8/7/2011
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
www.musiccorner.gr
Οι 30 Seconds To Mars είναι ένα μουσικό φαινόμενο. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται να είναι από τις πωλήσεις των δίσκων τους και τη φρενίτιδα που προκαλούν όπου παίζουν. Δε λέω πως δε μου αρέσουν, απλά τους θεωρώ υπερτιμημένους. Και δεν αναφέρομαι στα σόου που κάνουν αλλά κυρίως στις ερμηνευτικές τους ικανότητες. Αλλά αυτό είναι λάθος κριτήριο γιατί οι 30 Seconds To Mars και ο Jared Leto ειδικότερα είναι showman.
Χθες το βράδυ εγώ παρέα με αρκετούς χιλιάδες ακόμα είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε από κοντά στην Πλατεία Νερού, εκεί όπου έδωσαν την πρώτη συναυλία τους στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια εγώ παρέα με πολλά πιτσιρίκια από 13 – 17 χρονών. Δε σας το κρύβω πως ένιωσα αμήχανα μπροστά σε τόσα υστερικά κοριτσάκια και αγοράκια. Δάκρυα, πολλές λιποθυμίες και ακόμα περισσότερες τσιρίδες ήταν το σκηνικό που είδα πολλές φορές πριν ακόμα κάνει την εμφάνιση του ο Jared Leto με την παρέα του στη σκηνή.
Νομίζω πως οι χαμένοι της βραδιάς ήταν οι Playmen και οι Marsheaux οι οποίοι όσο κι αν προσπάθησαν να κλέψουν λίγη από τη δόξα του Jared δεν το κατάφεραν επ’ ουδενί. Άλλωστε ο κόσμος που είχε μαζευτεί δύο ώρες πριν ανοίξουν οι πόρτες ήθελε να δει μόνο τους 30 Seconds To Mars.
Κι έτσι παρέα με την Ιωάννα Γκόγκου, τη φωτογράφο μας η οποία δεν κατάφερε να φωτογραφήσει λόγω του ότι η μπάντα αποφάσισε τελευταία στιγμή να κόψει 12 φωτογράφους από διάφορα μέσα, περιμέναμε να βγουν στη σκηνή για να δούμε αν πραγματικά αξίζει όλος αυτός ο ντόρος που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομα τους. Και κάπου στις δέκα εμφανίστηκαν στη σκηνή εν μέσω ουρλιαχτών, μαλλιοτραβηγμάτων, κλαμάτων και φυσικά λιποθυμιών. Να σας πω την αλήθεια την είσοδο τους δεν την παρατήρησα αφού ήμουν περικυκλωμένος από αρκετές ενθουσιώδεις – στα όρια της υστερίας – θαυμάστριες τους οι οποίες φρόντισαν και με το παραπάνω να μου προκαλέσουν προσωρινή κώφωση! Αλλά δεν πειράζει, ο καθένας έχει τα είδωλα του και είναι λογικό σε τέτοιες ηλικίες ο ενθουσιασμός να είναι ασυγκράτητος.
Το σόου άρχισε με έναν Jared σε πολλά κέφια και ένα κοινό σε ακόμα περισσότερα. Άλλωστε είναι ένας σόουμαν και ξέρει πολύ καλά πώς να ξεσηκώσει το πλήθος με ελάχιστες κινήσεις. Δεν ξέρω αν έδωσαν σημασία στα κομμάτια που τραγούδησε ή σε εκείνον, το σίγουρο πάντως είναι πως το ευχαριστήθηκαν με την ψυχή τους τόσο η μπάντα όσο και το κοινό. Νομίζω πως ερμηνευτικά δεν τα πήγαν τόσο καλά όσο θα περίμενα. Αλλά αυτό όπως είπα και πριν ελάχιστη σημασία έχει. Η παραγωγή ήταν πάρα πολύ καλή το ίδιο και ο ήχος. Πεντακάθαρος.
Ο Jared τα έκανε όλα. Έτρεχε πέρα δώθε στη σκηνή, είπε πως υποστηρίζει τον αγώνα που κάνει ο ελληνικός λαός και μας αφιέρωσε το «This Is War» που έχει και μία επαναστικότητα όπως και να το κάνεις. Στη συνέχεια φόρεσε σα μπέρτα μία ελληνική σημαία, πέταξε μεγάλα κόκκινα μπαλόνια στο κοινό και ανέβασε θαυμαστές στη σκηνή με το κοινό να παραληρεί και τις λιποθυμίες, υποθέτω, να συνεχίζονται. Σε μία συνομιλία που είχα με τους γιατρούς που ήταν εκεί για τέτοια ενδεχόμενα μου είπαν πως η …πελατεία ήταν πολύ αυξημένη!
