Γράφει η Ανδρονίκη Τσατσαρώνη
Φωτογράφηση: Μάριος Γκούβας
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, ένας Ιούλιος που δεν έμοιαζε με καλοκαίρι και μια πρώτη φορά Αριστερά που έμοιαζε να γέρνει δεξιά.
Σε έναν τόπο που ναρκισσευόμενος φωτογραφιζόταν νυχθημερόν για να αποσπάσει likes, σε έναν τόπο ηλιόλουστο που αναζητούσε εναγωνίως ισοδύναμα γέλιου για να αποσύρει την εθνική μελαγχολία, σε έναν τόπο, όπου, συχνά η πραγματικότητα υπερισχύει της φαντασίας. Εκεί, στον τόπο του ελλείμματος, άνθιζαν ανέκαθεν κι εξακολουθούν να ανθίζουν γνήσιοι καλλιτέχνες με το «Κ» κεφαλαίο. Φύσει αισιόδοξοι, κόντρα σε κακές ή κάκιστες προοπτικές.
«Μα, έλα τώρα. Δε γίνονται αυτά» θα μου πεις. Κι όμως. Η, σοφότερη εμού, Ιστορία της Ελλάδας μας αποδεικνύει πανηγυρικά πως όλα γίνονται.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τό βαλαν σκοπό, αυτοί οι καλλιτέχνες, στους οποίους αναφέρομαι, με ορμητήριο τη Θεσσαλονίκη, να χαρίσουν υπερωρίες σάτιρας και καλής μουσικής, να συμπράξουν με σύνθημα «η ισχύς εν τη ενώσει». Any publicity is good publicity, ως είναι γνωστό τοις πάσι, κι έτσι η πιο δημοφιλής και ουσιαστική εγχώρια «ευχή» μετατράπηκε σε όνομα-λογοπαίγνιο για την ομάδα, αυτή, των καλλιτεχνών. «Άγαμοι θύται» λοιπόν.
«Άγαμοι Θύται» για να γεμίζει το στόμα σου. «Άγαμοι Θύται» και για τον δύσκολο χειμώνα που διανύουμε, με το ραντεβού να δίνεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στο Anodos Live Stage. Ηθοποιοί, μουσικοί, τραγουδιστές, κειμενογράφοι, σκηνοθέτες, πολυσχιδείς κι εθισμένοι στην Τέχνη, ξεκινούν, δημιουργούν, ανανεώνονται, διορθώνουν, αναπλάθουν κι επανέρχονται δίχως, ποτέ, να σταματούν την εξονυχιστική παρατήρηση του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι μιας χώρας, που απολάμβανε και στοιχειώνεται από το φως ενός «πράσινου» ήλιου.
Με μπροστάρη γραφιά τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, είκοσι και πλέον χρόνια, τα δύο τελευταία, καβάλα στην αξιομνημόνευτη πένα της κι η Δήμητρα Παπαδοπούλου, να συνεργάζεται με τον Χρήστο Τολιάδη. Στην εμπροσθοφυλακή ο αλέγκρος Δημήτρης Σταρόβας, το μέλλον του θεάτρου Πυγμαλίων Δαδακαρίδης και Γιώργος Χρυσοστόμου, το πρώτο βιολί ο Γιώργος Χατζής και η από ιδρύσεως πολυτάλαντη Ρούλα Μανισάνου, με φετινούς guest star – μουσαφίρηδες τον Σπύρο Παπαδόπουλο, να επανακάμπτει ως βιρτουόζος της επιθεώρησης, και μια γνώριμη, σταθερά καλή λαϊκή φωνή, τον – ξυπνάτε χωριανοί! έπεσε έρωτας! – Κώστα Μακεδόνα.
