«Δηλαδή μας έκαναν να τα συνηθίσουμε όλα πια; Κλειστά μαγαζιά, απανωτές μειώσεις στους μισθούς μας, κι εμείς απαθείς να συνεχίζουμε κάθε μέρα να πηγαίνουμε στη δουλείτσα μας;»…
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Πέννυ Ζαμπούκα
Φωτογράφηση: Ιωάννα Γκόγκου
Music Corner – 14/3/2012
Ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης υπήρξε από τους αγαπημένους μου τραγουδοποιούς από το 1995, όταν έπεσε στα χέρια μου το cd του “Παραμύθι με λυπημένο τέλος”. Από τότε μεγαλώναμε παρέα, αγάπησα και τους επόμενους δίσκους του, ώσπου ήρθε η στιγμή να τον γνωρίσω από κοντά μέσα από αυτή τη συνέντευξη, για να επιβεβαιωθούν όλοι οι λόγοι για τους οποίους τον εκτιμούσα όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί είναι όπως ακριβώς και τα τραγούδια του: Άμεσος, καλλιεργημένος, ρομαντικά ρεαλιστής, με χιούμορ και ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια…
Στο ραντεβού μας στο Life coffe bar στον πεζόδρομο Χαλανδρίου, ήρθε αρκετά νωρίτερα και μας περίμενε σε ένα τραπεζάκι πίνοντας καφέ. Στα πρώτα λεπτά της στιχομυθίας μας, μου επέβαλε να κόψω τον πληθυντικό ευγενείας και να το γυρίσουμε στον ενικό. Και έτσι, χαλαρά, ξεκίνησε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα, μέρος της οποίας μπορείτε να διαβάσετε εδώ…
Music Corner: Ας ξεκινήσουμε την κουβέντα με τη τελευταία σου δισκογραφική δουλειά. “Ξένοι σ’ ένα τόπο που αλλάζει”… Είναι η πρώτη φορά που σου γράφει τους στίχους ολοκληρωτικά στο άλμπουμ ο Οδυσσέας Ιωάννου.
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Με τον Οδυσσέα είμαστε φίλοι εδώ και 18 χρόνια, και σποραδικοί συνεργάτες. Μου έχει δώσει εξαιρετικούς στίχους όλα αυτά τα χρόνια αλλά λόγω της φιλίας μας δεν είχαμε ποτέ ως συγκεκριμένο πλάνο να μου υπογράψει μια ολοκληρωμένη δουλειά. Ξέραμε ότι κάποτε θα γίνει, αλλά δεν το είχαμε εντάξει σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Έτσι κάποια στιγμή αποφασίσαμε πως ήρθε ο καιρός να κάνουμε κάτι αποκλειστικά οι δυο μας. Και έτσι βγήκε αυτός ο δίσκος, με μένα να έχω γράψει τη μουσική και τον Οδυσσέα να υπογράφει όλους τους στίχους εκτός από τις “δυο πεταλούδες”, στο οποίο έχω γράψει μουσική και στίχους εγώ.
Music Corner: Μίλησε μου λίγο για το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς.
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Ξεκινήσαμε πριν ένα χρόνο περίπου, με τον Οδυσσέα να μαζεύουμε υλικό. Το αποτέλεσμα είναι αυτό ακριβώς που θέλαμε να πούμε τώρα. Είναι μια δουλειά που μιλάει για ότι ζούμε και νιώθουμε σήμερα, με όλα αυτά που βιώνουμε γύρω μας.
