14/11/2012
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Μαριανότα Χαρέμη
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
“Ποιο είναι κοπέλα μου το παιδί με την κοτσίδα”; Αυτή η ερώτηση ειπώθηκε εν έτει 1994 ή 1995 αν δεν απατώμαι στο δημοτικό στάδιο των Τρικάλων από τη διπλανή κυρία στη θεία μου, η οποία με είχε πάρει (σε ηλικία δημοτικού!) να δούμε την Ελευθερία Αρβανιτάκη, μαζί με ένα νεαρό παλικάρι που έκαναν μαζί περιοδεία. Η μουσικόφιλη θεία μου φυσικά ήξερε και κατατόπισε την συγκεκριμένη κυρία ότι επρόκειτο για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, έναν νέο ερμηνευτή ο οποίος είχε κυκλοφορήσει τα πρώτα του κομμάτια. Η αλήθεια είναι πως ελάχιστα θυμάμαι ακόμα από τη συγκεκριμένη βραδιά, πέραν του ότι παρά τα άγνωστα για μένα τραγούδια, το παλικάρι με την κοτσίδα που το έλεγαν Αλκίνοο είχε πολύ ωραία φωνή, και έκτοτε άρχιζα να βάζω σιγά σιγά στο cd player την «Αγορά του Αλ Χαλίλι».
Τα χρόνια πέρασαν, το παιδί έγινε ο κύριος Αλκίνοος (και έκανε και δικά του παιδιά), εγώ τελείωσα το δημοτικό …και όχι μόνο, και η «Αγορά του Αλ Χαλίλι» έγινε ένα από τα πολλά αγαπημένα τραγούδια του συγκεκριμένου ανθρώπου. Και η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας το 2012 στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου. Το ότι ο κόσμος είχε κατακλύσει το μαγαζί είναι ίσως περιττό να το αναφέρουμε. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι από τους πιο αγαπητούς καλλιτέχνες και αυτό συμβαίνει σε κάθε του συναυλία. Ο συνδυασμός μάλιστα της πρώτης του εμφάνισης στο συγκεκριμένο χώρο και η αναβολή της πρεμιέρας από Παρασκευή σε Σάββατο για λόγους υγείας, δημιούργησε μια πολύ μεγάλη ουρά ανθρώπων έξω από το μαγαζί, σχεδόν και μία ώρα μετά αφού είχε ξεκινήσει το πρόγραμμα. Εμείς σταθήκαμε στη γωνιά μας και περιμέναμε την έναρξη.
Λίγο μετά τις 23.00 λοιπόν τα φώτα χαμήλωσαν, οι ομιλίες μειώθηκαν κατά πολύ και ο Αλκίνοος με τους μουσικούς του ανέβηκε στη σκηνή για να ερμηνεύσει την «Παράκληση». Με το χαρακτηριστικό του χιούμορ, σχολίασε το γεγονός της αναβολής της πρεμιέρας του δίνοντας του μια συνομωσιακή διάσταση και συνέχισε ακάθεκτος με μερικά από τα πιο γνωστά του κομμάτια («Καθρέφτης», «Βόσπορος», «Προσκυνητής») αλλά και κάποιες διασκευές τις οποίες έχουμε ακούσει και ηχογραφημένες όπως το εξαιρετικό «Μπλουζ του αποχωρισμού» του Παύλου Σιδηρόπουλου και το «Για την Κύπρο» του Διονύση Σαββόπουλου. Το πρώτο μέρος κράτησε περίπου μία ώρα και περάσαμε σ’ ένα σύντομο διάλειμμα ώστε να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες δυνάμεις για τη συνέχεια.
