Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Θα παίζουν τα ραδιόφωνα / τραγούδια για το τίποτα γραμμένα… Αυτοί οι στίχοι ανήκουν στη Λίνα Νικολακοπούλου, ωστόσο είναι βέβαιο ότι τα δικά της τραγούδια δεν έχουν γραφτεί για το τίποτα. Κι αν υπάρχει κάποιος που αμφιβάλλει γι’ αυτό, δεν έχει παρά να τα ξανακούσει με ορθάνοιχτη καρδιά.
Τις Παρασκευές αυτού του Δεκέμβρη, αρχής γενομένης από τις 13/12, η σπουδαία μας ποιήτρια επιμελείται τρεις βραδιές – αναδρομή στο έργο της, «καταγράφοντας» τα πρώτα της τραγούδια, αυτά που χαράχθηκαν σε βινύλιο. Από το 1981, οπότε, με προτροπή της Δήμητρας Γαλάνη, έγραψε το «Στα Κίτρινα Φώτα» πάνω στη μουσική του “Famous Blue Raincoat” του Leonard Cohen, η κυρία Νικολακοπούλου δεν έχει σταματήσει να προσθέτει πολύτιμα πετράδια στο σύμπαν του ελληνικού τραγουδιού. Όπως γράφει η ίδια στο σημείωμά της: «Τότε, όταν αγοράζαμε έναν δίσκο, πηγαίναμε σπίτι, βγάζαμε προσεκτικά το γυαλιστερό κι ανέγγιχτο ακόμα βινύλιο από το άσπρο κάλυμμα και το τοποθετούσαμε στο πικ απ. Μετά σηκώναμε τον βραχίονα με χάρη και οδηγούσαμε την βελόνα να πατήσει στην πρώτη πυκνή χάραξη. Ο ήχος γέμιζε τον χώρο και τον χρόνο. Έτσι φαντάστηκα αυτές τις 3 βραδιές».
Στην εναρκτήρια, λοιπόν, αυτή βραδιά της παράστασης «33 Στροφές με τη Λίνα», που βρήκε φιλόξενη στέγη στον κατάμεστο Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», τα πολύτιμα δώρα της κλήθηκαν να μας μεταφέρουν ο Θοδωρής Βουτσικάκης και η Δήμητρα Σελεμίδου. Κάπως έτσι, η ιστορική αυτή αίθουσα πλημμύρισε με λόγια και μουσικές που γεννούν αβίαστα συναισθήματα: Κάνοντας την «Κρουαζιέρα του Διαδρόμου» με μια «Κιβωτό», ο καθένας μας «Προσωπικά» αναμετράται με «Ανθρώπων Έργα» και αγκαλιά «Με το Ίδιο Μακό» αναζητά την «Έξοδο Κινδύνου» που θα τον οδηγήσει στην «Εποχή της Αγάπης». Αυτό το τελευταίο τραγούδι ερμήνευσε με τρυφερό δυναμισμό η Δήμητρα Σελεμίδου, η οποία –παρά το γεγονός ότι στιγμές-στιγμές δεν μπορούσε να κρύψει το άγχος της–, με το όμορφο ηχόχρωμα της φωνής της και την εντιμότητα με την οποία προσέγγισε τα τραγούδια, επιβεβαίωσε ότι μπορεί να μεταφέρει τις δημιουργίες αυτές στο σήμερα. Το τραγούδισμά της στο «Κάστρο» «ντύθηκε» υποβλητικά από τον ήχο των κρουστών, ενώ η κιθάρα έφερε στην επιφάνεια μια αναπάντεχη Μεσογειακή διάθεση στην ενορχήστρωση του «Θέλω να Σε Δω».
Ιδιαίτερη μνεία οφείλω να κάνω στο σημείο αυτό στις ευρηματικές ενορχηστρώσεις του Παντελή Ντζιάλα, οι οποίες ανέδειξαν πλήρως τη μελωδικότητα των τραγουδιών, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα κρυμμένα τους συναισθήματα. Ο ίδιος ο μαέστρος έπαιξε θαυμάσια κιθάρες και κρουστά, ενώ και οι υπόλοιποι εξαίρετοι μουσικοί (Ευαγγελία Μαυρίδου – πιάνο, Βασίλης Ραψανιώτης – βιολί, Αλέξανδρος Κασαρτζής – τσέλο, Ηλίας Μαντικός – κανονάκι) συνέβαλαν τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα του λιτού αλλά πλήρους αυτού μουσικού περιβάλλοντος.
