Το δράμα της κωμωδίας…

21/3/2014
www.musiccorner.gr
Γράφει η Νάντια Κατσαρού

Κάποια στιγμή της ζωής μου, βρέθηκα σε καινούργια πόλη, καινούργιο σπίτι, καινούργια ζωή, καινούργια οικοσκευή. Από την οποία έλειπε η τηλεόραση. Όχι επειδή κατάντησε χωματερή, αλλά επειδή τώρα πια όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα κυκλοφορούν στο ίντερνετ.

Δε θα κατηγορήσω ένα μέσο που κάποτε μου έδωσε δουλειά, που κράτησε συντροφιά, μου έδωσε γνώση και με έφερε σε επαφή με άλλους κόσμους. Έτσι τη χρησιμοποίησα την τηλεόραση, παρά το ότι κατά καιρούς πέρασα κι εγώ από φάσεις αποβλάκωσης. Κι αν δεν έχω δει ταινίες στην τηλεόραση. Όχι καλέ από κείνες που παίζανε κάθε Κυριακή στα μεγάλα και τα μικρότερα κανάλια. Τις άλλες, που έβγαινε και ο Μπακογιαννόπουλος και σου εξηγούσε αυτά που ο μέσος θεατής χολιγουντιανής παπάρας, είναι αδύνατο να πιάσει από μόνος του γιατί ήταν άλλος κόσμος.

Μέχρι που μια μέρα η μάνα μου, ανησυχώντας μήπως πάθω τίποτα από την πλήξη, μου πήρε μία τηλεόραση. Έψαξα αλλά δε βρήκα πουθενά τον Μπακογιαννόπουλο. Μόνο κάτι ελληνικά σίριαλ σε επανάληψη, κάτι καινούργια που έμοιαζαν με επανάληψη, κάτι τούρκικα και κάτι συνταγές μαγειρικής για εκείνες τις νοικοκυρές που δεν είδαν ποτέ κατσαρόλα από κοντά και η κρίση τις ανάγκασε να ξεχάσουν το φεμινιστικό τους ταμπεραμέντο και να μπουν στην κουζίνα. Η τηλεόραση έκλεισε και πλέον αποτελεί ντεκόρ και κρίμα που δεν υπάρχει χώρος να στρώσω πάνω της σεμέν.

Κάτι τέτοια κάνω κι εγώ μαζί με κάποιους άλλους ανάποδους ανθρώπους και η ελληνική τηλεόραση πάει κατά διαόλου. Κάπως έτσι μείνανε άνεργοι τόσοι και τόσοι δημοσιογράφοι, τόσοι και τόσοι ηθοποιοί. Απαράδεκτη. Βέβαια αυτοί που έχουν μείνει στο χώρο με τις δουλειές τους, δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Κάνουν «καλές δουλειές». Για να γίνει μια καλή τηλεοπτική δουλειά, για τα δεδομένα το μέσου τηλεθεατή που δεν το φτάνει ο Μπέζος, θέλεις και Φιλιππίδη, δε χρειάζονται και πολλά. Θέλει βασικά έναν ηθοποιό από αυτούς τους δήθεν αστειούληδες που θα ήθελε να είναι Χατζηχρήστος στη θέση του Χατζηχρήστου αλλά από δίπλα πέρασε και δεν ακούμπησε. Θέλει κι ένα σενάριο με ό,τι παίζει αυτόν τον καιρό. Χρέη, ανεργία, πάρε κι ένα επάγγελμα σεφ που είναι της μοδός και να εύχεσαι να μην του μοιάσεις.

Την ίδια ευχή σου δίνω κι εγώ: Μην του μοιάσεις. Όχι άλλος Φιλιππίδης, ούτε καν κάποιος που του μοιάζει. Ξεκίνησε λοιπόν καινούργια σειρά και είπα να κάνω την καρδιά μου πέτρα και το μυαλό κουρκούτι και να κάτσω να δω λίγο. Το ίδιο σαχλό ύφος, ο ίδιος σαχλός μορφασμός, η ίδια σαχλή, δήθεν χιουμοριστική, ατάκα.

Δε θα γλιτώσουμε ποτέ. Κάθε χρόνο το χιούμορ μας θα ξεπέφτει πιο πολύ. Κάθε χρόνο θα μας αναγκάζουν να ταυτιστούμε με το χιούμορ του Μπέζου και του Φιλιππίδη. Να αρκεστούμε στη σάχλα.

Άνοιξα για λίγο την τηλεόραση για να δω αυτόν τον Ζαχαρία. Όχι από μαζοχισμό, αλλά από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Για να μη μιλάω στο βρόντο για κάτι που δεν είδα. Την έκλεισα στο πεντάλεπτο. Έχω αντέξει περισσότερη ώρα (για την ακρίβεια πολλή ώρα) παρακολουθώντας τούρκικη σειρά. Αν μη τι άλλο, παρακολουθούσα ταλαντούχους ηθοποιούς να παίζουν σε μια ιστορία με δράση, πλοκή και αγωνία.

Σκοπεύω να μη χαλάσω το χιούμορ μου επειδή το θέλει η ελληνική τηλεόραση και τα είδωλα που δημιουργεί.Να μην προσαρμοστώ στη σάχλα, να μη συμβιβαστώ μ’ αυτήν. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχω μηδενική επαφή με τον κάθε τσαρλατάνο που κάνει αστεία για να γελάσουμε. Αν δεν υπάρχει χιούμορ πραγματικό και πνευματώδες γύρω μου, καλύτερα να πέσω σε κατάθλιψη.

Από την άλλη σκέφτομαι πως δεν είμαι μόνη σ’ αυτή τη χώρα. Πως τα κανάλια θέλουν χρήμα και το χρήμα τους το δίνει ο κόσμος που, εθισμένος στη σάχλα, δε χάνει επεισόδιο. Είναι κάποιοι που ζουν ανάμεσά μας και είναι πολλοί. Αυτοί που μίζερα κάθονται στον καναπέ τους και παρακολουθούν κάποιους που κάνουν αστεία για να γελάσουμε, αυτοί επέβαλαν το είδος των κωμικών που θα επιβιώσουν και τελικά πολύ φοβάμαι πως είναι αυτοί που επέβαλαν όλα όσα πρέπει να ανεχτούμε γύρω μας.