Music Corner: Αυτό που αποκόμισα εγώ πάντως είναι ότι πρόκειται για μια δουλειά που μιλά για έντονα συναισθήματα, μακρυά από κάθε τι χλιαρό ή μέτριο. Ιδιαίτερα με άγγιξε το “Σκέτη Ζωή”. Εσύ ποια έχεις ξεχωρίσει;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Το “Σκέτη Ζωή” ήταν από τους τελευταίους στίχους που μου έφερε ο Οδυσσέας, και μου άρεσαν πάρα πολύ. Σίγουρα είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου, όπως και το τραγούδι που είναι αφιερωμένο στις κόρες μας και το τραγουδάμε μαζί με τον Γιάννη Ζουγανέλη και τον Σάκη Μπουλά με τίτλο “Ρεμάλια”. Επίσης θα ήθελα να σταθώ σε δύο τραγούδια τα οποία ερμηνεύουν δυο νέες αλλά πολύ ταλαντούχες τραγουδίστριες. Το ένα είναι το “οι δικοί μου άνθρωποι”, που ερμηνεύει η Μαρία Παπαγεωργίου, και είναι αφιερωμένο στους δικούς μας ανθρώπους, και το άλλο το “δυο πεταλούδες” από τη Μιρέλλα Πάχου, το οποίο είναι η αφήγηση ενός κοριτσιού και ήθελα να το πει ένα νέο κορίτσι. Είναι και οι δύο εξαιρετικές φωνές και χαίρομαι πολύ που συμμετείχαν στη νέα μου δουλειά.
Music Corner: Το ραδιόφωνο είναι ένα μέσο για να ακούσει ο κόσμος τα τραγούδια σου. Πως σου φαίνεται τώρα που οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί είναι είδος υπό εξαφάνιση; Εσύ ακούς ραδιόφωνο στην καθημερινότητα σου;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Το ότι πλέον δεν υπάρχουν αρκετοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί είναι σημείο των καιρών και αυτό. Στο ραδιόφωνο ακούω κυρίως Τρίτο πρόγραμμα, και ενημερωτικούς σταθμούς. Ακούω και τον Τράγκα κάποιες φορές…
Music Corner: Τον Τράγκα; Αυτό δεν το περίμενα!
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Μα δεν τον ακούω για να ενημερωθώ… Τον ακούω πιο πολύ για το cult του πράγματος. Θεωρώ ότι έχει κοινωνιολογικό ενδιαφέρον η εκπομπή του Τράγκα. Γενικά είμαι της άποψης ότι μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό της (παρα)πληροφόρησης σπάνια μαθαίνεις την αληθινή είδηση, αλλά αρκείσαι στο να μάθεις αυτό που θέλουν εκείνοι που κατευθύνουν τα πράγματα να μάθεις. Επίσης πιστεύω πως την πραγματικά σημαντική είδηση την μαθαίνεις ακόμα και αν είσαι κλειδαμπαρωμένος στο σπίτι σου. Θα σε φτάσει θες δε θες. Άσε που είναι όλοι τόσο πολύ ταγμένοι στο να με (παρα)πληροφορήσουν ώστε προτιμώ να τους αποφεύγω καλύτερα!
Music Corner: Διάβασα ένα εξαιρετικό κείμενο σου που κλείνει έτσι: “Μας έχουν κάνει τόσο παραιτημένους, τόσο νωθρούς, τόσο νικημένους, τόσο φοβισμένους και ηττοπαθείς, που όλα τα συνηθίζουμε. Λυπάμαι, μάγκες. Δεν βρίσκω πλέον τίποτα που να μην το συνηθίσαμε. