Σάλπαρε ξανά το καραβάκι της Αφροδίτης Μάνου…!

Είναι κάποιες φορές που οι καλλιτεχνικές συμπράξεις «μιλούν» εκτενώς και πολύ καλύτερα από εκατό δημοσιογράφους για έναν τραγουδοποιό. Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Σαββόπουλος, Ξαρχάκος, Σπανός, Λοΐζος, Μικρούτσικος…

Είναι κάποιες φορές που εύχομαι να μπορούσα να βιντεοσκοπώ με τα μάτια και να ηχογραφώ με τα αυτιά μου, έτσι ώστε να προβάλλω σε επανάληψη κάθε τόσο, όλα όσα είδα, άκουσα και σπάνια περιγράφονται σε μια κόλλα χαρτί. Κυρίως, μιλάω για τη μοναδική αυτή αίσθηση που μου αφήνουν οι μεγάλες συναυλίες, η οποία, δυστυχώς, με το πέρας του χρόνου σιγά σιγά ξεφτίζει. Κι όταν λέω μεγάλες συναυλίες, δεν αναφέρομαι μόνο σε όσες φιλοξενούν πολυπληθές κοινό, αλλά σ’ όσες μας ανατριχιάζουν, μας γυρίζουν σε αξέχαστα χρόνια, μας θυμίζουν τις πραγματικές αξίες της ζωής. Βρέθηκα την περασμένη Τρίτη σε μια τέτοια συναυλία με τόπο συνάντησης την Τεχνόπολη στο Γκάζι. Κι ήταν μια νύχτα όμορφη με τρομερή πανσέληνο. Ποιος μας κάλεσε;

Είναι μια υπέροχη γυναίκα, έχει μια συγκλονιστική φωνή και τη φωνάζουν «Μπουμπού» της ελληνικής μουσικής. Η κατά κόσμον Αγλαΐα Δημητριάδη είναι εδώ και χρόνια χαραγμένη στις καρδιές μας ως Αφροδίτη Μάνου, χάρη στο “νονό” της Νίκο Γκάτσο!

Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό; Ένας στίχος του Ζαχαρία Παπαντωνίου από το αναγνωστικό της τρίτης δημοτικού, ήταν ο τίτλος της συναυλίας. Ένας στίχος που ξύπνησε μνήμες από τον τελευταίο προσωπικό της δίσκο εν έτει 1994. Πρωταγωνίστρια της βραδιάς μια γυναίκα με γνήσιο τσαμπουκά, όπως είπε, προλογίζοντας την, ο Μιχάλης Ρέππας που είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια της συναυλίας μαζί με το Θανάση Παπαθανασίου. Με 40 τραγούδια και 10 καταξιωμένους καλλιτέχνες στο πλευρό της, που δεν μπόρεσαν φυσικά να αρνηθούν την πρόσκληση, η Αφροδίτη Μάνου επέστρεψε στο μουσικό προσκήνιο σε μια εποχή αβεβαιότητας και υπαρξιακής αγωνίας. Ειδική μνεία οφείλω στον Μανώλη Ανδρουλιδάκη που είχε την ευθύνη για την ενορχήστρωση και επιμέλεια της επταμελούς ορχήστρας της.

«Γκάζι – Ταύρος» το τραγούδι που επέλεξε για να ανοίξει τη συναυλία και να καλωσορίσει τους Αθηναίους που την τίμησαν μετά τα τόσα χρόνια απουσίας της. «Κάτι βραδάκια που δε μοιάζουνε με τ’ άλλα στην Πειραιώς με τ’ αυτοκίνητο πετάω, λίγο πιο κάτω από το Γκάζι σταματάω και στης ψυχής μου ανεβαίνω την τραμπάλα»… «Συνέβη στην Αθήνα» παρέα με το Σταμάτη Κραουνάκη για δεύτερο τραγούδι. «Αυτό που ακούτε συνέβη στην Αθήνα πάνω στο δρόμο που ανθίζουνε τα κρίνα. Μεθά ο αγέρας, μεθάνε και τα κρίνα κι ό,τι αγαπάμε γεννιέται στην Αθήνα»…

