Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου
Το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης βρέθηκα για δεύτερη φορά στο θέατρο Βράχων για το φετινό καλοκαίρι. Και ο λόγος ένας παλιός γνώριμος και πολύ αγαπημένος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Όπως έχω αναφέρει και σε παλιότερο ρεπορτάζ, τον Αλκίνοο τον παρακολουθώ από παιδί και σίγουρα δε θα έχανα τη φετινή συναυλία του, περιμένοντας να ακούσω live και πολλά τραγούδια απ’ τη «Μικρή Βαλίτσα», που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες.
Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα έκανε αρκετό κόσμο να ταλαιπωρηθεί, ιδιώς αυτούς που είχαν επιλέξει συγκοινωνία για να φτάσουν στο θέατρο, με αποτέλεσμα το θέατρο να συνεχίζει να γεμίσει για περίπου ένα μισάωρο μετά την έναρξη της συναυλίας, λίγο πριν τις 21.30. Μέσα σε αυτούς κι εγώ, που πρόλαβα το τελευταίο κουπλέ της «Παράκλησης», με την οποία ξεκίνησε τη συναυλία, την ώρα που έφτανα στην κάτω είσοδο. Ανέβηκα τη γνώριμη ανηφόρα παρέα με τον «Προσκυνητή» αλλά ήμουν just on time, για να ακούσω τον «Καθρέφτη», τον οποίο θεωρώ χωρίς υπερβολή μέσα στα 10 (μπορεί και 5) ωραιότερα κομμάτια ever.
Και όπως ήταν αναμενόμενο δεν έκανα λάθος. Η συνέχεια ανήκε στη «Μικρή Βαλίτσα» με τον υπέρτατα λυρικό «Χορτάτο» και την χαριτωμένη και σπιρτόζα «Χατζιδακιάδα» – πόσο πιστεύω ότι αν ο Χατζιδάκις είχε ζήσει λίγα χρόνια ακόμα θα τον είχε κάνει βασικό ερμηνευτή του. Κι αφού ανεβάσαμε παλμό, όπως πάντα, μιλώντας «Με τόσα ψέματα», το μικρόφωνο πέρασε στον Φώτη Σιώτα (παιδιά το διπλοτσέκαρα αυτή τη φορά, αυτός ήταν), ο οποίος έδωσε μια βαθιά και πολύ αισθαντική ερμηνεία στο «Πέρασμα», έτσι όπως του αρμόζει.
Κάπου εδώ να πούμε για τους εξαιρετικούς μουσικούς που παίζουν μαζί με τον Αλκίνοο σε αυτή την περιοδεία, πρόκειται λοιπόν για το Γιώργο Καλούδη στο τσέλο και τη λύρα, το Μανόλη Πάππο στο μπουζούκι και το λαούτο, το Φώτη Σιώτα στο βιολί και τη βιόλα και το Δημήτρη Τσεκούρα στο κοντραμπάσο. Όπως αντιλαμβάνεστε υπήρξε πλήρης απουσία ηλεκτρικών οργάνων και ήχου, το οποίο έδωσε έναν πολύ καθαρό και μελωδικό ήχο – με μια πιο λαϊκή και ανατολίτικη νότα σε σημεία, η οποία ταίριαξε απίστευτα με την όλη μυσταγωγία της βραδιάς. Ο ίδιος ο Αλκίνοος δεν απέφυγε φυσικά να σχολιάσει και την «ησυχία» του κοινού, και το όλο χαλαρό κλίμα της βραδιάς.
Μετά από το κλασσικό medley «Έχω μια λέξη» – «Καράβι με σημαία ξένη» – «Ταξιδιάρα Ψυχή», η συνέχεια δόθηκε με ένα ακόμα συγκριτικά καινούριο κομμάτι την «Ωραία του χωριού», την οποία αν δεν το ήξερες, θα θεωρούσες άνετα διασκευή από παλιό ρεμπέτικο. Κι αν σε ξενίζει ή σε κάνει να απορείς αυτή η λαϊκή/ρεμπέτικη στροφή του Αλκίνοου, την απάντηση την έδωσε ο ίδιος λέγοντας ότι σε τέτοιους καιρούς «ψάχνεις το καθαρότερο κομμάτι του προσώπου σου, κι εγώ το βρήκα σ’ αυτά τα τραγούδια».
Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε διασκευές: «Διότι δε συνεμορφώθην», «Τα ζηλιάρικά σου μάτια», καθώς και το «Εγώ θέλω πριγκιπέσσα», διά χειρός εξαιρετικού Μανώλη Πάππου, για να περάσουμε στο παραδοσιακό κυπριακό τραγούδι «Τ’ Άη Γιωρκού» και φυσικά στο Βόσπορο.
Δυστυχώς η ώρα πέρναγε κι εμείς δε θέλαμε να τελειώσει ποτέ αυτή η βραδιά. Βλέπεις ο στρατηγός, όπως μας ενημέρωσε ο Αλκίνοος, απαιτεί οι συναυλίες να τελειώνουν νωρίς, αλλά τελικά σα να μας έκανε το χατήρι εκείνο το βράδυ να το τραβήξουμε λίγο ακόμα, χαρίζοντάς μας ένα encore δέκα τραγουδιών! Από το «Δε μπορώ» και το «Ήταν Ανάγκη» του κύριου πια Αλκίνοου μέχρι το «Μέρμηγκα» του Μάνου Λοΐζου και φυσικά το «Θεέ μου Μεγαλοδύναμε»… Περασμένα μεσάνυχτα πια είπαμε όχι αντίο, αλλά εις το επανειδείν – γιατί αυτόν τον άνθρωπο απλά δε θα βαρεθείς να τον ακούς και να τον βλέπεις ποτέ.
Αν μου ζητούσε κάποιος να ξεχωρίσω μία στιγμή από αυτή τη συναυλία ήταν η ανατριχιαστική ερμηνεία της «Πατρίδας». Αυτό το κομμάτι μαζί με την «Πολιτική Τοποθέτηση» θεωρώ πως είναι ξεκάθαρα το πολιτικό τραγούδι του σήμερα, ο στίχος είναι μια γροθιά στο στομάχι και αν ψάχνεις τι πήγε στραβά και τι έκανες λάθος, βάλε και άκουσέ τα. Και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του πολιτικοποιημένου καλλιτέχνη, και του πολιτικάντη με τις δημόσιες σχέσεις. Τους πρώτους τους έχουμε ανάγκη, οι δεύτεροι προσωπικά δε με αφορούν.
Και τέλος για τον Αλκίνοο… ήταν όπως πάντα με το χαμόγελο, όπως πάντα με το χιούμορ, χωρίς κανένα ίχνος βεντετισμού ή έπαρσης. Μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ όλη του την πορεία καθώς και να τον συγκρίνω με άλλους καλλιτέχνες της ίδιας σκηνής, που ξεκίνησαν και έκαναν επιτυχία (και τότε ίσως μεγαλύτερη) στο ίδιο διάστημα, και που είναι σήμερα αυτοί και που ο Ιωαννίδης. Τρανή απόδειξη ότι για να είσαι σπουδαίος καλλιτέχνης, δεν αρκεί να έχεις μόνο τη φωνή ή το ταλέντο, θέλει μυαλό, ήθος, προσωπικότητα και κουλτούρα. Και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης τα έχει όλα σε περίσσεια. Οπότε από εμάς μένει μόνο ένα ευχαριστώ. Για όσα όμορφα τραγούδια και όσες όμορφες στιγμές μας έχει χαρίσει μέχρι τώρα κια για όσες θα μας χαρίσει στο μέλλον.
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…