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερή μας ήττα”. Το κείμενο είχε τίτλο Αφήγηση, όπως το τραγούδι σου με μελοποιημένους τους στίχους του Σεφέρη. Έτσι τα βλέπεις τα πράγματα σήμερα;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Γιατί εσείς τα βλέπετε διαφορετικά; Δεν είναι ευκρινές ότι τα έχουμε συνηθίσει όλα; Μέσα σε λίγο διάστημα έκλεισε μια εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, ένα τηλεοπτικό κανάλι και διαλύθηκε μια ποδοσφαιρική ομάδα και δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Και δε μιλώ ως υπερασπιστής των συγκεκριμένων εταιρειών, αλλά με προβληματίζει το γεγονός ότι συμβαίνουν τόσο ρηξικέλευθες αλλαγές στις ζωές μας, στην καθημερινότητα μας και εμείς απλά τις προσπερνάμε απαθείς. Δηλαδή ο άνθρωπος που για είκοσι χρόνια έπαιρνε τη συγκεκριμένη εφημερίδα και μια μέρα δεν τη βρήκε στο περίπτερο, απλά είπε στον περιπτερά να του δώσει μια άλλη; Όταν δεν εξέπεμπε πια το συγκεκριμένο κανάλι απλά το έβγαλε από τη μνήμη του τηλεκοντρόλ; Όταν διαλύθηκε η ομάδα του, είπε απλά “δε βαριέσαι, θα γίνω ΠΑΟΚ;” Δηλαδή μας έκαναν να τα συνηθίσουμε όλα πια; Κλειστά μαγαζιά, απανωτές μειώσεις στους μισθούς μας, κι εμείς απαθείς να συνεχίζουμε κάθε μέρα να πηγαίνουμε στη δουλείτσα μας; Δεν μας νοιάζει ούτε όταν το κράτος λέει στους ηλικιωμένους εμμέσως πλην σαφώς να πάνε να πεθάνουν γιατί δε συμφέρει να τους πληρώσουν αυτά που τόσα χρόνια τους παρακρατούσαν από τους μισθούς τους;
Music Corner: Τι πιστεύεις ότι φταίει που φτάσαμε σε αυτό το σημείο;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Πολλά φταίνε, αλλά κυρίως η παντελής έλλειψη παιδείας. Γαλουχήσαμε ολόκληρες γενιές νέων ανθρώπων με το πρότυπο του λαμόγιου. Είμαστε μια κοινωνία που θεωρεί τουλάχιστον βλάκα κάποιον που εργάζεται για 25 χρόνια τίμια σε μια θέση ενώ θα μπορούσε να “κλέψει”. Και το χειρότερο; Πλέον θεωρεί και αυτός τον εαυτό του βλάκα! Έτσι φτάσαμε στο απόλυτο ξεχαρβάλωμα της κοινωνίας μας. Πλέον συνηθίζουμε τους “κανονικούς” ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, να κοιμούνται στους δρόμους… Και δεν είναι ξένοι, είναι τα αδέρφια μας εκεί έξω και όμως εμείς παραμένουμε απαθείς. Άκουσα το Δήμαρχο Αθηναίων να λέει ότι δεν θα ληφθούν μέτρα αν δε πέσει η θερμοκρασία κάτω από τους -5 βαθμούς, όση δηλαδή και η θερμοκρασία του ψυγείου μου. Ας έρθει αυτός να κοιμηθεί στο ψυγείο μου τότε!
Music Corner: Είσαι ένας καλλιτέχνης με πολιτική σκέψη και λόγο, τον οποίο εκφράζεις όχι μόνο μέσα από τα τραγούδια σου αλλά και όποτε σου ζητηθεί. Κάποιοι άλλοι συνάδελφοι σου τώρα ξεκίνησαν να εκφέρουν άποψη, πράγμα που μου φαίνεται κάπως ύποπτο και λαϊκίστικο. Είδαμε π.χ. Το Γιώργο Μαζωνάκη ντυμένο τσολιά (προφανώς για να ενδυναμώσει το εθνικό μας φρόνημα). Εσύ που τοποθετείσαι σε όλο αυτό;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Ο κάθε συμπολίτης μου πορεύεται το δικό του δρόμο. Με το Μαζωνάκη δε θεωρώ ότι κάνουμε την ίδια δουλειά, δεν τον θεωρώ συνάδελφο μου. Το κοινό μας στοιχείο είναι ότι τραγουδάμε και οι δύο. Τίποτα άλλο. Όμως δε μπορώ ούτε με ενδιαφέρει να σχολιάσω κάτι άλλο πάνω σε αυτό.
Music Corner: Τα μπουζούκια πλέον περνάνε και αυτά κρίση και κλείνουν ένα μετά το άλλο. Από την άλλη, πιο εναλλακτικές μορφές διασκέδασης, όπως η παράσταση “Ταμείο Αλλεργίας” στην ακτή Πειραιώς, σφύζουν από κόσμο.
