Γράφει η Τζίνα Παπαμιχαήλ
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
Κυριακή 30 Ιουνίου και η αυλαία του Release Athens έκλεισε για φέτος με μια heavy, και όπως άξιζε να κλείσει μέρα, με κύριους headliners τους αειθαλής Anthrax και τους νεότερους εκπροσώπους του σκληρού αμερικάνικου ήχου, Disturbed.
Η Πλατεία Νερού για μια ακόμη και τελευταία μέρα άνοιξε τις πόρτες της στις 17.00 και άρχιζε να γεμίζει σιγά σιγά με το μεταλάδικο κοινό της πόλης και όχι μόνον. Η μέρα ίσως ήταν πιο δροσερή από τις υπόλοιπες καθώς φυσούσε ένα σχετικό αεράκι κι έτσι ο ήλιος που γύρευε τη δύση του δεν μας έκαψε τόσο πολύ όσο τις υπόλοιπες ημέρες.
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Breath After Coma, με μια πιο rock alternative διάθεση, αρκετά δυνατά riffs και καλοδουλεμένες μελωδίες κάνοντας το opening act αρκετά ενδιαφέρον και τον κόσμο που είχε καταφτάσει εκείνη την ώρα, να συγκεντρωθεί γύρω από την σκηνή. Το συγκρότημα που έκανε το ντεμπούτο του το 2017 παρουσίασε σε ένα ολοκληρωμένο μισάωροo, κομμάτια από την έως τώρα καριέρα του, αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις με τη δυναμική τους εμφάνιση και τον καλοδουλεμένο ήχο τους.
Στις 18.30 ακριβώς είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε σε φεστιβαλικό level και στη χώρα μας τους Need, μια εγχώρια μπάντα που διανθίζεται από μουσικούς με ιδιαίτερο ταλέντο και μετράει δεκαπέντε περίπου χρόνια παρουσία. Το ύφος τους κυμαίνεται στο Progressive Metal και έχουν στην διάθεση τους ήδη τέσσερα άλμπουμ… Πάνε αισίως και για το πέμπτο. Είναι μια μπάντα που αυτή τη στιγμή κάνει καριέρα και στο εξωτερικό έχοντας συμμετάσχει σε μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ αλλά έχουν βγει και σε tour και στην Αμερική, ενώ έχουν κάνει support σε πολύ γνωστές μπάντες του χώρου. Η εμφάνισή τους στο Release ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική, αφού όλα τα μέλη συμμετείχαν ενεργά σε ένα δυναμικό performance με brio και μοναδική εκφραστικότητα τόσο από τον frontman (JonV.) όσο και από τα υπόλοιπα μέλη. Εντύπωση έκανε το παίξιμο του Βίκτωρα Κουλουμπή στο μπάσο και βεβαίως δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στον άνθρωπο πίσω από τα drums τον Στέλιο Πασχάλη. Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός, και το δέσιμο της μπάντας εμφανές. Όλη η εμφάνιση ήταν αφιερωμένη στον Μάκη Τσαμκόσογλου, το αδικοχαμένο μέλος των Mother of Millions που έχασε πρόσφατα τη ζωή του. Συνολικά έπαιξαν πέντε κομμάτια, τρία από το Hegaiamas (Rememory, Alltribe, Tilikum) και δύο από το Orvam (Mother Madness και Orvam: A Song for Home). Οι Need έχουν το κοινό τους και φάνηκε καθώς έπαιζαν μπροστά σε πολύ κόσμο κι ας μην είχε πέσει ακόμα ο ήλιος.
Επόμενοι και πιστοί στο πρόγραμμα της εμφάνισής του ήταν οι Six for Nine, μια ακόμη δική μας μπάντα με frontman τον Fotis Benardo, ο οποίος ήταν ο πρώην drummer των Septic Flesh. Εδώ σε ρόλο vocalist ανταποκρίθηκε σε εξίσου ικανοποιητικό level, σε μια μπάντα που διακρίνεται για τον επαγγελματισμό, το άρτιο παίξιμο τους και την συνολική μεστή τους παρουσία επί σκηνής. Τα μουσικό τους ύφος κυμαίνεται στο Hard Rock/alternative Metal και μετράνε ήδη δυο άλμπουμ στο ενεργητικό τους. Ο ήχος τους ίσως στην αρχή δεν ήταν και ο καλύτερος δυνατός αλλά έστρωσε αρκετά στη συνέχεια. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν αρκετά ζεστή, καθώς καταχειροκροτήθηκε η προσπάθειά τους. Κι εδώ η συγκεκριμένη μπάντα μνημόνευσε τον Μάκη Τσαμκόσογλου ζητώντας ένα χειροκρότημα από τον κόσμο. Ωστόσο έγινε ένα σχόλιο από πλευράς του frontman σχετικά με το ποιοι θα έπρεπε να ήταν οι Headliners Anthrax ή Disturbed, το οποίο δεν έμεινε ασχολίαστο από κάποιο μέρος του κόσμου.