Άφησα για το τέλος τον εξαίρετο Θοδωρή Βουτσικάκη, ο οποίος ερμήνευσε άψογα εμβληματικά τραγούδια, τα οποία έχουμε συνηθίσει να ακούμε από γυναικείες φωνές –χαρακτηριστικά παραδείγματα τα «Με το Ίδιο Μακό», «Προσωπικά», «Ανθρώπων Έργα» και «Όμορφή μου Αγάπη». Αυτομάτως καταργείται οποιαδήποτε σύγκριση με προηγούμενες εκτελέσεις τους, ενώ παράλληλα αναδεικνύονται νέες τους διαστάσεις, οπτικές και συναισθήματα. Αποκορύφωμα αυτού του τολμήματος ήταν για μένα «Ο Δερβίσης». Το καταπληκτικό αυτό δημιούργημα της Λίνας Νικολακοπούλου και του Σταμάτη Κραουνάκη, που καθορίζει διαχρονικά η ανυπέρβλητη ερμηνεία της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, εδώ ξεκίνησε με ένα δεξιοτεχνικό σόλο στο κανονάκι και ακολούθησε… κοσμογονία. Δεν μπορώ να βάλω ακριβώς σε λόγια τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν σε αυτήν την ερμηνεία –θα πω απλώς ότι θεωρώ ότι επαναπροσδιορίζει την ουσία αυτής της δημιουργίας, σαν να προσθέτει νέους κυματισμούς στους στροβιλισμούς της.
Ο Θοδωρής ερμήνευσε επίσης μοναδικά και κάποια από τα νέα του τραγούδια –πάντοτε σε στίχους της Λίνας και μουσικές του Nicola Piovani. Ο δίσκος, που θα έρθει κοντά μας τη νέα χρονιά και σε μορφή βινυλίου, μάς συντροφεύει ήδη μέσα από τα ραδιόφωνα, χάρη στην «Όμορφη Ζωή» –μια φωτεινή «ένεση» αισιοδοξίας και joie de vivre, ιδιαίτερα πολύτιμη. Αυτό όμως που μου έκανε περισσότερη εντύπωση, έχοντας ήδη γνωρίσει όλα τα τραγούδια του δίσκου στην πρώτη τους παρουσίαση στο Μέγαρο Μουσικής πριν από δύο μήνες, είναι ότι θυμόμουν τους στίχους τους και τα τραγουδούσα, αν και τα είχα ακούσει μόλις μία φορά! Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει την ανεκτίμητη, υπερβαίνουσα τον χρόνο, αξία του έργου της Λίνας Νικολακοπούλου. Ο λόγος της, πάντοτε άμεσος, ευθύβολος και ουσιαστικός «ριζώνει» απευθείας στην καρδιά, εγγράφεται σε αυτήν, γι’ αυτό και από αυτήν αναβλύζει αβίαστα κάθε φορά που τον τραγουδάς. Αλήθεια, (συν)αίσθημα, συγκίνηση, μοίρασμα και αυτή η ανεκτίμητη ενεργοποίηση στο «εσωτερικό μας φως», αυτό που η ίδια παρότρυνε τον καθένα μας να ανάψει στο τέλος της πολύ όμορφης αυτής παράστασης.
Αμέσως μετά, τραγουδήσαμε όλοι μαζί, με τη Δήμητρα και τον Θοδωρή, τα «Απ’ τα Κουμπάκια Ανάμεσα» και «Κοίτα μια Νύχτα», ενώνοντας δύο έννοιες – κλειδιά στο ποιητικό σύμπαν της Νικολακοπούλου: τη διαδρομή και τον Έρωτα. Ήταν ο πιο ταιριαστός και γλυκός αποχαιρετισμός.
Υ.Γ. Την Παρασκευή 20/12, ο Θοδωρής Βουτσικάκης και η Δήμητρα Σελεμίδου θα υποδεχθούν στις «33 Στροφές» τον Δημήτρη Νικολούδη. Στην τελευταία παράσταση, (27/12), τη θέση τους στον κόσμο της Λίνας θα πάρουν οι εξαιρετικά ταλαντούχοι Γιώργος Περρής και Μυρτώ Βασιλείου.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…