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Καταρχήν, δε με χαροποιεί καθόλου που κλείνουν τα μπουζούκια. Δε θα μπορούσε να με χαροποιεί το γεγονός ότι μένει τόσος κόσμος άνεργος. Σίγουρα δε νιώθω συμπόνοια για το μεγαλοτραγουδιστή που από 10 χιλιάρικα θα αναγκαστεί να πάρει τρία, αλλά με στεναχωρεί που θα μείνουν άνεργοι τόσοι σερβιτόροι, μουσικοί, καθαρίστριες. Τώρα όσον αφορά το που επιλέγει ο κόσμος να καταθέσει τα χρήματα του, φαντάζομαι πως σε καιρούς που τα βγάζει πιο δύσκολα το σκέφτεται περισσότερο, και γι’ αυτό με τιμάει το ότι επιλέγουν να έρθουν να μας δουν. Στην Ακτή είμαστε 6 άνθρωποι που μπορεί να μην αρέσουμε όλοι σε όλους, όμως το σίγουρο είναι ότι έχουμε βρει μια χημεία μεταξύ μας και προσφέρουμε ένα λαϊκό θέμα που από ότι φαίνεται έχει απήχηση.
Music Corner: Πιστεύεις πως ζούμε το θάνατο του lifestyle;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης:Σίγουρα όχι! Όπως δε βιώνουμε -δυστυχώς- και το θάνατο του δικομματισμού. Αν βιώναμε το θάνατο του lifestyle θα έπρεπε να είχαμε καλύτερη τηλεόραση. Αντιθέτως, όλο και χειροτερεύει. Δε πρέπει φυσικά να περιμένουμε ότι επειδή φτωχύναμε ξαφνικά θα αρχίσουμε όλοι να διαβάζουμε Κούντερα – το έλλειμμα παιδείας εξακολουθεί να παραμένει. Απλά ζούμε μια φτώχεια που αναγκάζει το lifestyle να “μαζεύεται” και να λαϊκίζει ίσως. Το lifestyle απλά μας εκδικείται πλέον μέσα από τις επιλογές του παρελθόντος μας.
Music Corner: Ο ντόρος με την επιστολή του Κωστόπουλου πως σου φάνηκε; Διάβαζες τα περιοδικά του; Θα έκανες ποτέ συνέντευξη για κάποιο από αυτά;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Δε με έπεισε η “εξομολόγηση Κωστόπουλου” και ότι δεν είχε λάβει καμία βοήθεια από το ΠΑΣΟΚ, εφόσον όλοι θυμόμαστε editorials αλλά και δηλώσεις του στην τηλεόραση… Από την άλλη δε μου κάνει καμία χαρά που καταρρέει μια επιχείρηση και μένει κόσμος άνεργος. Σίγουρα τα περιοδικά του είναι συνυπεύθυνα για το lifestyle που κυριαρχούσε την τελευταία εικοσαετία, αλλά δεν είναι υπεύθυνος για πάσα νόσο και μαλακία που συνέβη σε αυτή τη χώρα. Με ενοχλεί όμως περισσότερο ότι τώρα που πέφτει όλοι έχουν κάτι να πουν, ενώ πιθανώς τόσα χρόνια στήριζαν όλο αυτό το “κατασκεύασμα”. Εγώ ήμουν πάντα απέναντι σε όλο αυτό, όχι γιατί το έκρινα ως καλό ή κακό, απλά δε μου ταίριαζε. Όχι, δεν ήμουν αναγνώστης του αλλά αν μου πρότειναν μια συνέντευξη θα δεχόμουν. Προφανώς όμως το ότι δε με φιλοξένησε ποτέ σε κανένα έντυπό του αυτά τα είκοσι χρόνια, δεν είναι τυχαίο. Δεν ταίριαζα πιθανώς με όλο αυτό που τον ενδιέφερε να αναδείξει ως κυρίαρχη τάση. Όπως προείπα, δε θα μου λείψουν τα περιοδικά του αλλά θεωρώ χυδαίο τώρα να τον λοιδορούν, ειδικά οι ευεργετηθέντες.
Music Corner: Ανήκεις στο “έντεχνο” τραγούδι. Πως σου φαίνεται το ότι ένα τραγούδι που έχετε γράψει με τον Οδυσσέα Ιωάννου, το “Στα είπα όλα“, το οποίο είχε αγαπήσει πολύ μια μερίδα του κοινού με τη φωνή του Σωκράτη Μάλαμα, ξαφνικά έγινε ευρύτερα γνωστό μέσα από την ερμηνεία του Βασίλη Καρρά, και τραγουδήθηκε από κόσμο που δεν το ήξερε πιο πριν; (Ενδεικτικά του αναφέρω τη γιαγιά μου!)
