Αρχική MC3 “40 χρόνια έφηβος κοντά μισόν αιώνα” ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου!

“40 χρόνια έφηβος κοντά μισόν αιώνα” ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου!

Ιούν 27, 2013

27/6/2013
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Σπύρος Σταυρόπουλος
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

“40 χρόνια έφηβος κοντά μισόν αιώνα” , μας πρωτοτραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το 1992 στη Σφεντόνα, μιλώντας για την τα ηλικιακά του δεύτερα -άντα, και υπογράφοντας ένα από τα διαχρονικότερα τραγούδια του. Δύο δεκαετίες και κάτι αργότερα, γιορτάζουμε πάλι τα …40 του Βασίλη, όχι με την ηλικιακή ή τη μακάβρια έννοια – όπως υπονοήθηκε χιουμοριστικά στο σχετικό σποτάκι – αλλά τα 40 χρόνια παρουσίας στα μουσικά πράγματα της χώρας μας, πάνω στη σκηνή και πίσω από ένα μικρόφωνο σε studio ηχογράφησης ή συναυλία. 20 Ιουνίου λοιπόν η μέρα διεξαγωγής και το θέατρο Πέτρας του δήμου Πετρούπολης ο χώρος, ικανός να φιλοξενήσει τους άνετα όλους τους θεατές που παρευρέθησαν στην “ιστορική” θα έλεγα αυτή συναυλία. Και τη χαρακτηρίζω ιστορική γιατί ανεξάρτητα αν δηλώνει κάποιος θαυμαστής του ή όχι, η 40χρονη πορεία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου είναι αναμφισβήτητης αξίας. Έχει ερμηνεύσει μερικά από τα σπουδαιότερα τραγούδια της μεταπολίτευσης, εκφράζοντας πότε το rock και πότε το πιο έντεχνο μιας ολόκληρης γενιάς και εν έτει 2013, μένει πιστός στα ιδανικά του και δηλώνει ότι “το παιχνίδι παίζεται ακόμα”. Και το παιχνίδι παίχτηκε με χιλιάδες φίλους και θαυμαστές που βρέθηκαν την προηγούμενη Πέμπτη στο θέατρο Πέτρας για να τραγουδήσουν, να φωνάξουν και να αποθεώσουν το ίνδαλμά τους.

Μια καριέρα που ξεκίνησε το 1973 όταν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τελειώνοντας τη στρατιωτική του θητεία έφυγε για το Μόναχο όπου συμμετείχε σε επιτροπές αντιδικτατορικού αγώνα ενώ παράλληλα τραγουδούσε σε στέκια Ελλήνων φοιτητών και ομογενών. Επιστρέφει στην Ελλάδα την επόμενη χρονιά και ξεκινάει τις εμφανίσεις του σε μικρές μπουάτ της εποχής ενώ παράλληλα ηχογραφεί το πρώτο δισκάκι των 45 στροφών. Παράλληλα συμμετέχει στα “Τραγούδια του δρόμου” του Μάνου Λοΐζου. Η προσωπική του δισκογραφία ουσιαστικά ξεκινάει το 1975 με τα “Αγροτικά” του Θωμά Μπακαλάκου, ενώ ήδη έχει γνωρίσει τρεις συνθέτες που θα σημαδέψουν τη μετέπειτα πορεία του: το Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Λοΐζο και το Θάνο Μικρούτσικο. Μαζί με το Θεοδωράκη θα κάνει παγκόσμια περιοδεία ενώ η συναυλιακή του παρουσία στην Ελλάδα είναι εξ’ ίσου έντονη σε απεργίες, συγκεντρώσεις και συναυλίες αλληλεγγύης. Έχουμε μπει στη δεκαετία του ’80 και ο Βασίλης δείχνει πλέον έντονα τις rock επιρροές του. Το 1982 κυκλοφορεί ο δίσκος “Φοβάμαι” ο οποίος συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων τα “Στέλλα”, “Κουρσάρος”, “Σ’ ακολουθώ”, “Sebastian” τα οποία σφραγίζονται με την ερμηνεία του Βασίλη και τον καθιερώνουν στην ελληνική rock και έντεχνη σκηνή. Την ίδια χρονιά γνωρίζεται και με το Νικόλα Άσιμο, του οποίου η επιρροή υπήρξε καταλυτική στη μετέπειτα πορεία του. Η δεκαετία του ’80 αποδεικνύεται χρυσή για το Βασίλη Παπακωνσταντίνου: εξαιρετικοί δίσκοι, διαχρονικά τραγούδια, μεγάλες συναυλίες… κάτι το οποίο συνεχίζεται και την επόμενη δεκαετία με δίσκους όπως το “Χρόνια Πολλά” και η “Σφεντόνα” αλλά και τις “Γραμμές των Οριζόντων” του Θάνου Μικρούτσικου. Με σταθερούς συνεργάτες τον Οδυσσέα Ιωάννου, το Χριστόφορο Κροκίδη, τον Αποστόλη Μπουλασίκη και πολλούς ακόμα συνεχίζει μια αδιάλειπτη δισκογραφική παρουσία μέχρι σήμερα με 34 προσωπικούς δίσκους, πάνω από 50 συμμετοχές και αναρίθμητες συναυλίες και περιοδείες στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Και φτάνουμε στην 20η Ιουνίου 2013 στη γιορτή για τα 40 χρόνια, αν και συνειδητοποιώ ότι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δεν έχει χάσει τίποτα απ’ τη δυναμική του. Το θέατρο Πέτρας κατάμεστο από νωρίς, κόσμος στις κερκίδες, στο κενό μπροστά απ’ τη σκηνή, στα πλάγια και στα βράχια. Μεγαλύτεροι και πιτσιρικάδες, ροκάδες και έντεχνοι, έφηβοι και γονείς με τα παιδιά τους, όλοι είχαν χώρο σε αυτή τη συναυλία. Με μία δυνατή έναρξη απ’ την ορχήστρα και τις πρώτες νότες του “Ελλάς”, ο Βασίλης βγήκε στη σκηνή και κυριολεκτικά αποθεώθηκε απ’ τον κόσμο. Μία συναυλία που κράτησε σχεδόν τέσσερις ώρες αποδεικνύοντας ότι ο Βασίλης δεν είχε σκοπό να κατέβει απ’ τη σκηνή. Με πολλά τραγούδια, αναμνήσεις, ένα σπουδαίο αρχειακό υλικό που έπαιζε σε video ανάμεσα στα τραγούδια και μας θύμισε παλιότερες στιγμές, μέχρι ολόφρεσκα κομμάτια από την πιο πρόσφατη δισκογραφική του δουλειά. Όλα είχαν τη θέση τους…

