4/7/2014
Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
Φωτογράφηση: Σπύρος Σταυρόπουλος
www.musiccorner.gr
Ζούμε στην Ελλάδα και έχουμε μια από τις πιο πλούσιες (αν όχι την πιο πλούσια) γλώσσες του κόσμου. Κι όμως μερικές φορές όσο και αν ψάχνεις, είναι αδύνατον να βρεις τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψεις το συναίσθημα που σου βγάζει η μουσική. Μια μουσική που σε κάνει να νιώθεις γεμάτος, που σου βγάζει την αίσθηση της ειρήνης από μέσα σου. Ο ίδιος ο Omar Faruk, σε ένα διάλειμμα ανάμεσα σε δυο τραγούδια, περιέγραψε αυτό ακριβώς. Ευχαρίστησε τον πατέρα του, που τον έβαλε μέσα στην μουσική Sufi, και χάρη σε αυτή βρήκε την εσωτερική του γαλήνη. Μια γαλήνη που τη μοιράστηκε μαζί μας.
Με μια μικρή καθυστέρηση, όχι πέραν του ακαδημαϊκού τέταρτου, και μετά από έντονο χειροκρότημα από το κοινό του κατάμεστου Θεάτρου Βράχων μέχρι να βγει, ο Omar Faruk ανέβηκε στην σκηνή και υποκλίθηκε γεμάτος ευγένεια προς τον κόσμο. Με ένα μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του, από εκείνα τα αληθινά, έβγαλε τις πρώτες νότες από τo φλάουτό του (Ney). Ο χώρος γέμισε από μουσική, σαν τα νερά του Βόσπορου που ενώνει την Ανατολή με την Δύση. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης, λίγο μετά τη λήξη της συναυλίας σε προσωπική κουβέντα που είχαμε, μας είπε αυτό ακριβώς. “Η μουσική είναι μια παγκόσμια θρησκεία που ενώνει τους κόσμους χωρίς φυλές, κράτη, διαφορές”, συμπληρώνοντας γελώντας, “Ίσως να είναι μια συμπαντική θρησκεία, αφού αν θυμηθούμε την ταινία “Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου”, η επικοινωνία με τον ξένο πολιτισμό γινόταν με μουσική”.
Τον Omar Faruk Tekbilek, τον γνώρισα ακούγοντας το CD “Buddha Bar”, αν δεν κάνω λάθος το 2000, με το γνωστό στο ελληνικό κοινό πλέον “Ι Love you”. To είχα ακούσει μερικά χρόνια νωρίτερα σε ένα ταξίδι μου στην Τουρκία, αλλά δεν μπορούσα να μάθω περισσότερα. Για καλή μου τύχη, τον Omar Faruk τον είδα ζωντανά το 2006 στην Κωνσταντινούπολη και είχα μαγευτεί τόσο πολύ από την εσωτερική αρμονία που έδινε η μουσική του, που άρχισα να ψάχνω περισσότερο την μουσική Sufi, γνωρίζοντας και άλλους καλλιτέχνες του είδους. Ο Omar Faruk όμως ήταν αυτός στον οποίο πάντα γύριζα. Γιατί ξέφευγε από το απολύτως παραδοσιακό, βάζοντας πάντα μέσα στοιχεία από ambient και ηλεκτρονικής μουσικής, σε συνεργασίες όπως με τον Brian Keane.
Καθισμένος σε μια απλή καρέκλα, αλλάζοντας όργανα συνέχεια από μια θήκη στα αριστερά του, πλαισιωμένος από αξιολογότατους μουσικούς, όπως τον Μιχάλη Νικολούδη στην κιθάρα, ο Omar Faruk, χάριζε τη μουσική του χρησιμοποιώντας όλο το σώμα του, κάνοντας τη μουσική να βγαίνει από την ψυχή του. Έφτιαξε μια ατμόσφαιρα στο θέατρο στα όρια του μυστικισμού, καθώς όλοι απολάμβαναν σιωπηλοί την παράσταση. Στιγμές από την Ανατολή στα Flamengo, ενώνοντας όλες τις παραδοσιακές μουσικές του κόσμου, όλων των λαών σε ένα υπέροχο μείγμα. Όπως η κουζίνα της Ανατολής έτσι και η μουσική του είχε τα δικά της καρυκεύματα που το καθένα άφηνε το μοναδικό εκείνο στίγμα για να δημιουργήσει το απίστευτο αίσθημα πλήρωσης σε όλο το κοινό, για όποιον λόγο και αν είχαν έρθει. Ένα κοινό ετερόκλητο -γέροι που ήθελαν να ταξιδέψουν στη νιότη τους στη Μικρά Ασία, νεότεροι που γνώρισαν τον Omar Faruk μέσα από τις συλλογές του “Buddha Bar”, μουσικοί που βρίσκονται σε αναζητήσεις, νέοι που ψάχνουν το διαφορετικό. Όλοι ήταν εκεί. Και οι μουσικοί πάνω στην σκηνή να γιγαντώνονται στα μάτια του κοινού με υπόβαθρο τα βράχια πίσω τους.