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Καταρχήν …όπως δε σε βρίζω δε θέλω να με βρίζεις κι εσύ! Αποτάσσομαι μετά βδελυγμίας τον όρο του “έντεχνου”. Και φυσικά και χαίρομαι! Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Μου λες ότι κόσμος όπως η γιαγιά σου αγάπησαν αυτό το τραγούδι; Και μόνο το ότι μαζί με το “γελεκάκι που φορείς” τραγουδάει και ένα δικό μου τραγούδι, ε αυτό από μόνο του το κάνει ιστορικό! (Γελάμε) Γενικά δεν πιστεύω στο διαχωρισμό του κοινού, αλλά στις επιλογές που κάνει ο κάθε καλλιτέχνης. Το ότι δεν έκανα εγώ κάποια έκπτωση ώστε να με ακούσει μια μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου, αλλά μέσα από αυτή την ερμηνεία με γνώρισε και ένα κοινό που δεν ακούει Πασχαλίδη, ε αυτό μου φαίνεται υπέροχο, το ότι μπόρεσε ένα τραγούδι μου να αγγίξει τόσο πολύ κόσμο. Και ενοείται πως όταν σε παίρνει τηλέφωνο ένας άνθρωπος που τραγουδάει 40 χρόνια και σου ζητάει το τραγούδι σου δε μπορείς να του πεις όχι. Και φυσικά δεν πήραμε ούτε εγώ ούτε ο Οδυσσέας παραπάνω χρήματα για αυτό. Τώρα για το ποια ερμηνεία επιλέγει να ακούσει ο καθένας, είναι θέμα προσωπικού γούστου και παιδείας.
Music Corner: Έχεις σπουδάσει μαθηματικά και έκανες μεταπτυχιακό στη Φιλοσοφία στην Κρήτη (Πανεπιστήμιο Ηρακλείου και Ρεθύμνου αντίστοιχα). Στη συνέχεια επέλεξες να ασχοληθείς με τη μουσική. Πως συνδύασες όλα αυτά τα φαινομενικά ετερόκλητα στοιχεία;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Αυτό που εξηγώ σε όλους όσους με ρωτάνε για τις σπουδές μου είναι πως δεν πρόκειται για αντικρουόμενες αλλά αλληλοσυπληρούμενες έννοιες. Δεν σπούδασα αριθμητική αλλά μαθηματικά, τα οποία είναι ένας κόσμος φαντασίας και ανάπτυξης ιδεών, όπως ακριβώς και η φιλοσοφία. Στην Αρχαία Ελλάδα εξάλλου θεωρούνταν οι βάσεις όλων των επιστημών. Και ο Πυθαγόρας είχε συσχετίσει τα μαθηματικά με τη μουσική…
Music Corner: Σωστά! Θα ήθελα να σε ρωτήσω σε αυτό το σημείο σχετικά με το Μάνο Ξυδούς, και ένα υπέροχο τραγούδι σου που έχετε πει, τα “Blues της άγριας νιότης”.
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Σου αρέσει; Στο …πουλάω! Σε αυτή την εποχή ξεπουλάμε τα πάντα πλέον οπότε αν σου αρέσει, το πουλάμε! (Γέλια) Αυτό το τραγούδι πάντως είναι για το Μάνο, αυτός ήταν ο “σπουργίτης”, γι’ αυτό και το είπε ο ίδιος. Και όπως έχω ξαναπεί και θα το λέω, αν δε γνώριζα το Μάνο το 1993 σε ένα μπαρ στη Κρήτη, μάλλον θα έκανα άλλη δουλειά τώρα. Γνωριστήκαμε σε εκείνο το μπαρ και μου λέει “Θα σου κάνω δίσκο”. Εγώ σκέφτηκα από μέσα μου άλλο ένα ψώνιο που το παίζει ιστορία. “Καλά” του λέω, “κάτσε να πιούμε και βλέπουμε”. Μια βδομάδα μετά με παίρνουν τηλέφωνο από τη δισκογραφική και μου λένε ότι έχει εγγυηθεί ο κ. Ξυδούς για μένα και να ανέβω στην Αθήνα να υπογράψουμε! Έχουμε περάσει πολλά μαζί και έστω και αν δεν κάναμε παρέα τον τελευταίο καιρό, θα του είμαι πάντα ευγνώμων. Το κενό που άφησε πίσω του είναι δυσαναπλήρωτο.
