«Για τον καλλιτέχνη είναι σημαντική η αρχή, αλλά το τέλος είναι αυτό που πρέπει να είναι αντάξιο της τέχνης του»
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Τάνια Σκραπαλιώρη
Φωτογράφηση: Αφροδίτη Ζαγγανά
Music Corner – 30/5/2014
Ο Ζωρζ Πιλαλί είναι ένα άτομο παρφαί! Ξεκίνησε τη μουσική απ’ τους δρόμους κάνοντας φάρσες και καψουροπαρωδίες, έπαιξε στο Rodeo με τον Παύλο, συνεργάστηκε αγαστά με το Δημήτρη Πουλικάκο, πάντρεψε ρεμπέτικο και μπλουζ και άλλα, δισκογράφησε με τον Luisiana Red και έδωσε τα καλύτερα δείγματα ροκ σάτιρας, με μόνο αντίπαλο δέος αυτό του Τζίμη Πανούση…
Με αφορμή την επιστροφή του στη σκηνή και στο Stage Volume 1 με την παράσταση «Θεήλατοι» τον συναντήσαμε και τον αφήσαμε απλά να μας μιλάει, απολαμβάνοντάς τον και πετώντας του μόνο σκόρπιες λέξεις…!
Αφετηρία
Ζωρζ Πιλαλί: Εγώ δεν έχω ξεκινήσει ακόμα. Το τέλος είναι που έχει σημασία. Το 1970 πήγαινα το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων, αλλά το μυαλό μου το είχα στη μουσική και στις κιθάρες. Το σχολείο ένα κολαστήριο, ανέμπνευστη κατάσταση. Εγώ είχα όμως εμπνευστεί από τη μουσική, από αυτό που λέγαμε «ελληνικό ροκ» και βγήκα στο δρόμο να τη μάθω. Γιατί τη μουσική πρέπει να βγεις να τη μάθεις. Έτσι ξεκίνησε… Για τον καλλιτέχνη παίζει βέβαια μεγάλο ρόλο το ξεκίνημα, αλλά το τέλος είναι αυτό που πρέπει να είναι αντάξιο της τέχνης του. Από εκεί και πέρα χρειάζεται μια αρετή, χρειάζεται και λίγη παιδεία. Όχι πολύ. Γιατί η τέχνη, ναι, διδάσκεται μέχρι ενός σημείου, αλλά κυρίως αποκαλύπτεται…
Επιθυμία
Ζωρζ Πιλαλί: Η «Επιθυμία» ήταν μια αφετηρία για μένα, ναι… Τρομερός δίσκος ήταν αυτός. Είμαστε τρεις, ο Σπύρος Πάζιος, ο Τόλης Κελετσίδης κι εγώ. Οι ψηλοκάβαλοι, τρομερή ιστορία. Ήμασταν τρεις φίλοι και κάναμε διάφορες φάρσες. Φάρσες στους άλλους αλλά και στους εαυτούς μας. Η πιο συνηθισμένη ήταν αυτή που έκανε ο Πάζιος τον κουτσό, και διαλαλούσε δεξιά αριστερά ότι τον είχαν ταμένο και περίμεναν οικογενειακώς το θαύμα! Οι γριούλες λυπόντουσαν, «το καημένο το ανάπηρο το παιδάκι» και σταυροκοπιόντουσαν όταν ο Σπύρος μετά από μια σειρά σπασμών και λυγμών σηκωνόταν και περπατούσε κανονικά, ενώ οι υπόλοιποι φωνάζαμε «Θαύμα, Θαύμα». Φτιάξαμε και συγκρότημα. Τραγουδούσαμε Εξαδάκτυλο και παρωδίες λαϊκών μπουζουκοτράγουδων. Κάπως έτσι προέκυψε η «Επιθυμία» το 1982. Σαν μια φάρσα… Υπήρχε ένα εφέ που έκανε το δίσκο να ακούγεται σαν να ήταν ηχογραφημένος σε σκυλάδικο. Τα τραγούδια ήταν καψουροπαρωδίες αλλά εντάξει, καλά τραγούδια, ζεϊμπέκικα κλπ, μια χαρά… Ωστόσο έλεγαν για μένα «Τι σκυλάς είναι αυτός!»