«Τον αισθάνομαι σαν συγγενή μου το Σταμάτη, μπορεί να μην είχαμε συναντηθεί ποτέ στη δουλειά, μπορεί να μην έχουμε πιει ποτέ μαζί ένα ποτό, ωστόσο, την ίδια δουλειά κάναμε. Παλεύαμε παράλληλα με κύματα αλλεπάλληλα μέχρι σήμερα. Μοιάζουν τα στιχάκια μας που λέει κι αυτός» είπε γεμάτη ευγνωμοσύνη η Αφροδίτη Μάνου για την παρουσία του Κραουνάκη επί σκηνής. Εκείνος φώναξε δυνατά «Αφροδίτη σε αγαπάω» και την αγκάλιασε ενώπιον όλων μας! «Πήρα κόκκινα γυαλιά και πολυεστιακά, γιατί το να γερνάς είναι υπέροχο. Ρυτίδες, χαλάρωση, κιλά κι ένα μόνο αρνητικό η πρεσβυωπία» μας εξομολογήθηκε η Μπουμπού, πριν ερμηνεύσει μαζί με το Σταμάτη τα «Ζητιανάκι», «Πόσο σ’ αγαπώ» και «Πήρα κόκκινα γυαλιά».

Αμέσως μετά, κάνοντας λόγο για ένα φυτώριο που διατηρεί ο Κραουνάκης με νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες, η Αφροδίτη φώναξε στη σκηνή την Ηρώ Σαΐα, χαρακτηρίζοντας την το κάτι άλλο, ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα, με την οποία δεν έχει παρελθόν, υπόσχεται όμως να έχει μέλλον. «Αυτή η νύχτα μένει», «Ο βασιλιάς κι εγώ» και η Ηρώ έκλεψε μεμιάς τα βλέμματα όλων και πολλούς επαίνους για τη φωνή της. Ο Γιάννης Κότσιρας ήταν ο επόμενος που εμφανίστηκε στο πλάι της με το «Έτσι κι αλλιώς» για να δεχτεί και το έντονο φλερτ της «Ο Γιάννης είναι νέος, ωραίος κι επιτυχημένος. Θα του την έπεφτα αν ήμουν δέκα χρόνια μικρότερη!»

Άκρως ερωτικό το κλίμα υπό την πανσέληνο του Ιουλίου και δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει άλλο τραγούδι παρά το «Σαν με κοιτάς ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου φωτιά, καίγομαι μέσα στη δική σου τη ματιά, λιώνω σαν φλόγα την αυγή σαν με κοιτάς». Αχ! Βαθύς αναστεναγμός και συνεχίζω! Ο …θεόμουρλος, όπως χαρακτηρίστηκε από την οικοδέσποινα, Γιάννης Μηλιώκας ανέβηκε στη σκηνή για να μας θυμίσει – σαν να μην πέρασε μια μέρα – την αίγλη της φωνής του. «Είδα ένα κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου, είδα να γίνεται γιαπί η γειτονιά μου, για το καλό μου. Είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα, σε φορτηγό τα όνειρά μου φορτωμένα, για το καλό μου». Αμέσως μετά όλα βάφτηκαν Ροζ και τα ζευγάρια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με νόημα! Σε μια ατμόσφαιρα μαγική, οι δύο αγαπημένοι μας τραγουδιστές πήραν για μια ακόμη φορά τους ρόλους τους για το πολυτραγουδισμένο αυτό ντουέτο και να που καταχειροκροτήθηκαν! «Πάντα ονειρευόμουνα ένα ανοιχτό τζιπάκι, μόνο αυτό μας έλειπε τώρα τι να σου πω, πάντα γκρινιάρα ήσουνα κι αγύριστο κεφάλι, κι εσύ είχες την απαίτηση να σε υπηρετώ… Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα τα όνειρά μου κόκκινα, τα όνειρά μου άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ…»

«Παλιοκατίνα» και «Σκηνή ζηλοτυπίας» δεν θα μπορούσαν να λείπουν βέβαια από το πρόγραμμα. Επόμενη καλεσμένη της Αφροδίτης μια «σοφιστικέ σεξοβόμβα, με ταλέντο στο τραγούδι και την υποκριτική» που φέρει το όνομα Ευαγγελία Μουμούρη και μεταξύ άλλων τραγούδησε για εμάς «Αμόρε μίο» και «Μπικίνι τσα-τσα»!

