Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Σοφία Κοσμίδου
Το μακρινό 2013, ο Σπύρος, ο Φοίβος, ο Στάθης, ο Γεράσιμος, ο Γιώργος, ο Θέμης, ο Κωστής, η Νατάσσα, ο Μανώλης, η Μαριέττα και οι Radio Sol, μας σύστησαν τη μουσική κολλεκτίβα Αγάπη Ρε+, μία καλλιτεχνική πρωτοβουλία αλληλεγγύης όπως αυτοπροσδιορίζονται, η οποία προτάσσει τη φωνή της, τη φωνή της ανθρωπιάς και της ενότητας, όπου νιώσει πως αυτή χρειάζεται. Την πρώτη φορά, η συνάντηση έγινε στο Κατράκειο της Νίκαιας, με ένα συμβολικό αντίτιμο των 5€ για το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά, την «Κλίμακα», το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και το Μητροπολιτικό Ιατρείο Ελληνικού. Στη συνέχεια, διοργάνωσαν έναν ραδιομαραθώνιο προκειμένου να γνωστοποιήσουν τις άθλιες συνθήκες κράτησης μεταναστών καθώς και να στηρίξουν το ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ. Αυτή τη φορά, το κάλεσμα ήταν για την υποστήριξη του ΚΥΑΔΑ, ενός φορέα που στηρίζει καθημερινά στην Αθήνα πάνω από 20.000 άτομα, διοργανώνοντας συσσίτια και προσφέροντας είδη πρώτης ανάγκης. Γι’ αυτόν τον λόγο, στη συναυλία δεν υπήρχε αντίτιμο, παρά μόνο μια παράκληση: Να φέρει ο καθένας τρόφιμα, φάρμακα ή είδη υγιεινής, αναλόγως των δυνατοτήτων του, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.
Μία τέτοια πρωτοβουλία, λοιπόν, στάθηκε ικανή να κινητοποιήσει πάνω από 10.000 κόσμου, οι οποίοι βρέθηκαν την Τρίτη το βράδυ στην Τεχνόπολη, δευτερευόντως για να ακούσουν τη συναυλία και πρωτίστως, απ’ ό,τι φάνηκε, για να δείξουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους, συγκεντρώνοντας εν τέλει πάνω από 50 τόνους τροφίμων, φαρμάκων και καθαριστικών. Η προσέλευση του κόσμου μπορεί να ήταν αναμενόμενο ότι θα ήταν τεράστια, αλλά δεδομένης της δύσκολης κατάστασης την οποία όλη βιώνουμε, η συγκέντρωση τέτοιου αριθμού αγαθών πρώτης ανάγκης, σε κάνει να χαμογελάς. Ναι, προφανώς η Τεχνόπολη ήταν ασφυκτικά γεμάτη και δυστυχώς δεν γίνεται να περιγραφεί 100% το κλίμα της βραδιάς, μιας και ήδη από την έναρξη της συναυλίας η πρόσβαση στον βασικό συναυλιακό χώρο ήταν αδύνατη –με μόνη παραφωνία την ύπαρξη σεκουριτάδων που απαγόρευαν τη διέλευση του κόσμου στο τελευταίο άνετο σημείο του χώρου. Ούτε η εργάσιμη μέρα, ούτε η αφόρητη ζέστη εμπόδισαν τον κόσμο να περάσει έστω για μια βόλτα κι ενώ ήταν άπειροι αυτοί που είχαν στηθεί υπομονετικά για τη συναυλία αυτή καθεαυτή, ήταν πάρα πολλοί αυτοί που ήρθαν για λίγο, άφησαν τις σακούλες τους, έκαναν μια βόλτα, άκουσαν μερικά τραγούδια και έφυγαν, αφήνοντας χώρο για τους επόμενους. Γενικά, έβλεπες μεγάλη κινητικότητα σε όλο τον χώρο της Τεχνόπολης, το οποίο είναι απ’ τη μία ευχάριστο, ωστόσο, απ’ την άλλη, η φασαρία έκανε αρκετά δύσκολη την παρακολούθηση της συναυλίας, αν προσπαθούσες να απομακρυνθείς λίγο από τον πολύ κόσμο, κάτι το οποίο γενικά δεν συμβαίνει σε συναυλίες της Τεχνόπολης.