Music Corner: Είδα ότι έκανες πολλές περιοδείες φέτος το χειμώνα…
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Ναι, έκανα καμιά τριανταριά συναυλίες και στην επαρχία αλλά και σε Λονδίνο και Κύπρο. Τις απολαμβάνω πολύ αυτές τις συναυλίες. Είναι όμορφο να ενισχύεις μια επικοινωνία με πιο άμεσο τρόπο, και να μας βλέπει από κοντά κόσμος που άκουγε τα τραγούδια μας μέσω youtube. Μου δίνουν μεγάλη χαρά αυτές οι συναντήσεις από κοντά και παίρνω ενέργεια από τον κόσμο.
Music Corner: Συναυλίες ή cd; Τι προτιμάς;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Εννοείται συναυλίες! Λες να γίναμε τραγουδιστές για να τραγουδάμε και να μας βλέπει μόνο ένας ηχολήπτης; (Γελάμε) Αλλά για να υπάρχουν οι συναυλίες πρέπει να παράγουμε “νέο υλικό”. Γενικά είναι πιο επίπονη η διαδικασία του να γράφεις τραγούδια. Αξίζει τον κόπο όμως…
 |
 |
Music Corner: Εσύ πως γράφεις; Κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο ώσπου να σου έρθει η έμπνευση; Γίνεσαι “κοσμοκαλόγερος” για ένα διάστημα;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Όχι, κοσμοκαλόγερος δε γίνομαι ποτέ! Απλώς όταν γράφω δεν πολυακούω μουσική, για να μην επηρεάζομαι. Γενικά λειτουργώ σα σφουγγάρι, συλλέγω για ένα διάστημα πληροφορίες και ερεθίσματα και όταν νιώσω πως ήρθε η κατάλληλη στιγμή ξεκινάω να γράφω…
Music Corner: Και πώς σου έρχεται η έμπνευση δηλαδή; Δε φοβάσαι μήπως κάποια στιγμή σου …τελειώσει;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Η έμπνευση είναι μια βαθιά υπερτιμημένη έννοια. Για να γράψεις κάτι που να αξίζει τον κόπο χρειάζεσαι 7% έμπνευση και 93% σκισμένο χαρτί! Κάθε δημιούργημα απαιτεί άπειρες εργατοώρες. Και θάρρος. Θάρρος να μην αγαπάς αυτό που έφτιαξες επειδή είναι δικό σου, αλλά επειδή όντως αξίζει πραγματικά. Όσο για το αν έχω το άγχος της δημιουργίας, όχι δεν το έχω. Το είχα μόνο μετά το δεύτερο δίσκο. Εκεί είπα: “οκ, κάναμε τον πρώτο, κάναμε και το δεύτερο τώρα, μετά τι;” Ε, μετά έκανα τον τρίτο. Τώρα πια δεν έχω άγχος.
Music Corner: Θέλεις να μου μιλήσεις για τα δυο βιβλία που έχεις γράψει;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο “Δυο νύχτες στο Σαράντι” είναι ένα αφήγημα που διαδραματίζεται σε ένα μικρο χωριό της Βοιωτίας, με ένα παππού που λέει ωραίες ιστορίες, τις οποίες κατέγραψα. Το καινούριο, το οποίο ελπίζω να εκδοθεί άμεσα, το έγραφα τα τελευταία δέκα χρόνια. Διαδραματίζεται το μισό στην Κρήτη και το άλλο μισό στου Γκύζη και αφορά ένα τύπο που “τρελαίνεται” σε κάποια φάση της ζωής του.
Music Corner: Ήσασταν πολύ φίλοι με τη Λιλή Ζωγράφου και έχεις γράψει ένα εξαιρετικό κομμάτι για αυτήν, τη Συβαρίτισσα. Αν και έχεις πει την ιστορία της δημιουργίας του θα ήθελα να μου την ξαναπείς για να την καταγράψω και εδώ για τους αναγνώστες μας.