Όταν τα 4/4 μετατράπηκαν σε 9/8, λίγο πριν το τέλος της παράστασης, το ταμπούρλο άρχισε να δίνει τον ρυθμό και ο Omar Faruk όρθιος πλέον να παίζει την “τσαμπούνα”, με τον χαρακτηριστικό οξύ ήχο της -αλλά και τόσο γνωστό στα ελληνικά αφτιά. Τα παλαμάκια στις κερκίδες μετατράπηκαν σε όπα και τα σώματα λικνίζονταν καθισμένα σε ρυθμούς τσιφτετελιού ανατολής. “Ανήκομεν εις την Ανατολήν”, και οι μνήμες ξυπνούν μέσα από τις μουσικές. “Γειά σου Faruk με τα ωραία σου”, φώναξε μια κυρία λίγο παραδίπλα. Το βράδυ πλέον άνηκε στον Omar Faruk Tekbilek και το θέατρο μετατράπηκε σε χώρο γιορτής για τους Αθηναίους που ψάχνουν να βρουν διέξοδο και δικαιολογία για να ξεχαστούν από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ένα ρεσιτάλ κρουστών για πάνω από 10 λεπτά, από τα “διαμάντια” του, όπως ο ίδιος χαρακτήρισε του δυο μουσικούς του στα κρουστά, ξεσήκωσε πραγματικά το κοινό.
Ο Omar Faruk, επέλεξε ένα Jazz κλείσιμο για τη βραδιά, παίζοντας για τελευταίο το “Imaginary Traveller”, μια σύνθεση του ίδιου και του Brian Keane, με ένα αριστουργηματικό παίξιμο στα πλήκτρα από τον Αρη Δημητριάδη, και έδωσε έτσι τον ορισμό της παγκόσμιας γλώσσας στη μουσική του. Σε ένα και μοναδικό encore που το κοινό ζητούσε επίμονα, ο Omar Faruk χάρισε στους θεατές το γνωστό τραγούδι “Σήκω χόρεψε κουκλί μου” του Στέλιου Καζαντζίδη, τραγουδώντας και ο ίδιος στα ελληνικά!
Ο ίδιος μας δήλωσε μετά το τέλος της συναυλίας, πως κάθε φορά που παίζει στην Ελλάδα νιώθει σαν να είναι σπίτι του. Άλλωστε εδώ ήταν και η πρώτη του μεγάλη συναυλία, το 1999 και έτσι νιώθει πάντα ξεχωριστά όταν έρχεται εδώ. “Όταν παίζω μουσική, το κέλυφος της ψυχής σπάει, δεν σε νοιάζει ποιος είναι απέναντι σου και όλοι γινόμαστε αδέρφια. Δεν υπάρχει εθνικότητα και όλοι είμαστε άνθρωποι, παιδιά ενός Θεού”. Με αυτά τα λόγια μας καληνύχτισε, πάντα χαμογελαστός, και ανανεώσαμε το ραντεβού -ελπίζουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα…
Σ.Σ.: Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στον καλύτερο μου φίλο, που είμαστε μαζί 20 χρόνια τώρα, τον Faik Topak από την Κωνσταντινούπολη. Μαζί έχουμε περάσει πολλές ωραίες στιγμές και στην Τουρκία και στην Ελλάδα, αλλά έχουμε περάσει και δύσκολα βοηθώντας ο ένας τον άλλον όποτε υπήρχε ανάγκη… Γι’ αυτό και παραμένει μέχρι σήμερα ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ…
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…