Όλοι αυτοί οι υπέροχοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά, κουβαλώντας την αγνότητα του ερασιτέχνη που κάνει την πλάκα του επί σκηνής, αλλά και την εμπειρία ενός επαγγελματία με υψηλή κατάρτιση που έχει τρέξει χιλιόμετρα, δημιούργησαν ακόμη μια ιλαροτραγική ψυχωφέλιμη παράσταση για κείνους και για μας. Επιτακτική ανάγκη να προσέλθετε αυθορμήτως, να δείτε και να ακούσετε πως αυτοφωτογραφίζονται, αυτοϊκανοποιούνται, αυτοσαρκάζονται κι ευστόχως στηλιτεύουν τα «κουσούρια» πάντων ημών στην εργασία, στη διατροφή, στις οικογενειακές σχέσεις, στη διασκέδαση, στην εκπαίδευση, στην πίστη, στην απιστία, στο σεξ, στην κάλπη αλλά και μπροστά σ’ ένα ΑΤΜ εν μέσω capital controls. Πρόκειται για ένα χορταστικό πρόγραμμα με βιτριολικό χιούμορ, απ’ το οποίο, μάλλον, δε λείπει τίποτα και κανείς. Σωρεία χαρακτήρων διασήμων κι άσημων ξεδιπλώνονται επί σκηνής, με πρώτο και καλύτερο τον Ιεροκλή, ως Godfather του Αλέξη Τσίπρα. Κι ύστερα παρελαύνουν ο επίδοξος ξενύχτης εραστής, η νευρασθενική γκόμενα της υγιεινής, ο παλιατζής ρομά που ανακάλυψε τον Μπαμπινιώτη και τό ’ριξε στο διάβασμα, ο Ψινάκης, ο Αλβανός μετανάστης, ο Κύπριος που υπέστη κούρεμα καταθέσεων, ο μεθυσμένος που παλεύει να θυμηθεί το PIN του ώστε να πραγματοποιήσει την ημερήσια τραπεζική ανάληψη λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα του 2015, ο ληστής που εκμεταλλεύτηκε τις ουρές στα ΑΤΜ, ο επαρχιώτης πατέρας που στέλνει γράμμα στον ξενιτεμένο λόγω κρίσης γιο του, ο διορατικός παπάς που μιλάει στον Θεό για τον εκσυγχρονισμό της εκκλησίας και τις selfie εν ώρα τέλεσης μυστηρίων.
Οι Άγαμοι Θύται, βέβαια, δε σταματούν εκεί. Ο Δαδακαρίδης ως άλλος Joe Cocker δίνει μια υπέροχη ερμηνεία στο Unchain my heart, η Μανισάνου πλαισιωμένη από χορεύτριες ξεσηκώνει το κοινό με το Rolling on the river, ο Σταρόβας με ένα εκτόπισμα της τάξεως των 78 κιλών μόλις (όπως ο ίδιος επιμένει) σολάρει πότε ως Carlos Santana, πότε ως Μίκης Θεοδωράκης κι άλλοτε πάλι δυναμιτίζοντας την ατμόσφαιρα με πολυτραγουδισμένο Βασίλη Τερλέγκα και Ζαφείρη Μελά. Στον Μακεδόνα ανήκει δικαιωματικά τόσο η έναρξη, όσο και το κλείσιμο του προγράμματος, με τραγούδια παλιά και νέα, όπως τα «Μη μου λες αντίο», «Χωρίς εσένα», «Η Λίζα και η κορνίζα», «Το ποδήλατο», «Πήρα κόκκινα γυαλιά», «Στο Λευκό τον Πύργο» και «Αντικριστά» το οποίο σιγοτραγουδούσαν, αποχωρώντας από τη μουσική σκηνή, αγκαλιά οι πανταχού παρόντες ερωτευμένοι, χάρμα οφθαλμών νέοι μεσήλικες κι ηλικιωμένοι.
Ειδική μνεία οφείλω στην καλοκουρδισμένη εννιαμελή ορχήστρα, καθώς, επίσης, και στον εύστροφο, γλυκύτατο Γιώργο Χατζή που ξεχωρίζει για τη μαεστρία με την οποία χειρίζεται την μπαγκέτα του.
Με ελευθερία έκφρασης, τολμηροί κι ακάθεκτοι, χωρίς περαιτέρω διαπραγματεύσεις σας διατάσσομεν να μην τους χάσετε, ευχόμεθα κι υποσχόμεθα «Άγαμοι Θύται με αξιοπρέπεια, από μόνοι μας και selfie». «Άγαμοι Θύται» κατ’ εξακολούθησιν, οπωσδήποτε, απ’ όπου κι αν προέρχεστε.
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…