Γράφει ο Γιάννης Μαυρόπουλος
Πάω πολύ πίσω. 3 χρόνια για την ακρίβεια. Θυμάμαι ακόμα την ημερομηνία. 21 Μαΐου. Πανελλήνιες. Το μεγαλύτερο βάσανο για έναν μαθητή. Άλλοι είχαν παραλύσει από τον φόβο τους , άλλοι απλά αδιάφοροι. Και πως μου έρχεται η τρέλα στο μυαλό, αρχίζω τις μιμήσεις (κρυφό μου ταλέντο)! Μα ποιον μιμούμαι όμως; Έναν θυρωρό που έτρεχε, έτρεχε μία ζωή, έναν πράκτορα που βαράει στον γάμο του Καραγκιόζη, έναν δάσκαλο οδήγησης σε σχολή για σοφερίνες. Το κουράγιο που πήραν όλοι και το γέλιο που είδα στα χείλη τους δεν επιβεβαίωσε το ταλέντο μου στην μίμηση. Αλλά έδωσε ακόμα μεγαλύτερη φήμη σε αυτόν που μου έδωσε την δυνατότητα να τον μιμηθώ.
Λίγο γρήγορα δεν πέρασαν αυτά τα 4 χρόνια; Και δεν άκουσα μια φορά τη φωνή του, το γέλιο, την τρέλα που διακατείχε αυτό τον μοναδικό άνθρωπο. Πόσους ακόμα ξέρουμε που να είναι αγαπητοί το ίδιο σε τόσες γενεές; Αν βρείτε κάποιον άλλον, να με ενημερώσετε. Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις έναν σύγχρονο Έλληνα που τρέχει. Παλεύει όλη μέρα για το καλύτερο και διακωμωδεί την τραγικότητα που βιώνει στο πετσί του. Όταν πέτυχα τον «Παπατρέχα» είδα στα μάτια του Βέγγου αυτό που λείπει από όλους μας: το γέλιο και την αγάπη για την ζωή. Και αναρωτιέμαι, αυτό λείπει σήμερα; Ή είναι άλλος ο λόγος που τον αγαπήσαμε τόσο πολύ;
Αδιαμφισβήτητα μιλάμε για έναν κωμικό με όλη τη σημασία της λέξης. Έναν πανέξυπνο και γλυκύτατο άνθρωπο, τον δικό μας άνθρωπο! Που μας λείπει ακριβώς γιατί ήταν δικός μας. Δεν το έλεγε τυχαία άλλωστε. Ένιωθε δικός μας και ήταν δικός μας. Κέρδισε αυτή την αγάπη με τα έργα του. Με την δουλειά του και με το ταπεινό του προφίλ. Ποιος μπορεί να πει κάτι άσχημο για τον Θανάση Βέγγο; Αγνός και κωμικός, σεμνός και αληθινός, πάντα χαμογελαστός ακόμα και εκείνους τους 5 τελευταίους μήνες που βασανίστηκε σε άνιση μάχη. Αλλά και εκεί πάλεψε, του το αναγνωρίζω. Γιατί σίγουρα θέλει να τον θυμόμαστε χαμογελαστό.
https://www.youtube.com/watch?v=FzG7JknYOeE
Όταν ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις τον Πολύδωρο, τον ΘΟΥ ΒΟΥ τον φαλακρό πράκτορα, γελάς και συγκινείσαι συνάμα. Γιατί ήταν αυθόρμητος και αγαπούσε αυτό που έκανε, δίχως να επιζητά χρήματα, αναγνώριση και βραβεία. Το μεγαλύτερο βραβείο το είχε κερδίσει προ πολλού. Του το χάριζε ο κόσμος με το πιο ζεστό του χειροκρότημα. Λείπει από την ζωή μας. Γιατί όσο και να πιστεύω στο ουδείς αναντικατάστατος, τόσο πιστεύω και στην εξαίρεση. Ευτυχώς για όλους μας έχει αφήσει τεράστια κληρονομιά πίσω του. Και θα τον δουν και θα γελάσουν μαζί του και οι νεότεροι. Θα παραμείνει διαχρονικός γιατί ήταν μοναδικός…
https://www.youtube.com/watch?v=VhDVFH8cK1w
—————–
Ο Θανάσης Βέγγος (Νέο Φάληρο 29 Μαΐου 1926 – Αθήνα 3 Μαΐου 2011) ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Είχε παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και είχε σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ μέχρι και το τέλος της ζωής του συνέχιζε να εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και το θέατρο. Ήταν γνωστός και ως ο «Καλός μας άνθρωπος». Γεννήθηκε στον Πειραιά, στο Νέο Φάληρο, στις 29 Μαΐου του 1926 από τον Βασίλη και την Ευδοκία Βέγγου, των οποίων ήταν και το μοναδικό παιδί.
(από την ελληνική Wikipedia)