Η στιγμή λοιπόν που περίμεναν οι πιο «παλιοί» της παρέας της Πλατείας Νερού, με μια επιφύλαξη και για τους νεότερους, είχε φτάσει. Οι Anthrax βγήκαν ακριβώς στις 21.00 ενώ λίγο πριν, ακούστηκε από τα ηχεία το “The number of the beast” των Maiden και ο κόσμος άρχισε να πωρώνεται, ενώ η εισαγωγή με το “Cowboys in Hell” από Pantera μας έβαλε κατευθείαν στο κλίμα με πρώτο κομμάτι το “Caught in a Mosh”. Oι Anthrax, ένα από τα μεγάλα κεφάλαια της Thrash Metal , Joey Belladonna, βγήκε δυναμικά στη σκηνή ρωτώντας αν γουστάρουμε το thrash και από κει και πέρα ξεκίνησε ένας ατέρμονος «βομβαρδισμός» με πολύ αγαπημένα κομμάτια, που διαδέχονταν το ένα το άλλο, ανάμεσα τους το “Madhouse”, “Air”, “Medusa” και πολλά άλλα. Τα καπνογόνα άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν και ο ενθουσιασμός της μπάντας ήταν ολοφάνερος. Ο Scott Ian, ιδρυτικό μέλος των Anthrax «κάρφωνε» φοβερά riffs με την κιθάρα του, ενώ τα pit δεν σταμάτησαν σχεδόν καθόλου. Μάλιστα ανέφερε πως αυτό το Live ήταν το καλύτερο που έχουν δώσει στην Ελλάδα. Τα headbanging κυριαρχούσαν ενώ κυριολεκτικός χαμός έγινε προς το τέλος με τα δυο τελευταία κομμάτια το “Antisocial” (Trust cover) και με το “Indians”. Η performance των Anthrax έκλεισε με πολύ ιδιαίτερο τρόπο καθώς έπεσαν κάποια βεγγαλικά από το Νιάρχος, πίσω από τη σκηνή και η ατμόσφαιρα έγινε ιδιαίτερα εορταστική.
Στις 23:00 βγήκαν οι πολυαναμενόμενοι Disturbed. Η αίσθηση ήταν πως ο κόσμος είχε μαζευτεί εκεί για το συγκεκριμένο συγκρότημα περισσότερο παρά ίσως για τους Anthrax. H συγκεκριμένη μπάντα, έπαιξε για πρώτη φορά στη χώρα μας και για όσους τη θεωρούν νέα μπάντα, ας πούμε πως ναι, δεν προέρχεται σίγουρα από τα Mid 80s, όμως μετράει πάνω από 20 χρόνια καριέρας. Μάλιστα από τα έξι άλμπουμ, πρόσφατα επτά- (“Evolution”)- που έχουν κυκλοφορήσει, τα πέντε έχουν πάει στο Νο1 του Billboard. Για να μην μιλήσουμε για τις εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων τους ανά τον κόσμο.
Η παρουσία τους στον Release είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν και στα πρώτα κομμάτια, υπήρχε σοβαρό θέμα με τον ήχο. Η μπάντα ξεκίνησε το Performance της στις 23:00 και μπήκε δυναμικά με το “Are you ready” όπου ο κόσμος άρχισε να ξεσηκώνεται. Ο τραγουδιστής David Draiman, εκτός από την εκπληκτικά όμορφη φωνή του, ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό και δε δίστασε πολλές φορές να σχολιάσει διάφορα κοινωνικά θέματα με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αφήνοντας αντιρατσιστικά μηνύματα στο κοινό αλλά και θέματα υπαρξιακής φύσης.
Ήταν μια πολύ εντυπωσιακή συναυλία, καθώς ακούστηκαν κομμάτια απ όλη τη διάρκεια της καριέρας τους, αλλά λιγότερο γνωστά και άλλα μεγάλες επιτυχίες όπως το “Prayer”, το “Stupify” που έκανε αίσθηση,το “The Game” καθώς και άλλα. Μουσικά ήταν άψογοι και έδειξαν τον επαγγελματισμό που διέπει τις μπάντες αυτού του επιπέδου. Το groove και λίγο ένας υπόκωφος ηλεκτρονικός ήχος, δίνει το στίγμα του στυλ της μπάντας που είναι λίγο πιο εύπεπτο σαν υλικό από άλλες μέταλ μπάντες της εποχής. Η σκηνή ήταν πολύ προσεγμένη, με προσεγμένο φωτισμό και με τεράστιες οθόνες και video που έπαιζαν συνεχόμενα δίνοντας ένα ιδιαίτερο χρώμα στα κομμάτια. Το setlist ήταν διανθισμένο και από αρκετές μπαλάντες που όμως είχαν κάποια ιστορία πίσω τους. Για παράδειγμα το “A reason to fight” το αφιέρωσε στους Chester Bennington, Chris Cornell και Scott Weiland που τερμάτισαν τη ζωή τους με αυτοχειρία, ενώ στο “Hold on to Memories” έπαιζε βίντεο με στιγμές από τη ζωή της μπάντας, έχοντας την ευκαιρία να δούμε και οπτικά τις συνεργασίες, αλλά και την εξέλιξη της μπάντας και των μελών της. Στο “The light” o Draiman ώθησε το κοινό να χρησιμοποίησει τα κινητά ως τους παλιούς αναπτήρες σε ένα wave effort , το οποίο ήταν αρκετά εντυπωσιακό. Στο “Inside the Fire” οι μεγαλύτεροι φαν τραγουδούσαν δυνατά το συγκεκριμένο χιτ, ενώ τελικά λίγο αργότερα ακολούθησε το πολυαναμενόμενο “The sound of Silence”, το οποίο ακούστηκε καλύτερα και από τον ίδιο τον δίσκο. H βραδιά έκλεισε με το “Down in the Sickness”, όπου όλοι το περίμεναν πως και πώς να τραγουδήσουν τους στίχους, να «χτυπηθούν» για λίγο ακόμη…
Η αυλαία του Release έκλεισε μετά από αυτή την πολυήμερη επιτυχή παρουσία της με τον καλύτερο τρόπο. Ραντεβού του χρόνου!
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…