Οι 30 Seconds To Mars έδειξαν να το χαίρονται. Κι αυτό βγήκε προς τα έξω ενθουσιάζοντας τον κόσμο. Ξαναλέω πως είναι λάθος και άδικο να κρίνουμε αυτή τη συναυλία ως τυπική μουσική συναυλία. Χθες ήταν ένα σόου και ο κόσμος πέρασε πολύ καλά, αυτό είναι βέβαιο. Άλλωστε αυτό δεν είναι το βασικό όταν πας σε μία συναυλία; Να περάσεις καλά.
Λέγοντας το «Kings And Queen», με την εισαγωγή του «Enter Sandman» των Metallica, μας αποχαιρέτησαν αφήνοντας πίσω τους ένα άκρως ικανοποιημένο κοινό και ένα εκπληρωμένο όνειρο όσων βρέθηκαν εκεί. Να τους δουν μία φορά από κοντά.
Θα περίμενα παρόλα αυτά μια πιο επαγγελματική συμπεριφορά εκ μέρους της διοργανώτριας εταιρείας Spicy και των υπευθύνων της οι οποίοι αποφάσισαν να αφήσουν έξω από τη συναυλία αρκετούς φωτογράφους ειδοποιώντας τους περίπου δύο ώρες πριν από αυτήν, απλά με ένα mail που όποιος πρόλαβε το είδε! (οι περισσότεροι είχαμε ήδη φύγει για τη συναυλία). Επιτέλους θα πρέπει να καταλάβουν από τις εταιρείες παραγωγής, πως στα live πάμε να κάνουμε τη δουλειά μας, προσπαθούμε να κάνουμε ένα ρεπορτάζ για να ενημερώσουμε τον κόσμο για ένα σημαντικό event, ως οφείλουμε να κάνουμε σαν ενημερωτικό μουσικό περιοδικό. Τόσο δύσκολο είναι επιτέλους να υπάρχει μια πιο ώριμη συμπεριφορά απέναντι στα Μέσα και σε όλους αυτούς που εξαιτίας του αντιεπαγγελματισμού ορισμένων δεν μπόρεσαν τελικά να κάνουν τη δουλειά τους; Προσωπικά δε με απασχολεί αν ήταν απαίτηση της μπάντας να κοπούν οι φωτογράφοι (η εταιρεία θα έπρεπε αυτό να το έχει συζητήσει πολύ νωρίτερα με τη μπάντα) – άσε που δεν δέχομαι με τίποτα αυτές οι ενημερώσεις να γίνονται μόλις λίγο πριν την έναρξη του live και μάλιστα με ένα απλό mail. Με απασχολεί ότι όπως εμείς είμαστε συνεπείς σ’ αυτό που κάνουμε και συμφωνήσαμε πολλές μέρες πριν με την εταιρεία παραγωγής, έτσι θέλουμε και μια ανταποδοτική συνέπεια από μέρους τους. Ελπίζω μελλοντικά να υπάρχει καλύτερη συμπεριφορά απέναντι μας και τουλάχιστον ένας σεβασμός απέναντι σε ένα περιοδικό που υπάρχει στο χώρο περισσότερα από 10 χρόνια και έχει αποδείξει πλέον τη συνέπειά του απέναντι στα τεκταινόμενα και στις συμφωνίες του. Φυσικά το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και απέναντι σε όλους όσους υπέστησαν τα ίδια με εμάς προχθές. Δεν φταίει κανένας επαγγελματίας φωτογράφος να κουβαλάει μηχανές, φακούς, μπαταρίες, τρίποδα και ότι άλλο χρειάζεται για να κάνει σωστά τη δουλειά του και να του κλείνουν τη πόρτα στα μούτρα, επειδή έτσι τους ήρθε τη τελευταία στιγμή… Λίγο σεβασμό κύριοι… Λίγο…
Επίσης θα έπρεπε η Τροχαία να είχε μεριμνήσει ώστε να μην χρειαζόταν να εγκλωβιστούν εκατοντάδες αυτοκίνητα επί ώρες προκειμένου να φύγουν. Αυτό άλλωστε είναι κάτι που συμβαίνει σε κάθε live που γίνεται στους συγκεκριμένους χώρους οπότε δεν υπάρχει δικαιολογία…
Τέλος να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Ραφαήλ Αρετάκη και το www.burst.gr για την παραχώρηση των φωτογραφιών και την πολύτιμη βοήθεια του.