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: Ήμασταν φίλοι με τη Λιλή, παρόλη τη μεγάλη διαφορά ηλικίας που είχαμε. Μάλιστα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που την είδε εν ζωή. Είχαμε βγει (συνήθιζε να μου λέει “πήγαινε με κάπου να πιεις!” γιατί οι γιατροί της απαγόρευαν να πίνει) και έτσι όπως καθόμασταν, εγώ είχα πιει αρκετά, εκείνη πολύ λίγο, κάπνιζε θυμάμαι κάτι άθλια slim τσιγάρα -ήθελε να σκοτώσει το γιατρό της που της τα είχε κόψει όλα- και μου λέει: “Θα μου πεις ένα τραγούδι;” κατέβασα τότε ένα μαντολίνο που ήταν καρφωμένο στον τοίχο του μαγαζιού και της έπαιξα τον Ερωτόκριτο. Μόλις τελείωσα έβαλε τα κλάματα! Την πήγα σπίτι και την επομένη έμαθα ότι την πήγαν στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό, από το οποίο δε συνήλθε ποτέ. Αυτό ήταν κάτι που με συγκλόνισε και έκατσα και το έγραψα ακαριαία την επόμενη μέρα που “έφυγε”.
Music Corner: Κλείνοντας, τι θέλεις να μεταφέρω στους αναγνώστες μας;
Μιλτιάδης Πασχαλίδης: τι άλλο; Ψηλά το κεφάλι παιδιά! Να προσπαθούμε να αντιστεκόμαστε στο γκρίζο, να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές για λίγο. Προτιμώ να χάνω το χρόνο μου με τόσα άλλα πράγματα από το να κάνω “Like”. Στο τέλος θα είμαστε όλοι στα windows αλλά θα έχουμε κλειστά παράθυρα. Να μη σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, αυτό δε μπορούν να μας το πάρουν Και να μη φοβόμαστε να ερωτευθούμε και να αγαπήσουμε… Να διώξουμε το φόβο του φόβου! Μόνο έτσι θα νικήσουμε!
Καλή συνέχεια κ. Πασχαλίδη! Καλοτάξιδo το νέο cd!
Φωτογραφίες του Μιλτιάδη Πασχαλίδη, από το αρχείο του Music Corner!
——————-
*** Ευχαριστούμε το cafe bar «Life» για τη φιλοξενία (www.facebook.com/profile.php?id=100002115581288 / Ιφικράτους 1-3 , Πεζόδρομος Χαλανδρίου / 210.6896292)…
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
Υπεροχη συνεντευξη. Εκτιμώ ιδιαιτερα τον κ. Πασχαλιδη κ λατρευω τη φωνη του.
αχ αυτή η φοβερή γιαγιά!!
μέσα σ’όλα!
Υπέροχος όπως πάντα ο Μίλτος….
Πολύ καλή συνένετευξη….:)
Τα ιδια και τα ιδια. Με εχει απογοητευσει πολυ ο Πασχαλιδης. Νομιζω πως τελευταια, εκεινο το lifestyle που συχενεται, εκεινο πλασαρει και ασπαζεται.
Στεναχωριεμαι πολυ Μιλτο, επειδη καποτε σε ειχα ενα με την “παραδοση του φοιτητη” και το εντεχνο που καταριεσαι και θες να πεταξεις απο πανω σου… Ολους σας, σας ενοχλει τελευταια ο ορος εντεχνο, γιατι? Τοσα χρονια τι γινοταν? Και πως θα πουμε, τι μουσικη ακουμε? Ο ορος εντεχνο ειναι η αμαρτια, ή το οτι προσπαθουμε ολα να τα ισοπεδωσουμε? Οι τελευταιοι σου δισκοι, τι λενε στ’αληθεια?
Καλή μου ΑΕΚ, δεν καταριέμαι το έντεχνο, τις ταμπέλες καταριέμαι. Ο όρος “έντεχνο” είναι κενός μουσικού νοήματος και δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, μόνο εδώ τον χρησιμοποιούμε, άλλοτε σαν εγκώμιο κι άλλοτε υποτιμητικά. Για να οριστεί το έντεχνο πρέπει να ορίσουμε και το άτεχνο- κι αυτό όπως καταλαβαίνεις είναι μια τελείως υποκειμενική υπόθεση.
Κατα τα λοιπά, δικαιούσαι απολύτως να μην σ αρέσουν οι τελευταίοι δίσκοι μου.
