Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογραφίες: Ιωάννης Αδαμίδης
Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο νου όταν ακούω την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, είναι ένα νεαρό κορίτσι με φουντωτά σγουρά μαλλιά να τραγουδά στην (ακόμα ασπρόμαυρη) τηλεόραση το «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες» του Ηλία Ανδριόπουλου και του Μάνου Ελευθερίου, έχοντας στο πλάι του τον Αντώνη Καλογιάννη…
Από τότε, έχουν περάσει 35 και πλέον χρόνια κι εκείνο το κορίτσι, έχει διανύσει εκατοντάδες χιλιάδες «χιλιομέτρων» στο ελληνικό τραγούδι, γεμάτα μοναδικές και υπέροχες μελωδικές στιγμές. Δικαίως λοιπόν, θεωρείται (και είναι) εκ των κορυφαίων ερμηνευτριών που έβγαλε τούτος ο ευλογημένος τόπος.
Δεν έτυχε ως τώρα να την παρακολουθήσω «ζωντανά» σε κάποια μουσική σκηνή. Έτσι, η είδηση των εμφανίσεών της στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τη δω για πρώτη φορά live και να ζήσω εκ του σύνεγγυς την ατμόσφαιρα και την επικοινωνία της με το κοινό. Αυτή τη φορά, επέλεξε να παρουσιάσει ένα ξεχωριστό θέαμα, με τίτλο «Παιχνίδι με το χρόνο». Μαζί της, ήταν η εξαιρετική ορχήστρα νυκτών εγχόρδων MandolinARTE, σ’ ένα μουσικό πείραμα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Έτσι, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής περάσαμε την είσοδο του ΜΜΘ γεμάτοι ανυπομονησία αλλά και περιέργεια, αφενός για την επιλογή του ρεπερτορίου κι αφετέρου για το πώς αυτό θα παρουσιαζόταν εκτελεσμένο από μαντολίνα. Υποθέτω ότι πάνω-κάτω το ίδιο αναρωτιόντουσαν και οι θεατές, οι οποίοι κατέκλυσαν το χώρο και περίμεναν ν’ απολαύσουν κάτι μοναδικό. Και δεν είχαν άδικο, όπως απέδειξε η εξέλιξη της βραδιάς.
Στην έναρξη, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη μας «καλησπέρισε» με το «Φέρτε μου ένα μαντολίνο» του Μάνου Χατζιδάκι, «τιμώντας» κατά κάποιο τρόπο τους μεγάλους «πρωταγωνιστές» της ορχήστρας. Έπειτα, μας προέτρεψε «τα μάτια κλείστε, γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή» και φυσικά, ακολούθησε «Η κρουαζιέρα του διαδρόμου» (επί το γνωστότερο «Κουπαστή»).
Η αλήθεια είναι ότι στα πρώτα είκοσι λεπτά της παράστασης, η ερμηνεύτρια φαινόταν λιγάκι αμήχανη κι αυτό προέκυπτε από τη στατικότητά της πάνω στη σκηνή. Μάλλον το ίδιο ένιωθε και το κοινό, το χειροκρότημα του οποίου δεν ήταν ιδιαίτερα θερμό.
Ως προς το ρεπερτόριο, τα γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια εναλλάσσονταν με κάποια λιγότερο «φωτισμένα», τα οποία προφανώς είχε να ερμηνεύσει «ζωντανά» πολλά χρόνια. Για παράδειγμα, από τη μια το «Άγγελος ο έρωτας» κι από την άλλη «Η άνοιξη», από τη μια η υπέροχη «Έξοδος κινδύνου», το «Ανθρώπων έργα» και το «Δικαίωμα» κι από την άλλη «Το σίδερο» και το «Σαν το μετανάστη»… Γενικότερα, το πρώτο μέρος περιλάμβανε κάποιες πιο «χαμηλόφωνες» και «αφώτιστες» στιγμές της δισκογραφικής πορείας της, με εξαίρεση το πασίγνωστο «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», το οποίο πάντως δεν τραγούδησε εκείνη, αλλά ο πολύ καλός Γιώργος Καραδήμος που τη συνόδευσε στην παράσταση.
Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, υπέθεσα ότι το δεύτερο μέρος επρόκειτο να είναι περισσότερο «ξεσηκωτικό», έτσι ώστε το κοινό να «ζεσταθεί» και να συμμετάσχει ενεργά. Κι όχι μόνο δεν διαψεύστηκα, αλλά δικαιώθηκα και μάλιστα πανηγυρικά. Μπορεί να ξεκίνησε με τη συγκινητική «Αλεξάνδρεια» και το «Post-love», αλλά «Το ροκ» του Σταμάτη Κραουνάκη που ακολούθησε, μας έβαλε στο κλίμα για μια ανάλογη συνέχεια. Και ήταν καλύτερη του αναμενομένου, αφού πλέον τα αγαπημένα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο κι όσο περνούσε η ώρα, η διάθεση της ίδιας και του κόσμου όλο και ανέβαινε, χωρίς όμως και πάλι να λείπουν και ορισμένες στιγμές που δεν έγιναν ιδιαίτερα γνωστές (λ.χ. το «Τριανταφυλλάκι» του Μπρέγκοβιτς…)
Το έναυσμα έδωσαν «Τα λαϊκά» και η συνέχεια περιλάμβανε τα «Θεός αν είναι» (εκπληκτική και μαγική ερμηνεία), «Μην κλαις», «Λάβα», «Σ’ αγαπώ» (ντουέτο με τον Καραδήμο), «Ζήτα μου ό,τι θες» και στο φινάλε -όπως πιστέψαμε- το «Παραδέχτηκα».
Μια πρώτη υπόκλιση κι ευχαριστίες προς το κοινό έφεραν ίσως το καλύτερο κομμάτι της βραδιάς. Το συνεχές χειροκρότημα του κοινού, επανέφερε την Άλκηστη στη σκηνή κι άρχισε το ρεσιτάλ: «Τρίτο στεφάνι», «Η σωτηρία της ψυχής» («απαίτηση» του κόσμου, με την ερμηνεύτρια να διασχίζει όλο το χώρο της πλατείας και να το τραγουδά μαζί του) και για το αποθεωτικό φινάλε, τι άλλο, το «Χειροκρότημα»…
Όσο για τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών με βάση τα μαντολίνα, πραγματικά μοναδικές κι ευφάνταστες. Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην συγχαρούμε τον Θωμά Κοντογεώργη που τις επιμελήθηκε, ο οποίος μάλιστα ήταν και μέλος της ορχήστρας παίζοντας πιάνο.
Αφήσαμε το Μέγαρο με μια αίσθηση πληρότητας και συνεπαρμένοι από το μέγεθος αυτής της πολύ σπουδαίας καλλιτέχνιδας, με τη μαγική κι αναλλοίωτη φωνή. Αν την ακούσετε στις πρώτες ηχογραφήσεις της του 1975 και σήμερα, δεν θα εντοπίσετε την παραμικρή διαφορά. Το ρεσιτάλ της ήταν αληθινά μια όαση μέσα στην ηχορρύπανση με την οποία μας «βομβαρδίζουν» νυχθημερόν τα Μ.Μ.Ε. και μας θύμισε ότι το ελληνικό τραγούδι είναι εδώ, ακμαίο και δυνατό…
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του Music Corner από την παράσταση…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…