|
27/6/2011
|
 |
Κάθε πρωί που ξυπνάω, φτιάχνω το καφεδάκι μου και αμέσως μετά ανοίγω το laptop. Διαβάζω τα νέα απ’ όλα τα αποθηκευμένα sites “πρώτης ανάγκης”. Το θέμα γνωστό και χιλιοειπωμένο. Ελλάδα της κρίσης. Μετά βρισκόμαστε με φίλους και τα λέμε και τα ξαναλέμε… Κι όλοι σωστά τα λέμε και δίκιο έχουμε, και λογικοί είμαστε και καλά παιδιά και τίμια. Ομως εμένα, ως βαθιά ενοχικό άτομο κάτι με τρώει… Έχω φίλους ελεύθερους επαγγελματίες, σκληρά εργαζόμενους σε διαφορετικούς κλάδους, με γνώσεις και ταλέντο στη δουλειά τους. Και λέω… ρε παιδιά μήπως φταίξαμε κι εμείς, ο καθένας μας ξεχωριστά, με τον τρόπο του; Όλοι κάναμε δουλειές πέρα από τη μόνιμη και σταθερή δουλειά μας για extra μεροκάματο. Και “τα βρήκαμε” με ένα μικρό ή μεγαλύτερο ποσό (αναλόγως τη δουλειά). Και πήραμε κι αυτό το λίγο καλύτερο αμάξι ή πήγαμε εκείνο το ταξίδι ή αλλάξαμε τα έπιπλα και ανακαινίσαμε τη κουζίνα. Εντάξει όμως λέμε, το ίδιο είναι τα 150, 200 ή 600 ευρώ κάτω απ’ το τραπέζι με τα εκατομμύρια που φάγανε οι “μεγαλοκαρέκλες”; Οχι, σαφώς δεν είναι… Αλλά πάλι 9.000.000 μικρά, μικρούτσικα λάθη δεν συνιστούν ένα μεγάλο; Δεν ξέρω… Ένας οικογενειακός φίλος, εργάτης από τα 12 του χρόνια σε σκληρές χειρονακτικές δουλειές του μεροκάματου, μου είπε: “Νιώθω τύψεις ρε κορίτσι μου, κι εγώ νιώθω πως συνέβαλλα να φτάσουμε στο χάλι που έφτασε η χώρα“. Δούλευε βλέπεις με “μαύρα” μεροκάματα 10-12 ώρες τη μέρα. Είναι ο μοναδικός Έλληνας με συνείδηση που ξέρω… ή που τουλάχιστον παίρνει την ευθύνη για το μικρό κομμάτι λάθους που του αναλογεί. Οι λοιποί αναμάρτητοι ας συνεχίζουμε “τον λίθο βαλέτω” … |
|