Ελπίζω να μην πέσουμε στη Β Εθνική, ρε γαμώτο 🙂
Μετά τιμής
Μίλτος Πασχαλίδης.
Οι ταμπελες -καμια φορα- σου δειχνουν το δρομο.
Στη Β Εθνικη? Θεμα χρονου που τελειωνει με γεωμετρικη προοδο.
Γεια χαρα.
Υπέροχος Μίλτος – Φοβερή Πέννυ
Γεια σου Μίλτο. Μ’ αρέσει η δουλειά σου και σε τοποθετώ στους καλούς έλληνες καλλιτέχνες των ημερών μας. Μόνο ένα παράπονο γι΄αυτή σου τη συνέντευξη. Στο ερώτημα “τι φταίει σήμερα” απαντάς η έλλειψη παιδείας και η καλλιέργεια στη θέση της του πρότυπου του λαμογιού. Φυσικά, μία συνέντευξη είναι μία συνέντευξη και όχι μια πλήρης έκθεση ιδεών. Όμως, θα μπορούσες να πεις με την ίδια συντομία κάτι πιο ουσιαστικό μιας και επι της ουσίας έριξες το φταίξιμο περισσότερο σε αποτελέσματα παρά σε αίτια. Γιατί να μην πεις, έστω, ότι φταίει αυτός που έχει στα χέρια του την παιδεία; Δεν ψάχνω το πρώτο κινούν του Αριστοτέλη (εγώ παρέμεινα στη Φιλοσοφία), αλλά είναι προφανές ότι η παιδεία μιας κοινωνίας εξαρτάται, επί της ουσίας, από βαθύτερους παράγοντες. Επέτρεψέ μου να σου θυμίσω (γιατί είμαι σίγουρος ότι το έχεις υπόψιν σου) κάποια λόγια του Μπρεχτ, ο οποίος σε ένα λόγο του συμφωνούσε για την έλλειψη παιδείας καθώς και για άλλες ελλείψεις, αλλά επέμενε να “σκεφτούμε τη ρίζα του κακού”. Ο Μπρεχτ έκλεισε ως εξής την ομιλία του: “Ας μιλήσουμε για τις σχέσεις ιδιοκτησίας. Αυτά ήθελα να πω για τον αγώνα ενάντια στην βαρβαρότητα που διαρκώς εξαπλώνεται, για να έχει αναφερθεί εδώ κι αυτό ή τουλάχιστον να το έχω αναφέρει κι εγώ”. Γιατί, ωραίε Μίλτο, να μην το αναφέρεις κι εσύ; Σε χαιρετώ και συνέχισε να παράγεις ωραία τέχνη.
[Για όποιον ενδιαφέρεται:
Μπρέχτ Μπέρτολτ: Ομιλία στο 1ο Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων για την Υπεράσπιση του Πολιτισμού (Ιούνιος 1935), στο “Για το ρεαλισμό”, σελ. 66-71, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1990]
Πραγματικά εύχομαι να είχα δει πολύ νωρίτερα αυτή τη συνέντευξη , δυστυχως την ανακάλυψα τώρα . Κ.Μίλτο δεν μπορώ να σας περιγράψω … Πραγματικά όταν σας άκουσα ζωντανά δάκρυσα . Το ίδιο έπαθα και όταν άκουσα τη Συβαρίτισσα απλά ερωτέυτικα . Δύο λέξεις μπορούν να σας περιγράψουν ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ .Με βοηθήσατε σε πολλά και ας μην ήσασταν εδώ ,με βοηθάτε κάθε μέρα στο να μεγαλώνω χωρίς να χάνω την παιδική μου αθωότητα και είναι κάτι που δεν πρέπει να το χάσουμε ποτέ . 🙂 Αυτό που πρεσβέυετε δεν είναι το να είστε συνεχεια παρόν στην τηλεόραση και το lifestyle . Μπορεί να μην έχω τόσες εμπειρίες όσες εσείς ή οι προλαλήσαντες αλλά σήγουρα ξέρω το πως να θαυμάζω χωρίς να ντρέπομαι για αυτό … Εύχομαι να συνεχίσετε έτσι για πολλά χρόνια ακόμα .