Ελευθερία
Ζωρζ Πιλαλί: Ελευθερία στην έκφραση δεν υπάρχει. Ελευθερία στην έκφραση είναι ακριβώς οι όροι που τηρούνται. Ελευθερία πολιτική και ατομική, επίσης όχι. Όχι σε ένα κράτος που υπάρχουν ακόμη και τώρα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και δεν είναι ένα συρματόπλεγμα που ορίζει μονάχα τη χώρα μας. Ορίζει ολόκληρο τον πλανήτη…
Νέο
Ζωρζ Πιλαλί: Το νέο εκπορεύεται από το παλαιό, άρα μπορεί εν τη γενέσει του να είναι ήδη παλαιό. Ενώ το σύγχρονο εκπορεύεται από το κλασσικό, άρα εντάξει είμαστε. Η Ελλάδα είχε πάντοτε νέους ανθρώπους, είχε και σύγχρονους ανθρώπους. Απλά σε περασμένες δεκαετίες δεν υπήρχαν τα εξελιγμένα μέσα επικοινωνίας των νέων που υπάρχουν σήμερα και οι ευκαιρίες για ταξίδια ήταν περιορισμένες. Ο νέος έφτιαχνε ένα κόσμο, ζούσε μέσα σε αυτόν και από αυτόν εμπνεόταν. Σήμερα το νέο συνομιλεί με το νέο…
Θεοκωμωδία
Ζωρζ Πιλαλί: Η ιστορία της αλητείας ανά τους αιώνες, από τον 5ο μέχρι το σήμερα του 1994. Δημήτρης Πουλικάκος, κείμενα του Πάνου Κουτρουμπούση που έκαναν θραύση στη νεολαία, διασκευή στον «Μπάμπη το Φλου» και η παράσταση στο «Αν»
Μπλουζ
Ζωρζ Πιλαλί: Στη Θεοκωμωδία ήταν έντονο το μπλουζ στοιχείο. Μετά τη Θεοκωμωδία στείλαμε υλικό στην Αμερική απ’ όπου υπήρξε πολύ θετική ανταπόκριση για τη χρήση παραδοσιακών ελληνικών οργάνων στη μπλουζ φόρμα. Έτσι προέκυψαν συνεργασίες με τον Luisiana Red και τον Bob Brozman. Ήταν παντρέματα. Ήταν πειράματα. Τα αγαπάω τα μπλουζ και θα μπορούσα να τα συνεχίσω επ’ άπειρον αν δεν είχα ακούσει Σκαλκώτα και δεν είχα κεραυνοβοληθεί!
Ποίηση
Ζωρζ Πιλαλί: Μεγάλα μυαλά που έχουν γράψει για τον τρόπο που πρέπει να γράψεις ένα ποίημα, τον προσιδιάζουν με τον τρόπο που πρέπει να ζεις. Βέβαια ποίηση και στιχουργική διαφέρουν. Η στιχουργική είναι σαν την αφή των δαχτύλων ενώ με την ποίηση εκφράζεις πράγματα που δεν έχεις διδαχτεί καν. Η ποίηση δεν έχει σχέση με τη μόρφωση. Ένας εξαιρετικά μορφωμένος άνθρωπος μπορεί να είναι ελάχιστα ικανός να εκφράσει αυτό που φέρει εντός του. Από την άλλη ένα παιδί τελείως αγράμματο μπορεί να δημιουργήσει τη νέα γλώσσα. Πάρε για παράδειγμα τον Shakespeare. Ήξερε λίγα λατινικά, λίγα ελληνικά κι αυτό ήταν όλο…
Μελοποίηση
Ζωρζ Πιλαλί: Δε νομίζω πώς μπορούν να μας συστήσουν την ποίηση οι συνθέτες. Πώς είναι δυνατόν να μελοποιήσει κάποιος Καβάφη, όταν από μόνος του είναι μουσική; Ο τρόπος που μεταφέρει το κλίμα της αρχαίας ή της ελληνιστικής αγοράς θα μας έπειθε πώς έρχεται από άλλους αιώνες, αν δε γνωρίζαμε την ημερομηνία γέννησής του. Η ποίηση είναι από μόνη της ένα έργο μουσικό. Έργο τέλειο. Ολοκληρωμένο…
Παράδοση
Ζωρζ Πιλαλί: Πρέπει να πάρεις την παράδοση και να την αποδώσεις σε μια άλλη διάσταση. Να της αλλάξεις λόγο, να της αλλάξεις έκφραση. Και να μην την αναγνωρίζουν…
Ελλάδα
Ζωρζ Πιλαλί: Η σύγχρονη Ελλάδα είναι πολύ σπουδαία αλλά πάσχουμε από τις σωστές συστάσεις. Δε θα πρέπει η Ελλάδα να συμβαδίζει με τον υπόλοιπο κόσμο. Και γι’ αυτό το μεγάλο πρόβλημα παραμένει. Το πρόβλημα του ότι ζούμε σε μια χώρα μετέωρη. Μετέωρη στις δεκαετίες. Μετέωρη στους αιώνες…
Τέχνη
Ζωρζ Πιλαλί: Στην τέχνη υπάρχει αδυναμία, υπάρχει εύκολο, υπάρχει και ευκολία, υπάρχει και το λάθος, το οποίο όμως εμπεριέχει το σωστό. Το χειρότερο είναι η αδυναμία. Παραδείγματος χάριν, κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με το Σιρανό ντε Μπερζεράκ, να το σκηνοθετήσει ας πούμε, πρέπει να γνωρίζει τα πάντα για τη μύτη του. Πρέπει απ’ τον ήχο της φωνής του ν’ αναγνωρίσει το χαρακτήρα του. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να έχει πληρώσει το αντίτιμο. Οι καλλιτέχνες πληρώνουν το αντίτιμο για την τέχνη και οι επιστήμονες για την επιστήμη τους. Στη μουσική το πώς ακούγονται τα πράγματα έχει περισσότερη σημασία. Μέσο του ήχου αποδίδονται οι έννοιες. Αυτόν τον ήχο παίρνουμε, τον επεξεργαζόμαστε και προσπαθούμε να φτιάξουμε λέξεις. Κάπως έτσι είναι και η τέχνη της ζωής. Την οποία οι γυναίκες την κατέχουν ενστικτωδώς! (γέλια)
——————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…