Ο Βασίλης ήταν σε εξαιρετική φόρμα. Εμφανώς συγκινημένος σε κάποια σημεία, δεν άφησε ούτε έναν παραπονεμένο. “Sebastian”, “Κουρσάρος”, “Μικρές νοθείες”, “Πρώτη Μαΐου”, “Εμβατήριο”… ήταν απ’ τις πιο δυνατές στιγμές του πρώτου μέρους, με τον ερμηνευτή να μην παραλείπει να αναφέρεται, όπως το συνηθίζει εξάλλου, σε αγαπημένους του συνεργάτες που πλέον δεν είναι εν ζωή όπως ο Σταμάτης Μεσημέρης και ο Άλκης Αλκαίος. Μετά από ένα μικρό διάλειμμα περάσαμε στο δεύτερο μέρος με την “Οδό Ελλήνων” και ένα εκκωφαντικό “Χρόνια Πολλά”, μιας και ήταν ήδη μεσάνυχτα και πλέον μπορούσαμε και επισήμως να ευχηθούμε στο Βασίλη για τα γενέθλιά του!

“Νιώθω μεγάλη μοναξιά”, “Βικτώρια”, “Όμορφη πόλη”, “Άσε με να κάνω λάθος”, “Μαύρος Γάτος” και πολλά ακόμα ήταν τα τραγούδια που ακούσαμε εκείνο το βράδυ. Αλλά δεν κρατάω αυτό, ούτε τα κλασσικά συνθήματα που ακούγονται πάντα στις συναυλίες του όπως το “Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε”. Αυτό που μου μένει είναι η αστείρευτη ενέργεια αυτού του ανθρώπου, το ήθος του πάνω στη σκηνή όταν μιλάει για τους συνεργάτες του, η αναλλοίωτη φωνή του, η θέρμη και η συνέπεια με την οποία υποστηρίζει τα πιστεύω του και η παρότρυνσή του κάθε φορά για αλληλεγγύη – αξιοπρέπεια – ανυπακοή. Αυτός κρατάει την ουσία και ονειρεύεται και αποχαιρετά σχεδόν 2.00 το πρωί, ένα κατάμεστο θέατρο Πέτρας ικανό να κάτσει να τον απολαμβάνει ακόμα τέσσερις ώρες. Πραγματικά ήταν μια συναυλία για την οποία θα μιλάμε για καιρό.