Όσον αφορά στο μουσικό κομμάτι, κινήθηκε πολύ κοντά σε αυτό της συναυλίας στο Κατράκειο πριν από 2 χρόνια. Όλοι οι καλλιτέχνες μαζί υποδέχθηκαν τον κόσμο με το «Πού πας χωρίς αγάπη» και μετά ο καθένας χώρια ή σε ντουέτα είπαν από 3-4 τραγούδια απ’ τη δισκογραφία τους –ναι, τα πιο κλασικά. Ούτως ή άλλως, δεν περίμενες αυτή τη συναυλία για να ακούσεις το δικό σου σπάνιο αγαπημένο ή το σύνολο της δουλειάς του κάθε καλλιτέχνη. Έτσι, ο Γιώργος Καραδήμος ξεκίνησε με το «Με Πνίγει Τούτη η Σιωπή», παρά τη βροντερή φωνή όλων μας εκεί, η Μαριέττα Φαφούτη έκανε τα ξόρκια της ψιθυρίζοντας “Kookoobadi”, ο Θέμης Καραμουρατίδης τραγούδησε «Το δίκιο του», ο Στάθης Δρογώσης μίλησε για «Όμορφη Ζωή», ο Μανώλης Φάμελλος για «Ένα Μεγάλο Φωτεινό Καλοκαίρι»… Μετά από λίγο, «Το Καλοκαίρι Έφυγε» από τον Κωστή Μαραβέγια και τότε ο Σπύρος Γραμμένος «Έπεσε απ’ τα Σύννεφα», ενώ παράλληλα ο Φοίβος Δεληβοριάς έψαχνε «Αυτή που Περνάει» και στο τέλος η Νατάσσα Μποφίλιου μας έδωσε κι «Ένα Φιλί απο Δυόσμο» για καληνύχτα.
Το όμορφο με τους Αγάπη Ρε+ είναι ότι σε αυτές τις συναυλίες μοιάζουν πιο χαλαροί, πιο αυθόρμητοι απ’ ότι συνήθως. Τους βλέπεις σε ντουέτα που δεν περίμενες, τους βλέπεις να μπαίνουν στη μέση του τραγουδιού να παίξουν κιθάρα ή να κάνουν δεύτερες, βλέπεις τον Δρογώση να χορεύει με την κόρη του, το κορίτσι του Φοίβου να τραβάει βίντεο, τον Κωστή να παίζει ακορντεόν στη Νατάσσα όπως όταν ηχογραφούσαν το «Παρέα» –όταν και οι δύο ήταν πιο μικροί, λιγότερο διάσημοι και τους άκουγες πίνοντας μπύρες στο Nueva Trova και το Live Stage των Metropolis.
Στο τέλος, ως είθισται, ανέβηκαν όλοι μαζί στη σκηνή για ένα medley από Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Λοΐζο, Τσιτσάνη και κλείσιμο με το «Ζεϊμπέκικο» του Διονύση Σαββόπουλου. Τραγούδια που αγαπάμε, τραγούδια που αγαπάμε να τραγουδάμε, τραγούδια που σε δύσκολες στιγμές μπορούν να προσφέρουν μια, προσωρινή έστω, παρηγοριά και μια αίσθηση συλλογικότητας την ώρα που τα τραγουδάς με τον άγνωστο διπλανό σου, απέναντι στη μοναξιά που μας τρώει. Αναρωτιέμαι, αν δεν ήταν η συναυλία, αν απλά η Τεχνόπολη και ο ΚΥΑΔΑ έκαναν ένα κάλεσμα για συγκέντρωση αγαθών, αν τότε είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα. Το πιθανότερο είναι πως όχι, ας το παραδεχτούμε. Ένα δημόσιο πρόσωπο που επικαλείται το συναίσθημα πάντα μπορεί να επηρεάσει και να παρακινήσει περισσότερο απ’ τον ίδιο τον φορέα, τον οποίο πιθανόν δεν ξέρεις ή δεν εμπιστεύεσαι, οπότε, απ’ αυτή την άποψη, αξίζει ένα μπράβο στους συγκεκριμένους καλλιτέχνες που, αν μη τι άλλο, βγαίνουν μπροστά και στηρίζουν αυτές τις πρωτοβουλίες.
«Η προσφυγιά δεν είναι έγκλημα», είπε ο Στάθης Δρογώσης και συμφωνώ. Αυτό που είναι έγκλημα όμως είναι μια «ευνομούμενη» και «πολιτισμένη» κοινωνία και μια «ευρωπαϊκή» πρωτεύουσα να έχει πάνω από 20.000 ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα απολύτως απαραίτητα γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους. Να έχει πάνω από 150 νέους δικαιούχους τέτοιας στήριξης κάθε βδομάδα και η μέριμνα για τους αρμόδιους φορείς αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους και τις κοινωνικές ομάδες να εξαντλείται σε προεκλογικές υποσχέσεις ή να μπλέκεται σε γραφειοκρατίες. Μη γελιόμαστε, η αλληλεγγύη δεν είναι η μία σακούλα τρόφιμα που θα πάμε ή το αντιρατσιστικό φεστιβάλ στο οποίο θα βρεθούμε. Η αλληλεγγύη είναι στάση ζωής και προσωπικά βγάζω το καπέλο σε όσους το έχουν κάνει. Έστω κι έτσι, προσπαθώντας κάπου να βοηθήσουμε, κάπου να διώξουμε για λίγο τις τύψεις για την ευθύνη που αποποιούμαστε, βρεθήκαμε το βράδυ της Τρίτης δίπλα στους Αγάπη Ρε+. Μακάρι μια μέρα να γίνει αυτή η κοινωνία ιδανική και να μη χρειάζονται τέτοιες δράσεις. Αλλά επειδή η κοινωνία δεν θα είναι ποτέ ιδανική, μακάρι να συνεχίσουν να υπάρχουν τέτοιες πρωτοβουλίες και να είναι σε θέση ο κόσμος να τις στηρίζει!
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…