Όντως, λίγη ώρα μετά ο Αλκίνοος ξαναβγήκε στη σκηνή, πάντα με τη συνοδεία της κιθάρας του, και χωρίς να φαίνεται καταβεβλημένος στο ελάχιστο συνέχισε να τραγουδάει και ενδιάμεσα να διηγείται μια ιστορία ή να σχολιάζει με το αφοπλιστικό του χιούμορ το εκάστοτε κομμάτι. Το β’ μέρος μάλιστα αποτέλεσε και αναφορά σε άλλους καλλιτέχνες που εκτιμάει, όπως το Νίκο Ζούδιαρη, ο οποίος είχε γράψει τη μουσική και τους στίχους στους δύο πρώτους δίσκους του ή το συγκρότημα Ξέμπαρκοι, μιας και τραγούδησε το «Πούσι», πάνω στους στίχους του Νίκου Καββαδία και μελοποίηση των ιδίων. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε και στο Μιχάλη Σιγανίδη, με δύο δικά του κομμάτια να συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμα, χαρίζοντας μία από τις πιο χιουμοριστικές στιγμές της βραδιάς. Προς το τέλος η ένταση ανέβηκε με το «Έχω μια λέξη» και το «Γιατί δεν έρχεσαι», για να κορυφωθεί με το «Αυτός ο κόσμος που αλλάζει» και το «Θα ‘μαι κοντά σου όταν με θες» όπου το κοινό τραγουδούσε εκστασιασμένο, δυνατότερα και από τον ίδιο τον καλλιτέχνη.
Και ενώ το πρόγραμμα θεωρητικά είχε τελειώσει, το χειροκρότημα του κόσμου κάλεσε τον Αλκίνοο πίσω στη σκηνή για το encore, το οποίο δεν ήταν 2 ή 3 αλλά 11 τραγούδια, τα περισσότερα εκ των οποίων τα τραγούδησε μόνος του χωρίς τη συνοδεία ορχήστρας. Ξεκινώντας από τη «Ζήνωνος» λοιπόν, ταξιδέψαμε περίπου για μία ώρα ακόμα με τη φωνή αυτού του χαρισματικού καλλιτέχνη. Προσωπικά το τρίτο μέρος μου άρεσε και περισσότερο, ίσως γιατί η ενορχηστρωτική λιτότητα μας «υποχρέωσε» όλους σε σχεδόν απόλυτη ησυχία, για να απολαύσουμε την κάθε νότα και την κάθε συγχορδία. Ο κόσμος ενδιάμεσα ζητούσε παραγγελιές και εν τέλει δεν πρέπει να έμεινε κανείς παραπονεμένος. Το ρολόι έδειχνε αισίως 2.30 και αφού ταυτιστήκαμε όλοι, ερωτευμένοι και μη, με το «Δε μπορώ», ο Αλκίνοος μας αποχαιρέτησε με το «Αδιέξοδο» και εμείς ανταποδώσαμε με το πιο ζεστό μας χειροκρότημα.
Φεύγοντας και έχοντας χάσει ένα στοίχημα σχετικά με το ποιο τραγούδι θα άνοιγε το encore, σκεφτόμουν αυτό που ανέφερε μια φίλη μου, ότι δηλαδή παρέλειψε σχεδόν τη μισή του δισκογραφία και πάνω από το ¼ του προγράμματος ήταν διασκευές. Ισχύει ότι υπήρξαν 2-3 αγαπημένα μου τραγούδια που δεν τα άκουσα, αλλά νομίζω πως όσον αφορά την επιλογή των δικών του τραγουδιών έχουν συμπεριληφθεί σχεδόν όλα όσα περιμένει κάποιος να ακούσει. Όσον αφορά τα τραγούδια άλλων που έχει επιλέξει να εντάξει στο πρόγραμμα, με βρίσκουν παραπάνω από σύμφωνη μιας και οι ερμηνειές του είναι τουλάχιστον ισάξιες με τις αυθεντικές και σίγουρα διαφορετικές, χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Μέχρι να βρούμε ουρανό”. Η ανταπόκριση του κόσμου μάλιστα καθ’ όλη τη διάρκεια της μαγικής αυτής βραδιάς, το επιβεβαίωσε στο έπακρο.
Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για μία από τις επόμενες βδομάδες και απλά να ενημερώσω ότι όσοι δεν έχετε τη δυνατότητα να κλείσετε τραπέζι (όπως και εμείς άλλωστε), να πάτε από νωρίς για να καταφέρετε να μπείτε γιατί ενδεχομένως και να μην χωρέσετε. Και ναι, θεωρώ πως είναι μακράν ένα από τα καλύτερα προγράμματα του χειμώνα, οπότε σπεύσατε!
Μαζί με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη παίζουν οι μουσικοί:
Γιώργος Κοντραφούρης: Hammond organ, πιάνο
Σωτήρης Λεμονίδης: πλήκτρα
Γιώργος Καλούδης: τσέλο, κρητική λύρα
Νίκος Παραουλάκης: νέυ
Άγγελος Πολυχρόνου: κρουστά
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…