«Με την επόμενη καλεσμένη μου κάναμε μαζί στρατό υπό το άγρυπνο βλέμμα του θείου Νταλάρα. Η φωνή της είναι Ελλάδα κι Ανατολή μαζί» μας είπε η Αφροδίτη. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου πήρε κοντά της το μικρόφωνο κι είπε στη Μπουμπού ότι είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος. «Που πάει ο έρωτας όταν περνάει» αναρωτήθηκε για να μοιραστεί ύστερα με την Αφροδίτη «Το Δικό σου πεπρωμένο» και τον «Φθινοπωρινό σκύλο».

«Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά! Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό» ακούσαμε λίγο αργότερα και σιγοτραγούδησαν οι περισσότεροι μπορώ να πω. Α ρε Λουκιανέ με τις διαχρονικές δημιουργίες σου… Αφού τραγούδησε και την αγαπημένη της «Κλεψύδρα» πέρασε στα πιο βαριά και μελαγχολικά. «Πάρε με μέσα σου να κρυφτώ σαν να μην έζησα πριν απ’ το βράδυ αυτό» κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου γέμισε την Τεχνόπολη με τη χροιά του. Χέρια, ψηφιακές μηχανές και κινητά σηκώθηκαν στον αέρα. «Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου, εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι, όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου μα σ’ αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι…»

«Δεν έχω λείψει από καμία γιορτή σου, ευχαριστώ που με κάλεσες κι απόψε» είπε ο Βασίλης πριν στείλει τα «Χαιρετίσματα» του στην εξουσία!

Ο Κώστας Θωμαΐδης, με την εντυπωσιακού μεγέθους φωνή του, ήταν ο επόμενος φίλος από τα παλιά που τίμησε τη γιορτή. «Σε θυμάμαι, τι να πω» μεταξύ άλλων κι ενώ η ώρα πλησιάζει 12 η Αφροδίτη φωνάζει το Θάνο Μικρούτσικο, τον πιο παλιό της φίλο. «Τα πάντα στη ζωή είναι μια ακροβασία πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Δεν υπάρχει τέλειος ακροβάτης, αλλά η μαγκιά είναι να σηκώνεσαι όταν πέφτεις» είπε συγκινημένος ο Θάνος, ενώ πρόσθεσε ότι η Μάνου δεν είναι ένας άνθρωπος που θα σταματήσει την πορεία του μπροστά στη βαρβαρότητα των ημερών που ζούμε. «Να είσαι σίγουρη, μπουμπού μου, ότι την πιο όμορφη θάλασσα, που τραγούδησες με τη Μαιρούλα μας, δεν την έχουμε ακόμη ταξιδέψει» συνέχισε αναφερόμενος στην αδερφή της Μαρία Δημητριάδη. Συγκλονιστική η ερμηνεία της αμέσως μετά σε στίχους Δημοσθένη Κούρτοβικ και Wolf Biermman «Αυτούς τους έχω βαρεθεί»…

«Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους, τους Ευρωπαίους, τους προφεσόρους, που καλύτερα θα ξέρανε πολλά αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά, υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί, τους έχω βαρεθεί»… Σηκώθηκε η τρίχα μου όρθια και στο άκουσμα της «Ελένης» του Μικρούτσικου που θεωρώ τόσο μα τόσο επίκαιρη. «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει».

«Για ποια Ελλάδα» και «Αριστερά στην Εδέμ» τα πολυαναμενόμενα νομίζω τραγούδια που έκλεισαν την εορταστική συναυλία της Αφροδίτης Μάνου, προπομπό, θέλω να πιστεύω, μεγάλων συνεργασιών κι εξίσου επιτυχημένων εμφανίσεων!

Αφροδίτη μας είχες λείψει! Εύχομαι στο καραβάκι σου από δω και πέρα να φυσάει μόνο ούριος άνεμος!