5/1/2012
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Θάνος Λυμπερόπουλος

«Ο Φλεβάρης κι αν φλεβήσει, καλοκαίρι θα μυρίσει». Θα το’χεις ακούσει από καμιά γριά που έσπρωξες διακριτικά για να πάρεις τη θέση της στην ουρά του super market ή σε κάποιο καφενείο ανάμεσα στα παππούδια που παίζουν πόκα και ρουφάν με μανία τον ελληνικό-διπλό-σκέτο με 3 φουσκάλες. Μια θυμοσοφία από τότε που οι παροιμίες είχαν ακόμα νόημα, και δεν ήταν απλά γραφικά κατάλοιπα για τα παιδάκια του δημοτικού, υπήρχε στα αλήθεια Φλεβάρης και εποχές, και όχι μια άχαρη εναλλαγή καιρικών φαινομένων, ενώ οι άνθρωποι μπορούσαν πραγματικά να τον μυρίσουν συνήθως!

Από την εποχή που μέναμε ακόμα στις σπηλιές (ναι, ξέρω …μερικοί δεν βγήκαν ποτέ, συναντάς μερικούς τέτοιους σε μποτιλιάρισματα στη Μεσογείων και Thrash Metal συναυλίες) η όσφρηση ήταν για τον άνθρωπο ίσως η πολυτιμότερη αίσθηση απέναντι στον εχθρικό και βίαιο κόσμο που ζούσε (μήπως σου θυμίζει κάτι; για στακα-μαν). Μπορούσε να μυρίσει την δυσεύρετη τροφή, να καταλάβει από μακριά αν πλησιάζει κάποιο αρπακτικό και να μαντέψει τον καιρό. Ακόμα με αυτόν τον τρόπο αναγνώριζε τους ομοίους του, την φυλή του, την οικογένεια του και με αυτό τον τρόπο δενόταν με το περιβάλλον του, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο.

Σήμερα ξέρουμε ότι η όσφρηση είναι η αίσθηση που συνδέεται στενότερα με τις αναμνήσεις και μπορεί να χαραχτεί βαθύτερα από οτιδήποτε άλλο στο μυαλό μας, και ας μην το καταλαβαίνουμε συνειδητά. Ακόμα είναι βασικός παράγοντας για το ζευγάρωμα (αυτό που πλέον ονομάζουμε «πάμε για κανα ποτάκι;» 😉  καθώς με αυτόν τον τρόπο μεταφέρονται ορμόνες που ξυπνούν (ή κοιμίζουν, αν τελικά δεν πήγατε για ποτάκι!) τα σεξουαλικά ένστικτα.

Γιατί όμως ενώ η όσφρηση μοιάζει τόσο σημαντική, τις τελευταίες δεκαετίες την περιφρονούμε, την αποπροσανατολίζουμε και τελικά την απαξιούμε;

Πώς θα σας φαινόταν να γυρίζατε μια μέρα σπίτι και η απάντηση στην ερώτηση «Μάνα! Θα βάλεις φαϊ;» να ερχόταν με άψογη αμερικάνικη προφορά και χροιά σε στυλ Larry King, αλλά η μάνα να στέκεται εκεί ως συνήθως, παχουλή με την ποδιά της να υποδεχθεί τον κανακάρη; Κάτι παρόμοιο δεν είναι όμως όταν βλέπουμε σε κάποιο σινεμά ή στην TV του σπιτιού μας, τα πανέμορφα δάση των Highlands στο Braveheart και αντί να μυρίζουμε το άρωμα των δέντρων και του νωπού χώματος, να μας πιάνει η μπόχα από τα κακοφτιαγμένα νάτσος του διπλανού μας ή το καυσαέριο από τον ασυνείδητο ταξιτζή που μόλις έβαλε 3η βιαστικά κάτω από το παράθυρό μας;

Ή πως θα νοιώθατε αν πηγαίνατε στη δουλειά σας, αργοπορημένοι ως συνήθως (ε, την τον ήθελες τον Braveheart λίγο πριν τα μεσάνυχτα, 3 ώρες ταινία;) και αντί για γραφεία και καρέκλες να τους έβλεπες όλους να δουλεύουν πάνω σε τεράστιες θαλάσσιες χελώνες και κοραλλιογενείς υφάλους, με καβουράκια αντί για συνδετήρες και τον προϊστάμενο να είναι φτυστός ο Μπομπ Σφουγγαράκης (τετραγωνοπαντελονής) ενώ η ατμόσφαιρα σφύζει ως συνήθως από την μυρωδιά του φωτοτυπικού, των κιλών κολόνιας της 50άρας ξανθιάς γραμματέως, και των κλεφτών τσιγάρων της κοπελίτσας που σηκώνει τα τηλέφωνα και σου έριξε χυλόπιτα όταν της ζήτησες να πάτε «για ένα ποτάκι»;

Κάπως έτσι δεν είναι και όταν μπαίνεις σε κάποια άθλια, καταθλιπτική και γκρίζα δημόσια υπηρεσία, που ορκίζεσαι ότι πίσω από τον γκισέ ο τύπος είναι μούμια και αν δεν έχεις όλα το προβλεπόμενο χαρτομάνι. θα πηδήξει και θα σε φάει, που αντί να μυρίζει φορμόλη και σκόνη από αρχαίους καιρούς, επειδή κάποιος έβαλε ένα αποσμητικό της δεκάρας μυρίζει γιασεμί; Μα γιασεμί; Εκεί; Υπάρχει κάτι ποιο όμορφο από την αίσθηση του γιασεμιού στον καλοκαιρινό αέρα; Ποιος παίζει με το μυαλό μας και θέλει να μας παραπλανήσει και το τοποθετεί (φτηνά) σε αυτή την κρύπτη;

Μπορεί σε μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια, αν δεν αφανιστούμε μόνοι μας εκεί που καθόμαστε, που δεν το βλέπω, η όσφρηση να είναι απλά ένα εξελικτικό κουσούρι που έμεινε σε αχρηστία και ατόνησε με τον καιρό, όπως οι γομφίοι ή ίσως τότε να μην έχουν μείνει πιο μυρωδιές πέρα από αυτές της μόλυνσης και των φαντεζί αρωμάτων. Ως τότε όμως μην υποτιμάτε το μέρος του προσώπου σας που στηρίζεται τα γυαλιά σας και φυσάτε με μανία όταν σας πιάνει κανα κρύωμα. Σταθείτε μια στιγμή, κλείστε τα μάτια πάρτε μια τζούρα από την ομορφιά του δάσους, της θάλασσας ή τα μαλλιά αυτού που αγαπάτε! Μυρίστε λοιπόν ξεροκέφαλοι καλικάτζαροι!

———–

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here