφτη και κοιτάς τον εαυτό σου στα μάτια θα το ξέρεις. Είσαι ευτυχισμένος; Αυτό θες να κάνεις; Στη δική μας γενιά πολλοί έκαναν αυτό που ήθελε ο μπαμπάς ή η κοινωνία. Κάποια στιγμή όμως είμαστε μόνοι μας στη ζωή και το θέμα είναι να έχουμε κάνει κάποια πράγματα για να είμαστε καλά μέσα μας. Μπορεί να μην έχεις να φας αλλά να είσαι ευτυχισμένος. Είναι πολύ πιο σημαντικό από το να έχεις όλα όσο βλέπουμε τριγύρω μας  και να έχεις πέσει στα ναρκωτικά, στην κατάθλιψη ή να μην είσαι γεμάτος. Εμένα με ευχαριστούν απλά πράγματα, το να κάνω χειμερινό μπάνιο ή το να κλαδέψω. Μ’ αρέσουν και άλλα πράγματα αλλά δεν θα πάθω τίποτα αν δεν τα έχω. Έχω κάνει και τρέλες. Όλα χρειάζονται στη ζωή. Να ζήσουν πράγματα αλλά ας μη ζήσουν λάθος πράγματα…

Music Corner: Με τα κοινά ασχολείσαι;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Πάντοτε! Και όποτε με καλέσει κάποιος θα είμαι στην πρώτη γραμμή. Είμαι κατά της βίας αλλά θα είμαι πρώτη γραμμή πάντοτε με το ταμπούρο μου, όπως ήμουν και το έχω πληρώσει αλλά δεν με νοιάζει γιατί λέω την αλήθεια. Θα μπορούσα να έχω βολευτεί αλλά δεν το κάνω γιατί είμαι πολεμιστής. Έτσι ήταν οι Σουλιώτες με αυτή την κόμη (εννοεί τη δική του), έτσι ήταν οι Μοϊκανοί. Έτσι είναι η ζωή, είσαι πολεμιστής…

Music Corner: Πέρα από τη μουσική τι άλλο υπάρχει στη ζωή σου;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Κάνω πολύ γυμναστική. Μου αρέσουν οι κατασκευές, το κλάδεμα, το σκάψιμο. Έχω ζώα. Γενικά μου αρέσει η φύση. Επίσης μου αρέσει να μαγειρεύω, να ανοίγω φύλλο. Το μαγείρεμα είναι δημιουργία γι’ αυτό μου αρέσει πολύ. Μου αρέσουν όλες οι δουλειές που γίνονται με τα χέρια. Δε βλέπεις τα χέρια μου; Είναι σημαδεμένα. Χέρια μουσικού είναι αυτά; Πάλι καλά που τώρα άρχισα να φοράω γάντια και είναι κάπως καλύτερα.

Music Corner: Τα χέρια του μουσικού πρέπει να είναι μαλακά…
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Έλα μωρέ. Άμα ξέρεις να παίζεις, παίζεις. Τι σκληρά, τι μαλακά! Σκέψου ότι ο παππούς μου ήταν γιατρός και μάλιστα φοβερός γιατρός με μόρφωση απίστευτη αλλά είχε κάνει ότι δουλειά θέλεις με τα χέρια του. Θυμάμαι είχαμε πάει να μαζέψουμε φραγκόσυκα και ο παππούς μου τα έκοβε έτσι με τα χέρια γυμνά. Φαντάσου γιατρός με κάτι χέρια χτίστη που δεν τα τρυπούσε τίποτα! Αφού τα έκοψε μου κάνει πάρ’ τα και θυμάμαι που έχω μείνει εγώ «Αααα!» και έβγαζα όλο το βράδυ ακίδες! Έτσι και εγώ από μικρός έχτιζα, έσκαβα, έβαφα και τώρα χαίρομαι που τα έχω μάθει όλα αυτά.

Music Corner: Ποιο ήταν το τελευταίο τραγούδι που άκουσες και σε συγκίνησε και ποια η τελευταία ταινία;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Μου αρέσει το κομμάτι «In colors» που έχουν κάνει οι Minor Project, τα παιδιά από την Πάτρα, που είναι λίγο χατζηδακικό. Είναι πολύ όμορφο. Με συγκίνησε… Και από ταινία το «Mary and Max»  που είναι animation με πλαστελίνες και βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία. Είναι πάρα πολύ όμορφο, να το δείτε…

Music Corner: Αν και το έχεις αναφέρει σε προηγούμενες συνεντεύξεις σου, θα ήθελα να μας ξαναπείς που εμφανίζεσαι φέτος και που μπορούν να σε βρουν όσοι θέλουν να σε ακούσουν;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Στο ANTART στη Γλυφάδα που είναι ένα φοβερό μαγαζί με εκπληκτικό ήχο. Εκεί θα είμαστε 4 Σάββατα και μπορεί να συνεχίσουμε. Γενικότερα γυρίζουμε όλη την επαρχία, όπου μας καλούν πάμε. Είχαμε πάει Λουτράκι, τώρα θα πάμε προς Κέρκυρα, Ηγουμενίτσα, Πελοπόννησο και Κρήτη. Μας έχουν καλέσει σε πολλά μέρη και προσπαθούμε να συνδυάσουμε τις ημερομηνίες. Γενικότερα είμαι παντού, εγώ και τα …Jumbo (γέλια)!

Music Corner: Δήλωσες ότι στις εμφανίσεις σου με τους Sleeping Band δεν είναι «ο Αλκιβιάδης και η μπάντα. Είμαστε μια παρέα». Πιστεύεις ότι μόνο οι παρέες γράφουν ιστορία;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Πάντοτε πίστευα στις παρέες, τα καλύτερα πράγματα δημιουργούνται από τις παρέες. Αλλά γενικότερα βλέπω ότι στους νέους καλλιτέχνες δεν ισχύει αυτό, ο καθένας θέλει να είναι μόνος του. Παλιότερα οι καλλιτέχνες ήταν παρέες. Αυτό το έχω συζητήσει και με τον Διονύση Σαββόπουλο και μου το είχε επαληθεύσει. Μάλιστα τον είδα να συγκινείται όταν του έκανα αυτή την ερώτηση. Ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Στον Μαγικό Αυλό μαζεύονταν ο Χατζιδάκις με τον Τσαρούχη και άλλους ζωγράφους και αντάλλασσαν απόψεις και έτσι έβγαιναν τα σπουδαία πράγματα…!

————-

*** Ευχαριστούμε το Cafe Bar Restaurant «BREEZE» για τη φιλοξενία (Μαρίνα Φλοίσβου, Π. Φάληρο / 210.9889094)
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here